Για την Αιτωλική Γη και την Κραβαρίτικη Ψυχή.
Σκύβω εκεί κάθε βράδυ και αμολάω τα παραπονεμένα δίχτυα μου στα ωκεάνια μάτια σου. Εκεί απλώνεται και εκεί φουντώνει με φλόγες πανύψηλες η μοναξιά μου, πέρα δώθε στον αέρα υψώνοντας τα χέρια της σαν ναυαγός. Ανάβω κόκκινες φρυκτωρίες πάνω από τα εξόριστα μάτια σου που σαν τα κύματα έρχονται της θάλασσας και σκάνε στην ποδιά του φάρου.
Δημοσίευση σχολίου
1 σχόλιο:
Σκύβω εκεί κάθε βράδυ
και αμολάω τα παραπονεμένα δίχτυα μου
στα ωκεάνια μάτια σου.
Εκεί απλώνεται και εκεί φουντώνει με φλόγες πανύψηλες
η μοναξιά μου, πέρα δώθε στον αέρα
υψώνοντας τα χέρια της σαν ναυαγός.
Ανάβω κόκκινες φρυκτωρίες
πάνω από τα εξόριστα μάτια σου
που σαν τα κύματα έρχονται της θάλασσας
και σκάνε στην ποδιά του φάρου.
Δημοσίευση σχολίου