Κανένα άλλο ζώο δεν έχει πλουτίσει τους μύθους και τις παραδόσεις των λαών όλου του κόσμου όπως ο λύκος. Σύμβολο δύναμης και ελευθερίας στοιχειώνει με την παρουσία του θρύλους και παραμύθια εδώ και χιλιάδες χρόνια.Ο πρώτος πρόγονος του λύκου εμφανίστηκε πριν από 54 εκ. χρόνια στη Β. Αμερική ενώ ο λύκος στη σημερινή του μορφή πριν από 1,5 εκ. χρόνια. Ο λύκος υπήρξε το θηλαστικό με τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση στον πλανήτη μας. Πριν από μερικούς αιώνες ο λύκος ζούσε σε όλα τα μέρη του Βόρειου ημισφαιρίου του πλανήτη μας. Από τον 14ο αιώνα και ύστερα από συστηματικές προσπάθειες εξόντωσής του, εξαφανίστηκε από 14 χώρες της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης, ενώ στις χώρες που ζει, ο πληθυσμός του έχει μειωθεί δραματικά. Στην Ελλάδα ο λύκος δεν ζει πια στην Πελλοπόνησο και την Κρήτη και τον συναντάμε μόνο σε ορεινές και ημιορεινές περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Η μείωση της φυσικής λείας του λύκου και η αρνητική εικόνα που έχει διαμορφωθεί γι’ αυτόν στη συνείδηση των ανθρώπων σε συνδυασμό με τους άλλους κινδύνους που απειλούν το είδος οδηγούν στη μείωση των πληθυσμών −με κύριο αίτιο τον άνθρωπο.
Στις μέρες μας ο “κακός λύκος” των παραμυθιών δεν είναι παρά ένα τρωτό είδος που χρειάζεται προστασία.
Χαρακτηριστικά:
Βασίλειο:
Animalia
Φύλο:
Chordata
Κλάση:
Mammalia
Τάξη:
Carnivora
Οικογένεια:
Canidae
Γένος:
Canis
Μήκος:
100 -160 εκατοστά
Βάρος:
15 - 80 κιλά
Καθεστώς: Ο λύκος προστατεύεται σε όλη την Ευρώπη από τη νομοθεσία, με τη Σύμβαση της Βέρνης και την Οδηγία 92/43 της ΕΕ. Στην Ελλάδα, ο λύκος έπαψε να θεωρείται επιζήμιο είδος από το 1991 και χαρακτηρίζεται επίσημα «τρωτό» είδος.
15 - 80 κιλά
Καθεστώς: Ο λύκος προστατεύεται σε όλη την Ευρώπη από τη νομοθεσία, με τη Σύμβαση της Βέρνης και την Οδηγία 92/43 της ΕΕ. Στην Ελλάδα, ο λύκος έπαψε να θεωρείται επιζήμιο είδος από το 1991 και χαρακτηρίζεται επίσημα «τρωτό» είδος.
Περιγραφή: Ο λύκος αποτελεί τον μεγαλύτερο σε μέγεθος εκπρόσωπο της οικογένειας των κυνοειδών (Canidae) και χαρακτηρίζεται από υψηλή νοημοσύνη και ανεπτυγμένη κοινωνική οργάνωση. Ο πρώτος πρόγονος του λύκου εμφανίστηκε πριν από 54 εκατ. χρόνια στη Β. Αμερική ενώ πήρε τη σημερινή του μορφή πριν 1,5 εκατομμύριο χρόνια. Ο λύκος υπήρξε το θηλαστικό με τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση στον πλανήτη μας. Ο θεός Απόλλωνας συχνά αναφέρεται ως Λύκειος. Αυτή είναι μια επίκληση του Απόλλωνα ως θεού του φωτός που δηλώνει την καταγωγή των λέξεων λυκόφως και λυκαυγές.
Εξάπλωση: Ο λύκος (Canis lupus) υπήρξε το θηλαστικό με τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση στον πλανήτη μας που κάλυπτε όλο σχεδόν το Βόρειο Ημισφαίριο. Σήμερα εξαιτίας των συστηματικών προσπαθειών εξόντωσης έχει χάσει μεγάλο μέρος της ιστορικής του επικράτειας. Στην Ευρώπη, εκτός από τη χώρα μας, λύκους συναντά κανείς σε μικρούς πληθυσμούς στις Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, στις σκανδιναβικές χώρες, σε μεγαλύτερους πληθυσμούς στα ανατολικά της Ευρώπης ενώ πρόσφατα επανεμφανίστηκε στις Γαλλία, Ελβετία και Γερμανία. Στην Ελλάδα η εξάπλωσή του εκτείνεται σε όλο σχεδόν το ηπειρωτικό ανάγλυφο της χώρας, βόρεια της Βοιωτίας.
Βιότοπος: Ο λύκος είναι εξαιρετικά προσαρμοστικό είδος και ζει σε πολλές ημιορεινές και ορεινές ηπειρωτικές περιοχές.
Βιολογία: Κοινό χαρακτηριστικό των πληθυσμών λύκου ανά τον κόσμο είναι η κοινωνική οργάνωση σε μικρές ή μεγάλες ομάδες, τις αγέλες. Ο πυρήνας μιας αγέλης είναι το κυρίαρχο αναπαραγωγικό ζεύγος που μπορεί να παραμείνει μαζί για όλη του τη ζωή. Ο λύκος φτάνει σε αναπαραγωγική ηλικία μετά τους 22 μήνες. Η λύκαινα γεννά μία φορά το χρόνο, την άνοιξη, μετά από κύηση 63 συνήθως ημερών, κατά μέσο όρο 3 έως 7 μικρά. Η διασπορά των νεαρών λύκων, όταν συμβαίνει, αρχίζει από την ηλικία του ενός έτους. Τα νεαρά ζώα εγκαταλείπουν σταδιακά την περιοχή όπου γεννήθηκαν, σε αναζήτηση δικής τους επικράτειας. Η κατασκευή του σώματος του και οι θηρευτικές του ικανότητες έχουν προσαρμοστεί έτσι ώστε να μπορεί να ακινητοποιεί εύκολα τη λεία του. Διαθέτει μεγάλο κεφάλι και δυνατές σιαγόνες (δύο φορές πιο ισχυρό δάγκωμα από αυτό του σκύλου), στενό στέρνο, ψηλά πόδια και ελαφρύ σκελετό (προσαρμογή για τη διάνυση μεγάλων αποστάσεων αντοχής), κινείται τρέχοντας ή περπατώντας γρήγορα οκτώ με δέκα ώρες τη μέρα διανύοντας αρκετά χιλιόμετρα. Ενώ ως σαρκοφάγο, ο λύκος έχει εξελιχθεί ώστε να τρέφεται κυρίως με άγρια φυτοφάγα ζώα (οπληφόρα), σε περίπτωση που αυτά εκλείπουν ή έχουν ελαττωθεί σημαντικά, τότε στρέφεται σε μικρότερα σπονδυλόζωα, κτηνοτροφικά ζώα, ή ακόμα και σε ανθρωπογενείς πηγές τροφής (σκουπίδια, νεκρά ζώα). Οι λύκοι χρησιμοποιούν όλες τους τις αισθήσεις για να εντοπίσουν και να καταδιώξουν τη λεία τους. Εντοπίζουν κινούμενα αντικείμενα από πολύ μεγάλες αποστάσεις και διαθέτουν ικανοποιητική νυκτερινή όραση. Οι πιο ανεπτυγμένες αισθήσεις τους είναι η ακοή και η όσφρηση. Το μέγεθος της ρινικής τους κοιλότητας είναι 14 φορές μεγαλύτερο συγκρινόμενο αναλογικά με του ανθρώπου. Οι λύκοι επικοινωνούν μεταξύ τους με ποικιλία ήχων κυρίως όμως φανερώνουν τις διαθέσεις και τις προθέσεις τους με εκφράσεις του προσώπου και συγκεκριμένες στάσεις του σώματος.
Απειλές: Η ελάττωση της φυσικής λείας του λύκου (ελάφι, ζαρκάδι, αγριογούρουνο) που οφείλεται σε ανθρωπογενείς παράγοντες, τον στρέφει προς τα κτηνοτροφικά ζώα σε συνδυασμό με τη σταδιακή χαλάρωση εφαρμογής μεθόδων και τρόπων πρόληψης των ζημιών συνιστά γεγονός που επιτείνει τη σύγκρουση ανθρώπου-λύκου. Οι παγάνες και τα δηλητηριασμένα δολώματα συνεχίζουν να αποτελούν ευρύτατα διαδεδομένες πρακτικές θανάτωσης λύκων αν και ο νόμος, ήδη από το 1993, απαγορεύει αυστηρά τη χρήση τους. Επίσης, η επέκταση της ανθρώπινης δραστηριότητας ακόμα και σε δυσπρόσιτες και απομακρυσμένες περιοχές, τα μεγάλα τεχνικά έργα που υλοποιήθηκαν και συνεχίζουν να υλοποιούνται, χωρίς επαρκή περιβαλλοντικό σχεδιασμό, η διάνοιξη εκτεταμένου και ανεξέλεγκτου δικτύου δασικών δρόμων, η επέκταση των βοσκοτόπων και η μείωση των δασικών εκτάσεων, οδηγούν σταδιακά στην υποβάθμιση των βιοτόπων του λύκου απειλώντας την επιβίωσή του.
Η τροφή του λύκου ποικίλλει ανάλογα με την περιοχή
της επικράτειάς του και περιλαμβάνει μεγάλα οπληφόρα (ελάφια,
αγριογούρουνα), μικρότερα οπληφόρα (ζαρκάδια, αγριόγιδα),
τρωκτικά (λαγούς, ποντίκια) και σε μικρό ποσοστό φυτική τροφή.
Σε μέρη της επικράτειάς τους, όπου η φυσική λεία που προαναφέρθηκε
βρίσκεται σε αφθονία, όπως για παράδειγμα στην Β. Αμερική,
ο λύκος τρέφεται σχεδόν αποκλειστικά με αυτή. Στις μεσογειακές
χώρες, όπως η Ισπανία, η Ιταλία και η Ελλάδα, η ύπαρξη νομαδικής
κτηνοτροφίας σε συνδυασμό με την δραματική σε πολλές περιοχές
μείωση των άγριων θηραμάτων, οδηγεί το λύκο στην υπερνίκηση
του φόβου του για τον άνθρωπο και τελικά σε ζημιές στο ζωικό
κεφάλαιο. Σπάνια, σε περίπτωση που κατά την επίθεση σε κάποιο
κοπάδι, δεν υπάρχει δυνατότητα διαφυγής, η αγέλη μπορεί να
σκοτώσει μεγάλο αριθμό αιγοπροβάτων. Η αντίδραση αυτή (υπερβολική
θήρευση) έχει καθαρά ενστικτώδη βάση, αφού το ζώο προσπαθεί
να εξασφαλίσει τροφή για μελλοντική κατανάλωση. Αξίζει να
σημειωθεί ότι πολλές από τις ζημιές που καταλογίζονται στο
λύκο προκαλούνται από αδέσποτα, σε ημιάγρια κατάσταση σκυλιά.
Η νομοθετική προστασία του
Ο λύκος περιλαμβάνεται:
α) στα αυστηρά προστατευόμενα είδη στο ANNEX II της σύμβασης της Βέρνης, που έχει υπογραφεί το 1979 από όλες τις χώρες της Ε.Ε. και
β) στην οδηγία 92/43/Ε.Ε., όπου χαρακτηρίζεται ως πρωτεύον για προστασία είδος κάτω από τον 39ο παράλληλο.
Σε εθνικό επίπεδο τα νομοθετικά μέτρα προστασίας που έχουν θεσπισθεί περιλαμβάνουν:
α) την κατάργηση αμοιβής για το φόνο λύκου (1980)
β) την εξαίρεσή του από τη λίστα των «επιβλαβών» (1991)
γ) την απαγόρευση χρήσης δηλητηριασμένων δολωμάτων (1980)
δ) την απαγόρευση της κατοχής λύκων από ιδιώτες (1969)
Επιπλέον, ο λύκος περιλαμβάνεται επίσης και στο «κόκκινο βιβλίο» για τα απειλούμενα είδη της Ελλάδας.
Το σύστημα αποζημιώσεων από τον ΕΛ.Γ.Α. (Ελληνικές Γεωργικές Ασφαλίσεις), παρ’ ότι υφίσταται, παρέχει αποζημιώσεις που δεν καλύπτουν το 100% του ύψους της ζημιάς σε ζωικό κεφάλαιο και που καταβάλλονται αρκετά καθυστερημένα.
Οι κίνδυνοι που τον απειλούν
Οι σημαντικότεροι κίνδυνοι που απειλούν τον λύκο είναι:
I. Ο φόνος από κτηνοτρόφους και κυνηγούς.
II. Η χρήση δολωμάτων.
III. Η σύλληψη των κουταβιών από τις φωλιές.
IV. Ο υβριδισμός λύκου-σκύλου είτε λόγω της χαμηλής πυκνότητας των πληθυσμών του λύκου και της αντίθετα υψηλής των περιπλανώμενων σκύλων (συμβαίνει περιστασιακά να ζευγαρώνουν άτομα από τα δυο είδη και να γεννιούνται υγιή και συχνά γόνιμα υβρίδια), είτε εσκεμμένα από παράνομους κατόχους αιχμάλωτων λύκων έχοντας την εσφαλμένη εντύπωση πως θα δημιουργήσουν λυκόσκυλα.
V. Η όχληση λόγω αυξημένης πυκνότητας του οδικού δικτύου σε ευαίσθητες για το λύκο περιοχές.
VI. Η απώλεια ζωτικών στοιχείων του βιοτόπου του, όπως οι πληθυσμοί άγριων οπληφόρων.
VII. Ο κατακερματισμός του γεωγραφικού χώρου, όπου κινείται το ζώο, από μεγάλης κλίμακας τεχνικά έργα. Η επικοινωνία μεταξύ των πληθυσμών του είναι καθοριστική για την επιβίωση του λύκου καθώς οι εποχικές μετακινήσεις για εξεύρεση τροφής είναι συχνές και εκτεταμένες.
Βιότοπος: Ο λύκος είναι εξαιρετικά προσαρμοστικό είδος και ζει σε πολλές ημιορεινές και ορεινές ηπειρωτικές περιοχές.
Βιολογία: Κοινό χαρακτηριστικό των πληθυσμών λύκου ανά τον κόσμο είναι η κοινωνική οργάνωση σε μικρές ή μεγάλες ομάδες, τις αγέλες. Ο πυρήνας μιας αγέλης είναι το κυρίαρχο αναπαραγωγικό ζεύγος που μπορεί να παραμείνει μαζί για όλη του τη ζωή. Ο λύκος φτάνει σε αναπαραγωγική ηλικία μετά τους 22 μήνες. Η λύκαινα γεννά μία φορά το χρόνο, την άνοιξη, μετά από κύηση 63 συνήθως ημερών, κατά μέσο όρο 3 έως 7 μικρά. Η διασπορά των νεαρών λύκων, όταν συμβαίνει, αρχίζει από την ηλικία του ενός έτους. Τα νεαρά ζώα εγκαταλείπουν σταδιακά την περιοχή όπου γεννήθηκαν, σε αναζήτηση δικής τους επικράτειας. Η κατασκευή του σώματος του και οι θηρευτικές του ικανότητες έχουν προσαρμοστεί έτσι ώστε να μπορεί να ακινητοποιεί εύκολα τη λεία του. Διαθέτει μεγάλο κεφάλι και δυνατές σιαγόνες (δύο φορές πιο ισχυρό δάγκωμα από αυτό του σκύλου), στενό στέρνο, ψηλά πόδια και ελαφρύ σκελετό (προσαρμογή για τη διάνυση μεγάλων αποστάσεων αντοχής), κινείται τρέχοντας ή περπατώντας γρήγορα οκτώ με δέκα ώρες τη μέρα διανύοντας αρκετά χιλιόμετρα. Ενώ ως σαρκοφάγο, ο λύκος έχει εξελιχθεί ώστε να τρέφεται κυρίως με άγρια φυτοφάγα ζώα (οπληφόρα), σε περίπτωση που αυτά εκλείπουν ή έχουν ελαττωθεί σημαντικά, τότε στρέφεται σε μικρότερα σπονδυλόζωα, κτηνοτροφικά ζώα, ή ακόμα και σε ανθρωπογενείς πηγές τροφής (σκουπίδια, νεκρά ζώα). Οι λύκοι χρησιμοποιούν όλες τους τις αισθήσεις για να εντοπίσουν και να καταδιώξουν τη λεία τους. Εντοπίζουν κινούμενα αντικείμενα από πολύ μεγάλες αποστάσεις και διαθέτουν ικανοποιητική νυκτερινή όραση. Οι πιο ανεπτυγμένες αισθήσεις τους είναι η ακοή και η όσφρηση. Το μέγεθος της ρινικής τους κοιλότητας είναι 14 φορές μεγαλύτερο συγκρινόμενο αναλογικά με του ανθρώπου. Οι λύκοι επικοινωνούν μεταξύ τους με ποικιλία ήχων κυρίως όμως φανερώνουν τις διαθέσεις και τις προθέσεις τους με εκφράσεις του προσώπου και συγκεκριμένες στάσεις του σώματος.
Απειλές: Η ελάττωση της φυσικής λείας του λύκου (ελάφι, ζαρκάδι, αγριογούρουνο) που οφείλεται σε ανθρωπογενείς παράγοντες, τον στρέφει προς τα κτηνοτροφικά ζώα σε συνδυασμό με τη σταδιακή χαλάρωση εφαρμογής μεθόδων και τρόπων πρόληψης των ζημιών συνιστά γεγονός που επιτείνει τη σύγκρουση ανθρώπου-λύκου. Οι παγάνες και τα δηλητηριασμένα δολώματα συνεχίζουν να αποτελούν ευρύτατα διαδεδομένες πρακτικές θανάτωσης λύκων αν και ο νόμος, ήδη από το 1993, απαγορεύει αυστηρά τη χρήση τους. Επίσης, η επέκταση της ανθρώπινης δραστηριότητας ακόμα και σε δυσπρόσιτες και απομακρυσμένες περιοχές, τα μεγάλα τεχνικά έργα που υλοποιήθηκαν και συνεχίζουν να υλοποιούνται, χωρίς επαρκή περιβαλλοντικό σχεδιασμό, η διάνοιξη εκτεταμένου και ανεξέλεγκτου δικτύου δασικών δρόμων, η επέκταση των βοσκοτόπων και η μείωση των δασικών εκτάσεων, οδηγούν σταδιακά στην υποβάθμιση των βιοτόπων του λύκου απειλώντας την επιβίωσή του.
Η τροφή του λύκου ποικίλλει ανάλογα με την περιοχή
της επικράτειάς του και περιλαμβάνει μεγάλα οπληφόρα (ελάφια,
αγριογούρουνα), μικρότερα οπληφόρα (ζαρκάδια, αγριόγιδα),
τρωκτικά (λαγούς, ποντίκια) και σε μικρό ποσοστό φυτική τροφή.
Σε μέρη της επικράτειάς τους, όπου η φυσική λεία που προαναφέρθηκε
βρίσκεται σε αφθονία, όπως για παράδειγμα στην Β. Αμερική,
ο λύκος τρέφεται σχεδόν αποκλειστικά με αυτή. Στις μεσογειακές
χώρες, όπως η Ισπανία, η Ιταλία και η Ελλάδα, η ύπαρξη νομαδικής
κτηνοτροφίας σε συνδυασμό με την δραματική σε πολλές περιοχές
μείωση των άγριων θηραμάτων, οδηγεί το λύκο στην υπερνίκηση
του φόβου του για τον άνθρωπο και τελικά σε ζημιές στο ζωικό
κεφάλαιο. Σπάνια, σε περίπτωση που κατά την επίθεση σε κάποιο
κοπάδι, δεν υπάρχει δυνατότητα διαφυγής, η αγέλη μπορεί να
σκοτώσει μεγάλο αριθμό αιγοπροβάτων. Η αντίδραση αυτή (υπερβολική
θήρευση) έχει καθαρά ενστικτώδη βάση, αφού το ζώο προσπαθεί
να εξασφαλίσει τροφή για μελλοντική κατανάλωση. Αξίζει να
σημειωθεί ότι πολλές από τις ζημιές που καταλογίζονται στο
λύκο προκαλούνται από αδέσποτα, σε ημιάγρια κατάσταση σκυλιά.
Η νομοθετική προστασία του
Ο λύκος περιλαμβάνεται:
α) στα αυστηρά προστατευόμενα είδη στο ANNEX II της σύμβασης της Βέρνης, που έχει υπογραφεί το 1979 από όλες τις χώρες της Ε.Ε. και
β) στην οδηγία 92/43/Ε.Ε., όπου χαρακτηρίζεται ως πρωτεύον για προστασία είδος κάτω από τον 39ο παράλληλο.
Σε εθνικό επίπεδο τα νομοθετικά μέτρα προστασίας που έχουν θεσπισθεί περιλαμβάνουν:
α) την κατάργηση αμοιβής για το φόνο λύκου (1980)
β) την εξαίρεσή του από τη λίστα των «επιβλαβών» (1991)
γ) την απαγόρευση χρήσης δηλητηριασμένων δολωμάτων (1980)
δ) την απαγόρευση της κατοχής λύκων από ιδιώτες (1969)
Επιπλέον, ο λύκος περιλαμβάνεται επίσης και στο «κόκκινο βιβλίο» για τα απειλούμενα είδη της Ελλάδας.
Το σύστημα αποζημιώσεων από τον ΕΛ.Γ.Α. (Ελληνικές Γεωργικές Ασφαλίσεις), παρ’ ότι υφίσταται, παρέχει αποζημιώσεις που δεν καλύπτουν το 100% του ύψους της ζημιάς σε ζωικό κεφάλαιο και που καταβάλλονται αρκετά καθυστερημένα.
Οι κίνδυνοι που τον απειλούν
Οι σημαντικότεροι κίνδυνοι που απειλούν τον λύκο είναι:
I. Ο φόνος από κτηνοτρόφους και κυνηγούς.
II. Η χρήση δολωμάτων.
III. Η σύλληψη των κουταβιών από τις φωλιές.
IV. Ο υβριδισμός λύκου-σκύλου είτε λόγω της χαμηλής πυκνότητας των πληθυσμών του λύκου και της αντίθετα υψηλής των περιπλανώμενων σκύλων (συμβαίνει περιστασιακά να ζευγαρώνουν άτομα από τα δυο είδη και να γεννιούνται υγιή και συχνά γόνιμα υβρίδια), είτε εσκεμμένα από παράνομους κατόχους αιχμάλωτων λύκων έχοντας την εσφαλμένη εντύπωση πως θα δημιουργήσουν λυκόσκυλα.
V. Η όχληση λόγω αυξημένης πυκνότητας του οδικού δικτύου σε ευαίσθητες για το λύκο περιοχές.
VI. Η απώλεια ζωτικών στοιχείων του βιοτόπου του, όπως οι πληθυσμοί άγριων οπληφόρων.
VII. Ο κατακερματισμός του γεωγραφικού χώρου, όπου κινείται το ζώο, από μεγάλης κλίμακας τεχνικά έργα. Η επικοινωνία μεταξύ των πληθυσμών του είναι καθοριστική για την επιβίωση του λύκου καθώς οι εποχικές μετακινήσεις για εξεύρεση τροφής είναι συχνές και εκτεταμένες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου