Κούνεβα και Πολυτεχνείο...

Η συγκάλυψη της συγκλονιστικής υπόθεσης δεν θα τιμούσε τα ιδανικά του...

Του Γρηγόρη Καλφέλη.

Κάποτε ο Ανατόλ Φρανς έλεγε ότι η ουτοπία αποτελεί την αρχή για ένα καλύτερο μέλλον.

Αν λοιπόν το Πολυτεχνείο ήταν η ουτοπία για μια δικαιότερη κοινωνία, τότε η βδελυρή συγκάλυψη της απόπειρας δολοφονίας της Κωνσταντίνας Κούνεβα θα ήταν ένα όνειδος για τα ιδανικά αυτών των παιδιών που το 1973 αντιστάθηκαν σε μια άλλη στρατιωτική βαρβαρότητα! Σε αυτό το κείμενο, που είναι αφιερωμένο στους ανώνυμους ήρωες της μεγάλης εξέγερσης κατά της χούντας, θα ανιχνεύσω επιλεκτικά κάποια κομμάτια από την προαναφερόμενη σκοτεινή ιστορία, η οποία θυμίζει Λαμπράκη και παρακρατικές οργανώσεις τύπου «καρφίτσα» και όχι ένα σύγχρονο κράτος δικαίου. Και θα αρχίσω κάπως αντίστροφα από χρονική άποψη.

Πριν από μερικές ημέρες η Κωνσταντίνα Κούνεβα δίνει μια συγκλονιστική συνέντευξη από το νοσοκομείο. Είναι σχεδόν σακατεμένη από το βιτριόλι που της έριξαν (δεν βλέπει καλά, μιλάει με τραχειοτομή και καταπίνει στοιχειωδώς γιατί ο οισοφάγος της έχει καεί)! Και όμως, αυτή η γυναίκα βγάζει το μεγαλειώδες αίσθημα του λιθοβολημένου που δεν ζητάει εκδίκηση και λέει ότι δεν νιώθει μίσος ούτε για τον άνθρωπο του υποκόσμου που την έφερε σε αυτά τα χάλια. Ταυτόχρονα, αντί για το βιτριόλι της εκδίκησης, στέλνει το «οξύ της αγάπης» σε όλο τον κόσμο και με τη στάση της θυμίζει ουσιαστικά την περίφημη φράση του Κάρολου Μαρξ, ότι η αγάπη ανταλλάσσεται μόνο με αγάπη! Και ίσως με όλα αυτά θα έλεγε κανείς ότι θα άξιζε πράγματι να είναι μια Ελληνίδα, αν λάβουμε υπόψη αυτό που έλεγε παλαιότερα ο Ισοκράτης, δηλαδή ότι Έλληνες είναι «οι της ημετέρας παιδεύσεως μετέχοντες» (και όχι απλώς αυτοί που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, όπως θέλει η σύγχρονη συντηρητική εκδοχή).

Ας εξετάσουμε όμως αυτή την περίεργη ιστορία από την αρχή.

Τα πραγματικά γεγονότα είναι γνωστά, αλλά κάθε φορά που τα διηγείται κανείς ανατριχιάζει με την αγριότητά τους. Στις 23 Δεκεμβρίου 2008 η Κωνσταντίνα Κούνεβα καθώς γύριζε από τη δουλειά στο σπίτι δέχεται από αγνώστους δολοφονική επίθεση με βιτριόλι που της προκαλεί ανεπανόρθωτες ζημιές σε πολλά ζωτικά όργανα του σώματός της! Γιατί έγινε αυτό; Γιατί η Κούνεβα ως συνδικαλίστρια στρεφόταν κατά του επαίσχυντου καθεστώτος των εργολαβιών. Όσοι εργάζονται σε δημόσιους οργανισμούς ή σε πανεπιστήμια γνωρίζουν καλά πώς λειτουργεί αυτή η μεσαιωνική φάμπρικα: ο εργολάβος δίνει όλο το πακέτο φθηνότερα στους ενδιαφερόμενους για να πάρει τη δουλειά και από εκεί και πέρα κάνει ό,τι θέλει, δηλαδή δίνει μικρότερους μισθούς στους εργαζόμενους σε σχέση με αυτά που υποσχέθηκε με τη σύμβαση, δεν πληρώνει υπερωρίες, απολύει ή μεταθέτει ανεξέλεγκτα κ.λπ.

Και αντί η αστυνομική και δικαστική έρευνα να στραφεί προς αυτή την κατεύθυνση για να βρει τους αυτουργούς, επί έναν χρόνο (αφελώς;) μετά τη δολοφονική απόπειρα δεν έγινε τίποτα γιατί οι αναζητήσεις επικεντρώνονταν είτε στο (ερωτικό!) παρελθόν της Κωνσταντίνας είτε στις (ανύπαρκτες) σχέσεις της με τη βουλγαρική μαφία!

Σε αυτό το κλίμα, η Διεθνής Αμνηστία ζητάει μια σοβαρή νομική διερεύνηση (Greece: Ιnvestigate the attack of Τrade Union Leader) και οι συνήγοροι του θύματος καταγγέλλουν αυτή την απραξία των αρμόδιων αρχών (16-6-2009)! Και είναι προς τιμήν της ελληνικής Δικαιοσύνης ότι το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθηνών μόλις προχθές έλυσε τη διαφωνία ανακριτή και εισαγγελέα- κατά το άρθρο 307 του ΚΠΔ- και αποφάσισε τη συνέχιση των ερευνών, γιατί θα ήταν ντροπή για τη δημοκρατία μας να κλείνουμε αδιάφορα τα μάτια μας απέναντι σε μια άγρια απόπειρα δολοφονίας!

Τέλος, με αυτή τη συνέντευξη η Κούνεβα στέλνει και ένα αποστομωτικό («καντιανό») μήνυμα ειρήνης κατά της αισχρής βίας των κουκουλοφόρων που δήθεν την υπερασπίζονται: ό,τι δεν μπορείς να φτιάξεις σε αυτό τον κόσμο- λέει- δεν πρέπει να το καταστρέφεις! Απέναντι στη βία πρέπει να αντιπαραθέτουμε τον λόγο! Ποιο είναι το συμπέρασμα; Η συγκάλυψη της απόπειρας δολοφονίας της Κωνσταντίνας Κούνεβα θα ήταν εξωφρενικά αντίθετη με τα ιδανικά και τις αξίες των παιδιών του Πολυτεχνείου, που πάλεψαν για μια καλύτερη Ελλάδα!

*Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ