Ισλανδία ή Ιρλανδία;

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ.

Mερικές φορές οι συμπτώσεις παίζουν παράξενα παιχνίδια. Οπως στην περίπτωση της Ισλανδίας και της Ιρλανδίας. Μόλις κατά ένα γράμμα διαφέρουν τα ονόματα αυτών των δύο χωρών. Ενα γράμμα, λοιπόν, χωρίζει τον Ολυμπο από τα Τάρταρα της εθνικής αξιοπρέπειας! Οι λαοί και των δύο αυτών μικρών χωρών παρασύρθηκαν από τις σειρήνες του νεοφιλελευθερισμού. Εζησαν τη σύντομη παραζάλη και το μεθύσι της Υβρεως, νομίζοντας ότι έγιναν θεοί του «τουρμπο-καπιταλισμού». Ηρθε η αναπότρεπτη ώρα της Κάθαρσης, της επιστροφής στην πραγματικότητα. Η ώρα που πρέπει να πληρώ­σουν. Να υποστούν τη δίκαιη τιμωρία. Τιμωρία, ναι. Δίκαιη, όμως. Την ώρα αυτή φάνηκαν οι διαφορές των δύο λαών.

Οι Ιρλανδοί παραδόθηκαν αμαχητί. Οι Ιρλανδοί τραπεζίτες είναι αυτοί που πλούτισαν στα χρόνια της ευωχίας. Οι Ιρλανδοί εργαζόμενοι φυσικά είναι αυτοί που κλήθηκαν να πληρώσουν τον λογαριασμό. Γλεντζέδες και αλέγροι τύποι οι Ιρλανδοί, αλλά ανεξίτηλα σημαδεμένοι από την επί αιώνες υποταγή στους Αγγλους δεσπότες, έβαλαν αδιαμαρτύρητα το κεφάλι τους στο κούτσουρο. Η κυβέρνηση-δήμιος δεν δίστασε φυσικά να υψώσει τον πέλεκυ και να τους το κόψει!
Μείωση μισθών κατά 7% αρχικά, πέρυσι την άνοιξη. Πρόσθετη μείωση 8% έως 15% πριν από έναν μήνα. Μείωση των συντάξεων. Μείωση των επιδομάτων ανεργίας. Μείωση των επιδομάτων πρόνοιας για τους απόκληρους. Μείωση ή κατάργηση κάθε επιδόματος για τα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα. «Η Ιρλανδία δείχνει στην υπόλοιπη Ευρώπη τι σημαίνει πραγματικά λιτότητα», πανηγύ­ριζε το βρετανικό περιοδικό «Εκόνομιστ». Οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου ήταν ακόρεστοι: «Ο Ιρλανδός υπουργός Οικονομικών θα χρειαστεί να σφίξει ακόμη περισσότερο τα λουριά για να καταπραΰνει τις αγορές. Πρέπει να προχωρήσει σε πρόσθετες μειώσεις των μισθών», έγραψαν σε κύριο άρθρο τους.
Οι Ισλανδοί ξεσηκώθηκαν, σε αντίθεση με τους Ιρλανδούς. Αλλος λαός. Ξύπνησε μέσα τους το ανυπότακτο, μαχητικό πνεύμα των Βίκινγκς. Η κεντροαριστερή κυβέρνη­σή τους υπέκυψε στους εκβιασμούς του Λονδίνου και της Χάγης. Αυτοί απαίτησαν να πληρώσει όλος ο ισλανδικός λαός τους Αγγλους και Ολλανδούς καταθέτες, πελάτες μιας ισλανδικής ηλεκτρονικής τράπεζας, ιδιωτικής φυσικά, η οποία είχε δραστηριότητα στη Βρετανία και στην Ολλανδία και χρεοκόπησε. Να πληρώσει ο ισλανδικός λαός το... ένα τρίτο του ΑΕΠ του και μάλιστα με τόκο 5,5% για δεκαπέντε χρόνια! Η ισλανδική κυβέρνηση είπε «ναι». Ο ισλανδικός λαός όμως είπε «όχι»! Το ένα τέταρτο του εκλογικού Σώματος μάζεψε υπογραφές και ζήτησε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να μην υπογράψει τον σχετικό νόμο που ψήφισε η Βουλή και να οδηγήσει έτσι το θέμα σε δημοψήφισμα.
Ο Πρόεδρος υπάκουσε στη λαϊκή βούληση. Αρνήθηκε να υπογράψει. Στις 20 Φεβρουαρίου θα γίνει δημοψήφισμα. Για πρώτη φορά ένας λαός διακηρύσσει «Δεν πληρώνω»! Ορμησαν φυσικά όλοι να κατασπαράξουν τους Ισλανδούς.
Ασήμαντο ως ποσό είναι το συγκεκρι­μένο ισλανδικό χρέος. Γύρω στα 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ. «Το ένα εκατοστό αυτού που θα δανειστεί μόνο η Βρετανία φέτος και του χρόνου. Η επίδειξη γενναιοδωρίας προς τους γείτονες δεν θα στοίχιζε σχεδόν τίποτα στο Λονδίνο και το Αμστερνταμ» σημείωναν σε κύριο άρθρο τους ακόμη και οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου. Αλίμονο όμως αν άφηναν μια μικρή χώρα σαν την Ισλανδία να δώσει το παράδειγμα ότι μπορούν οι μικρές χώρες να διαπραγματεύονται με επιτυχία καλύτε­ρους όρους αποπληρωμής των υποχρεώ­σεών τους, αρνούμενες να συμμορφωθούν στις εντολές των μεγάλων κρατών!
Κέρδισαν τον θαυμασμό όλου του κόσμου οι Ισλανδοί με τη γενναία στάση τους. «Σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης, που ανταμείβει τα μεγάλα μεγέθη, είναι κάτι παραπάνω από δελεαστικό να θαυμάζει κανείς τη γενναιότητα απέναντι σε μια συντονισμένη διεθνή επίθεση με στόχο τη λεηλασία. Ενα μικρό έθνος αντιμετωπίζει ασταμάτητο οικονομικό πόλεμο από μεγαλύτερες χώρες και κάτω από το βάρος της εσωτερικής λαϊκής πίεσης ο Πρόεδρός του χαράζει μια γραμμή στον πάγο» έγραψε χαρακτηριστικά αρθρογράφος και αυτής ακόμη της «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ».
Εμείς οι Ελληνες, ποιον θα μιμηθούμε; Τους Ιρλανδούς ή τους Ισλανδούς; Η κυβέρνηση συμπεριφέρεται απέναντι στην ΕΕ σαν να έχει επιλέξει τον ιρλανδικό δρόμο της πειθήνιας συμμόρφωσης προς τις επιταγές των Βρυξελλών. Μακάρι να αποδείξει ότι δεν θεωρεί πως η Ισλανδία βρίσκεται πολύ, πολύ μακριά...