Στην Ισπανία οι κυβερνώντες επέβαλαν με βασιλικά διατάγματα τα σκληρά μέτρα τους. Στην Αγγλία την ανάγκη της λιτότητας την κήρυξε, στο τελετουργικό που έχει κληροδοτήσει η εκεί παράδοση, η βασίλισσα, για τη μεγαλειότητα της οποίας, προφανώς, όσα διάβαζε ήταν άδεια από οποιοδήποτε απτό νόημα. Για τον ηγεμόνα Μπερλουσκόνι και τον αυτοκρατορικών φαντασιώσεων Σαρκοζί δεν τίθεται πρόβλημα: η αγωνία τους αφορά αποκλειστικά τις συνέπειες των εξαγγελιών τους στη δημοτικότητά τους, άρα και τα νέα επικοινωνιακά τεχνάσματα που οφείλουν να επινοήσουν.
Εμείς όμως εδώ, και μολονότι ορισμένοι κακεντρεχείς επιμένουν πως η δημοκρατία μας τείνει να εκφυλιστεί σε ονομαστικώς κληρονομική, ούτε βασιλιά ή βασίλισσα διαθέτουμε ούτε καβαλιέρε ή κατά φαντασίαν αυτοκράτορα. Εμείς είμαστε η χώρα της «ανοιχτής διακυβέρνησης» (και δη της ηλεκτρονικής, για την οποία συστήσαμε ολόκληρο υπουργείο, προς αποθέωση της νεωτερικότητας του φαίνεσθαι). Είμαστε η χώρα του «κοινωνικού διαλόγου», αφού παρέχουμε στους αδύναμους «εταίρους» το δικαίωμα να συμφωνήσουν ή κατά 99% με τις προτάσεις μας ή κατά 100%.
Είμαστε η γενέτειρα των «ανοιχτών στον λαό υπουργικών συμβουλίων», οι κοπιώδεις εργασίες των οποίων λήγουν μόλις αποσυρθούν οι κάμερες που καλούνται για να καταγράψουν τον πρωθυπουργικό μονόλογο και τα υποτακτικά υπουργικά χαμόγελα. Και είμαστε βέβαια η κοιτίδα της «άμεσης δημοκρατίας» (αμεσοδημοκρατικά δεν έλαβε το δακτυλίδι ο κ. Γ. Παπανδρέου τω καιρώ εκείνω;) και ο παράδεισος της αξιοκρατίας· δεν μας πήρε ένα εξάμηνο ο ενδελεχής έλεγχος των διαδικτυακών βιογραφικών ώσπου να πιστοποιήσουμε ότι οι καλύτεροι για γενικοί γραμματείς υπουργείων είναι όσοι και πρέπει και συμφέρει να είναι οι καλύτεροι, δηλαδή οι δικοί μας;
Οπότε; Οπότε ούτε με βασιλικά διατάγματα ή διαγγέλματα κυβερνούμε ούτε την απεχθή φόρμουλα «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» ενστερνιζόμαστε, για τον απλό λόγο ότι δεν αποφασίζουμε εμείς. Αλλοι αποφασίζουν, οι συντάκτες του μνημονίου, οι επιτηρητές μας.
Το αποσαφήνισε άλλωστε στη Βουλή η κυβέρνηση, όταν ψηφιζόταν το εν λόγω παρασύνταγμα. Το αποσαφήνισε εκ νέου όταν έσπευσε να νομιμοποιήσει τη μέθοδο των «υπουργικών αποφάσεων» (λόγω του «επείγοντος χαρακτήρα» των πραγμάτων...), διά των οποίων ο κ. Λοβέρδος δικαιούται να ρυθμίζει τη μοίρα μας ερήμην της Βουλής και κατόπιν να περιφέρεται στα κανάλια για να ανακουφίζεται αυτοψυχαναλυόμενος δημοσίως. Και το ξεκαθάρισε τελεσίδικα με το προεδρικό διάταγμα για τα εργασιακά, με το οποίο ανατρέπεται βιαιότατα η κοινωνική δομή. Αλλά πού το πρόβλημα; Οι διαμαρτυρόμενοι μπορούν πάντοτε να στέλνουν τις ενστάσεις τους στο open government.pasok.gr. Θα ληφθούν σοβαρά υπόψη.
Αναδημοσίευση από εδώ: 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου