Στα 63 χρόνια από την επίθεση στο Λιτόχωρο...

Η πρώτη ένοπλη απάντηση στην τρομοκρατία.

Κλείνουν φέτος 63 χρόνια από την έναρξη του ένοπλου αγώνα του λαού μας, που διεξήγαγε ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) ενάντια στο αντιδραστικό καθεστώς, το οποίο προσπαθούσε να επιβάλλει η αστική τάξη της Ελλάδας, σε συμμαχία με τους Αγγλους και στη συνέχεια Αμερικανούς ιμπεριαλιστές στη χώρα μας, μετά την απελευθέρωσή της από τη γερμανική κατοχή στα 1944. Η επιβολή της εξουσίας του κεφαλαίου στην Ελλάδα δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Αλλωστε αμέσως μετά την απελευθέρωση δεν υπήρχε συγκροτημένο αστικό κράτος, παρά την ύπαρξη κυβέρνησης, ακόμη και ένοπλων μηχανισμών του καθεστώτος που υπηρέτησε τους Γερμανούς καταχτητές και το τμήμα της άρχουσας τάξης που συνεργάστηκε μαζί τους και που αντικειμενικά ήταν στην υπηρεσία συνολικά της άρχουσας τάξης, όπως και μικρών ενόπλων ομάδων εκείνου του τμήματος της άρχουσας τάξης που στον πόλεμο ήταν με τη μεριά των Αγγλων. Το πιο ουσιαστικό ζήτημα όμως για τις μεταπολεμικές εξελίξεις στην Ελλάδα ήταν το γεγονός ότι η εργατική τάξη με τις άλλες λαϊκές δυνάμεις, που διεξήγαγαν τον απελευθερωτικό αγώνα, συσπειρωμένες στο ΕΑΜ με επικεφαλής το ΚΚΕ, είχαν ένα καλά οργανωμένο και έμπειρο από τον λαϊκοαπελευθερωτικό πόλεμο λαϊκό στρατό, τον ΕΛΑΣ. Και με δεδομένη την εμπειρία από τη λαϊκή οργάνωση (αυτοδιοίκηση, λαϊκά δικαστήρια κλπ) στις απελευθερωμένες περιοχές. Υπήρχαν δηλαδή όλες οι προϋποθέσεις στα 1944 για την εγκαθίδρυση λαϊκής εξουσίας.
Αλλωστε το ζήτημα της εξουσίας απασχολούσε την αστική τάξη της Ελλάδας και τα κόμματά της, και στην περίοδο της γερμανικής κατοχής, όπως απασχολούσε επίσης και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
Το γεγονός επίσης ότι στον απελευθερωτικό πόλεμο ηγήθηκε η εργατική τάξη με τους συμμάχους της, έβαζε τη σφραγίδα και στη μεταπελευθερωτική πορεία της Ελλάδας. Επομένως, δεν ήταν εύκολη υπόθεση για την άρχουσα τάξη η επιβολή της δικής της εξουσίας. Η πρώτη ένοπλη απόπειρα να χτυπηθεί το λαϊκό κίνημα, προκειμένου να δημιουργηθούν συνθήκες οργάνωσης της αστικής εξουσίας, ήταν το Δεκέμβρη του 1944, που κατέληξε στη Συμφωνία της Βάρκιζας. Συμφωνία, η οποία ήταν για το λαϊκό κίνημα ένας απαράδεκτος, χωρίς αρχές, από την άποψη της ταξικής πάλης, συμβιβασμός, που δεν απηχούσε το συσχετισμό των δυνάμεων και ουσιαστικά αφόπλιζε το λαό, με πιο χαρακτηριστικό του στοιχείο την παράδοση στο ασταθές ακόμη αστικό καθεστώς των όπλων από τον ΕΛΑΣ.
Ετσι, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, αρχίζει ένας αγώνας εξόντωσης του λαϊκοεπαναστατικού κινήματος, με πρώτο και βασικό στόχο το ΚΚΕ, αλλά και το ΕΑΜ. Επιδίωξη του καθεστώτος, προκειμένου να θεμελιωθεί, ήταν το τσάκισμά τους και η αποκοπή κάθε σχέσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών δυνάμεων με το ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Ο συσχετισμός δυνάμεων βεβαίως είχε αλλάξει, αλλά δεν είχε ανατραπεί ολοκληρωτικά σε βάρος των λαϊκών δυνάμεων. Και εδώ μπήκαν τα μεγάλα μέσα, κρατικά και παρακρατικά, με τους μηχανισμούς καταστολής και τα όπλα, αφού, όπως είπαμε παραπάνω, ένοπλα τμήματα που υπηρετούσαν την άρχουσα τάξη υπήρχαν. Στο συσχετισμό συνέβαλε και η παρουσία των Αγγλων ιμπεριαλιστών με στρατό.
Οι συνθήκες που διαμορφώνονταν για τους κομμουνιστές και τους άλλους αγωνιστές ήταν αφόρητες. Και επειδή ο λαός σε τέτοιες συνθήκες έχει δύο επιλογές όταν τσακίζεται με τα όπλα, ή την υποταγή του ή να πάρει ο ίδιος τα όπλα, στην προκειμένη πήρε ξανά τα όπλα.
Επέτειος ίδρυσης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας είναι η 28η Οκτώβρη 1946, με τη δημιουργία του Γενικού του Αρχηγείου. Αλλά η ένοπλη πάλη ξεκίνησε τη νύχτα της 30ής προς ξημερώματα της 31ης Μάρτη του 1946 στο Λιτόχωρο, όπου τριάντα τρεις καταδιωκόμενοι αγωνιστές, οπλισμένοι, χτυπούν το σταθμό Χωροφυλακής, δηλαδή τον ένοπλο αστικό μηχανισμό που συνεργαζόταν και με παρακρατικές ένοπλες ομάδες και από κοινού δολοφονούσαν αγωνιστές.
Ο τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, σε άρθρο του στο «Ριζοσπάστη» είχε εξάρει την επίθεση αυτή, είχε υπογραμμίσει τον προειδοποιητικό της χαρακτήρα και είχε τονίσει ότι «θα γεμίσουν τα βουνά Μπαρουτάδες» - αναφερόμενος στον αντάρτη Μπαρούτα, που ήταν επικεφαλής ομάδας καταδιωκόμενων της περιοχής εκείνη την εποχή.
Την επίθεση στο Λιτόχωρο τη θεώρησαν ως έναρξη του ένοπλου αγώνα των δημοκρατικών πολιτών και οι αντιδραστικές δυνάμεις της χώρας. Ετσι, ο αντιστράτηγος Θωμάς Πετζόπουλος χαρακτήρισε την εν λόγω επίθεση «ως την πανηγυρικωτέραν διακήρυξιν του ΚΚΕ, ότι αρχίζει την ένοπλον εξέγερσιν», ενώ ο στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος έγραψε σχετικά:
«Τη νύχτα της 30ής προς την 31ην Μαρτίου του 1946 κάτω από τας σφαίρας των επαναστατών εις το Λιτόχωρον ήρχισεν η μάχη του έθνους».
Μια ιστορική μαρτυρία:
Ο Θανάσης Ανάγνου, μέλος τότε της Επιτροπής Πόλης Κατερίνης του ΚΚΕ και γραμματέας της τοπικής οργάνωσης της ΕΠΟΝ, στο βιβλίο του «Στα κάστρα του αγώνα με το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας», αναφέρει τα εξής:
«Το δολοφονικό όργιο που εξαπόλυσαν μετά τη Βάρκιζα, με προτροπή των Αγγλων καταχτητών, οι εγκάθετες κυβερνήσεις τους, για την εξόντωση του παλλαϊκού απελευθερωτικού κινήματος είχε επεκταθεί, με ιδιαίτερη ένταση και στην περιοχή της Κατερίνης.Ο υποφαινόμενος έχει προσωπικές μαρτυρίες και εμπειρίες από την κατάσταση που επικρατούσε στην περιοχή, ως γραμματέας της ΕΠΟΝ της πόλης της Κατερίνης και μέλος της Επιτροπής Πόλης του ΚΚΕ.Την αρχή του δολοφονικού οργίου αποτέλεσε η δολοφονία στη Θεσσαλονίκη του Λιτοχωρίτη Βάργκα ή Βράγκα, στελέχους της ομάδας μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ, λίγες μέρες μετά την είσοδο του τελευταίου στη Θεσσαλονίκη. Λίγους μήνες μετά, το μοναρχοφασιστικό τάγμα της Εθνοφυλακής, που εγκαταστάθηκε στην Κατερίνη έκαψε τη νύχτα της 7 προς 8 Μάρτη 1945 το κενοτάφιο των πεσόντων αγωνιστών της Αντίστασης, που είχε στηθεί στην πλατεία της πόλης. Τις επόμενες μέρες απολύουν τους δωσιλόγους εγκληματίες, συνεργάτες των Γερμανών, που τους είχε συλλάβει και παραδώσει ο ΕΛΑΣ. Τους οπλίζουν και τους οργανώνουν σε τρομοκρατική ομάδα. Σπάζουν και πυρπολούν τα γραφεία του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ, του ΚΚΕ, του Εργατικού Κέντρου. Επιτίθενται με φασιστική κτηνωδία στη Λέσχη της ΕΠΟΝ και διαλύουν την καλλιτεχνική βραδιά, που ήταν αφιερωμένη στους αποστρατευμένους ΕΛΑΣίτες. Χτυπούν με όπλα τους συγκεντρωμένους, σπάνε τα μουσικά όργανα και μετατρέπουν σε ερείπιο τη Λέσχη. Καταλαμβάνουν τα γραφεία της Περιφερειακής Επιτροπής του ΚΚΕ, που ήταν στο χτίριο "Αθανασιάδης" και τα μετατρέπουν σε φυλακή και άντρο βασανιστηρίων εκατοντάδων αγωνιστών, που συλλαμβάνανε.Το καλοκαίρι του 1945 δολοφονείται, έξω από την Κατερίνη, στο "Κεραμίδι", ο καπετάνιος του 50ού Συντάγματος του ΕΛΑΣ Πιερρίων, Νικήτας (Συνεφάκης). Ελαφρά τραυματισμένος διαφεύγει τη σύλληψη ο Δήμος Σιδηρόπουλος, διοικητής του εφεδρικού ΕΛΑΣ Κατερίνης, ο δε Χαράλαμπος Μπούσιος, που βρισκόταν μαζί τους, κομματικός υπεύθυνος του Συντάγματος, συλλαμβάνεται και βασανίζεται. Στο ΒΑΤΑΝ, συνοικία της Κατερίνης, γίνεται απόπειρα δολοφονίας του γραμματέα του Επαρχιακού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ, Ν. Θεοδωρίδη (Πάρις), τον οποίο τραυματίζουν σοβαρά στο στήθος. Αποτυχαίνει επίσης η απόπειρα δολοφονίας του υποφαινόμενου στη συνοικία του Σταθμού. Συλλαμβάνεται ο Μητρουλιός Γιάννης, μέλος του Νομαρχιακού Συμβουλίου ΕΠΟΝ Βέροιας - Κατερίνης και από τα βασανιστήρια μετατρέπεται σε ζωντανό πτώμα. Τραγικό τέλος βρίσκει ο Γιώργος Δάμπασης, από τα βασανιστήρια που υπέστη στη Μυτιλήνη, ως γραμματέας περιοχής της ΕΠΟΝ. Να σημειωθεί, πως ο Γιώργος ήταν το δεύτερο θύμα της οικογένειας Δάμπαση. Τον αδερφό του, Δημήτρη, τον σκότωσαν οι Γερμανοί στου "Π. Μελά" της Θεσσαλονίκης. Τις διώξεις και τα βασανιστήρια δε γλίτωσε ούτε ο πατέρας τους, Β. Δάμπασης, γιατρός και παλιός κομμουνιστής, που είχε συλληφθεί από τους Γερμανούς και κλειστεί στο βαγόνι των μελλοθανάτων, που το συνδέανε οι Γερμανοί στους στρατιωτικούς συρμούς, για επιτόπου εκτελέσεις σε περίπτωση σαμποτάζ. Δε χαρίστηκαν ούτε στον Λεωνίδα Γιασημακόπουλο, που ήταν στο χιτλερικό στρατόπεδο "Π. Μελά" θεσσαλονίκης.

Παίρνεται απόφαση:

Σ' αυτές τις αφόρητες και δραματικές συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή, για ένα χρόνο μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, συγκαλείται στα μέσα Μάρτη 1946 κομματικό αχτίφ της Περιφερειακής Οργάνωσης του ΚΚΕ Κατερίνης, στο οποίο πήρε μέρος και ο υποφαινόμενος. Το θέμα του αχτίφ ήταν η ανάλυση των αποφάσεων της 2ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (Φλεβάρης 1946). Εισηγητής ήταν ο Ευριπίδης (Πάνος), καπετάνιος και μέλος του προεδρείου του Γραφείου Περιοχής Μακεδονίας - Θράκης, που παρακολουθούσε την Οργάνωσή μας.Ο σ. Πάνος, αναλύοντας τις αποφάσεις της Ολομέλειας, στάθηκε αναλυτικά στο μεταβαρκιζιανό όργιο, που επικρατούσε σε όλη τη χώρα, ενάντια στους αγωνιστές της Αντίστασης και τις οργανώσεις της. Επίσης, στο ρόλο των Αγγλων και των ξενόδουλων κυβερνήσεων. Χαρακτηριστικά ανέφερε: Οι Αγγλοι κατακτητές και οι υπόδουλες σ' αυτούς κυβερνήσεις, με το μονόπλευρο εξοντωτικό πόλεμο, που εξαπόλυσαν ενάντια στο αντιστασιακό κίνημα μετά τη Βάρκιζα, έφραξαν το δρόμο της δημοκρατικής εξέλιξης στο τόπο. Στους κατατρεγμένους αγωνιστές δεν απόμεινε άλλη επιλογή από την ένοπλη αυτοάμυνά τους στο δολοφονικό όργιο των μοναρχοφασιστικών συμμοριών. Ναι σύντροφοι, θα αυτοαμυνθούμε και με τα όπλα, ο ένοπλος αγώνας έγινε αναπόφευκτος. Η ευθύνη γι' αυτή την επιλογή μας βαραίνει αποκλειστικά στους Αγγλους κατακτητές και τις εγκάθετες κυβερνήσεις τους.Οι ομιλίες μας, στηριγμένες στα αδιάσειστα στοιχεία της περιοχής, υιοθέτησαν τις θέσεις της εισήγησης και της 2ης Ολομέλειας. Το αχτίφ ενέκρινε τις αποφάσεις της 2ης Ολομέλειας και υπογράμμισε ότι "πρέπει να αντιδράσουμε αποφασιστικά. Στην ένοπλη τρομοκρατία θα αντιτάξουμε την ένοπλη αυτοάμυνά μας. Υποχωρήσεις και περαιτέρω ανοχές οδηγούν στην εξόντωση του Λαϊκού Αντιστασιακού Κινήματος".Στο αχτίφ μπήκαν επίσης μια σειρά καθήκοντα, για τις οργανώσεις. Να δημιουργήσουμε άμεσα, σε μια βδομάδα, παράνομο μηχανισμό, γιάφκες, πολυγράφους και υλικά. Να επιλέξουμε συνδέσμους, για τις αναγκαίες επαφές των οργανώσεων και εφεδρικά καθοδηγητικά όργανα, που θα εξασφαλίζουν την καθοδήγησή τους, σε περίπτωση που αυτές "χτυπηθούν". Ολες οι οργανώσεις καταπιάστηκαν αμέσως.

Η οργάνωση του χτυπήματος:

Την επόμενη του αχτίφ μέρα, ο Πάνος, συνοδευόμενος από τον Θανάση Ερμείδη, μέλος του Γραφείου της Περιφερειακής Επιτροπής του ΚΚΕ, μεταβαίνουν στο Λιτόχωρο. Εξω από το Λιτόχωρο γίνεται σύσκεψη των καταδιωκομένων αγωνιστών της πόλης. Μεταξύ αυτών ήταν οι: Ανδρεάδης Γ. (Κουκουτάτσιος Γ.), Φωτεινός, Τζαβέλας, Τσουκανάρας Κ., Καστάνης Γ., Κουφοδήμος, Κουφός Λ. και άλλοι. Στη σύσκεψη, μετά την ενημέρωση των σ. από τον Πάνο, καθορίστηκε ένοπλη επίθεση στο Λιτόχωρο, στις 30 - 31 Μάρτη, ενάντια στις εγκληματικές ένοπλες συμμορίες και το άντρο των βασανιστηρίων, το σταθμό της Χωροφυλακής. Την τελευταία βδομάδα του Μάρτη φτάνει παράνομα στο Λιτόχωρο και ο Υψηλάντης (Αλ. Ρόσιος) και αφού συνδέεται με την ομάδα των καταδιωκομένων, σχεδιάζουν μαζί το χτύπημα.Στις 30 Μάρτη, 33 καταδιωκόμενοι αγωνιστές, οπλισμένοι και με επικεφαλής τον Υψηλάντη και τους Ανδρεάδη, Τζαβέλα, Φωτεινό κ.ά., χτυπούν και εξοντώνουν το σταθμό Χωροφυλακής και τους παρακρατικούς τρομοκράτες. Οι απώλειες των δεύτερων ήταν 13 νεκροί, που μεταφέρθηκαν στην Κατερίνη.Ετσι άρχισε ο ένοπλος αγώνας ενάντια στο ματοβαμμένο μεταβαρκιζιανό καθεστώς. Το χτύπημα του Λιτόχωρου ήταν η αρχή της ένοπλης πάλης του ΔΣΕ. Η ομάδα, που χτύπησε το Λιτόχωρο, μαζί και με άλλους καταδιωκομένους αγωνιστές, αποτέλεσαν και το πρώτο ένοπλο συγκρότημα. Το Λιτόχωρο σηματοδότησε σε όλη την Ελλάδα την ένοπλη πάλη.»

ΝΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ:

Την νύκτα της 30-31 Μαρτίου έ.έ. καί ώραν 23.30' περίπου, αί έαμοκομμουνιστικαί συμμορίαι Γεωργίου Ελευθερίου ή καπετάν Φωτεινού έκ Λιτόχωρου, Σταύρου Γκουνου ή καπετάν Χατζάρα έκ Λεπτοκαρυας και Παναγιώτου Παλάσκα ή καπετάν Τζαβέλλα έκ Λιτόχωρου, δυνάμεως τριάκοντα περίπου ανδρών, ένδιαιτώμεναι καί δρώσαι εις την περιοχήν Όλύμπου από μακρού, ένεργοΰσαι προφανώς κατ' εντολή ν του ΚΚΕ και ενισχυθεΐσαι υπό της τοπικής επιτροπής τοΰ ΕΑΜ Λιτόχωρου, διά ύπερεβδομήκοντα περίπου μελών τοΰ ΕΑΜ κομμουνιστών στρατολογηθέντων έκ Λιτόχωρου καί τών πέριξ χωρίων Λεπτοκαρυάς, Παντελεήμονος κλπ. καί έξοπλισθέντων μερίμνη τοΰ ΕΑΜ Λιτόχωρου, επετέθη σαν ταυτοχρόνως καί έξ ολων τών σημείων, εναντίον τών δύο οικημάτων εις τά όποια έστρατω-νίζοντο οί άνδρες τοΰ Σταθμού Χωροφυλακής Λιτόχωρου, τοΰ Μεταβατικού Αποσπάσματος Χωροφυλακής καί τοΰ Αποσπάσματος τοΰ Στρατού, μεταβάντος εις Λιτόχωρον δια τάς έκλογάς. Τα δύο οικήματα άπεΐχον αλλήλων περί τα 200 - 300 μέτρα. Καί εις μέν τό εν έστεγάζετο ό Σταθμός Χωροφυλακής Λιτόχωρου με δύναμιν ενός ανθυπασπιστού καί οκτώ οπλιτών καί τό Απόσπασμα τοΰ Στρατού ύπό άνθυπολοχαγόν καί δέκα όπλίτας, εις δε τό έτερον τό Μεταβατικόν Απόσπασμα Χωροφυλακής δυνάμεως δέκα χωροφυλάκων.Ή έπίθεσις έγένετο ταυτοχρόνως εναντίον καί τών δύο οικημάτων καί ένεκα τής συντριπτικής υπεροχής τών επιτιθεμένων, λόγω αριθμού καί υπέρτερου οπλισμού, καθόσον διέθετον πολυάριθμα αυτόματα όπλα ελαφρά καί βαρέα καθώς καί χειροβομβίδας καί πιθανώς καί όλμους, οί άνδρες καθηλώθησαν εντός τών κτιρίων, άπ' όπου ήμύνθησαν γενναίως έπ' άρκετάς ώρας καί απέρριψαν σθεναρώς επανειλημμένος προσκλήσεις τών ληστοκομμουνιστών, περί παραδόσεως. Εις τό πρώτον οίκημα κατά τήν στιγμήν τής επιθέσεως εύρίσκοντο ό ανθυπολοχαγός, επικεφαλής τοΰ έκλογικοΰ Αποσπάσματος, Σπυρίδων Τσάμης, οί λοχίαι Νικόλαος Γκουνός καί Νικόλαος Τζούκας καί οί στρατιώται Αναστάσιος Μεγκίδης, Ευστάθιος Ίωαννίδης, Γεώργιος Μουταφτσής, Γεώργιος Πλάτας, Χρήστος Σπύρου, Γεώργιος Μουσκεφτάρης, Σταύρος Δαρβίνης, Νικόλαος Βελατάσιος καί οί χωροφύλακες τοΰ Σταθμού Χωροφυλακής Σωτήριος Κασιδιάρης, Ανδρέας Χαϊκάλης, Απόστολος Άποστολόπουλος, έθνοφύλαξ Αλέξανδρος Μαρμαράς καί σκοπός ό Σταύρος Λιλής. Οί υπόλοιποι πέντε όπλϊται τοΰ Σταθμού, ήσαν εις ύπηρεσίαν περιπόλου, εις τάς προς τον "Ολυμπον παρυφάς τοΰ χωρίου. Τό οίκημα έφρουρεΐτο ύπό δύο σκοπών, ενός χωροφύλακος, όστις έφρούρει τήν θύραν τοΰ Καταστήματος καί ενός στρατιώτου, όστις έφρούρει εις τό όπισθεν μέρος τοΰ οικήματος.Ό διοικητής τοΰ Σταθμοΰ ανθυπασπιστής Αμβρόσιος Χαδέλης, δέν εύρίσκετο εις τον Σταθμόν.Ή περίπολος ολίγα λεπτά τής ώρας προ τής εκδηλώσεως τής επιθέσεως, ίδοΰσα άτομον άγνωστον νά κατέρχεται προς τό χωρίον, έκάλεσε τοΰτο νά σταθή καί σήκωση υψηλά τάς χείρας καί εις έρώτη-σιν ποιος ήτο, απήντησε διά τής λέξεως «Λύκος», ήτις προφανώς θά ήτο τό σύνθημα αναγνωρίσεως τών ληστοσυμμοριτών. Καθ' ην δέ στιγμήν, τό άγνωστον άτομον έστάθη καί έσήκωσε τάς χείρας, ό χωροφύλαξ επικεφαλής τής περιπόλου ήναψεν ήλεκτρικόν φανόν καί διέκρινεν δτι έκράτει πιστόλιον καί αμέσως έπυροβόλησε κατ' αυτού, άντιπυ-ροβοληθείς. Συγχρόνως ή περίπολος εδέχθη πυρά δι' αυτομάτων όπλων καί άπαντήσασα εις αυτά ήρχισε συμπτυσσομένη προς τον Σταθμόν Χωροφυλακής, σύμφωνα μέ διαταγήν ην είχε. Δέν έπρόλαβεν όμως νά φθάση εις τον Σταθμόν, διότι εντός πέντε περίπου λεπτών, έξεδηλώθη ή κατά τών οικημάτων τοΰ Σταθμού καί τοΰ Αποσπάσματος έπίθεσις."Αμα τω άκούσματι τών πυροβολισμών τής περιπόλου, ό σκοπός χωροφύλαξ τοΰ Σταθμοΰ, είσήλθεν εις τό οίκημα και έκάλεσε τούς άνδρας εις τά όπλα. Πριν ή δμως οι άνδρες ετοιμασθούν πλήρως, ήρξα-το βαλλόμενον τό οίκημα εξ δλων τών πλευρών και ό επικεφαλής τοΰ Αποσπάσματος έκρινεν δτι ή άμυνα έκ τοΰ εσωτερικού τοΰ οικήματος θα ήτο καλλίτερα και διέταξε καί έλαβον θέσιν οί άνδρες εις τά παράθυρα, έξ ών ήμύνθησαν περί τάς δύο ώρας σθεναρώς, δτε έφάνη πυρκαϊά εις τό κάτω πάτωμα τοΰ οικήματος, δπου εύρίσκετο ό ανθυπολοχαγός καί ήτις κατεσβέσθη διά κλινοσκεπασμάτων. 'Εξηκολούθησεν ή άμυνα έπί ημίσειαν περίπου ώραν, δτε, χωρίς ν' αντιληφθούν οί άνδρες πώς, έπυρπολήθη ολόκληρο ν τό οίκημα καί καθίστατο αδύνατος ή κατάσβεσις τοΰ πυρός καί ή έκ τοΰ οικήματος πλέον άμυνα. Ό ανθυπολοχαγός διέταξεν έξοδον καί κατάληψιν νέων θέσεων. Καί οί μέν μαχόμενοι εις τον πρώτον δροφον μετά τοΰ ανθυπολοχαγού άνδρες έξήλθον καί διεσώθησαν, οί δέ εν τω άνω όρό-φω ύπό τον λοχίαν Νικόλαον Γκουνόν, δέν κατώρθωσαν νά εξέλθουν, διότι ή θύρα έβάλλετο σφοδρώς καί ό λοχίας έτραυματίσθη έπιχειρήσας νά έξέλθη. Μετά τον τραυματισμόν τοΰ λοχίου, οί εναπομείναντες δύο στρατιώται καί ό έθνοφύλαξ Αλέξανδρος Μαρμαράς παρεδόθησαν. Καί τον μέν λοχίαν έξε-τέλεσεν αμέσως ό εξάδελφος του συμμορίτης Σταύρος Γκουνός ή καπετάν Χατζάρας καί τον έρριψεν εντός τοΰ καιομένου οικήματος καί άπετεφρώθη, τούς δέ δύο στρατιώτας καί τον έθνοφρουρόν χωροφύλακα Μαρμαραν μετά τοΰ χωροφύλακος Αποστόλου Κοτοπούλη, παρέλαβον μαζί των καί τούς άφήκαν αυθημερόν ελευθέρους, άφοΰ τούς άπεγύμνωσαν.Οί έν τω δευτέρω οίκήματι δέκα χωροφύλακες τοΰ Αποσπάσματος Χωροφυλακής, καίτοι άνευ βαθμοφόρου, ώχυρώθησαν εντός τοΰ οικήματος καί ήμύνθησαν γενναίως, μέχρι τής 04.30' ώρας, άπορρίψαντες μετ' άγανακτήσεως γενομένας κατ' επανάληψιν προτάσεις παραδόσεως. Οί ληστοκομμουνισταί, βλέποντες δτι δέν ή δύ να ντο νά καταβάλουν άλλως πώς τούς αμυνόμενους γενναίως χωροφύλακας, έπυρπόλησαν καί τό οίκημα τούτο περί ώραν 04.30', δτε οί χωροφύλακες, μή δυνάμενοι πλέον νά μείνουν εντός τοΰ οικήματος, έπεχείρουν έξοδον δι' ενός παραθύρου, διότι ή θύρα έπυρπολεΐτο καί έξήλθον πέσαντες έκ τοΰ παραθύρου έπτά, έξ ών έφονεύθησαν οί έξ, τοΰ εβδόμου προσποιηθέντος τόν νεκρόν καί διασωθέντος ούτως ως έκ θαύματος. Οί υπόλοιποι τρεις άπηνθρακώθησαν εντός τοΰ οικήματος, μή δυνηθέντες νά εξέλθουν, διότι ίσως νά είχον τραυματισθή ή καί φονευθή.Έκ τής ένεργηθείσης ύπό τής Υπηρεσίας ανακρίσεως, συνεχισθείσης παρά τοΰ αφιχθέντος ανακριτού καί εισαγγελέως, διεπιστώθη πλήρως καί άνευ ουδεμιάς αμφιβολίας, δτι τήν έν λόγω κακοΰργον πράξιν ενέπνευσαν, ώργάνωσαν καί έξετέλεσαν οί έν Λιτοχώρω έαμοκομμουνισταί διά τής τοπικής επιτροπής τοΰ ΕΑΜ Λιτόχωρου.Ούτοι έξετέλουν διαταγήν τοΰ ΚΚΕ καί άπεσκόπουν αφ" ενός μέν εις τήν τρομοκράτησιν τοΰ πληθυσμού καί άναβολήν τών εκλογών καί άφ' ετέρου εις τήν δημιουργίαν γενικωτέρας αναταραχής καί δοκιμαστικής κρούσεως.Φονευθέντες χωροφύλακες έκ τών ανδρών τοΰ "Αποσπάσματος Γεώργ. Κλάντζος, Άριστ. Σακκας, Γεωργ. Εύαγγελίδης, Άναστ. Μήτσος, Θεμ. Μαντάς, Νικ. Πουλιανίτης, Γεώργ. Εύαγγελίδης, Ήλ. Λιάγκας, Γεώργ. Ξηντάρης».