"Φύγε, η καρδιά μου νοσταλγεί…"

Φύγε κι ἄσε με μοναχό, ποὺ βλέπω νὰ πληθαίνει

ἀπάνω ἡ νύχτα, καὶ βαθιὰ νὰ γίνονται τὰ χάη.

Οὔτε τοῦ πόνου ἡ θύμηση σὲ λίγο πιὰ δὲ μένει,

κι εἶμαι ἄνθος ποὺ φυλλοροεῖ στὸ χέρι σου καὶ πάει

Φύγε καθὼς τὰ χρόνια κεῖνα ἐφύγανε, ποὺ μόνον

μιὰ λέξη σου ἦταν, στὴ ζωή, γιὰ μένα σὰν παιάνας.

Τώρα τὰ χείλη μου διψοῦν τὸ φίλημα τῆς μάνας,

τῆς μάνας γῆς, καὶ ἀνοίγοντας στὸ γέλιο τῶν αἰώνων

Φύγε, ἡ καρδιά μου νοσταλγεῖ τὴν ἄπειρη γαλήνη!

Ταράζει καὶ ἡ ἀνάσα σου τὰ μαῦρα της Στυγὸς

νερά, ποὺ μὲ πηγαίνουν, ὅπως εἶμαι ναυαγός,

ἐκεῖ, στὸ ἀπόλυτο Μηδέν, στὴν Ἀπεραντοσύνη.

Κώστας Καρυωτάκης.