Ο καλογιάννος - Το πάθημα του λύκου.

Ο καλογιάννος.
Μια φορά κι ένα καιρό, ζητούσαν τα πουλιά βασιλιά, και ο Θεός τους πρότεινε να γίνει βασιλιάς τους, το πουλί που θα πετάξει ψηλότερα από όλα τα υπόλοιπα. Τα πουλιά αρχικά δεν ήθελαν, γιατί ήξεραν πως σίγουρα θα κέρδιζε ο αετός· μόνον ο καλογιάννος επέμενε. Καθώς όμως δεν μπορούσαν λύση να βρούνε και βασιλιά να εκλέξουνε με άλλο τρόπο, αποφάσισαν με τα πολλά να διαγωνισθούν στο πέταγμα σε ύψος. Πετάνε λοιπόν τα πουλιά, πετάει κι ο αετός, και άμα πέρασε όλα τα πουλιά στο ύψος και έφτασε ως εκεί που δεν ημπορούσε να πετάξει πλέον ψηλότερα, φώναξε:«Ποιος μπορεί να πετάξει ψηλότερα από μένα;» Ο καλογιάννος, που είχε κρυφτεί στη ράχη του αϊτού, ανατινάχτη ολίγο και φώναξε:«Εγώ!». Και έτσι έγινε βασιλιάς…
(Λαϊκό παραμύθι από το Αγρίνιο)

Το πάθημα του λύκου.
Μια φορά κι έναν καιρό, το λιοντάρι αρρώστησε βαριά.
Φοβήθηκε πως θα πεθάνει κι έδωσε διαταγή να συγκεντρωθούν όλα τα ζώα του μεγάλου δάσους μπροστά του, για να του πουν τι πρέπει να κάνει για να γιατρευτεί. Όλα τα ζώα είπαν τη γνώμη τους, ώσπου ήρθε και η σειρά του λύκου.
- Βασιλιά μου, είπε με σεβασμό, δε γνωρίζω κανένα γιατρικό για την αρρώστια σου, μα ούτε και όσα ζώα είναι συγκεντρωμένα εδώ, γνωρίζουν. Το μόνο ζώο που ξέρει από φάρμακα είναι η αλεπού! Μα αυτή σε περιφρόνησε και δεν ήλθε στο κάλεσμά σου. Άκουσα μάλιστα να λένε ότι χάρηκε για την αρρώστια σου και ότι δεν τη νοιάζει κι αν πεθάνεις.
Ο λύκος τα είπε επίτηδες αυτά τα λόγια, γιατί δε χώνευε την αλεπού και ήταν σίγουρος ότι το λιοντάρι θα την τιμωρούσε!
- Ώστε έτσι! φώναξε θυμωμένο το λιοντάρι. Να τη βρείτε αμέσως και να τη φέρετε μπροστά μου. Θα της κόψω τη γλώσσα!
Ο λύκος έτριψε τα χέρια του από τη χαρά του. Είχε έλθει η στιγμή να κάνει κακό στην αλεπού. Ένα πουλάκι, όμως, πέταξε γρήγορα και βρήκε την αλεπού.
- Αυτό κι αυτό συμβαίνει! της είπε. Ο λύκος σε συκοφάντησε και το λιοντάρι θα σου κόψει τη γλώσσα για να σε τιμωρήσει.
- Σ' ευχαριστώ, καλό μου πουλάκι, του είπε η αλεπού. Μη φοβάσαι, θα καταφέρω να γλιτώσω.
Μάζεψε τότε αγριόχορτα και μια και δυο τράβηξε με θάρρος για τη σπηλιά του λιονταριού. Το λιοντάρι, όταν την είδε άφρισε από το κακό του.
- Σου έφερα αυτά τα βότανα, είπε η πονηρή αλεπού στο άρρωστο λιοντάρι, για να γίνεις καλά.
- Έλα εδώ! της φώναξε. Που ήσουν; ∆εν έμαθες ότι κάλεσα όλα τα ζώα να παρουσιαστείτε μπροστά µου;
- Ναι, βασιλιά µου, απάντησε με θάρρος η αλεπού. Το έμαθα πως είσαι άρρωστος βαριά, γι' αυτό κι εγώ, πριν έλθω, πήγα και μάζεψα αυτά τα βότανα, που θα σε κάνουν καλά.
Ο θυμός του λιονταριού έπεσε αμέσως.
- Ώστε γι' αυτό άργησες να έλθεις; της είπε. Καλά έκανες... Θα... γίνω καλά όταν πάρω αυτά τα βότανα;
- Ναι, βασιλιά μου. Μόνο που χρειάζεται να τ' ανακατέψεις µε κάτι ακόμα, για να γίνει τέλειο το φάρμακο.
- Με τι; ρώτησε το λιοντάρι.
- Να τα βράσεις μαζί µε μια γλώσσα λύκου. Αυτή βέβαια... εσύ ξέρεις πού θα τη βρεις.
(Μύθος Αισώπου)