Χώρα εύφλεκτη και άστεγη...

Όσο έβρεχε -ασταμάτητα- το Σάββατο, τόσο σκεφτόμουν τα καμένα και τις «καταστροφικές πλημμύρες» που με «μαθηματική τάξη» ακολουθούν τις μεγάλες πυρκαγιές και ολοκληρώνουν την καταστροφή.
Σκεφτόμουν ανθρώπους, ζώα και χωράφια, σπίτια και μαγαζιά, ποτάμια και ρέματα. Τι να πιάσεις πρώτο και τι ν' αφήσεις δεύτερο, όταν μια χώρα καίγεται και μετά πλημμυρίζει παραδομένη, ανυπεράσπιστη από την Πολιτεία και τους πολίτες της. Μια χώρα αμάθητη από πάθη, με ανοιχτές πληγές που ολοένα κακοφορμίζουν και επεκτάσεις σχεδίων πάνω σε ερείπια που αφήνουν οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες...
Και μένεις να απορείς, πώς οι στατιστικές εμφανίζουν τις πυρκαγιές να πυκνώνουν σε περιόδους προεκλογικές, και παραβλέπουν τις πλημμύρες που είναι γεννήματα ίδιας μήτρας και με ίδια σουσούμια. Γιατί είναι άλλο ένα δάσος να καίγεται από μόνο του, και άλλο να μαυρίζει η γη έως την άλλη γενιά. Οπως άλλο είναι να βρέχει δυνατά, και άλλο οι δρόμοι να γίνονται ποτάμια. Κάπως έτσι, με εταιρική ευθύνη, με αντιπαροχές και ανταποδόσεις, καταντήσαμε την «Ελλάς Α.Ε.» χώρα εύφλεκτη και άστεγη, στην καλύτερη περίπτωση ημιυπαίθρια...
Δεκάρα δεν δίνουμε για το τι βρήκαμε και τι θ' αφήσουμε. Κι αυτή η νοοτροπία μπόλιασε, σιγά σιγά, το DNA μας, γράφτηκε στον σκληρό γονιδιακό μας δίσκο. Κάποιοι πασχίζουν με κλάρες να σβήνουν φωτιές. Και η ζωή συνεχίζεται. Διαφορετική μεν -τρομακτικά διαφορετική- αλλά ουδείς ιδρώνει. Το κακό είναι πλέον αποδεκτό. Το συνηθίσαμε. Τόσο πολύ το συνηθίσαμε που καν ερωτήσεις δεν κάνουμε (οι δημοσιογράφοι), γιατί καίγονται τα δάση και πώς πλημμυρίζουμε. Κυριακή πρωί, η ντουντούκα καλούσε σε προεκλογική συγκέντρωση στη συνοικιακή πλατεία...

Από τον ΠΕΤΡΟ ΜΑΝΤΑΙΟ.