5/9/14

Η Γέφυρα.


Κανένας μας δεν ήξερε
αν η γέφυρα είχε γκρεμιστεί
ή αν είχε μείνει μισοτελειωμένη.
Κι εμείς και οι απέναντι
φτάνουμε ώς τις κομμένες άκρες της
να κοιταχτούμε από μακριά
να κοιτάξουμε την άβυσσο.
Δίχως αγγίγματα, δίχως περιπτύξεις
συναντιόμαστε με τη μνήμη.


Τίτος Πατρίκιος.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Χρόνος, ως εχθρός της μνήμης, κάνει τα αρχικά ξεκάθαρα ενθυμούμενα χαρακτηριστικά να ξεθωριάζουν, τον παλιό έρωτα να γίνεται ένα γράμμα χαμένο στα κύματα με κάποιο μήνυμα πολύ σπουδαίο, αλλά με ξεθωριασμένα ονόματα. . .


Δαβανέλος Κωνσταντίνος είπε...

''Aρκεί ένα λεπτό για να ερωτευθείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν΄αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις.''

Oscar Wilde.

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω τι θα περίμενα, ίσως. Μέσα απ' τον καθρέπτη δε θα 'βγαινε ποτέ ένας άγγελος, παρά μονάχα αντανακλάσεις. Αντανακλάσεις, υπαρκτές ή ανύπαρκτες, της φαντασίας και του μυαλού πολλές φορές. Δεν ξέρω τί θα ζήταγα, ίσως.

Η ανυπαρξία σου με σκότωνε. Γιγάντωνε και θέριευε, πνίγοντας και τη δική μου ύπαρξη. Σκιές μονάχα στον καθρέπτη. Τίποτα παραπάνω.

Κι αναρωτήθηκα τότε πρώτη φορά, τι θα γινόταν αν... Αν κάτι απρόσμενο μπορούσε να γεννήσει κάτι εξαίσιο, ή αν απλώς θα καίγαμε το τελευταίο μας χαρτί. Σε μια παρτίδα, που τα φύλλα δε μοιράστηκαν σωστά, εκείνο το χαρτί που χάθηκε, πάντα αυτό θα λείπει - το είχα υποπτευθεί. Κι αν δε λείψει πάλι σε κανένα, στο τελευταίο μοίρασμα ξανά πια θα φανεί. Μια παρτίδα που μένει συνεχώς ανολοκλήρωτη, κενή. Κι όσοι κι αν αλλάξουν χειρισμοί και συνδυασμοί, μονάχα απογοήτευση θα φέρουν, δε θα βγει. Λείπει το κωλοχαρτί από την τράπουλα, αυτό ό,τι κι αν γίνει δεν αλλάζει. Οι κανόνες του παιχνιδιού πάντα κανόνες θα παραμένουν, αδιάβλητοι.

Λείπει μια ζωή, σε κάθε παρτίδα λείπει. Ωστόσο, δεν είναι πως δεν ψάξαμε αρκετά, παντού το αναζήτησα κι εγώ προσωπικά. "Πίσω απ' τον καθρέπτη τελικά ίσως να κρύβεται", σκέφτηκα ξαφνικά, "μέσα απ' τον καθρέπτη να μας βλέπει να γελά". Κι αν κότσια είχα ισχυρά, θα έσπαγα τον κερατά να φανεί επιτέλους τι συμβαίνει εκεί. Το θέμα όμως είναι πάντα ότι: Αντέχεις τη σκηνή; Κι αν δε βρίσκεται ούτε εκεί, ούτε πουθενά αλλού στη γη;

"Άμα μπορείς να ζήσεις έτσι, μη με σπάς και πληγωθείς. Κι εγώ άδικα να χαλάσω, για ένα παλιοχαρτί που δεν είναι καν της προκοπής", ζητά ο καθρέπτης. Και ξέρει τί ζητάει, εκείνος το έχει βρει. Το θέμα είναι, εσύ; Δε μού 'δειξες ποτέ και το χαρτί να δω πώς είναι, να το αναγνωρίσω... Χωρίς λόγο τη ζωή του καθρέπτη να στερήσω, άμα λείπει κι από κεί το περιβόητο χαρτί;