ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΪ

του Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ

(ένα δυσεύρετο άρθρο του Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ για το μεγάλο Ρώσο Λογοτέχνη, ποιητή και οραματιστή, ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΪ το οποίο γράφτηκε το 1908.)

Ο Τολστόι γιορτάζει τα ογδοντάχρονα του και μας φαίνεται σήμερα ίδιος γέρικος βράχος σκεπασμένος με μούσκλα, άνθρωπος μιας εποχής ξεγραμμένης.
Πράγμα παράξενο! Όχι μόνο ο Καρλ Μαρξ, μα ακόμα κι ο Ερρίκος Χάινε – για να πάρουμε ένα παράδειγμα από μια περιοχή οικεία στον Τολστόι – μοιάζουν να ζουν ακόμα σήμερα ανάμεσα μας. Κιόλας ο ανυπέρβλητος χείμαρρος του χρόνου μας χωρίζει τώρα από το μεγάλο σύγχρονο της Γιάσναγια Πολιάνα. Ο Τολστόι ήταν 33 χρόνων όταν καταργήθηκε η δουλοπαροικία στη Ρωσία. Είχε μεγαλώσει και είχε αναπτυχθεί σαν απόγονος από «δέκα γενιές που η εργασία δεν τις είχε ταπεινώσει», μέσα στην ατμόσφαιρα της παλιάς ρωσικής αγροτοευγένειας , με τη χωροδεσποτική της βούλα, ανάμεσα στα πατρογονικά χωράφια, μέσα στο πελώριο φεουδαρχικό σπίτι, κάτω από τις όμορφες δεντροστοιχίες των φλαμουριών με τον ειρηνικό τους ίσκιο. Τις παραδόσεις της αγροτοευγένειας, το ρομαντικό της χαρακτήρα, την ποίηση της, όλο το στυλ της ζωής της τέλος, ο Τολστόι τα είχε αφομοιώσει σε τέτοιο σημείο ώστε έγιναν μέρος αναπόσπαστο, οργανικό, της προσωπικότητας του. Αριστοκράτης ήταν τη στιγμή της αφύπνισης της συνείδησης του, Αριστοκράτης ως τα νύχια έχει μείνει σήμερα, στις πιο βαθιές πήγες της δημιουργικής του εργασίας, παρ’ όλη την κατοπινή εξέλιξη του πνεύματος του.

Ο ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΗΣ ΤΟΛΣΤΟΪ
Στο χωροδεσποτικό πύργο των πριγκίπων Βολκόνσκι, που πέρασε έπειτα στην οικογένεια των Τολστόι, ο ποιητής του Πόλεμος και Ειρήνη, μένει σ’ ένα δωμάτιο πολύ απλά επιπλωμένο. Στον τοίχο είναι κρεμασμένο ένα πριόνι και στη γωνία, ακουμπισμένα πάνω στον τοίχο, ένα δρεπάνι κι ένας μπαλτάς. Στο πάνω πάτωμα, ίδιοι πετρωμένοι φυλακές των παλιών παραδόσεων, είναι κρεμασμένα τα πορτραίτα ολόκληρης σειράς από γενιές προγόνων. Τι σύμβολο! Μέσα στην ψυχή του σπιτονοικοκύρη βρίσκουμε όμοια αυτά τα δυο πατώματα, σ’ αντίστροφη τάξη. Ενώ στις ανώτερες περιοχές της συνείδησης η φιλοσοφία της απλότητας και της συγχώνευσης με το λαό έχει χτίσει τη φωλιά της, από κάτω, εκεί όπου βυθίζονται οι ρίζες των αισθημάτων, των παθών και της θέλησης, μας χαιρετάει ολόκληρη πινακοθήκη φεουδαλικοί πρόγονοι.
Μέσα στην οργή του μετανιωμού ο Τολστόι γυρίζει τις πλάτες στην ψεύτρα και μάταιη τέχνη, που πέφτει στην ειδωλολατρία με τις τεχνητά αναπτυγμένες συμπάθειες των κυρίαρχων τάξεων και καλλιεργεί τις μαστικές προλήψεις τους με τη βοήθεια της ψευτοκαλοσύνης. Τι βλέπουμε έπειτα; Στο τελευταίο μεγάλο έργο του, Ανάσταση, στο κέντρο της προσοχής του τοποθετεί ίσα ίσα το ρώσο γαιοκτήμονα, πλούσιο σε χρήμα και προγόνους, περιβάλλοντας τον φροντισμένα με το χρυσόν ιστό των αριστοκρατικών σχέσεων, συνηθειών και αναμνήσεων, σα να μην υπήρχε στη γη τίποτα ωραίο και σπουδαίο έξω από εκείνον το «μάταιο» και «ψεύτικο» κόσμο.
Ένας ίσιος και μικρός δρόμος οδηγεί από το αρχοντικό κτήμα στο σπίτι του χωριού. Αυτό το δρόμο ο Τολστόι, ο ποιητής, τον διέτρεξε με αγάπη προτού ο ηθικολόγος Τολστόι τον κάνει δρόμο της σωτηρίας. Ακόμα και ύστερα από την κατάργηση της δουλοπαροικίας θεωρεί το χωρικό σαν κάτι που του ανήκει, σαν αναπόσπαστο μέρος του εξωτερικού περιβάλλοντος του και του εσώτερου είναι του. Πίσω από την «αδιαφιλονίκητη αγάπη του για τον αληθινό εργαζόμενο λαό» βλέπουμε να προβάλει το ίδιο αδιαφιλονίκητα ο περιληπτικός φεουδαλικός προγονός του, όμως μεταμορφωμένος από το καλλιτεχνικό του δαιμόνιο.
Ο γαιοκτήμονας και ο χωρικός, αυτοί είναι, σε τελευταία ανάλυση, οι μόνοι τύποι που ο Τολστόι δέχτηκε μέσα στο ιερό της δημιουργικής του εργασίας. Ποτε, ούτε πριν ούτε ύστερα από την κρίση του, δεν απαλλάχτηκε μήτε δοκίμασε να απαλλαχτεί από την αληθινά φεουδαλική περιφρόνηση για όλα τα πρόσωπα που παρεμβάλλονται ανάμεσα στο γαιοκτήμονα και το χωρικό ΄η πιάνουν οποιαδήποτε θέση έξω απ’ αυτούς τους δυο ιερούς πόλους της παλιάς τάξης πραγμάτων: ο γερμανός επιστάτης, ο έμπορος, ο γάλλος παιδαγωγός, ο γιατρός, ο «διανοούμενος» και τέλος ο εργοστασιακός εργάτης, με το ρολόι του και την αλυσίδα του. Δε δοκιμάζει ποτε την ανάγκη να μελετήσει αυτούς τους τύπους, να κοιτάξει στο βάθος της ψυχής τους, να τους ρωτήσει για τις πεποιθήσεις τους, και περνάνε μπροστά από τα μάτια του καλλιτέχνη σαν πρόσωπα χωρίς καμιά σημασία και τον περισσότερο καιρό κωμικά. Όταν του συμβαίνει να αναπαρασταίνει επαναστάτες των χρόνων 70 ΄η 80, όπως στην Ανάσταση, περιορίζεται να ποικίλει μέσα στο καινούργιο περιβάλλον τους παλιούς τύπους του ευγενείς και χωρικούς, ΄η μας δίνει σκίτσα ξώπετσα και κωμικά. Ο Ναβοντβόροβ του μπορεί το ίδιο να αξιώνει ότι αντιπροσωπεύει τον τύπο του ρώσου επαναστάτη όσο και ο Ρικώ ντε λα Μαρλινιέρ, του Λέσσινγκ, τον τύπο του γάλλου αξιωματικού.

Η ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΤΟΛΣΤΟΪ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΖΩΗ
Στις αρχές των χρόνων ’60, όταν η Ρωσία καταποντίστηκε κάτω από το κύμα των νέων ιδεών και, που είναι ακόμα πιο σπουδαίο, των νέων κοινωνικών όρων, ο Τολστόι είχε κιόλας πίσω του, τόχουμε δει, ένα τρίτο αιώνα. Από άποψη ψυχολογική και ηθική ήταν λοιπόν ολότελα σχηματισμένος. Δεν είναι ανάγκη να πούμε εδώ ότι ο Τολστόι δεν υπήρξε ποτε υπερασπιστής της δουλοπαροικίας όπως ήταν ο στενός φίλος του Φέτ (Σένσιν) αριστοκράτης και λεπτός λυρικός που μέσα στην ψυχή του η αγάπη της φύσης ήξερε να γειτονεύει με τη λατρεία του βούρδουλα. Το σίγουρο είναι ότι ο Τολστόι δοκίμαζε βαθύ μισός για τους καινούργιους όρους που πήγαιναν να αντικαταστήσουν τους παλιούς: «Προσωπικά, έγραφε στα 1861, δε διαπιστώνω γύρω μου καμιά εξημέρωση των ηθών και δεν το κρίνω απαραίτητο να πιστεύω στο λόγο εκείνων που λένε το αντίθετο. Δε μου φαίνεται, λόγου χάρη, ότι οι σχέσεις ανάμεσα στους βιομήχανος και τους εργάτες είναι πιο ανθρώπινες απ’ ότι οι σχέσεις ανάμεσα στους ευγενείς και τους δουλοπάροικους».
Η αναταραχή και το χάος παντού και σ’ όλα, η παρακμή της παλιάς ευγένειας, η παρακμή της αγροτιάς, η γενική σύγχυση, οι στάχτες και ο κουρνιαχτός της καταστροφής, η σύγχυση και η αντάρα της πολιτικής ζωής, η ταβέρνα και το τσιγάρο στο χωριό, το χυδαίο τραγούδι του εργάτη της φάμπρικας στη θέση του ευγενικού λαϊκού τραγουδιού, όλα αυτά τον αποκάρδιωναν σαν αριστοκράτη μαζί και σαν καλλιτέχνη. Να γιατί αποστράφηκε ηθικά εκείνο το τρομακτικό προτσές και του αρνήθηκε μια για πάντα την επιδοκιμασία του σαν καλλιτέχνης. Δεν είχε ανάγκη να ποζάρει για υπερασπιστής της δουλοπαροικίας για να είναι ολόψυχα οπαδός της επιστροφής σε εκείνους τους κοινωνικούς όρους όπου έβλεπε τη σοφή απλότητα κι έβρισκε την καλλιτεχνική τελείωση. Εκεί η ζωή αναπαράγεται από γενιά σε γενιά, από αιώνα σε αιώνα μέσα σε μια διαρκή ακινησία και βασιλεύει παντοδύναμη η άγια αναγκαιότητα. Όλες οι πράξεις της ζωής καθορίζονται εκεί από τον ήλιο, τη βροχή, τον αγέρα, τη βλάστηση. Μέσα σ’ αυτή την τάξη πραγμάτων δεν υπάρχει θέση για το λογικό ΄η την προσωπική θέληση και κατά συνέπεια ούτε και για την προσωπική ευθύνη. Τα πάντα εκεί είναι κανονισμένα, δικαιωμένα, εξαγιασμένα από τα πριν. Χωρίς καμιά ξέχωρη ευθύνη μήτε θέληση, ο άνθρωπος ζει εκεί απλά μέσα στην υπακοή, λέει ο αξιόλογος ποιητής της Δύναμης της Γης, Γκλιέμπ Ουσπένσκι και ίσα ίσα αυτή η διαρκής υπακοή, μεταμορφωμένη σε διαρκείς προσπάθειες, αποτελεί όλη τη ζωή, η οποία δεν οδηγεί, φαινομενικά, σε κανένα αποτέλεσμα, μα έχει ωστόσο μέσα της το αποτέλεσμα της… Και – να το θαύμα! – αυτή η δουλική εξάρτηση, δίχως σκέψη και δίχως εκλογή, δίχως πλάνες και, κατά συνέπεια, δίχως τύψεις, είναι ίσα ίσα εκείνο που δημιουργεί την ηθική «ευκολία» της ύπαρξης κάτω από τη σκληρή κηδεμονία των «σταχυών της σίκαλης». Ο Μικούλα Σελυάνοβιτς, ο χωριάτης ήρωας του παλιού λαϊκού θρύλου, λέει για τον εαυτό του: «Η μάνα Γη μ’ αγαπάει». Πρόκειται για το θρησκευτικό μύθο του «ρωσικού ναροντνιτσέστβο», του λαϊκισμού, που εξουσίασε για μακριές δεκαετίες την ψυχή της ρωσικής «ιντελλιγκέντσιας». Ολότελα αντίπαλος αυτών των ριζοσπαστικών τάσεων, ο Τολστόι έμεινε πάντα πιστός στον εαυτό του και μέσα στους κόλπους του «ναροντνιτσέστβο» αντιπροσώπευε την αριστοκρατική συντηρητική πτέρυγα. Για να μπορεί λοιπόν να ζωγραφίσει καλλιτεχνικά τη ρωσική ζωή, τέτοια που την γνώριζε, την καταλάβαινε και την αγαπούσε, ο Τολστόι έπρεπε να καταφύγει στο παρελθόν, στις απαρχές του 19ου αιώνα. Το Πόλεμος και Ειρήνη (1867-1869) είναι μ’ αυτή την έννοια το καλύτερο έργο του, που έμεινε αξεπέραστο.
Αυτό το μαζικό, τον απρόσωπο χαρακτήρα της ζωής και την άγια ανευθυνότητα της ο Τολστόι τα ενσάρκωσε στο πρόσωπο του Καρατάγιεφ, του λιγότερου κατανοητού τύπου για τον ευρωπαίο αναγνώστη και, όπως και νάναι, εκείνου που του φαίνεται περισσότερο ξένος. Η ζωή του Καρατάγιεβ, όπως την αντιλαμβανόταν ο ίδιος, δεν είχε κανένα νόημα σαν ατομική ζωή. Είχε νόημα μόνο σαν μέρος ενός όλου, που το ένοιωθε πάντα σαν τέτοιο. Κλίσεις, φιλίες, ερωτά, όπως τα καταλάβαινε ο Πιερ, ο Καρατάγιεβ τα αγνοούσε ολότελα, όμως αγαπούσε και ζούσε μέσα στην αγάπη για το καθετί που συναντούσε στη ζωή και ιδιαίτερα των ανθρώπων…
Ο Πιερ (κόμητας Μπεζούχοβ) ένιωθε πως ο Καραταγιεβ, παρ’ όλη τη φιλική στοργή του γι’ αυτόν, δε θα θλιβόταν ούτε για ένα λεφτό αν χρειαζότανε να τον αποχωριστεί. Είναι το στάδιο όπου το πνεύμα, για να μεταχειριστούμε τη γλώσσα του Χέγκελ, δεν έχει ακόμα αποκτήσει την εσώτερη φύση του και παρουσιάζεται κατά συνέπεια μόνο σαν φυσική πνευματικότητα. Παρά τον επεισοδιακό χαρακτήρα των εμφανίσεων του, ο Καρατάγιεβ αποτελεί το φιλοσοφικό, αν όχι τον καλλιτεχνικό άξονα όλου του βιβλίου. Ο Κουτούζοφ, που ο Τολστόι τον κάνει εθνικό ήρωα, είναι ο Καραταγιεβ στο ρόλο αρχιστρατήγου. Αντίθετα από το Ναπολέοντα, ο Κουτούζοφ δεν έχει ούτε προσωπικά σχέδια, ούτε προσωπικές φιλοδοξίες. Στη μισοσυνειδητή ταχτική του και γι’ αυτό ψυχοσώστρα, δεν αφήνει να καθοδηγηθεί από το λογικό, μα από κάτι που είναι πάνω από το λογικό, το βουβό ένστικτο των φυσικών όρων και των εμπνεύσεων του λαϊκού πνεύματος. Ο τσάρος Αλέξαντρος στις καλύτερες στιγμές του, όπως και ο τελευταίος από τους στρατιώτες του, υπακούνε αδιάκριτα και με τον ίδιο τρόπο στη βαθιά επίδραση της γης. Σ’ αυτή την ηθική ενότητα έγκειται ίσα ίσα όλο το πάθος του έργου.

Ο ΤΟΛΣΤΟΪ , ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΡΩΣΙΑΣ
Πόσο άθλια είναι, στο βάθος, αυτή η παλιά Ρωσία, με την ευγένεια της την τόσο σκληρά μεταχειρισμένη από την ιστορία, χωρίς περήφανο καστικό παρελθόν, χωρίς σταυροφορίες, χωρίς ιπποτικούς έρωτες και κονταροχτυπήματα κι ακόμα χωρίς ρομαντικές ληστρικές επιδρομές στους μεγάλους δρόμους. Πόσο είναι φτώχια σε εσωτερική ομορφιά, πόσο βαθιά ξεπεσμένη είναι η προβατίσια και μισοζωική ύπαρξη των χωρικών μαζών της!
Όμως τι θαύματα μεταμόρφωσης δε δημιουργεί η μεγαλοφυΐα! Από την ανεπεξέργαστη ύλη εκείνης της άχρωμης χαμοζωής, βγάζει στο φως της μέρας όλη την κρυφή ομορφιά της. Με γαλήνη ολύμπια, μιαν πραγματική ομηρική αγάπη για τα πνευματικά του τέκνα, αφιερώνει σε όλους και σε όλα την προσοχή του: ο αρχιστράτηγος, οι υπηρέτες του αρχοντικού κτήματος, το άλογο του απλού στρατιώτη, η κορούλα του κόμητα, ο μουζίκος, ο τσάρος, η ψείρα μέσα στο πουκάμισο του στρατιώτη, ο παλιός φραμασόνος, κανένας τους δεν έχει προνόμιο μπροστά του και καθένας παίρνει το μερτικό του. Βήμα το βήμα, πινελιά την πινελιά, φτιάχνει ένα τεράστιο πίνακα, που όλα τα μέρη του συνδέονται μαζί από έναν εσωτερικό, αδιάλυτο δεσμό. Ο Τολστόι δημιουργεί χωρίς να βιάζεται, όπως η ίδια η ζωή που ξετυλίγει μπροστά μας. Εφτά φορές ξαναδουλεύει απ’ την αρχή ολόκληρο το βιβλίο του! Εκείνο που ξαφνιάζει πιο πολύ σ’ αυτή την τιτάνια δημιουργική εργασία είναι ίσως το γεγονός ότι ο καλλιτέχνης δεν επιτρέπει ούτε στον εαυτό του ούτε στον αναγνώστη να δόση τη συμπάθεια του σ’ αυτό ΄η σε εκείνο από τα πρόσωπα του. Ποτε δε μας επιδείχνει τους ήρωες του, όπως το κάνει ο Τουργκένιεβ, που δεν αγαπάει άλλωστε, μέσα σ’ ένα φωτισμό από βεγγαλικά ΄η στην αστραψιά του μαγνησίου, ποτε δεν αναζητά γι’ αυτούς πλεονεκτική πόζα. Δεν κρύβει τίποτα και δεν αποσιωπά τίποτα. Τον ανήσυχο ερευνητή της αλήθειας, Πιερ, μας τον δείχνει στο τέλος του έργου με την όψη ενός οικογενειάρχη ήσυχου και ευχαριστημένου. Τη μικρή Νατάσα Ροστόβ, τόσο συγκινητική στη σχεδόν παιδιάστικη ευαισθησία της, τη μεταμορφώνει, χωρίς τον παραμικρό οίκτο, σε περιορισμένη γυναικούλα, με τα χέρια γεμάτα βρώμικες φασκιές. Μα ίσα ίσα αυτή η παθιασμένη προσοχή για όλα τα απομονωμένα μέρη είναι που δημιουργεί το ισχυρό πάθος του συνόλου. Μπορεί να πει κανείς γι’ αυτό το έργο πως είναι ολότελα διαπερασμένο από αισθητικό πανθεϊσμό, που δε γνωρίζει ούτε ομορφιά ούτε ασκήμια, ούτε μεγαλοσύνη ούτε μικρότητα, γιατί γι’ αυτόν μόνο η ζωή, γενικά, είναι μεγάλη κι όμορφη, μέσα στην αιώνια διάδοχη των ποικίλων εκδηλώσεων της. Αυτή είναι η αληθινή αγροτική αισθητική, ανελέητα συντηρητική από τη φύση της και η οποία φέρνει κοντά το επικό έργο του Τολστόι με την Πεντάτευχο και την Ιλιάδα.
Δυο κατοπινές απόπειρες του Τολστόι να τοποθετήσει τους αγαπητούς του ψυχολογικούς τύπους στο πλαίσιο του παρελθόντος και ιδίως στην εποχή του Πέτρου Ι και των δεκεμβριστών, ναυαγήσαν εξαιτίας της εχθρότητας του ποιητή απέναντι στις ξένες επιδράσεις που δίνουν στις δυο αυτές εποχές τόσο καθαρό χαρακτήρα. Ακόμα και εκεί όπου ο Τολστόι πλησιάζει περισσότερο στην εποχή μας, όπως στην Άννα Καρένινα (1873), μένει ολότελα ξένος στην αναταραχή που έχει εισχωρήσει στην κοινωνία και, ανελέητα πιστός στον καλλιτεχνικό συντηρητισμό του, περιορίζει το άνοιγμα του πετάγματος του και το μόνο που ξεχωρίζει μέσα στη μάζα της ρωσικής ζωής είναι οι φεουδαλικές οάσεις που έμειναν άθιχτες, με τον παλιό χωροδεσποτικό πύργο τους τα πορτραίτα των προγόνων και τις όμορφες δεντροστοιχίες των φλαμουριών που στη σκιά τους ξετυλίγεται, από γενιά σε γενιά, ο αιώνιος κύκλος της γέννησης, της ζωής και του θανάτου.
Ο Τολστόι περιγράφει την πνευματική ζωή των ηρώων του το ίδιο όπως και τον τρόπο της διαβίωσης τους: ήρεμα, αβίαστα, χωρίς να επισπεύδει την εσωτερική ροή των αισθημάτων τους, των σκέψεων τους και των συζητήσεων τους. Δε βιάζεται Ποτε και δε φτάνει Ποτε παρά πολύ αργά. Κρατάει στα χέρια του τα νήματα όπου είναι δεμένη η τύχη μεγάλου αριθμού προσώπων και δε χάνει από τα μάτια του κανένα απ’ αυτά. Ίδιος άγρυπνος κι ακούραστος αφέντης κρατάει μέσα στο κεφάλι του μια τέλεια λογιστική όλων των τμημάτων της τεραστίας περιούσιας του. Θ’ έλεγες πως περιορίζεται μόνο να παρατηρεί και πως είναι η φύση που κάνει όλη τη δουλειά. Ρίχνει το σπόρο στο χωράφι και περιμένει ήσυχα, σαν φρόνιμος καλλιεργητής, να πεταχτεί το κοτσάνι και το στάχυ έξω από το χώμα, από μια φυσική διεργασία. Θα μπορούσε σχεδόν να πει κανείς πως είναι ένας δαιμόνιος Καρατάγιεβ με τη βουβή εγκαρτέρηση του απέναντι στους φυσικούς νόμους. Δε θα βάλει Ποτε το χέρι πάνω στο βλαστάρι για να ξεδιπλώσει βίαια τα φύλλα του. Περιμένει ώσπου να τα ξεδιπλώσει μόνο του, κάτω από την επενέργεια της ηλιακής θερμότητας. Γιατί μισεί βαθιά την αισθητική των μεγαλουπόλεων που, από απληστία που καταβροχθίζει η ίδια τον εαυτό της, βιάζει και τυραννάει τη φύση, ζητώντας απ’ αυτήν μόνο εκχυλίσματα και αποστάγματα και γυρεύοντας πάνω στην παλέτα, με δάχτυλο σπασμωδικό, χρώματα που δεν υπάρχουνε στο ηλιακό φάσμα.
Η γλώσσα του Τολστόι είναι όπως η ίδια η μεγαλοφυΐα του: γαλήνια, σοβαρή, λακωνική, αν και χωρίς να φτάνει στην τσιγγουνιά, νευρώδικη, καμιά φορά μάλιστα βαριά και τραχιά, πάντα όμως απλή και ασύγκριτη στο αποτέλεσμα της. Ξεχωρίζει τόσο απ’ το λυρικό, παιχνιδιάρικο, λαμπερό και ωραιόπαθο στυλ του Τουργκένιεβ, όσο και από το ρογχαστικό, ασθματικό και απότομο ύφος του Ντοστογιέβσκι.
Σ’ ένα μυθιστόρημα του ο κάτοικος της πόλης Ντοστογιέβσκι, αυτή η μεγαλοφυΐα με την αθεράπευτα τραυματισμένη καρδιά, ο τρυφηλός ποιητής της σκληρότητας και της συμπόνιας, αντιπαραθέτει ο ίδιος τον εαυτό του, με τρόπο πολύ βαθύ και πολύ χτυπητό, σαν καλλιτέχνη της «ρωσικής οικογενειακής νουβέλας», με τον κόμητα Τολστόι, τον ποιητή των ξεγραμμένων μορφών ενός αριστοκρατικού παρελθόντος: «Αν ήμουνα ρώσος μυθιστοριογράφος και είχα ταλέντο, λέει με το στόμα ενός από τα πρόσωπα του, θα διάλεγα πάντα τους ήρωες μου ανάμεσα στους ρώσους ευγενείς, γιατί μόνο μέσα σ’ αυτό το καλλιεργημένο περιβάλλον βρίσκει κανείς τουλάχιστο την εξωτερική επίφαση μιας ωραίας πειθαρχίας και ευγενικών κίνητρων…Μιλάω ολότελα σοβαρά, αν και δεν είμαι ο ίδιος ευγενής, όπως ξέρετε… Γιατί, πιστέψτε με, μέσα σ’ αυτούς τους κύκλους συναντάει κανείς ότι ωραίο υπάρχει σε μας, τουλάχιστο ότι είναι, κατά κάποιον τρόπο, ομορφιά αποτελειωμένη, πλήρης. Δεν τα λέω αυτά επειδή είμαι απόλυτα πεπεισμένος για την τελειότητα και τη δικαίωση αυτής της ομορφιάς, μα αυτή μας έχει κιόλας δόση, λόγου χάρη, σταθερές μορφές τιμής και χρέους, που δεν τις βρίσκεις πουθενά στη Ρωσία έξω από τους ευγενείς… Ο δρόμος που θαπρεπε να ακολουθήσει αυτός ο μυθιστοριογράφος, συνεχίζει ο Ντοστογιεβσκι, που σκέφτεται αναμφισβήτητα τον Τολστόι, αν και χωρίς να τον κατονομάζει, θέτανε ξεκάθαρος, δε θα μπορούσε να διαλέξει παρά το ιστορικό είδος γιατί δεν υπάρχουν πια στην εποχή μας ωραίες κι ευγενικές σιλουέτες και εκείνες που διατηρούνται ακόμα στις μέρες μας έχουν ήδη, σύμφωνα με την τωρινή γνώμη, χάσει την παλιά ομορφιά τους».

Η ΗΘΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΤΟΛΣΤΟΪ
Καθώς εξαφανίζονταν οι «ωραίες σιλουέτες» του παρελθόντος, όχι μόνο εξαφανίζονταν το άμεσο αντικείμενο του ηθικού φαταλισμού του Τολστόι και του αισθητικού πανθεϊσμού του άρχισαν να ταλαντεύονται: ο άγιος «καραταγιεβισμός» της τολστοικής ψυχής γινόταν ερείπια. Ότι αποτελούσε ως τότε συστατικό μέρος ενός ολοκληρωμένου και αδιάσπαστου συνόλου μετατράπηκε σε χωριστά κομμάτια και κατά συνέπεια κατάντησε προβληματικό. Το λογικό έγινε μωρία. Κι όπως πάντα, ακριβώς τη στιγμή όπου η ζωή έχανε το παλιό της νόημα, ο Τολστόι αναρωτήθηκε για το νόημα της ζωής γενικά. Είναι τότε (μέσα στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70) που αρχίζει η μεγάλη ηθική κρίση, όχι στη ζωή ενός έφηβου Τολστόι μα ενός Τολστόι πενηντάρη! Ξαναγυρίζει στο Θεό, αποδέχεται τη διδασκαλία του Χριστού, απορρίχνει τον καταμερισμό της εργασίας, την απλότητα και την αρχή της «μη αντίστασης στο κακό».
Όσο βαθύτερη ήταν η εσωτερική κρίση – ξέρουμε ότι, σύμφωνα με την ίδια την ομολογία του, ο πενηντάρης ποιητής έφερνε μέσα του την ιδέα της αυτοκτονίας – τόσο πιο καταπληκτικό πρέπει να φαίνεται ότι ο Τολστόι ξαναγύρισε, στο τέλος του λογαριασμού, στο σημείο απ’ όπου είχε ξεκινήσει. Η αγροτική εργασία δεν είναι εδώ η βάση πάνω στην οποία ξετυλίγεται η εποποιία του Πόλεμος και Ειρήνη; Επιστροφή στην απλότητα, στην αρχή της εσώτερης συγχώνευσης με τη λαϊκή ψυχή, σ’ αυτό δε συνίσταται όλη η δύναμη του Κουτούζοφ; Αν είναι έτσι, σε τι συνίσταται τότε η κρίση του Τολστόι; Σε τούτο, ότι εκείνο που έμεινε ως τότε μυστικό και κρυμμένο κάτω απ’ τη γη, βγαίνει πια στο μεγάλο φως και περνάει στη σφαίρα της συνείδησης. Με την εξαφάνιση της φυσικής πνευματικότητας μαζί με τη «φύση», όπου αυτή είχε ενσωματωθεί, το πνεύμα προσπαθεί τώρα ν’ αποκτήσει την εσώτερη φύση. Την αυτόματη αρμονία, που ξεσηκώθηκε εναντίον της ο αυτοματισμός της ίδιας της ζωής, χρειαζότανε να την υπερασπίσει και να την διατηρήσει με τη βοήθεια της συνειδητής δύναμης της Ιδέας. Στην πάλη του για την ίδια την ηθική και αισθητική αυτοσυντήρηση του, ο καλλιτέχνης καλεί σε βοήθεια του τον ηθικολόγο.
Ποιος από τους δυο Τολστόι – ο ποιητής ΄η ο ηθικολόγος – απόκτησε τη μεγαλύτερη δημοτικότητα στην Ευρώπη; Δεν είναι εύκολο να απαντήσουμε στο ερώτημα. Σε κάθε περίπτωση, είναι αδιαφιλονίκητο ότι το χαμόγελο ευμενούς συγκατάβασης του αστικού κοινού πάνω στην άγια απλότητα της Γιάσναγια Πονιάνα κρύβει ένα αίσθημα ιδιαίτερης ηθικής ικανοποίησης. Να ένας διάσημος ποιητής, ένας εκατομμυριούχος, ένας από τους «δικούς» μας, πολύ περισσότερο ένας αριστοκράτης, που για λόγους ηθικής τάξης φοράει χωριάτικη πουκαμίσα και σκοινοπάπουτσα και πριονίζει ξύλα! Βλέπει κάνεις εδώ κατά κάποιον τρόπο μια πράξη όπου ο ποιητής παίρνει πάνω του τις αμαρτίες μιας ολόκληρης τάξης, μιας ολόκληρης κουλτούρας. Φυσικά, αυτό δεν εμποδίζει καθόλου το φιλισταίο να κοιτάζει τον Τολστόι από το ύψος της μεγαλειότητας του κι ακόμα να εκφράζει κάποιες αμφιβολίες για τη διανοητική του ακεραιότητα. Έτσι, λόγου χάρη, ένας άνθρωπος που δεν είναι άγνωστος, ο Μάξ Νορντάου , ένας από εκείνους τους κύριους που ντύνουν τη φιλοσοφία του αγαθού γέρου Σμάιλς, (ΣΣ (Σμάιλς (Σάμουελ), άγγλος συγγραφέας και εκλαϊκευτής (1812-1904) καρυκευμένη με λίγο κυνισμό, με το αρλεκίνικο ρούχο ενός κυριακάτικου επιφυλλιδογράφου, έκανε, με τη βοήθεια του Λομπρόζο του της τσέπης, αυτή την αξιόλογη ανακάλυψη ότι ο Λέων Τολστόι φέρνει μέσα του όλα τα στίγματα του εκφυλισμού. Γιατί γι’ αυτούς τους ψωμοζήτες η τρέλα αρχίζει εκεί όπου σταματάει το κέρδος.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΤΟΛΣΤΟΪ
Με όποιον τρόπο κι αν τον κρίνουν οι αστοί θεατές του, με καχυποψία, με ειρωνεία ΄η με ευμένεια, δεν παύει να είναι γι’ αυτούς ένα ψυχολογικό αίνιγμα. Έξω από λιγοστούς μαθητές του – ένας από αυτούς, ο Μένσικοβ ( ΣΣ ρώσος δημοσιογράφος του 19ου αιώνα, που άρχισε την καριέρα του με ιδεαλιστικά άρθρα για ηθική και κατάντησε, γύρω στη δεκαετία του ’90 φερέφωνο των ρώσων αντιδραστικών και αντισημιτών) παίζει τώρα το ρόλο του Χάμμερσταϊν! (ΣΣ (βαρόνος), γερμανός αντιδραστικός, βουλευτής στο Ράϊχσταγκ και έκδοτης ενός αντισημιτικού Φύλλου) – πρέπει να διαπιστώσουμε ότι ο ηθικολόγος Τολστόι, μέσα στα τελευταία τριάντα χρόνια της ζωής του έμεινε πάντα ολότελα απομονωμένος. Είναι αληθινά η τραγική θέση ενός προφήτη που μιλάει μόνος στην έρημο… Ολότελα κάτω από την επίδραση των συντηρητικών αγροτικών συμπαθειών του, ο Τολστόι υπερασπίζει ακούραστα και νικηφόρα τον πνευματικό του κόσμο από τους κίνδυνους που τον απειλούν απ’ όλες τις μεριές. Μια για πάντα χαράζει μια βαθιά οροθετική γραμμή ανάμεσα σ’ αυτόν και όλες τις παραλλαγές του αστικού φιλελευθερισμού και αποκρούει κατά πρώτο λόγο την πίστη στην πρόοδο, που είναι γενική στην εποχή μας. Βέβαια, φωνάζει, ο ηλεκτρικός φωτισμός, το τηλέφωνο, οι εκθέσεις, οι συναυλίες, τα θέατρα, τα τσιγαροκούτια και τα σπιρτοκούτια, οι τιράντες και οι κινητήρες, όλα αυτά είναι θαυμάσια! Μα ας είναι καταραμένα στους αιώνες των αιώνων όχι μόνον αυτά μα ακόμα και οι σιδερόδρομοι, τα μπαμπακερά υφάσματα, σ’ ολόκληρο τον κόσμο, αν είναι απαραίτητο για την κατασκευή τους τα ενενήντα εννιά εκατοστά της ανθρωπότητας να ζούνε στη σκλαβιά και να πεθαίνουν κατά χιλιάδες μέσα στις φάμπρικες!
Ο καταμερισμός της εργασίας μας πλουτίζει κι ομορφαίνει τη ζωή μας. Μα ακρωτηριάζει τη ζωντανή ψυχή του ανθρώπου. Κάτω ο καταμερισμός της εργασίας! Η τέχνη! Η αληθινή τέχνη πρέπει να συσπειρώνει όλους τους ανθρώπους μέσα στην αγάπη του Θεού και όχι να τους χωρίζει. Η τέχνη σας, αντίθετα, προορίζεται μόνο για λιγοστούς μυημένους. Αυτή χωρίζει τους ανθρώπους και γι’ αυτό έχει το ψέμα μέσα της. Κι ο Τολστόι απορρίχνει αντρίκεια την «ψεύτρα» τέχνη: το Σαίξπηρ, το Γκαίτε, τον ίδιο τον εαυτό του, το Βάγκνερ, το Μπαίκλιν. (ΣΣ Ελβετός ζωγράφος πολύ γνωστός στον καιρό του)
Πετάει μακριά του κάθε έγνοια για πλουτισμό και φοράει χωριάτικα ρούχα, πράγμα που συμβολίζει γι’ αυτόν την απάντηση του πολιτισμού. Τι κρύβεται πίσω απ’ αυτό το σύμβολο; Τι αντιτάσσει στο «ψέμα», δηλαδή στο ιστορικό προτσές; Μπορούμε να συνοψίσουμε στις ακόλουθες κύριες θέσεις την κοινωνική φιλοσοφία του Τολστόι.
1ο. Τη σκλαβιά των ανθρώπων δεν την καθορίζουν κοινωνία-λογικοί νόμοι με σιδερένια αναγκαιότητα, μα νομικοί κανονισμοί καθιερωμένοι αυθαίρετα απ’ αυτούς.
2ο. Η νεότερη δουλειά είναι το επακόλουθο τριών νομικών κανονισμών, που αφορούν τη γη, τους φόρους και την ιδιοκτησία.
3ο. Όχι μόνο η ρωσική κυβέρνηση μα οποιαδήποτε κυβέρνηση είναι θεσμός που έχει για σκοπό να διαπράττει ατιμώρητα τα πιο φριχτά εγκλήματα, με τη βοήθεια της κρατικής εξουσίας.
4ο. Η πραγματική κοινωνική βελτίωση θα επιτευχθεί αποκλειστικά και μόνο με την ηθική και θρησκευτική τελειοποίηση του ατόμου.
5ο. Για να απαλλαγούμε από τις κυβερνήσεις δεν είναι αναγκαίο να τις πολεμήσουμε με μέσα εξωτερικά, φτάνει να μην πάρουμε μέρος σ’ αυτές και να μην τις υποστηρίξουμε. Ιδίως, δεν πρέπει: α) Να δεχτούμε τις υποχρεώσεις του στρατιώτη, του στρατηγού, του υπουργού, του σταρόστε, (ΣΣ πρόκριτος, προεστός) του βουλευτή. β) Να πληρώνουμε θεληματικά στην κυβέρνηση φόρους άμεσους ΄η έμμεσους. γ) Να χρησιμοποιούμε τις κυβερνητικές υπηρεσίες ΄η να ζητάμε οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια από την κυβέρνηση. δ) Να προστατεύουμε την ατομική ιδιοκτησία μας με οποιοδήποτε μέτρο της κρατικής εξουσίας.
Αν παραμερίσουμε απ’ αυτό το σχήμα το σημείο που αφορά την ηθική και θρησκευτική τελειοποίηση του ατόμου, που ολοφάνερα πιάνει θέση ξεχωριστή, έχουμε ένα πρόγραμμα αναρχικό αρκετά ολοκληρωμένο. Κατά πρώτο λόγο, έχουμε μια καθαρά μηχανική αντίληψη της κοινωνίας σα να είναι το προϊών κακής νομικής διαρρύθμισης. Έπειτα, την τυπική άρνηση του κράτους και της πολιτικής γενικά και, τέλος, σαν μέθοδο πάλης, τη γενική απεργία και το μποϋκοτάζ, την ανταρσία των σταυρωμένων χεριών.
Αν αποκλείσουμε την ηθικοθρησκευτική θέση, αποκλείουμε πραγματικά το μόνο νεύρο που συνδέει όλο αυτό το ορθολογιστικό οικοδόμημα με το δημιουργό του, δηλαδή την ψυχή του Τολστόι. Γι’ αυτόν, σύμφωνα με όλους τους όρους της δίκης του εξέλιξης και της δίκης του κατάστασης, το χρέος δε συνίσταται στην αντικατάσταση του καπιταλιστικού καθεστώτος από την «κομμουνιστική» αναρχία, μα στην «υπεράσπιση» του καθεστώτος της χωρικής κοινότητας από κάθε «εξωτερική» διαταρακτική επίδραση. Στο «ναροντνιτσέστβο» του όπως και στον «αναρχισμό» του ο Τολστόι αντιπροσωπεύει τη συντηρητικο-αγροτική αρχή. Όπως ο πρωτόγονος ελευθεροτεκτονισμός, που λογάριαζε ν’ αποκαταστήσει και να ενισχύσει με ιδεολογικά μέσα την παλιά συντεχνιακή ηθική της αλληλοβοήθειας, που είχε γίνει ερείπια κάτω από τα χτυπήματα της οικονομικής εξέλιξης, έτσι κι ο Τολστόι θα ήθελε ν’ αναστήσει με τη δύναμη της ηθικοθρησκευτικής ιδέας τον πρωτόγονο τρόπο ζωής που βασίζεται στους όρους της φυσικής οικονομίας. Έτσι γίνεται ένας συντηρητικο-αναρχικός γιατί εκείνο που τον ενδιαφέρει προπαντός είναι να μην πλήξει το κράτος, με τα ραβδιά του μιλιταρισμού του και τους σκορπιούς του ταμείου του, την ψυχοσώστρα κοινότητα του Καρατάγιεβ. Η οικουμενική πάλη ανάμεσα στους δυο αντίθετους κόσμους: τον αστικό κόσμο και το σοσιαλιστικό κόσμο, που από την έκβαση της εξαρτιέται η τύχη της ίδιας της ανθρωπότητας, δεν υπάρχει για τον Τολστόι. Ο σοσιαλισμός έμεινε πάντα γι’ αυτόν απλή παραλλαγή, που λίγο τον ενδιαφέρει, του φιλελευθερισμού. Στα μάτια του ο Μαρξ και ο Μπαστιά (ΣΣ (Φρειδερίκος), αγοραίος οικονομολόγος, απολογητής του καπιταλισμού) είναι οι εκπρόσωποι μιας και της ίδιας «ψεύτικης αρχής»: της καπιταλιστικής κουλτούρας, του εργάτη δίχως γη, του κρατικού καταναγκασμού. Η ανθρωπότητα, μια κι έχει μπει σε στραβό δρόμο, λίγο ενδιαφέρει αν αυτή θα προχωρήσει περισσότερο ΄η λιγότερο σ’ αυτό το δρόμο. Η σωτηρία μπορεί να έρθει μόνο από ένα ολοκληρωτικό γύρισμα προς τα πίσω.
Ο Τολστόι δε βρίσκει λόγια αρκετά περιφρονητικά για να στιγματίσει την επιστήμη, που δηλώνει πως αν εξακολουθήσουμε να ζούμε για καιρό ακόμα με τρόπο αμαρτωλό, σύμφωνα με τους νόμους της ιστορικής προόδου, κοινωνιολογικής και άλλης, η ζωή μας θα βελτιωθεί στο τέλος σημαντικά. «Το κακό, λέει ο Τολστόι, πρέπει να ξεριζωθεί αμέσως, και γι’ αυτό φτάνει να το αναγνωρίσουμε σαν κακό». Όλα τα ηθικά συναισθήματα, που συνδέουν ιστορικά τους ανθρώπους τον ένα με τον άλλο, καθώς και όλες οι ηθικοθρησκευτικές μυθοπλασίες που έχουν βγει απ’ αυτούς τους δεσμούς, καταντάνε, στον Τολστόι, οι πιο αφηρημένες εντολές της αγάπης, της έκστασης και της μη αντίστασης στο κακό, και καθώς αυτές οι εντολές έχουν απογυμνωθεί απ’ αυτόν από κάθε ιστορικό περιεχόμενο και κατά συνέπεια από οποιοδήποτε περιεχόμενο, του φαίνονται κατάλληλες για όλους τους καιρούς και για όλους τους λαούς.
Ο Τολστόι δεν αναγνωρίζει την ιστορία. Αυτό είναι η βάση ολόκληρης της σκέψης του. Εκεί πάνω στηρίζεται η ελευθερία της μεταφυσικής του άρνησης, όπως και η πρακτική ανικανότητα του κηρύγματος του. Το μόνο είδος ζωής που παραδέχεται, ο πρωτόγονος τρόπος ζωής των καλλιεργητών Κοζάκων στις απέραντες στέπες των Ουραλίων, κυλάει ίσα ίσα έξω από την ιστορία. Αναπαράγεται χωρίς καμιά μεταβολή, όπως η ζωή του μελισσιού ΄η της μερμηγκιάς. Ότι οι άνθρωποι αποκαλούν ιστορία, του φαίνεται σαν γέννημα της τρέλας, της πλάνης, της σκληρότητας, που παραμορφώνουν την αληθινή ψυχή της ανθρωπότητας. Με ανελέητη λογική, μαζί με την ιστορία απορρίχνει και όλα τα επακόλουθα της. Μισεί τις εφημερίδες σα ντοκουμέντα της τωρινής εποχής. Όλα τα κύματα του παγκόσμιου ωκεανού σκέφτεται να τα αναχαιτίσει αντιτάσσοντας τους το γέρικο στήθος του.
Αυτή η ολική ακαταληψία που δείχνει ο Τολστόι απέναντι στην ιστορία εξηγεί την παιδιάστικη αδυναμία του στον τομέα των κοινωνικών προβλημάτων. Οι ιδέες των πιο διαφορετικών εποχών δεν ταξινομούνται απ’ αυτόν ανάλογα με την ιστορική προοπτική, μα παρουσιάζονται όλες στην ίδια απόσταση από το θεατή. Ορθώνεται εναντίον του πολέμου με επιχειρήματα βγαλμένα από την καθαρή λογική, και για να τους δόση περισσότερη δύναμη παραθέτει μαζί με τον Επίκτητο και το Μολινάρι, (ΣΣ (Γουσταύος), Βέλγος οικονομολόγος (1919-1912) το Λαό Τσε (ΣΣ Μεγάλος κινέζος φιλόσοφος που γεννήθηκε, σύμφωνα με την παράδοση, το 604 π.Χ. Ίδρυσε την αίρεση του ταοϊσμού, που αποτελεί είδος θετικιστικής και πρακτικής ησυχαστικής φιλοσοφίας με έντονο θρησκευτικό και λατρευτικό χαρακτήρα. Το σημαντικότερο έργο του είναι «Το βιβλίο της οδού και της αρετής») και το Φρειδερίκο ΙΙ, τον προφήτη Ησαΐα και τον επιφυλλιδογράφο Αρντουέν, το μάντη των μπακάληδων του Παρισιού. Στα μάτια του οι συγγραφείς, οι φιλόσοφοι και οι προφήτες δεν αντιπροσωπεύουν ορισμένες εποχές, μα αιώνιες ηθικές κατηγόριες. Βάζει τον Κομφούκιο στην ίδια σειρά με τον Χάρνακ, (ΣΣ (Αδόλφος), γερμανός θεολόγος) ενώ ο Σοπενάουερ βρίσκεται αγκαλιασμένος όχι μόνο με τον Ιησού Χριστό μα και με το Μωυση.
Σ’ αυτή την απομονωμένη και τραγική πάλη εναντίον της διαλεκτικής της ιστορίας που δεν ξέρει να της αντιτάξει άλλο από το ναι-ναι, κι όχι-όχι του, ο Τολστόι πέφτει την κάθε στιγμή στις πιο άλυτες αντιφάσεις. Και βγάζει από εκεί τούτο το συμπέρασμα, ολότελα αντάξιο της δαιμονιακής ισχυρογνωμοσύνης του: «Η θεμελιακή αντίφαση ανάμεσα στη θέση του ανθρώπου και την ηθική του δραστηριότητα είναι το πιο σίγουρο σημάδι της αλήθειας».

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Όμως αυτή η ιδεαλιστική έπαρση φέρνει μέσα της την τιμωρία. Θα ήταν πραγματικά δύσκολο να αναφέρουμε ένα συγγραφέα που να τον εκμεταλλεύτηκε, παρά τη θέληση του, τόσο σκληρά η ιστορία όπως τον Τολστόι.
Αυτός ο μυστικιστής ηθικολόγος, ο εχθρός της πολιτικής και της επανάστασης, τρέφει χρόνια τη νυσταγμένη επαναστατική συνείδηση πολλών λαϊκών αιρέσεων. Αυτός που απαρνιέται ολόκληρη την καπιταλιστική κουλτούρα συναντάει ευμενή υποδοχή μέσα στην ευρωπαϊκή κι αμερικανική μπουρζουαζία, που βρίσκει στο κήρυγμα του την έκφραση του άδειου φιλανθρωπισμού της μαζί και μια προστασία ενάντια στη φιλοσοφία της Επανάστασης.
Αυτός ο συντηρητικο-αναρχικός, ο θανάσιμος εχθρός του φιλελευθερισμού, βλέπει μεταμορφωμένο τον εαυτό του, με την ευκαιρία των ογδοντάχρονων από τη γέννηση του, σε σημαία και όργανο μιας θορυβώδικη και τασιακής εκδήλωσης του ρώσικου φιλελευθερισμού. Η ιστορία τον νίκησε, μα δεν τον τσάκισε. Σήμερα ακόμα, φτασμένος στο τέρμα της ζωής του, έχει διατηρήσει σε όλη τη φρεσκάδα της την ικανότητα του για ηθική αγανάκτηση.
Μέσα στη νύχτα της πιο άθλιας και πιο εγκληματικής αντίδρασης που γυρεύει να σκεπάσει για πάντα τον ήλιο της χώρας μας με το πυκνό δίχτυ των σκοινιών της κρεμάλας, μέσα στην αποπνιχτική ατμόσφαιρα της σιχαμερής ανανδρίας της επίσημης κοινής γνώμης, αυτός ο τελευταίος απόστολος της χριστιανικής αγάπης, που μέσα του ξαναζεί ο βιβλικός προφήτης της οργής, εξακοντίζει την πεισματική κραυγή του: «Δε μπορώ να σωπάσω». Σαν κατάρα πάνω στα κεφάλια εκείνων που κρεμάνε όπως και εκείνων που σωπαίνουνε μπροστά στις κρεμάλες.
Κι αν δε συμπαθεί τους επαναστατικούς μας σκοπούς, ξέρουμε πως είναι γιατί η ιστορία του αρνήθηκε κάθε κατανόηση των δρόμων της. Δε θα τον καταδικάσουμε γι’ αυτό. Και θα θαυμάζουμε πάντα σ’ αυτόν όχι μόνο τη μεγαλοφυΐα, που θα ζήσει όσο κι η ίδια η τέχνη, μα και το αδάμαστο ηθικό θάρρος που δεν του επέτρεψε να παραμείνει στους κόλπους της υποκριτικής Εκκλησίας του, της Κοινωνίας του και του Κράτους του και τον καταδίκασε να μένει απομονωμένος ανάμεσα στους αμέτρητους θαυμαστές του.
1908