Το ποντίκι.

Σ’ ένα κουρείο, ένα θέαμα κτηνώδες: Κάποιος «κύριος ανθυπολοχαγός» είχε σε μια φάκα ένα δύστυχο μικρό ποντίκι και το τυραννούσε, χύνοντας στάλα – στάλα, καφτό νερό πάνω του, και ρίχνοντάς του έπειτα χιόνι! Το δόλιο κείνο σπάραζε…

Μ’ έπιασε μια τρεμούλα αλλόκοτη κ’ ένα ρίγος, σαν από πυρετό – από μίσος! Δεν άντεξα:

̶ Ποιανού είν’ η φάκα;

̶ Δικιά μου! απάντησε ο κουρέας.

̶ Το πουλάς το ποντίκι;

̶ Τι το θές;

̶ Το θέλω! Πόσο;

̶ Δίχως τη φάκα;

̶ Δίχως.

̶ Δώσ’ ένα χιλιάρικο!..

(Με την άκρη του ματιού μου κοιτούσα πάντα τον ανθυπολοχαγό, που συνέχιζε εμπαθέστερα τα βασανιστήριά του. Είχε πια υποψιαστεί!)

̶ Πάρε το χιλιάρικό σου!.. Δώς μου  εμένα τη φάκα!..

Είχε σκυλιάσει!

Τι θα το κάνεις; - ρώτησε θυμωμένα.

Μα εγώ είχα πάρει πια τη φάκα και την είχα ανοίξει!.. Το ζωάκι, κατάπληχτο και ζαλισμένο, δεν έβγαινε!..

̶ Τι κάνεις, κτήνος, εκεί!

̶ Δικό μου είναι – ό,τι θέλω!..

Τότε όρμησε κι άδραξε βίαια το χέρι μου ν’ αρπάξει τη φάκα! Το ζωάκι σάλταρε μια – και χάθηκε!..

Βρεθήκαμε σώμα με σώμα!

̶ Κύριε ανθυπολοχαγέ, σου συνιστώ να ηρεμίσεις!..

̶ Γιατί άνοιξες τη φάκα, παλιόσκυλο; Δεν είχες δικαίωμα να τον αμολήσεις!

̶ Μήτε όμως κ’ εσύ να τον βασανίζεις!.. Κύριε ανθυπολοχαγέ, καλύτερα να ηρεμίσεις!..

̶ Τον λυπήθηκες, παλιόσκυλο;

̶ Ναι.

̶ Μήπως λυπάσαι και τους συμμορίτες, κάθαρμα;

̶ Δε θα το καταφέρεις να με στείλεις στρατοδικείο για ένα ποντίκι, κύριε ανθυπολοχαγέ!.. Μην κοπιάζεις μάταια!..

̶ Σε ρωτάω: Λυπάσαι μήπως και τους συμμορίτες;

̶ Κ’ εγώ σε ρωτάω, κύριε ανθυπολοχαγέ, μήπως είσαι τόσο γενναίος κι απέναντί τους, όσο με το ποντίκι – κι αυτό στη φάκα;..

̶ Θα σου δείξω εγώ! – κ’ έφυγε έξαλλος.

Σε τρία λεφτά έν’ αυτοκίνητο της ΕΣΑ σταματούσε απ’ έξω. Μου είπαν να τους ακολουθήσω και με πήγαν στο φρούραρχο.

Ήταν ένας εξηντάρης συνταγματάρχης, λεπτός, ξεραγκιανός και γερασμένος:

̶ Εσύ είσαι που έκανες το επεισόδιο;.. Και πώς μπορείς εσύ να προσβάλλεις έτσι έναν αξιωματικό;

̶ Κύριε συνταγματάρχα, αυτός πρόσβαλε την αξιοπρέπεια του αξιωματικού, τυραννώντας σε δημόσιο χώρο ένα ποντίκι!

Έμεινε απορημένος και με κοίταζε… «- Πέντε μέρες φυλακή!» είπε, τέλος. «Θα ειδοποιήσω τη μονάδα σου. Πήγαινε!»

Δεν ειδοποίησε ποτέ.

*****************

Ρένος Αποστολίδης :
«Πυραμίδα 67 – Το βιβλίο του εμφυλίου».