Tης Τάνιας Γεωργιοπούλου
Περισσότερα από 1.900 αιτήματα πράξεων χαρακτηρισμού εκτάσεων των οποίων ο χαρακτήρας αμφισβητείται, πρέπει να διαχειριστούν ετησίως τα δασαρχεία της Αττικής. Ετησίως παρέχουν 2.500 βεβαιώσεις για τη μορφή εκτάσεων. Οκτακόσιες υποθέσεις αγωγών για την κυριότητα εκτάσεων εκδικάζονται κάθε χρόνο. Οι δασικοί υπάλληλοι σε αυτές τις δίκες καλούνται να παραστούν ως μάρτυρες και να υπερασπιστούν την περιουσία του Δημοσίου, δεδομένου ότι κάθε δασική έκταση θεωρείται δημόσια εκτός αν υπάρχουν τίτλοι που να αποδεικνύουν το αντίθετο – αντιδικώντας με τους πολίτες. Ακόμα, 300 υποθέσεις για την επίλυση δασικών προβλημάτων περίπου εκκρεμούν στο ΣτΕ. Οι δικογραφίες ανά έτος που αφορούν διεκδικήσεις πολιτών για την ιδιοκτησία ή τον αποχαρακτηρισμό δασών και δασικών εκτάσεων φτάνουν τις 2.500 σύμφωνα με στοιχεία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Μπορεί να χρειαστούν περισσότερα από πέντε χρόνια, προκειμένου ο χαρακτηρισμός μιας έκτασης να θεωρηθεί τελεσίδικος.
Είναι φανερό ότι ένας μεγάλος αριθμός πολιτών και μια ολόκληρη υπηρεσία ξοδεύουν χρόνο, ενέργεια και ασφαλώς δημόσιο χρήμα σε δικαστικές διαμάχες. Οι πρώτοι, προσπαθώντας να άρουν τον δασικό χαρακτήρα μιας έκτασης και να την αξιοποιήσουν ως οικόπεδο, δηλαδή να χτίσουν, οι δεύτεροι, προσπαθώντας να προστατεύσουν τα δάση. Θεωρητικά. Γιατί, βέβαια, πρακτικά δεν έχουν καθόλου χρόνο να ασχοληθούν με το «αντικείμενο» της επιστήμης τους. Γύρω από αυτούς και άλλες «ομάδες» κερδίζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όπως δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, μεσίτες και εργολάβοι. Και βέβαια, όπως συμβαίνει πάντα όταν μία κατάσταση είναι ρευστή, ανθούν η ασυδοσία και η διαφθορά.
Από το «δασικό πρόβλημα» όλοι έχουν να κερδίσουν κάτι. Η Δασική Υπηρεσία διαθέτει δύναμη καθώς από την κρίση ενός υπαλλήλου εξαρτάται αν ένας πολίτης θα κατέχει κάποια στρέμματα - οικόπεδα στην Εκάλη, αξίας εκατομμυρίων ευρώ, ή απλώς μια δασική έκταση για την οποία μάλιστα πρέπει να ξοδεύει και χρήματα για να την καθαρίσει.
Οι πολιτικοί, υποσχόμενοι εντάξεις σε σχέδια πόλης και αποχαρακτηρισμούς, καταφέρνουν να κρατούν σε ομηρία την εκλογική τους πελατεία. Και όλοι οι υπόλοιποι βρίσκουν δουλειά. Τα θύματα βέβαια σε όλη αυτή τη διαδικασία είναι κυρίως τα δάση, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι πολίτες, αυτοί που δεν είχαν την τύχη –ή την ατυχία– να διαθέτουν αμφισβητούμενες εκτάσεις.
Η σύνταξη των δασικών χαρτών, η καταγραφή δηλαδή των δασών και δασικών εκτάσεων, θα έλυνε το πρόβλημα. Ομως, τα πολλαπλά συμφέροντα που το έχουν οικοδομήσει και ζουν από αυτό δεν επιθυμούν τη λύση του.
Αν το νεοσύστατο υπουργείο Περιβάλλοντος και η υπουργός κ. Τίνα Μπιρμπίλη καταφέρουν, ξεπερνώντας όλους τους σκοπέλους, να αποκτήσει η χώρα επιτέλους δασικούς χάρτες (η υποχρέωση του κράτους να συντάξει δασικούς χάρτες υπάρχει στο νόμο 998 του 1978) θα είναι πραγματικά μια μεγάλη επιτυχία.
Περισσότερα από 1.900 αιτήματα πράξεων χαρακτηρισμού εκτάσεων των οποίων ο χαρακτήρας αμφισβητείται, πρέπει να διαχειριστούν ετησίως τα δασαρχεία της Αττικής. Ετησίως παρέχουν 2.500 βεβαιώσεις για τη μορφή εκτάσεων. Οκτακόσιες υποθέσεις αγωγών για την κυριότητα εκτάσεων εκδικάζονται κάθε χρόνο. Οι δασικοί υπάλληλοι σε αυτές τις δίκες καλούνται να παραστούν ως μάρτυρες και να υπερασπιστούν την περιουσία του Δημοσίου, δεδομένου ότι κάθε δασική έκταση θεωρείται δημόσια εκτός αν υπάρχουν τίτλοι που να αποδεικνύουν το αντίθετο – αντιδικώντας με τους πολίτες. Ακόμα, 300 υποθέσεις για την επίλυση δασικών προβλημάτων περίπου εκκρεμούν στο ΣτΕ. Οι δικογραφίες ανά έτος που αφορούν διεκδικήσεις πολιτών για την ιδιοκτησία ή τον αποχαρακτηρισμό δασών και δασικών εκτάσεων φτάνουν τις 2.500 σύμφωνα με στοιχεία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Μπορεί να χρειαστούν περισσότερα από πέντε χρόνια, προκειμένου ο χαρακτηρισμός μιας έκτασης να θεωρηθεί τελεσίδικος.
Είναι φανερό ότι ένας μεγάλος αριθμός πολιτών και μια ολόκληρη υπηρεσία ξοδεύουν χρόνο, ενέργεια και ασφαλώς δημόσιο χρήμα σε δικαστικές διαμάχες. Οι πρώτοι, προσπαθώντας να άρουν τον δασικό χαρακτήρα μιας έκτασης και να την αξιοποιήσουν ως οικόπεδο, δηλαδή να χτίσουν, οι δεύτεροι, προσπαθώντας να προστατεύσουν τα δάση. Θεωρητικά. Γιατί, βέβαια, πρακτικά δεν έχουν καθόλου χρόνο να ασχοληθούν με το «αντικείμενο» της επιστήμης τους. Γύρω από αυτούς και άλλες «ομάδες» κερδίζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όπως δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, μεσίτες και εργολάβοι. Και βέβαια, όπως συμβαίνει πάντα όταν μία κατάσταση είναι ρευστή, ανθούν η ασυδοσία και η διαφθορά.
Από το «δασικό πρόβλημα» όλοι έχουν να κερδίσουν κάτι. Η Δασική Υπηρεσία διαθέτει δύναμη καθώς από την κρίση ενός υπαλλήλου εξαρτάται αν ένας πολίτης θα κατέχει κάποια στρέμματα - οικόπεδα στην Εκάλη, αξίας εκατομμυρίων ευρώ, ή απλώς μια δασική έκταση για την οποία μάλιστα πρέπει να ξοδεύει και χρήματα για να την καθαρίσει.
Οι πολιτικοί, υποσχόμενοι εντάξεις σε σχέδια πόλης και αποχαρακτηρισμούς, καταφέρνουν να κρατούν σε ομηρία την εκλογική τους πελατεία. Και όλοι οι υπόλοιποι βρίσκουν δουλειά. Τα θύματα βέβαια σε όλη αυτή τη διαδικασία είναι κυρίως τα δάση, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι πολίτες, αυτοί που δεν είχαν την τύχη –ή την ατυχία– να διαθέτουν αμφισβητούμενες εκτάσεις.
Η σύνταξη των δασικών χαρτών, η καταγραφή δηλαδή των δασών και δασικών εκτάσεων, θα έλυνε το πρόβλημα. Ομως, τα πολλαπλά συμφέροντα που το έχουν οικοδομήσει και ζουν από αυτό δεν επιθυμούν τη λύση του.
Αν το νεοσύστατο υπουργείο Περιβάλλοντος και η υπουργός κ. Τίνα Μπιρμπίλη καταφέρουν, ξεπερνώντας όλους τους σκοπέλους, να αποκτήσει η χώρα επιτέλους δασικούς χάρτες (η υποχρέωση του κράτους να συντάξει δασικούς χάρτες υπάρχει στο νόμο 998 του 1978) θα είναι πραγματικά μια μεγάλη επιτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου