Εκδρομή στην κόλαση...

Αιολικό πάρκο στο Μάναρη Αρκαδίας!

Κάθε καλοκαίρι εδώ και χρόνια πηγαίνω στον Πάρνωνα όπου η Ελληνική Αστρονομική Ένωση οργανώνει εξόρμηση παρατήρησης του νυχτερινού ουρανού.

Το μέρος είναι πανέμορφο… ενα πλάτωμα περιτριγυρισμένο απο δάσος πεύκων και ελάτων.. τη νύχτα ο ουρανός διάσπαρτος απο άστρα με τον καλοκαιρινό Γαλαξία σαν ένα λευκό ποτάμι να τον διασχίζει.

Η διαδρομή από Καλαμάτα περνάει κάτω από το όμορφο πέτρινο σιδηροδρομικό γεφύρι του Μάναρη και τα χωριά Βλαχοκερασιά και Κερασιά. Το γεφύρι χτίστηκε από ντόπια πέτρα τον 19 ο αιώνα για να περάσει ο σιδηρόδρομος.

Στο όμορφο αυτό τοπίο βρήκαν το κατάλληλο μέρος να βγάλουν το μένος τους τα αρπακτικά των “ΑΠΕ”.

Τα σιδερένια παλούκια των ανεμογεννητριών ρύπαναν την απέναντι ράχη. Οι εκτρωματικές τους φιγούρες έγιναν το φόντο στο παλιό γεφύρι σαν τέρατα έτοιμα να κατασπαράξουν την ελληνική φύση…

Ο τόπος γέμισε σιδερένια παλούκια, γραμμές μεταφοράς και το γνωστό απαραίτητο υποσταθμό που δίνει το ελάχιστο ηλεκτρικό ρεύμα στο δίκτυο της ΔΕΗ.

Συνέχισα να οδηγώ προς την κάποτε όμορφη Βλαχοκερασιά που τώρα έχει θέα τα σιδερένια εκτρώματα έτοιμα να την κατασπαράξουν και τα πτερύγια της πρώτης ανεμογεννήτριας του αιολικού εργοστασίου ξεπρόβαλλαν σαν τα αυτιά ενός… βιονικού ανεμολαγού.

Ομολογώ πως σκέφτηκα ένα γιγαντιαίων διαστάσεων αλυσοπρίονο να τα κόβει για να πραγματοποιηθεί η μόνη οικολογική χρήση που μπορεί να έχουν, η ανακύκλωση.

Στεναχωρημένος σταμάτησα να τραβήξω κάποιες φωτογραφίες… το τοπίο κρανίου τόπος, μια σκουπιδοβιομηχανική κόλαση που την στοίχειωναν τα σιδερένια τέρατα με το ρυθμικό χλούκουτου χλούκουτου του σαν πλυντήριο ήχου τους.

Στη Βλαχοκερασιά τα τέρατα είναι μερικές εκατοντάδες μέτρα απο τα σπίτια καταπιέζοντας με τις διαστάσεις τους το κάποτε όμορφο αυτό χωριό. Φαντάζομαι και η αξία της γης στη βιομηχανική πλέον Βλαχολερασιά θα έχει πέσει κατακόρυφα. Αναρωτιέμαι με τι ψεύτικες υποσχέσεις και μπούρδες περί οικολογίας εξαγόρασαν τη συναίνεση ή έστω τη μη αντίδραση των κατοίκων. Θέλω να πιστεύω πως έτσι έγινε και όχι για τριάκοντα αργύρια.

Πέρασα γρήγορα την κάποτε όμορφη αυτή περιοχή του Μωριά… ύστερα δρόμος Τρίπολης-Σπάρτης το χωριό Βούρβουρα με το όμορφο δάσος του, Άγιος Πέτρος και επιτέλους έφτασα στην περιοχή παρατήρησης.

Χαιρετισμοί με φίλους που τους βλέπω μια φορα το χρόνο, συζητήσεις για τηλεσκόπια προσοφθάλμια τεχνικές παρατήρησης, στόχους παρατήρησης για το βράδυ.

Η υπέροχη νύχτα του Πάρνωνα έριξε το πέπλο της και ο ουρανός γέμισε άστρα που θαρούσες θα απλώσεις το χέρι να τα αγγίξεις…

Θα είναι όμως για καιρό έτσι; Τα αρπακτικά ακονίζουν τα νύχια τους.. αποπειρώνται να εισβάλουν στον νότιο Πάρνωνα καταστρέφοντας το δάσος της Κρεμαστής για να φτιάξουν άλλο ένα αιολικό εργοστάσιο με σιδερένια τέρατα ενώ ακούγεται πως σχεδιάζονται εκατοντάδες ανεμογεννήτριες για τη ράχη του Πάρνωνα.

Οι κάτοικοι της περιοχής Κρεμαστής αντιστέκονται σθεναρά το ίδιο θα κάνει και ο υπόλοιπος λακωνικός λαός στην προσπάθεια σφαγιασμού του Πάρνωνα. Ας είμαστε οι ερασιτέχνες αστρονόμοι συμπαραστάτες στον δύσκολο αυτό αγώνα ενάντια στην ύβρι και την άνευ προηγουμένου οικολογική καταστροφή.

Το οφείλουμε στους προγόνους μας, στους εαυτούς μας και στους απογόνους μας γιατί όπως λέει και ο ποιητής:

Χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα ‘ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί.

Αναδημοσίευση από το «Ιστολόγιο ενός Αστροπαρατηρητή».