Κουράστηκα...

Έχω κ' εγώ μια δική μου ζωή και πρέπει να τη ζήσω. Όχι εκδίκηση˙ -

τι θα μπορούσε ν' αφαιρέσει απ' τον θάνατο, ένας θάνατος ακόμη

και μάλιστα βίαιος; - στη ζωή τι να προσθέσει; Πέρασαν τα χρόνια.

Δε νιώθω μίσος πια˙ - ξέχασα μήπως; Κουράστηκα; Δεν ξέρω.

Κάποια συμπάθεια μάλιστα μ' αγγίζει για τη φόνισσα˙  - μεγάλους

γκρεμούς αναμέτρησε,

μεγάλη γνώση μεγάλωσε τα μάτια της μες στο σκοτάδι

και βλέπει, - βλέπει το ανεξάντλητο, το ανέφικτο και το αμετάβλητο.

Με βλέπει.

Θέλω κ' εγώ να δω του πατέρα το φόνο μες την κατευναστική του θα-

νάτου γενικότητα,

να τον ξεχάσω μες σ' ολόκληρο το θάνατο

που περιμένει κ' εμάς. Τούτη η νύχτα με δίδαξε

την αθωότητα όλων των σφετεριστών. Κι όλοι μας

σφετεριστές σε κάτι, - αυτοί των λαών, αυτοί των θρόνων

εκείνοι του έρωτα ή και του θανάτου˙  η αδελφή μου

σφετερίστρια της μόνης μου ζωής˙  κ' εγώ της δικής σου.

Γιάννης Ρίτσος - Ορέστης.