Κατήφεια και καταχνιά...

Οι επιπτώσεις είναι γνωστές:

Πολυετής φτώχεια και μαρασμός. Δηλαδή, βίαιη ανατροπή των συνθηκών ζωής, είτε αυτές αφορούν στην επιδείνωση της καταστάσεως εκείνων που ήδη χειμάζονται είτε στο τέλος των ψευδαισθήσεων, και την απότομη υπαγωγή τους σε δυσμενέστερες συνθήκες διαβίωσης, εκείνων που συγκροτούν το μεσαίο στρώμα της κοινωνίας!

*** Κρίσιμο ερώτημα, με δύο σκέλη: οικονομικά, υπάρχει προοπτική για τη χώρα; Και, δεύτερον, το αναμενόμενο σοκ (αναμενόμενο, διότι τίποτε δεν είδαμε ακόμη) υπάρχει περίπτωση να έχει ευεργετικά αποτελέσματα στη νοοτροπία, τις συνήθειες και τη συμπεριφορά των Ελλήνων;

Απάντηση στο πρώτο σκέλος δίνει ο Κώστας Βεργόπουλος, από το «Βήμα»: «Με τις περικοπές εισοδημάτων και συντάξεων, και την αύξηση της φορολογίας, διασφαλίζεται εξαθλίωση, δεν προωθείται η αποπληρωμή του χρέους, αλλά η τελική χρεοκοπία. Επιβάλλεται αναδιαπραγμάτευση του χρέους με περίοδο χάριτος, αλλαγή οικονομικής πολιτικής, με προτεραιότητα στην αύξηση του εισοδήματος. Χωρίς αύξηση εισοδήματος, το χρέος δεν θα αποπληρωθεί ποτέ»... Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και άλλοι ερωτηθέντες οικονομολόγοι (Τσακαλώτος, Παρασκευόπουλος, Σταθάκης), ενώ για δυσοίωνη εξέλιξη -παρά την ενεργοποίηση του Μηχανισμού Στήριξης- μιλούν άνθρωποι της Οικονομίας. Αρκετοί εξ αυτών, δε, προτείνουν τη χρεοκοπία της χώρας ως την καλύτερη λύση!

*** Ανησυχία, κατήφεια και καταχνιά, λοιπόν. Αλλά μήπως θα υπάρξουν και ευεργετικές αλλαγές στη συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας; Εξ αντικειμένου, θα υπάρξουν. Ας τις ονομάσουμε «παράπλευρες ωφέλειες». Οπως είναι ήδη η θεαματική βελτίωση του κυκλοφοριακού στην Αθήνα -λόγω βενζίνης, φυσικά... Μοιραία και αναπόφευκτα, θα εκλείψουν ιλαροτραγικά φαινόμενα που χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά των Ελλήνων την τελευταία δεκαετία (δάνεια ακόμη και για διακοπές ή «τζιπ», παράλογα ανοίγματα και έξαρση της καταναλωτικής ευκολίας γενικώς). Βέβαια, ο λιτός βίος θα ήταν ευχής έργον να προκύψει έσωθεν, από επίγνωση και από έναν άλλο τρόπο ζωής, ηθελημένο, και όχι βιαίως και αναγκαστικά... Επίσης, ενδέχεται να εκριζωθεί -τέλος πάντων, να υπονομευτεί- η περιστασιακή ατομική διάσωση, η οποία έχει οδηγήσει σε απόλυτη εξάρτηση από τα δύο κόμματα εξουσίας, και η οποία είναι συμβατή με τον διορισμό και το «βόλεμα». Τέλος, η διάχυτη οργή και ο συσσωρευμένος θυμός ενδέχεται να ορθώσουν ανάστημα στη διαφθορά (π.χ. έναντι κρατικών υπαλλήλων που ζητούν μίζες), να υποχρεώσουν τους κυβερνώντες στη λήψη δραστικών μέτρων για τους προύχοντες που φοροδιαφεύγουν και, βέβαια, να προκαλέσουν τεκτονικό σεισμό που θα γκρεμίσει το σαθρό οικοδόμημα που έχει στήσει στη χώρα ο δικομματισμός...

Γιάννης Τριάντης.

Αναδημοσίευση από εδώ: Κατήφεια και καταχνιά.