Το 1873 στον επίλογο του ποιητικού του έργου ο Ρεμπώ έγραψε: «Και την αυγή, αρματωμένοι με μια φλογερή υπομονή, θα εισβάλουμε στις ένδοξες πολιτείες». Οι μετέπειτα εξεγέρσεις, οι επαναστάσεις, τα κινήματα έμοιαζαν να τραγουδούν αυτόν τον στίχο, που εξακολουθούσε να υπάρχει ακόμη κι όταν η αυγή έγινε νύχτα, η φλόγα έκαψε τους ανυπόμονους μαχητές και οι πολιτείες αποδείχτηκαν άδοξες. Γιατί ξεκινώ με αυτόν τον στίχο; Και γιατί συνδέω τον Ρεμπώ με τις εκλογές που, είναι γνωστό -εκτός των άλλων- ότι αν άλλαζαν τίποτε θα τις είχαν κάνει παράνομες;
Όταν κοιτάζω ή ακούω τους δυό ισχυρούς μονομάχους να ξαναθέλουν να μας σώσουν, όπως τόσο καιρό μας σώζουν, όταν οι δύο κυρίαρχοι της Αριστεράς εφαρμόζουν τον δικό τους ιδιότυπο δικομματισμό ο ένας θεωρώντας την αριστερά φέουδό του ο άλλος λεηλατώντας χωρίς ντροπή συνθήματα, ονόματα, αγώνες, δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι: έχει άραγε ο στίχος μάταια γραφτεί; Έχει μάταια το τραγούδι θρέψει ελπίδες; Πού είναι η αυγή, τα άρματα, η φλόγα, η υπομονή, η «ένδοξη πολιτεία»; Τι μπορεί να φλογίζει σήμερα την κυρίαρχη Αριστερά που η ιστορία της, από την οποία λίγα έχει διδαχτεί και μάλλον θέλει να ξεχάσει, δείχνει ότι σπάνια πίστεψε πως είναι Αριστερά, αλλά συχνά η αριστερά κάποιου άλλου;Είναι άραγε τη φλόγα για μια ένδοξη πολιτεία το «κόντεμα του δικομματισμού» του ΚΚΕ ή το «τέρμα η ακυβερνησία» (έλεος!) του ΣΥΡΙΖΑ; Ποια υπομονή μπορούν να θρέψουν «ανατρεπτικά», «αντικαπιταλιστικά» συνθήματα εκλογικών συμπαρατάξεων που στην πράξη τα υπονομεύουν;
Τελικά τι θα καταμετρηθεί στις εκλογές; Το πόσο θα πάρουν τα πέντε κόμματα της επόμενης Βουλής; Το ποιο από τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς θα πάρει περισσότερο ποσοστό από τα άλλα; Ε, και; Η «αυγή» της επόμενης μέρας τι θα σημάνει για την κατάκτηση της «ένδοξης πολιτείας»; Θα πλειοδοτήσουν οι νικητές (όλοι τους θα νικήσουν, διαβάστε τις ανακοινώσεις τους) για τις θέσεις τους που αποδέχτηκε για άλλη μια φορά ο μεγάλος και δίκαιος κριτής: ο λαός.
Κι ο λαός την επόμενη μέρα των εκλογών θα έχει νικήσει; Περπατώντας στην καμμένη γη, ξερριζωμένος από τον τόπο του, με ρημαγμένη την ψυχή θα επαιτεί για τα δικαιώματά του, πληρώνοντας πια όλο και πιο πολλά για τη μόρφωση, για την υγεία, εισπνέοντας την αποφορά των σκανδάλων και της διαφθοράς θεωρώντας ότι είναι κάτι φυσικό. Πεισμένος ότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει, χωρίς να μπορεί να σκεφτεί ότι η ζωή του θα μπορούσε να είναι διαφορετική και οι ανάγκες της δεν είναι πάντα η αιτία των βασάνων του, δάνειο και υποθήκη στις Τράπεζες, αλλά είναι τα δικαιώματά του. Χωρίς να ελπίζει και να παλεύει ενώ δικαιούται και αξίζει τα πάντα γιατί αυτός τα δημιουργεί και γιατί αυτό είναι το δίκαιο.
Τι θυμάμαι τώρα, ε; Δίκαιο, δικαίωμα, δημιουργία, ποίηση. Όσο περνάει ο καιρός ολοένα και θυμίζω τη γιαγιά μου, που για να με κοιμίσει μου έλεγε παραμύθια όπου έμπλεκε αρχαίους θεούς, βασιλιάδες, νεράιδες και ξωτικά που έμεναν στα δέντρα και στα ποτάμια και είχαν αρχηγό τους τον Ερμή - η γιαγιά κάθε άγαλμα το αποκαλούσε Ερμή- γιατί ήταν ο πιο όμορφος! Τώρα θα λέω κι εγώ σαν παραμύθι στα παιδιά μου και στους νεότερους ιστορίες για δικαιώματα, για δίκαιο, για ποίηση και θα κάνω παραμύθι τη γιαγιά μου και τις ιστορίες της;
Αλλά δεν μπορώ να παραμυθώ όταν γύρω μου όλα με οργίζουν. Δεν μπορώ να παραδώσω στους νεότερους στάχτες, ράκη και μεγαλύτερη ανέχεια. Και δεν βλέπω κανένα λόγο να δεχτούν κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με μια Αριστερά που θεωρεί δίκαιους μόνο εκείνους τους αγώνες που υιοθετούν τα δικά της συνθήματα, που οι συμμαχίες της με τα αστικά κόμματα γίνονται για «το καλό του λαού», που το «κόμμα» έχει γίνει το νέο εικόνισμα που προσκυνούν οι «καλοί» αριστεροί. Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με μια Αριστερά που επαιτεί να μπει στη Βουλή, (για να ξαναψηφίσει άραγε μαζί με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ένα νέο σχέδιο Ανάν;), που διαφημίζει τους συμμετέχοντες στα ψηφοδέλτιά της σαν τον πεχλιβάνη του πανηγυριού που έχει όλα τα χρώματα κι αρώματα και κάνει και πολλά…άλλα κόλπα. Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με μια Αριστερά του λάιφστάιλ, της κλίκας, του αυταρχισμού, της αλαζονείας, του αποκλεισμού της διαφορετικής άποψης. Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με μια Αριστερά που μεταμφιέζει τον μονόλογό της σε διάλογο, που περιφέρει τα μικρομεγαλεία της από μπαρ σε κλαμπ και τον αυτονόητο διεκδικητικό της χαρακτήρα τον παρουσιάζει σαν έξτρα κομφόρ ενώ τον ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό της χαρακτήρα τον έχει μόνο τίτλο στις αφίσες και στα ψηφοδέλτιά της.
Γι' αυτό και για άλλη μια φορά θα ψηφίσω κάποιους από τα «κλπ» των εκλογών, από την ψαχνόμενη, ιδεολογικά και ποσοστιαία Αριστερά. Όχι γιατί θα αλλάξει κάτι στον πολιτικό χάρτη, τα είπαμε στην αρχή αυτά. Αλλά γιατί στη διακήρυξη και στα πρόσωπα που απαρτίζουν τα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναγνωρίζω περισσότερο εκείνη τη φλογερή υπομονή, τη μεγάλη ελπίδα και τη μεγάλη απελπισία που απαιτούν τα ταξίδια για την ένδοξη πολιτεία. Γιατί η συμμετοχή και η συμβολή τους στους φοιτητικούς, στους εργατικούς, στους κοινωνικούς αγώνες διακρίνεται από τη διάθεσή τους για την αναζήτηση και τη θεμελίωση μιας άλλης Αριστεράς που αγωνίζεται για την απελευθέρωση των θετικών ανθρώπινων δυνατοτήτων. Αναγνωρίζω σε αυτούς πολλούς «στρατιώτες της Σαλαμίνας» που δεν αντάλλαξαν τους αγώνες και τις αγωνίες τους με κανένα αξίωμα, με καμιά θέση στην αυλή οποιασδήποτε μικρής ή μεγάλης εξουσίας. Αλλά είναι πάντα εκεί που πρέπει και όταν πρέπει γιατί έτσι πρέπει. Γιατί πάντα θα είμαι με τους ηττημένους ελπίζοντας ότι κάποτε θα οργανώσουμε την απαισιοδοξία και τον θυμό που μας προκαλούν οι απώλειες. Γιατί με οργίζει ο καπιταλισμός και τα κυρίαρχα πολιτικά στηρίγματά του, αλλά και όποιοι από τους αριστερούς γίνονται το πολιτικό και ιδεολογικό άλλοθί του.
Η αυγή της επόμενης των Ευρωεκλογών μέρας προφανώς δεν σημαίνει το σαλπάρισμα για την ένδοξη πολιτεία. Ο Ρεμπώ δεν έχει σχέση και καμιά δουλειά με τις εκλογές. Μπορεί όμως να γίνει ο στίχος του εκλογή της ζωής που μας αξίζει, επιλογή ήθους και ανατρεπτικής στάσης ζωής.
Όταν κοιτάζω ή ακούω τους δυό ισχυρούς μονομάχους να ξαναθέλουν να μας σώσουν, όπως τόσο καιρό μας σώζουν, όταν οι δύο κυρίαρχοι της Αριστεράς εφαρμόζουν τον δικό τους ιδιότυπο δικομματισμό ο ένας θεωρώντας την αριστερά φέουδό του ο άλλος λεηλατώντας χωρίς ντροπή συνθήματα, ονόματα, αγώνες, δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι: έχει άραγε ο στίχος μάταια γραφτεί; Έχει μάταια το τραγούδι θρέψει ελπίδες; Πού είναι η αυγή, τα άρματα, η φλόγα, η υπομονή, η «ένδοξη πολιτεία»; Τι μπορεί να φλογίζει σήμερα την κυρίαρχη Αριστερά που η ιστορία της, από την οποία λίγα έχει διδαχτεί και μάλλον θέλει να ξεχάσει, δείχνει ότι σπάνια πίστεψε πως είναι Αριστερά, αλλά συχνά η αριστερά κάποιου άλλου;Είναι άραγε τη φλόγα για μια ένδοξη πολιτεία το «κόντεμα του δικομματισμού» του ΚΚΕ ή το «τέρμα η ακυβερνησία» (έλεος!) του ΣΥΡΙΖΑ; Ποια υπομονή μπορούν να θρέψουν «ανατρεπτικά», «αντικαπιταλιστικά» συνθήματα εκλογικών συμπαρατάξεων που στην πράξη τα υπονομεύουν;
Τελικά τι θα καταμετρηθεί στις εκλογές; Το πόσο θα πάρουν τα πέντε κόμματα της επόμενης Βουλής; Το ποιο από τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς θα πάρει περισσότερο ποσοστό από τα άλλα; Ε, και; Η «αυγή» της επόμενης μέρας τι θα σημάνει για την κατάκτηση της «ένδοξης πολιτείας»; Θα πλειοδοτήσουν οι νικητές (όλοι τους θα νικήσουν, διαβάστε τις ανακοινώσεις τους) για τις θέσεις τους που αποδέχτηκε για άλλη μια φορά ο μεγάλος και δίκαιος κριτής: ο λαός.
Κι ο λαός την επόμενη μέρα των εκλογών θα έχει νικήσει; Περπατώντας στην καμμένη γη, ξερριζωμένος από τον τόπο του, με ρημαγμένη την ψυχή θα επαιτεί για τα δικαιώματά του, πληρώνοντας πια όλο και πιο πολλά για τη μόρφωση, για την υγεία, εισπνέοντας την αποφορά των σκανδάλων και της διαφθοράς θεωρώντας ότι είναι κάτι φυσικό. Πεισμένος ότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει, χωρίς να μπορεί να σκεφτεί ότι η ζωή του θα μπορούσε να είναι διαφορετική και οι ανάγκες της δεν είναι πάντα η αιτία των βασάνων του, δάνειο και υποθήκη στις Τράπεζες, αλλά είναι τα δικαιώματά του. Χωρίς να ελπίζει και να παλεύει ενώ δικαιούται και αξίζει τα πάντα γιατί αυτός τα δημιουργεί και γιατί αυτό είναι το δίκαιο.
Τι θυμάμαι τώρα, ε; Δίκαιο, δικαίωμα, δημιουργία, ποίηση. Όσο περνάει ο καιρός ολοένα και θυμίζω τη γιαγιά μου, που για να με κοιμίσει μου έλεγε παραμύθια όπου έμπλεκε αρχαίους θεούς, βασιλιάδες, νεράιδες και ξωτικά που έμεναν στα δέντρα και στα ποτάμια και είχαν αρχηγό τους τον Ερμή - η γιαγιά κάθε άγαλμα το αποκαλούσε Ερμή- γιατί ήταν ο πιο όμορφος! Τώρα θα λέω κι εγώ σαν παραμύθι στα παιδιά μου και στους νεότερους ιστορίες για δικαιώματα, για δίκαιο, για ποίηση και θα κάνω παραμύθι τη γιαγιά μου και τις ιστορίες της;
Αλλά δεν μπορώ να παραμυθώ όταν γύρω μου όλα με οργίζουν. Δεν μπορώ να παραδώσω στους νεότερους στάχτες, ράκη και μεγαλύτερη ανέχεια. Και δεν βλέπω κανένα λόγο να δεχτούν κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με μια Αριστερά που θεωρεί δίκαιους μόνο εκείνους τους αγώνες που υιοθετούν τα δικά της συνθήματα, που οι συμμαχίες της με τα αστικά κόμματα γίνονται για «το καλό του λαού», που το «κόμμα» έχει γίνει το νέο εικόνισμα που προσκυνούν οι «καλοί» αριστεροί. Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με μια Αριστερά που επαιτεί να μπει στη Βουλή, (για να ξαναψηφίσει άραγε μαζί με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ένα νέο σχέδιο Ανάν;), που διαφημίζει τους συμμετέχοντες στα ψηφοδέλτιά της σαν τον πεχλιβάνη του πανηγυριού που έχει όλα τα χρώματα κι αρώματα και κάνει και πολλά…άλλα κόλπα. Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με μια Αριστερά του λάιφστάιλ, της κλίκας, του αυταρχισμού, της αλαζονείας, του αποκλεισμού της διαφορετικής άποψης. Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με μια Αριστερά που μεταμφιέζει τον μονόλογό της σε διάλογο, που περιφέρει τα μικρομεγαλεία της από μπαρ σε κλαμπ και τον αυτονόητο διεκδικητικό της χαρακτήρα τον παρουσιάζει σαν έξτρα κομφόρ ενώ τον ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό της χαρακτήρα τον έχει μόνο τίτλο στις αφίσες και στα ψηφοδέλτιά της.
Γι' αυτό και για άλλη μια φορά θα ψηφίσω κάποιους από τα «κλπ» των εκλογών, από την ψαχνόμενη, ιδεολογικά και ποσοστιαία Αριστερά. Όχι γιατί θα αλλάξει κάτι στον πολιτικό χάρτη, τα είπαμε στην αρχή αυτά. Αλλά γιατί στη διακήρυξη και στα πρόσωπα που απαρτίζουν τα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναγνωρίζω περισσότερο εκείνη τη φλογερή υπομονή, τη μεγάλη ελπίδα και τη μεγάλη απελπισία που απαιτούν τα ταξίδια για την ένδοξη πολιτεία. Γιατί η συμμετοχή και η συμβολή τους στους φοιτητικούς, στους εργατικούς, στους κοινωνικούς αγώνες διακρίνεται από τη διάθεσή τους για την αναζήτηση και τη θεμελίωση μιας άλλης Αριστεράς που αγωνίζεται για την απελευθέρωση των θετικών ανθρώπινων δυνατοτήτων. Αναγνωρίζω σε αυτούς πολλούς «στρατιώτες της Σαλαμίνας» που δεν αντάλλαξαν τους αγώνες και τις αγωνίες τους με κανένα αξίωμα, με καμιά θέση στην αυλή οποιασδήποτε μικρής ή μεγάλης εξουσίας. Αλλά είναι πάντα εκεί που πρέπει και όταν πρέπει γιατί έτσι πρέπει. Γιατί πάντα θα είμαι με τους ηττημένους ελπίζοντας ότι κάποτε θα οργανώσουμε την απαισιοδοξία και τον θυμό που μας προκαλούν οι απώλειες. Γιατί με οργίζει ο καπιταλισμός και τα κυρίαρχα πολιτικά στηρίγματά του, αλλά και όποιοι από τους αριστερούς γίνονται το πολιτικό και ιδεολογικό άλλοθί του.
Η αυγή της επόμενης των Ευρωεκλογών μέρας προφανώς δεν σημαίνει το σαλπάρισμα για την ένδοξη πολιτεία. Ο Ρεμπώ δεν έχει σχέση και καμιά δουλειά με τις εκλογές. Μπορεί όμως να γίνει ο στίχος του εκλογή της ζωής που μας αξίζει, επιλογή ήθους και ανατρεπτικής στάσης ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου