Ο Κώστας Μπατίκας γεννήθηκε στα Στουρναραίικα Τρικάλων στις 10/3/1945. Η στρατιωτική δικτατορία τον βρίσκει στη Δυτική Γερμανία, όπου εργάζεται και παράλληλα σπουδάζει γεωπόνος. Κατά τη διάρκεια της χούντας αναπτύσσει σημαντική αντιδικτατορική δράση στο φοιτητικό και μεταναστευτικό κίνημα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ. Μετά την πτώση της χούντας επιστρέφει στην Ελλάδα και προσφέρει τις υπηρεσίες του σαν στέλεχος του ΚΚΕ από διάφορες καθοδηγητικές θέσεις: Μέλος του γραφείου της Κ.Ο. Πειραιά, γραμματέας της Ν.Ε. Αιτωλοακαρνανίας, γραμματέας της επιτροπής περιοχής Δυτικής Πελοποννήσου – Δυτικής Στερεάς – Νήσων, μέλος του εργατικού τμήματος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, μέλος του Αγροτικού τμήματος της Κ.Ε.
Υπήρξε μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ από το 10ο συνέδριο (1978) μέχρι το καλοκαίρι του 1989, όταν συγκρούστηκε με τον κυβερνητισμό της ηγεσίας του κόμματος που οδήγησε στη συνεργασία με τη Ν.Δ. και την κυβέρνηση Τζανετάκη. Μαζί με άλλα στελέχη και μέλη του ΚΚΕ που αποχώρησαν την ίδια περίοδο, υπήρξε συνιδρυτής του Νέου Αριστερού Ρεύματος. Αποχώρησε ωστόσο και από το ΝΑΡ το 1991, μαζί με άλλους συντρόφους επειδή διαφώνησε με την εγκατάλειψη της μαρξιστικής – λενινιστικής θεωρίας ως βάση για την κομμουνιστική πολιτική.
Το 1992 πρωτοστατεί στην έκδοση του θεωρητικού – πολιτικού περιοδικού «Αριστερή Ανασύνταξη», στο οποίο αρθρογραφούσε μέχρι σήμερα, καθώς και στην ίδρυση της ομώνυμης οργάνωσης. Από τη συνένωση της «Αριστερής Ανασύνταξης» με την οργάνωση «Εργατική Πολιτική», προέκυψε το 2007 η κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, της οποίας ο Κώστας Μπατίκας υπήρξε ιδρυτικό μέλος και θεωρητικός νους.
Αφιερωμένος στην επανάσταση, ασυμβίβαστος, σκεπτόμενος και μαχόμενος κομμουνιστής σε όλη του τη ζωή, συγκρούστηκε με κάθε τάση συμβιβασμού και οπισθοδρόμησης εντός του κομμουνιστικού κινήματος, υποστήριξε με πάθος τη θεωρητική και πολιτική ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, θεμελιωμένη στην επαναστατική θεωρία του προλεταριάτου, το μαρξισμό – λενινισμό. Συνέβαλε ο ίδιος καθοριστικά στην επεξεργασία μαρξιστικών ταξικών θέσεων για την οργανωτική συγκρότηση και την πολιτική του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με τις τοποθετήσεις του εντός του ΚΚΕ, με την μετέπειτα αρθρογραφία του στην «Αριστερή Ανασύνταξη» και με το βιβλίο του «Συνδικάτα και Πολιτική» (1994). Παρήγαγε επίσης σημαντικές επεξεργασίες μαρξιστικών θέσεων για ένα ευρύ φάσμα πολιτικών ζητημάτων, όπως το εθνικό ζήτημα, το αγροτικό ζήτημα, το ενιαίο μέτωπο πάλης των εργαζομένων. Ιδιαίτερο έργο του αποτέλεσε η επανανακάλυψη της μαρξιστικής – λενινιστικής θεωρίας για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό και της επαναστατικής μετάβασης σʼ αυτόν, καταδεικνύοντας τη θεωρητική συγγένεια της γραφειοκρατικής με την καουτσκική εκδοχή του σοσιαλισμού και διορθώνοντας πολλές παραναγνώσεις της λενινιστικής θεωρίας από τη σοβιετική γραφειοκρατία.
Κατάφερε έτσι με επίπονη μελέτη και επίμονη εργασία να ξεδιαλύνει τη μαρξιστική θεωρία από την ιδεολογική σκουριά της σοβιετικής γραφειοκρατίας και άλλες αστικές θεωρητικές διαστρεβλώσεις της. Καρπός της εργασίας του αυτής είναι, εκτός από τα σχετικά άρθρα του και το καινούργιο υπό έκδοση βιβλίο του, το οποίο δεν πρόλαβε δυστυχώς να δει τυπωμένο, ηττημένος από την μοιραία αρρώστια – και μόνο απʼ αυτή.
Και την αρρώστια όμως την αντιμετώπισε σαν κομμουνιστής, με λεβεντιά και καρτερικότητα και με το πείσμα να αξιοποιεί κάθε στιγμή υγείας που κέρδιζε στον αγώνα του με το θάνατο για να παράγει επαναστατικό έργο.
Ήταν και θα είναι πηγή έμπνευσης για όλους τους συντρόφους του και για όλους τους κομμουνιστές. Θα μείνει αθάνατος, όπως αθάνατη είναι η επαναστατική θεωρία και η στάση ζωής που μας δίδαξε. Το έργο του θα είναι πάντα σημείο αναφοράς και πηγή γνώσης για όλους όσους θελήσουν στο μέλλον να συμβάλουν στον αγώνα για την επαναστατική ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.
Υπήρξε μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ από το 10ο συνέδριο (1978) μέχρι το καλοκαίρι του 1989, όταν συγκρούστηκε με τον κυβερνητισμό της ηγεσίας του κόμματος που οδήγησε στη συνεργασία με τη Ν.Δ. και την κυβέρνηση Τζανετάκη. Μαζί με άλλα στελέχη και μέλη του ΚΚΕ που αποχώρησαν την ίδια περίοδο, υπήρξε συνιδρυτής του Νέου Αριστερού Ρεύματος. Αποχώρησε ωστόσο και από το ΝΑΡ το 1991, μαζί με άλλους συντρόφους επειδή διαφώνησε με την εγκατάλειψη της μαρξιστικής – λενινιστικής θεωρίας ως βάση για την κομμουνιστική πολιτική.
Το 1992 πρωτοστατεί στην έκδοση του θεωρητικού – πολιτικού περιοδικού «Αριστερή Ανασύνταξη», στο οποίο αρθρογραφούσε μέχρι σήμερα, καθώς και στην ίδρυση της ομώνυμης οργάνωσης. Από τη συνένωση της «Αριστερής Ανασύνταξης» με την οργάνωση «Εργατική Πολιτική», προέκυψε το 2007 η κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, της οποίας ο Κώστας Μπατίκας υπήρξε ιδρυτικό μέλος και θεωρητικός νους.
Αφιερωμένος στην επανάσταση, ασυμβίβαστος, σκεπτόμενος και μαχόμενος κομμουνιστής σε όλη του τη ζωή, συγκρούστηκε με κάθε τάση συμβιβασμού και οπισθοδρόμησης εντός του κομμουνιστικού κινήματος, υποστήριξε με πάθος τη θεωρητική και πολιτική ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, θεμελιωμένη στην επαναστατική θεωρία του προλεταριάτου, το μαρξισμό – λενινισμό. Συνέβαλε ο ίδιος καθοριστικά στην επεξεργασία μαρξιστικών ταξικών θέσεων για την οργανωτική συγκρότηση και την πολιτική του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με τις τοποθετήσεις του εντός του ΚΚΕ, με την μετέπειτα αρθρογραφία του στην «Αριστερή Ανασύνταξη» και με το βιβλίο του «Συνδικάτα και Πολιτική» (1994). Παρήγαγε επίσης σημαντικές επεξεργασίες μαρξιστικών θέσεων για ένα ευρύ φάσμα πολιτικών ζητημάτων, όπως το εθνικό ζήτημα, το αγροτικό ζήτημα, το ενιαίο μέτωπο πάλης των εργαζομένων. Ιδιαίτερο έργο του αποτέλεσε η επανανακάλυψη της μαρξιστικής – λενινιστικής θεωρίας για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό και της επαναστατικής μετάβασης σʼ αυτόν, καταδεικνύοντας τη θεωρητική συγγένεια της γραφειοκρατικής με την καουτσκική εκδοχή του σοσιαλισμού και διορθώνοντας πολλές παραναγνώσεις της λενινιστικής θεωρίας από τη σοβιετική γραφειοκρατία.
Κατάφερε έτσι με επίπονη μελέτη και επίμονη εργασία να ξεδιαλύνει τη μαρξιστική θεωρία από την ιδεολογική σκουριά της σοβιετικής γραφειοκρατίας και άλλες αστικές θεωρητικές διαστρεβλώσεις της. Καρπός της εργασίας του αυτής είναι, εκτός από τα σχετικά άρθρα του και το καινούργιο υπό έκδοση βιβλίο του, το οποίο δεν πρόλαβε δυστυχώς να δει τυπωμένο, ηττημένος από την μοιραία αρρώστια – και μόνο απʼ αυτή.
Και την αρρώστια όμως την αντιμετώπισε σαν κομμουνιστής, με λεβεντιά και καρτερικότητα και με το πείσμα να αξιοποιεί κάθε στιγμή υγείας που κέρδιζε στον αγώνα του με το θάνατο για να παράγει επαναστατικό έργο.
Ήταν και θα είναι πηγή έμπνευσης για όλους τους συντρόφους του και για όλους τους κομμουνιστές. Θα μείνει αθάνατος, όπως αθάνατη είναι η επαναστατική θεωρία και η στάση ζωής που μας δίδαξε. Το έργο του θα είναι πάντα σημείο αναφοράς και πηγή γνώσης για όλους όσους θελήσουν στο μέλλον να συμβάλουν στον αγώνα για την επαναστατική ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου