Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ.
Λυγμούς θλίψης για την εθνική ταπείνωση θα προκαλούσε άλλες εποχές το διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου, ανήμερα στην εορτή του, από το γραφικό Καστελόριζο, με φόντο βαρκούλες που αρμένιζαν ανέμελα. Διάγγελμα με το οποίο ο πρωθυπουργός ανήγγειλε στον ελληνικό λαό ότι οι «βάρβαροι» του ΔΝΤ και της ΕΕ έσπασαν τελικά τα σύνορά μας και η χώρα παραδόθηκε στο έλεός τους.
Ποιος να το φανταζόταν τον Οκτώβριο που το ΠΑΣΟΚ αναδεικνυόταν πανίσχυρο από τις κάλπες, σαρώνοντας όχι μόνο τη ΝΔ αλλά και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις για την έκταση της νίκης του, ότι έξι μήνες αργότερα ο Γ. Παπανδρέου θα γινόταν ο πρωθυπουργός που θα παρέδιδε την Ελλάδα στην επίσημη επικυριαρχία της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών για να τη «σώσει».
Σχεδόν 120 χρόνια έχει να υποστεί η πατρίδα μας τέτοια ντροπή -από τη χρεοκοπία του τέλους του 19ου αιώνα. «Μια νέα Οδύσσεια για τον ελληνισμό», ανήγγειλε ο Γ. Παπανδρέου. Δραματικός ο όρος. Περιπέτειες άγνωστης διάρκειας. Δεκαετία και βάλε. Αλλωστε, σε όποια χώρα μπαίνει το ΔΝΤ αφήνει πίσω του ερείπια και η χώρα αυτή δεν ορθοποδεί ούτε μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια.
Ζοφερή η εικόνα της Ελλάδας σήμερα. Υπάρχει «σκοτάδι», «ασφυξία», «αδικία», «ανασφάλεια» δήλωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Εχει δίκιο. Γι’ αυτό τον εξέλεξε ο ελληνικός λαός. Με την ελπίδα ότι ο Γ. Παπανδρέου θα τα αλλάξει όλα αυτά, με την υποστήριξη των πολιτών της χώρας μας. Ομως ο πρωθυπουργός αποφάσισε ότι αυτός κι εμείς δεν μπορούμε να υλοποιήσουμε αυτό το έργο. Γι’ αυτό αποφάσισε να εκχωρήσει την κυριαρχία της χώρας μας στους ξένους δυνάστες του ΔΝΤ -για να μας το επιβάλουν με το ζόρι! Ενστικτωδώς ο νους των Ελλήνων γυρίζει πολλά χρόνια πίσω.
«Ποιους προστάτες γυρεύουμε; Πού είναι ο νονός;» έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου στη Λέσβο, στις 22 Ιουλίου του 1976, πυρπολώντας τις καρδιές του λαού μας που μόλις είχε βγει από την πολιτική Οδύσσεια της αμερικανοκίνητης δικτατορίας και καταγγέλλοντας «μια εθελόδουλη στάση της ηγεσίας του τόπου μας απέναντι στους μεγάλους προστάτες μας». Εντονη η νοσταλγία για μια πολιτική εθνικής αξιοπρέπειας. Αλλες εποχές, μπορεί εύκολα να ισχυριστεί κανείς. Αλλοι ηγέτες, άλλα οράματα, άλλο μαχητικό σθένος του λαού μας.
Εξοργίζει η αλαζονεία του ΔΝΤ. Με ύφος επικυρίαρχου ο Ντομινίκ Στρος Καν, ο διευθυντής του, τινάζει στον αέρα την απεγνωσμένη προπαγανδιστική προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίσει την υπαγωγή της χώρας στον ζυγό του ΔΝΤ ως δήθεν ευρωπαϊκή λύση. «Φυσικά θα ακολουθήσουμε τους κανόνες του ΔΝΤ και δεν θα υπάρξει διαφορετική αντιμετώπιση της Ελλάδας», δήλωσε χωρίς περιστροφές. «Τώρα αρχίζουμε εμείς τις διαβουλεύσεις με την κυβέρνηση της Ελλάδας, η οποία είναι μέλος του ΔΝΤ. Η ΕΕ δεν είναι μέλος μας», πρόσθεσε απειλητικά, υπονοώντας ότι τίποτα από όσα έχει αποφασίσει η ΕΕ δεν ισχύει αν δεν το αποφασίσει και το ΔΝΤ, το οποίο θα βάλει επιπροσθέτως τους δικούς του όρους.
Παράξενη η πολιτική του Γ. Παπανδρέου. Πρώτα φέρνει τους ξένους δυνάστες του ΔΝΤ και της ΕΕ στη χώρα, στους οποίους παραδίδει οικειοθελώς την οικονομική και κοινωνική εξουσία -έστω και αν προσπαθεί να καλλιεργήσει τον μύθο ότι δήθεν αυτή η επιλογή ήταν «μονόδρομος», πράγμα που φυσικά δεν ισχύει.
Στη συνέχεια, όμως, διακηρύσσει ότι «ο τελικός μας στόχος, ο τελικός μας προορισμός είναι να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρήσεις και κηδεμονίες»!
Βαθιά διχασμένοι θα πορευθούν οι Ελληνες από εδώ και πέρα. Στη μια παράταξη θα βρεθούν οι δυνάμεις που θα συνεργάζονται με το καθεστώς του ΔΝΤ. Στην άλλη θα βρεθούν εκείνοι που θα αντιστέκονται στους ξένους επικυρίαρχους. Αλλο πράγμα να επιθυμείς την πάταξη της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς, της σπατάλης στον δημόσιο τομέα και εντελώς άλλο να συνεργάζεσαι με ένα καθεστώς που στόχο έχει να κόψει τους μισθούς και τις συντάξεις, να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις και τα κατώτερα μεροκάματα, να απελευθερώσει τις απολύσεις, να εξανδραποδίσει τους εργαζόμενους, να φτωχύνει τους Ελληνες.
Σχεδόν 120 χρόνια έχει να υποστεί η πατρίδα μας τέτοια ντροπή -από τη χρεοκοπία του τέλους του 19ου αιώνα. «Μια νέα Οδύσσεια για τον ελληνισμό», ανήγγειλε ο Γ. Παπανδρέου. Δραματικός ο όρος. Περιπέτειες άγνωστης διάρκειας. Δεκαετία και βάλε. Αλλωστε, σε όποια χώρα μπαίνει το ΔΝΤ αφήνει πίσω του ερείπια και η χώρα αυτή δεν ορθοποδεί ούτε μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια.
Ζοφερή η εικόνα της Ελλάδας σήμερα. Υπάρχει «σκοτάδι», «ασφυξία», «αδικία», «ανασφάλεια» δήλωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Εχει δίκιο. Γι’ αυτό τον εξέλεξε ο ελληνικός λαός. Με την ελπίδα ότι ο Γ. Παπανδρέου θα τα αλλάξει όλα αυτά, με την υποστήριξη των πολιτών της χώρας μας. Ομως ο πρωθυπουργός αποφάσισε ότι αυτός κι εμείς δεν μπορούμε να υλοποιήσουμε αυτό το έργο. Γι’ αυτό αποφάσισε να εκχωρήσει την κυριαρχία της χώρας μας στους ξένους δυνάστες του ΔΝΤ -για να μας το επιβάλουν με το ζόρι! Ενστικτωδώς ο νους των Ελλήνων γυρίζει πολλά χρόνια πίσω.
«Ποιους προστάτες γυρεύουμε; Πού είναι ο νονός;» έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου στη Λέσβο, στις 22 Ιουλίου του 1976, πυρπολώντας τις καρδιές του λαού μας που μόλις είχε βγει από την πολιτική Οδύσσεια της αμερικανοκίνητης δικτατορίας και καταγγέλλοντας «μια εθελόδουλη στάση της ηγεσίας του τόπου μας απέναντι στους μεγάλους προστάτες μας». Εντονη η νοσταλγία για μια πολιτική εθνικής αξιοπρέπειας. Αλλες εποχές, μπορεί εύκολα να ισχυριστεί κανείς. Αλλοι ηγέτες, άλλα οράματα, άλλο μαχητικό σθένος του λαού μας.
Εξοργίζει η αλαζονεία του ΔΝΤ. Με ύφος επικυρίαρχου ο Ντομινίκ Στρος Καν, ο διευθυντής του, τινάζει στον αέρα την απεγνωσμένη προπαγανδιστική προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίσει την υπαγωγή της χώρας στον ζυγό του ΔΝΤ ως δήθεν ευρωπαϊκή λύση. «Φυσικά θα ακολουθήσουμε τους κανόνες του ΔΝΤ και δεν θα υπάρξει διαφορετική αντιμετώπιση της Ελλάδας», δήλωσε χωρίς περιστροφές. «Τώρα αρχίζουμε εμείς τις διαβουλεύσεις με την κυβέρνηση της Ελλάδας, η οποία είναι μέλος του ΔΝΤ. Η ΕΕ δεν είναι μέλος μας», πρόσθεσε απειλητικά, υπονοώντας ότι τίποτα από όσα έχει αποφασίσει η ΕΕ δεν ισχύει αν δεν το αποφασίσει και το ΔΝΤ, το οποίο θα βάλει επιπροσθέτως τους δικούς του όρους.
Παράξενη η πολιτική του Γ. Παπανδρέου. Πρώτα φέρνει τους ξένους δυνάστες του ΔΝΤ και της ΕΕ στη χώρα, στους οποίους παραδίδει οικειοθελώς την οικονομική και κοινωνική εξουσία -έστω και αν προσπαθεί να καλλιεργήσει τον μύθο ότι δήθεν αυτή η επιλογή ήταν «μονόδρομος», πράγμα που φυσικά δεν ισχύει.
Στη συνέχεια, όμως, διακηρύσσει ότι «ο τελικός μας στόχος, ο τελικός μας προορισμός είναι να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρήσεις και κηδεμονίες»!
Βαθιά διχασμένοι θα πορευθούν οι Ελληνες από εδώ και πέρα. Στη μια παράταξη θα βρεθούν οι δυνάμεις που θα συνεργάζονται με το καθεστώς του ΔΝΤ. Στην άλλη θα βρεθούν εκείνοι που θα αντιστέκονται στους ξένους επικυρίαρχους. Αλλο πράγμα να επιθυμείς την πάταξη της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς, της σπατάλης στον δημόσιο τομέα και εντελώς άλλο να συνεργάζεσαι με ένα καθεστώς που στόχο έχει να κόψει τους μισθούς και τις συντάξεις, να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις και τα κατώτερα μεροκάματα, να απελευθερώσει τις απολύσεις, να εξανδραποδίσει τους εργαζόμενους, να φτωχύνει τους Ελληνες.
**********
Αναδημοσίευση από εδώ: Η Ελλάς εάλω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου