6/7/13

Κουράστηκα...

Έχω κ' εγώ μια δική μου ζωή και πρέπει να τη ζήσω. Όχι εκδίκηση˙ -
τι θα μπορούσε ν' αφαιρέσει απ' τον θάνατο, ένας θάνατος ακόμη
και μάλιστα βίαιος; - στη ζωή τι να προσθέσει; Πέρασαν τα χρόνια.
Δε νιώθω μίσος πια˙ - ξέχασα μήπως; Κουράστηκα; Δεν ξέρω.
Κάποια συμπάθεια μάλιστα μ' αγγίζει για τη φόνισσα˙  - μεγάλους
γκρεμούς αναμέτρησε,
μεγάλη γνώση μεγάλωσε τα μάτια της μες στο σκοτάδι
και βλέπει, - βλέπει το ανεξάντλητο, το ανέφικτο και το αμετάβλητο.
Με βλέπει.

Θέλω κ' εγώ να δω του πατέρα το φόνο μες την κατευναστική του θα-
νάτου γενικότητα,
να τον ξεχάσω μες σ' ολόκληρο το θάνατο
που περιμένει κ' εμάς. Τούτη η νύχτα με δίδαξε
την αθωότητα όλων των σφετεριστών. Κι όλοι μας
σφετεριστές σε κάτι, - αυτοί των λαών, αυτοί των θρόνων
εκείνοι του έρωτα ή και του θανάτου˙  η αδελφή μου
σφετερίστρια της μόνης μου ζωής˙  κ' εγώ της δικής σου.

Γιάννης Ρίτσος - Ορέστης.

Δεν υπάρχουν σχόλια: