Άλλο Cosco, άλλο βόσκω...

Η νοτιοανατολική Ασία και η Κίνα έχουν μέχρι στιγμής το προνόμιο της φθηνότερης εργασίας, έτσι ώστε οι επιχειρήσεις και τα κράτη να θησαυρίζουν από τις εξαγωγές και οι εργάτες να επιζούν δουλεύοντας σαν σκλάβοι.
Τα στοιχεία των οικονομικών εταιρειών, που καταγράφουν αυτά τα μεγέθη, αποκρύπτουν για άγνωστους λόγους δύο ακόμα περιοχές του πλανήτη όπου η εργασία είναι φθηνή στα πλαίσια της Ανατολής, χωρίς, όμως, τα προϊόντα τους να σαρώνουν τις αγορές.
Πρόκειται για την Αφρική και την Ελλάδα.
Η μεν πρώτη δεν θησαυρίζει γιατί τα προϊόντα της δεν τα εκμεταλλεύεται αυτή, αλλά οι λευκές εταιρείες που την κατακλύζουν.
Η δε δεύτερη δεν θησαυρίζει, γιατί ως κρατική οντότητα δεν ενδιαφέρεται να παραγάγει κάτι τις σε αξιόλογη βάση, αφού οι μεν ιθύνοντες αρκούνται στην καταλήστευση των κοινοτικών πόρων, της φορολογίας των μισών πολιτών και των αμοιβών από το άφθονο μαύρο, αδήλωτο, χρήμα, οι δε υπήκοοι είναι ευτυχείς μ' αυτό που έχουν, αφού μέχρι στιγμής όχι απλώς ανέχονται, αλλά αναπαράγουν αυτό το σύστημα με την ψήφο τους χωρίς να έχουν ξεσηκωθεί αγανακτισμένοι.
Ας μην ξαφνιαστεί ο αναγνώστης από την κατάταξη της Ελλάδας σ' αυτή την κατηγορία, καθώς δεν είναι αυθαίρετη, μήτε και δική μου. Ο ίδιος ο υπουργός των Οικονομικών την επισημοποίησε μόλις χθες, με την έγκριση του πρωθυπουργού και υπό τα χειροκροτήματα των προηγούμενων υπουργού Οικονομικών και πρωθυπουργού.
Εγινε αυτή η αποκάλυψη, μάλιστα, ότι ο μισθός των 2.000 ευρώ μεικτών στο δημόσιο τομέα είναι υψηλός, και επομένως άξιος να καθηλωθεί μαζί με την αντίστοιχη σύνταξη, χωρίς να σταθμιστεί η επίπτωση που θα έχει αυτή η τοποθέτηση στις σχέσεις της χώρας μας με την Κίνα, την Ινδία, αλλά και τις Φιλιππίνες και την Ινδονησία.
Οι χώρες αυτές, μέχρι σήμερα φιλικές προς την Ελλάδα, βλέποντας ότι θεωρείται πλέον εδώ ως κανονικός μισθός τα 300 και 600 ευρώ, των ωρομίσθιων, σταζιέρ και απασχολήσιμων, υπάρχει κίνδυνος να νομίσουν ότι η χώρα μας τους επιτίθεται οικονομικώς με στόχο να τις εξορίσει από την πρωτοκαθεδρία της φτηνής εργασίας, οδηγώντας τες έτσι στην πείνα και την καταστροφή.
Οταν ο μισθός του φτωχού μέσου Ευρωπαίου της ευρωζώνης θεωρείται στη χώρα μας ως τόσο υψηλός, ώστε να πρέπει να τιμωρηθεί αντί να θεωρείται στόχος για όλους, αυτό δεν είναι απειλή μόνο για τους ανταγωνιστές Φιλιππινέζους, Αλβανούς, Νιγηριανούς, Πακιστανούς και Γεωργιανούς που ζουν στη χώρα μας. Είναι απειλή για τους ίδιους τους Ελληνες των 1.500 ευρώ, που, πλησιάζοντας τον δυσθεώρητο μισθό-πρόκληση, μπορεί να καταληφθούν από τύψεις, αρνούμενοι την αύξηση του 1,5% που τους επιφυλάσσεται, με αποτέλεσμα να βγει ο προϋπολογισμός από τα ακριβή στοιχεία, πάνω στα οποία στηρίζεται το ελληνικό οικοδόμημα και να οδηγηθούμε σε κλυδωνισμούς.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ελλοχεύει είναι να μπλεχτεί ο ψηφοφόρος και να νομίσει ότι ψήφισε κατά λάθος την κυβέρνηση που ήθελε να καταδικάσει, επειδή τον απειλούσε ότι θα παγώσει τους μισθούς και τις συντάξεις του Δημοσίου πάνω από 2.000 ευρώ.
Κι αυτό θα ήταν εντελώς καταστροφικό για τη χώρα. Γιατί μπορεί ο ψηφοφόρος να αντιλαμβανόταν ότι η διαφορά μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κομμάτων στη διαχείριση της εξουσίας είναι σχεδόν ανύπαρκτη, γιατί και τα δύο εφαρμόζουν την ίδια μία και μοναδική πολιτική που καθορίζει η Ε.Ε. στο όνομα των τραπεζών, των εργοδοτών και των κερδοσκόπων. Κι αυτό θα τον αποκοίμιζε από ασφάλεια.
Και αποκοιμισμένος πώς θα ξεσηκωνόταν για να γκρεμίσει το δεξιό κράτος και να φέρει τον σοσιαλισμό και τη δημοκρατία;

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ
Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009