Οικολογία και "Πράσινη" Ανάπτυξη:

"Πράσινη" ανάπτυξη και "προστασία του περιβάλλοντος" είναι αντίθετες έννοιες :

Το τελευταίο διάστημα, αρκετοί έχουν βαλθεί να μας πείσουν για τα αγαθά της λεγόμενης «πράσινης» οικονομίας. Η κυβέρνηση της ΝΔ με σειρά εκδηλώσεων, με τελευταία την προχτεσινή που διοργάνωσε το υπουργείο Εξωτερικών, με θέμα την «πράσινη επιχειρηματικότητα». Το ΠΑΣΟΚ μέσα από επίσημα κείμενα και τις ομιλίες του προέδρου του Γ. Παπανδρέου και άλλων στελεχών του. Και, βέβαια, από κοντά ακολουθούν διάφορες «μη κυβερνητικές οργανώσεις» που τάχα ενδιαφέρονται για το περιβάλλον.

Τι σημαίνει, όμως, «πράσινη» οικονομία στην πράξη; Σημαίνει, όπως το περιέγραψε ωμά αρθρογράφος έκδοσης της ALPHA BANK, που αποκάλυψε πριν λίγους μήνες ο «Ριζοσπάστης», να πάψει το περιβάλλον να θεωρείται δημόσιο αγαθό και να παραδοθούν τα δικαιώματα ιδιοκτησίας του στην αγορά, δηλαδή στο μεγάλο κεφάλαιο για να το... σώσει! Στο ίδιο κεφάλαιο, δηλαδή, που δε θεωρεί το περιβάλλον τίποτε άλλο παρά την πηγή άντλησης και καταλήστευσης φυσικών πόρων, το φυσικό χώρο, για να ασκεί την ανεξέλεγκτη δραστηριότητά του και να απορρίπτει τα απόβλητά του!
Η «πράσινη» πολιτική που όλοι αυτοί ευαγγελίζονται, προτρέποντας τις επιχειρήσεις να βάλουν πλάτη, δεν αποτελεί παρά την πλήρη επιβεβαίωση της παροιμίας «βάζουν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα». Κι αυτό γιατί η καπιταλιστική ανάπτυξη με στόχο το κέρδος, που κατά τα άλλα υπηρετούν και θαυμάζουν, προϋποθέτει την εμπορευματοποίηση της γης, της ενέργειας, του νερού, κάθε φυσικού οικοσυστήματος.

Πρόκειται για μια πολιτική, που όπως εφαρμόζεται και στη χώρα μας:

-Αντί να προστατεύει τις ακτές και τους ελεύθερους χώρους τις παραδίδει βορά στο μεγάλο κεφάλαιο.

-Αντί να προστατεύει τα δάση, ακόμη και με νομοθετήματα, οπλίζει τα χέρια των εμπρηστών.

-Αντί να προστατεύει την υγεία του λαού επιτρέπει βιομηχανίες να μολύνουν ποτάμια, όπως ο Ασωπός, και να τον ποτίζουν καρκινογόνο νερό.
Ο τέως υφυπουργός Εξωτερικών, Π. Δούκας, προ έτους το είπε καθαρά: «Οι πράσινες μπίζνες είναι οι καλύτερες μπίζνες»!

Η «πράσινη» οικονομία επιχειρεί, δηλαδή, να δημιουργήσει νέα πεδία δράσης για την κερδοφορία του κεφαλαίου και όχι βέβαια για να προστατευτεί το περιβάλλον και η υγεία του λαού. Στο πλαίσιο αυτό, άλλωστε, γίνεται προσπάθεια: Να δικαιολογηθούν οι ιδιωτικοποιήσεις στον τομέα της ενέργειας και να προωθηθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, στήνοντας αιολικά πάρκα ακόμη και σε ...εθνικούς δρυμούς. Να δικαιολογηθούν ακόμη και ένοπλες επεμβάσεις με πρόσχημα το περιβάλλον. Να παγιωθούν «ευέλικτοι μηχανισμοί» δήθεν καταπολέμησης των κλιματικών αλλαγών, με το γνωστό «εμπόριο ρύπων» που επιτρέπει στις επιχειρήσεις, αντί να εφαρμόζουν αντιρρυπαντική τεχνολογία, να αγοράζουν «δικαιώματα», για να βομβαρδίζουν με περισσότερους ρύπους. Να γίνει μαζική στροφή στην παραγωγή βιοκαυσίμων από πολύτιμες τροφές, οδηγώντας ολόκληρους λαούς στην πείνα και την εξαθλίωση.
Ας είμαστε, λοιπόν, καθαροί: Καμιά «πράσινη» - καπιταλιστική εννοείται - οικονομία και ανάπτυξη δεν μπορεί να σώσει τον πλανήτη και να προστατεύσει το περιβάλλον. Γιατί απλούστατα προϋποθέτει την καταλήστευση και καταστροφή του περιβάλλοντος, αφού το θεωρεί ως πρώτη ύλη για τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Πρόκειται, επομένως, για μια τεράστια «πράσινη» απάτη!

"Πράσινη απάτη".

«Πράσινη οικονομία», «πράσινη ανάπτυξη», «οικολόγοι - πράσινοι», γενικώς το πράσινο είναι το χρωματιστό πνεύμα της εποχής, καθώς βρίσκεται στα χείλη τόσο του Ομπάμα όσο και του Παπανδρέου ου μην και του Χρυσόγελου! Φαίνεται ότι εφευρέθηκε ο νέος όρος που θα ονοματίσει το νέο στάδιο του καπιταλισμού.
Υπενθυμίζουμε ότι ο Τζων Κ. Γκαλμπρέηθ (στο βιβλίο του «Τα αθώα ψέματα») έχει μιλήσει για τις έρευνες τη δεκαετία της «μεγάλης ύφεσης», του 1930, ώστε να βρεθεί ένα νέο όνομα για τον καπιταλισμό, που είχε αποκτήσει έντονα αρνητικό περιεχόμενο. Κι αυτό ήταν η «Αγορά».

Αλλά πρώτος για τη βιομηχανική επανάσταση, που θα είναι «πράσινη» και θα στηρίζεται στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, μίλησε ο Τζέρεμι Ρίφκιν. Θα πάψει, όμως, να υπάρχει ο κανιβαλισμός στο όνομα του κέρδους, ο θάνατος μικρών παιδιών από πείνα και δίψα; Ή μήπως η πείνα απλώς θα γίνει κι αυτή πράσινη;
Στο Πίτσμπουργκ, την άλλοτε πρωτεύουσα της βιομηχανίας των ΗΠΑ, ο Ομπάμα και το G20 προτείνουν την «πράσινη οικονομία» ως εναλλακτικό όνομα-μάσκα του ίδιου οικονομικού συστήματος, του καπιταλιστικού. Συγκεκριμένα, η οικονομική κρίση παρουσιάζεται ως ένα ζήτημα αντίθεσης του φιλελεύθερου και του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

Πρόκειται, όμως, περί αυτού; Ασφαλώς όχι. Διότι δεν έχουμε την κρίση μιας μορφής καπιταλισμού, αλλά του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος ως τρόπου παραγωγής και συσσώρευσης, βασισμένου στη μεγιστοποίηση του κέρδους. Και δεν είναι μόνο θέμα των τεράστιων κοινωνικών ανισοτήτων ούτε της επιδιωκόμενης πολιτικής διευθέτησης της κρίσης, αλλά ένα σύστημα που συγκρούεται με την ύπαρξη της ζωής πάνω στον πλανήτη.
Με άλλα λόγια, το καπιταλιστικό σύστημα έχει φθάσει στα όρια του, καθώς συγκρούεται με ζωτικά μεγέθη όχι μόνο του ανθρώπινου πολιτισμού αλλά και της ίδιας της ύπαρξης της φύσης και της ζωής.

Η «πράσινη οικονομία» επιχειρεί απλώς να νομιμοποιήσει το υφιστάμενο πλην ευρύτατα αμφισβητούμενο οικονομικό σύστημα. Η ίδια καταναλωτική κοινωνία, ως θεμελιώδης μετάλλαξη της οικολογίας του ανθρώπινου είδους, σύμφωνα με την οποία όλα διέπονται από το νόμο της ανταλλακτικής αξίας, αμφισβητείται. Γι' αυτό στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη γίνεται μια γιγαντιαία προσπάθεια ανάταξης της συμβολικής νομιμοποίησης της οικονομίας της Αγοράς μέσω της «πράσινης ανάπτυξης», στην οποία ο Ομπάμα έχει ήδη επενδύσει 60 δισεκατομμύρια δολάρια.
Κατά συνέπεια, αφού το πλαίσιο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο ή ολόκληρων περιοχών, όπως η Αφρική, παραμένει το ίδιο, η «πράσινη οικονομία» δεν επιδιώκει να σώσει τον πλανήτη και τον άνθρωπο, αλλά τον καπιταλισμό και τους ευνοουμένους του.

Γι' αυτό η πραγματική αλλαγή απαιτεί τη διαμόρφωση μιας νέας πρότασης, μιας νέας διευρυμένης και μη καπιταλιστικής οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής οικολογίας, που θα λαμβάνει υπόψη της τόσο το χρόνο και τα όρια εκμετάλλευσης της φύσης όσο και τη βελτιστοποίηση της ποιότητας των συνθηκών ζωής του ανθρώπου.