Σκόρπιο Αίμα.

Σκαλί-σκαλί πάει ο Ιγνάθιο*

το θάνατό του φορτωμένος.

Γύρευε να 'βρει την αυγή

μα πουθενά η αυγή δεν ήταν.

Γυρεύει τη σωστή θωριά του

και τ' όνειρό του αλλάζει δρόμο.

Γύρευε τ' όμορφο κορμί του

και βρήκε το χυμένο του αίμα.
Στιγμή δεν έκλεισε τα μάτια

που είδε τα κέρατα κοντά του,

όμως οι τρομερές μανάδες

ανασηκώσαν το κεφάλι.

Κι από το βοσκοτόπια πέρα

ήρθ' ένα μυστικό τραγούδι

που αγελαδάρηδες ομίχλης

τραγούδαγαν σε ουράνιους ταύρους.
Δεν είχε άρχοντα η Σεβίλλια

μπροστά του για να παραβγεί

ούτε σπαθί σαν το σπαθί του

ούτε καρδιά να 'ν' τόσο αληθινή.

Σαν ποταμός από λιοντάρια

η ξακουσμένη του αντρειοσύνη,

και σαν σε πέτρα σκαλισμένη

η στοχασιά του η μετρημένη.
Τώρα για πάντα πια κοιμάται.

Τώρα τα μούσκλια και τα χόρτα

με δάχτυλα που δε λαθεύουν

το άνθος ανοίγουν του μυαλού του.

Και το τραγουδιστό του αίμα

κυλάει σε βάλτους και λιβάδια,

γλιστράει στο σύγκρυο των κεράτων,

άψυχο στέκει στην ομίχλη,

σε βουβαλιών σκοντάφτει πόδια,

σα μια πλατιά, μια λυπημένη,

μια σκοτεινή γλώσσα, ώσπου τέλμα

να γίνει από αγωνία, πλάι

στον Γουαδαλκιβίρ των άστρων.

Federico Garcia Lorca
(Η απόδοση-μετάφραση είναι του Νίκου Γκάτσου)

* Στις 11 Αυγούστου 1934, πέντε το απόγευμα, σε μιαν εκτός προγράμματος ταυρομαχία στην αρένα του Μανθανάρες, ο φημισμένος ταυρομάχος Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας χτυπήθηκε θανάσιμα από ταύρο και πέθανε τρεις μέρες αργότερα στα 43 του χρόνια. Τονε πένθησεν όλη η Ισπανία. Ήταν άνθρωπος αγαπητός, γεμάτος δόξα και πλούτη και με γνήσια καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα. Στο Πίνο Μοντάνο, το απέραντο κτήμα του στα περίχωρα της Σεβίλιας, συγκέντρωνε τους σπουδαιότερους Ισπανούς ποιητές του καιρού του, μαζί και τον Λόρκα, με τον οποίο συνδέθηκε με δυνατή, αληθινή κι αδιατάρακτη φιλία. Όλοι τον αγαπούσαν και τον θαύμαζαν σαν ένα φιλόξενο, ευαίσθητο, ιπποτικό κι ανοιχτόκαρδο προστάτη της νεότερης γενιάς των ποιητών. Έτσι το ποίημα τούτο τογραψεν ο Λόρκα στη μνήμη του φίλου του.