Γη και Ελευθερία.: Δόγμα Τρούμαν- Σχέδιο Μάρσαλ.

ΕΜΠΡΟΣ 11-11-1947.

Στην επικαιρότητα (ξανά)-βρέθηκε με αφορμή το «ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ» που επικαλείται η κυβέρνηση του σύγχρονου Τσολάκογλου για την «σωτηρία» της Χώρας μας, το περιβόητο «Σχέδιο Μάρσαλ»! Το ευρωπαϊκό «σχέδιο Μάρσαλ» εκλαμβάνεται, εσχάτως, από ορισμένους ως κάτι «σαν... μάννα εξ ουρανού», που θα θέσει την Ελλάδα σε νέα τροχιά ανάπτυξης και θα τη βγάλει από τη σημερινή οικονομική κρίση (!!!).

Τι ήταν όμως στην πραγματικότητα και που στόχευε το «Σχέδιο Μάρσαλ»;

Οι τελευταίες μέρες του 1946 και οι πρώτες ημέρες του ‘47 συνοδεύτηκαν από έντονες ένοπλες συγκρούσεις του Κυβερνητικού Εθνικού Στρατού με τις ανταρτικές δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Στις 21 Φλεβάρη του 1947, ημέρα Παρασκευή, ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Ντιν Ατσεσον, πήγε στον προϊστάμενό του υπουργό Εξωτερικών Τζορτζ Μάρσαλ, μια έκθεση την οποία υπέγραφε ο διευθυντής του Γραφείου Εγγύς Ανατολής και Αφρικανικών Υποθέσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Λόι Χέντερσον. «Εάν δε δοθεί επείγουσα και άμεση βοήθεια» εκτιμούσε ο Χέντερσον, φαινόταν «πιθανόν» ότι η ελληνική κυβέρνηση θα «ανατρεπόταν», ένα αριστερό καθεστώς θα αναλάμβανε την εξουσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αντιμετώπιζαν την «απώλεια όλης της Εγγύς και Μέσης Ανατολής». Αργότερα, την ίδια ημέρα, η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα διέκοπτε κάθε βοήθεια στην Ελλάδα στις 31 του Μάρτη μη μπορώντας πρακτικά να αντιμετωπίσει την κατάσταση που διαμορφωνόταν στη χώρα μας., αδυνατώντας να επωμιστεί το βάρος του αγώνα ενάντια στους αντάρτες του ΔΣΕ. «Η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας» - αναφερόταν στο σχετικό έγγραφο - «ενόψει της ίδιας της καταστάσεως, το βρίσκει αδύνατο να χορηγήσει περισσότερη οικονομική βοήθεια» μετά τις 31 Μάρτη. Πρόσθετε δε πως οι Βρετανοί «έχουν εμπιστοσύνη ότι θα είναι εύκολο για τις Ηνωμένες Πολιτείες να παρέχουν οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα σε μια κλίμακα αρκετή να καλύψει τις ελάχιστες ανάγκες της, και στρατιωτικές και πολιτικές».

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 2-5-1947.

Η αμερικανική κυβέρνηση αντέδρασε άμεσα, θεωρώντας ότι αν η Ελλάδα έπεφτε στα χέρια των κομμουνιστών, τότε όλη η Μέση Ανατολή και ένα μέρος της Βόρειας Αφρικής θα υπαγόταν στον έλεγχο της Μόσχας. Έτσι στις 12 Μάρτη 1947 ο αμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν εξήγγειλε στο Κογκρέσο το περιβόητο «δόγμα» του τονίζοντας πως η χώρα του θα παρείχε γενναία οικονομική ενίσχυση στα κράτη που θα επιθυμούσαν και θα «…αντιστέκονταν σε απόπειρες καθυπόταξης από οπλισμένες μειοψηφίες ή από ξένες πιέσεις…». Ειδικότερα για τη χώρα μας τόνισε : «…Η ελληνική κυβέρνησις δεν είναι σε θέσιν να αντιμετωπίσει την κατάστασιν. Ο ελληνικός στρατός είναι ολιγάριθμος και πενιχρά εξοπλισμένος…Η βρετανική κυβέρνησις η οποία μέχρι σήμερον ενίσχυσε την Ελλάδα εδήλωσε ότι ευρίσκεται εν αδυναμία όπως παράσχει περαιτέρω ενίσχυσιν μετά την 31 Μαρτίου…Εάν η Ελλάς ήθελε περιέλθει υπό τον έλεγχον ενόπλου τινός μειοψηφίας, σύγχυσις και ανωμαλία θα ηδύνατο να εξαπλωθούν ευχερώς εις ολόκληρον την Μέσην Ανατολήν. Ετσι μάλλον ο αφανισμός της Ελλάδος ως ανεξαρτήτου κράτους θα είχε βαθείαν επίδρασιν εφ’ όλων των ευρωπαϊκών χωρών, των οποίων οι λαοί αγωνίζονται…Αν παραλείψωμεν να βοηθήσωμεν την Ελλάδα κατά την κρίσιμον ταύτην στιγμήν, βαρύταται θα είναι αι συνέπειαι, τόσον δια την Δύσιν, όσο και δια την Ανατολήν. Οφείλομεν να αναλάβωμεν άμεσον και αποτελεσματικήν δράσιν».

’Ηδη από τις αρχές του 1947 είχε έρθει στην Αθήνα ο Πωλ Πόρτερ, επικεφαλής της Αποστολής Οικονομικής Έρευνας, ειδικός απεσταλμένος του αμερικανού προέδρου Τρούμαν.Η αποστολή του Πόρτερ ήταν να ελέγξει κατά πόσο θα σύμφερε στις ΗΠΑ μια επέμβαση (στρατιωτική – οικονομική) στην Ελλάδα. Μέσα σε δυο μήνες (28 Μαρτίου 1947), ο Πόρτερ κατέθεσε την έκθεσή του στη Βουλή των ΗΠΑ, την οποία δημοσίευσε λίγο αργότερα, τον Μάιο, η αθηναϊκή εφημερίδα «Ελευθερία». Από την έκθεση αυτή παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα:

«Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία εις το βιοτικόν έπίπεδον και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίται, διάγουν εν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνησις το αντιμετώπισεν αποτελεσματικώς. Εν τω μεταξύ αι λαϊκαί μάζαι περνούν μίαν αθλίαν ζωή. Οι κερδίζοντες είναι σχετικώς ολίγοι τον αριθμόν και ο συνολικός πλούτος των, περιερχόμενος εις το σύνολον του πληθυσμού θα επέφερεν ελάχιστην βελτίωσιν των γενικών συνθηκών διαβιώσεως. Αλλ' ο πολυτελής τρόπος ζωής των εν μέσω της πτώχειας, συντείνει εις το να εξοργίζη τας μάζας και να υπογραμμίζη την δυστυχίαν των πτωχών.

Υπάρχει εις την χώραν σημαντικόν ποσοστόν συγκεκαλυμμένης ανεργίας, δεδομένου ότι τα 20% του πληθυσμού χρησιμοποιούνται υπό του κράτους ή εξαρτώνται εξ αυτού. Τα χαμηλότατα επίπεδα ζωής των δημοσίων υπαλλήλων, των συνταξιούχων και των άλλων μισθοβιώτων αποτελούν ένα σημαντικό παράγοντα, ο οποίος συμβάλλει εις την πολιτικήν και κοινωνικήν έντασιν που χαρακτηρίζει σήμερον την Ελλάδα.

Ουδέν μέτρον ελήφθη από της απελευθερώσεως δια να δοθή χρήσιμος εργασία εις τους δυναμένους να εργασθούν από το ευρύ αυτό στρώμα του πληθυσμού.

... Δύο και ήμισυ έτη μετά την απελευθέρωσιν η Ελλάς ευρίσκεται εις μίαν κατάστασιν νεκρώσεως παρά την ουσιαστικήν εξωτερικήν βοήθειαν και την αρμοδίαν εξωτερικήν καθοδήγησιν.

... Σημαντικά ποσά ξένου συναλλάγματος εσπαταλήθησαν κατά το παρελθόν έτος [1946] εις εισαγωγάς ειδών πολυτελείας, εις πώλησιν χρυσών λιρών από το κράτος και εις πράξεις επί του νομίσματος εις την μαύρην αγοράν.»

Πιο ανεπίσημα ο Πωλ Πόρτερ δημοσίευε στο αμερικανικό περιοδικό «Κόλιερς» (Σεπτέμβριος 1947) τις εντυπώσεις του από την Ελλάδα ως εξής:

«Απ' ό, τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η κυβέρνηση δεν έχει καμιάν άλλη πολιτική πρακτική από το να ζητάει συνέχεια ξένη βοήθεια για να διατηρεί την εξουσία της και να διασώζει συνέχεια τα προνόμια μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα.

Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας.

Τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται επίσης με σκανδαλώδη τρόπο. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία ανθεί στην εποχή μας και οι εφοπλιστές κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος δεν αποκομίζει κανένα όφελος απ' αυτό. Οι μισθοί των ναυτικών γυρίζουν στην Ελλάδα, αλλά οι εφοπλιστές ασφαλίζουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους στις ξένες χώρες.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 8-5-1947.

…Οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι άνθρωποι πολύ ευχαριστημένοι, που μιλάνε πολύ καλά τ' αγγλικά. Είναι πάντοτε πρόθυμοι, όταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν την αμερικανική αποστολή για τα δικά τους συμφέροντα. Θυμάμαι ακόμα ένα από τα πιο επίσημα γεύματα ενός από τους σημαντικότερους τραπεζίτες, που με είχε καλέσει στη βίλα του των Αθηνών. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, μια ποικιλία απ' τα πιο φίνα κρασιά και φαγητά διάφορα, περίφημα γαρνιρισμένα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας που ανέφερα άρχισε να εξυμνεί τις ομορφιές της ζωής κοντά στη θάλασσα, καθώς και τις χαρές των αριστοκρατικών σπορ.

Η αντίθεση ανάμεσα στο γεύμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας είναι πραγματικά τρομερή...».

Ο Πωλ Πόρτερ τελικά έδωσε το πράσινο φως στις ΗΠΑ να προχωρήσουν. Και πράγματι, από τα μέσα Φεβρουαρίου του ’47 ως την πρωταπριλιά του έτους, πραγματοποιήθηκε η «αλλαγή φρουράς» στον δύστυχο τόπο. Τα αγγλικά χέρια έγιναν αμερικάνικα και προσέφεραν μεγάλη οικονομική βοήθεια με το γνωστό δόγμα Τρούμαν, που αναγγέλθηκε στις 12 Μαρτίου 1947. Ο Πόρτερ όμως, προσέθεσε στην έκθεσή του και κάποιες προτάσεις για να γίνει εφικτή η επιτυχημένη επέμβαση των αμερικανών στην Ελλάδα:

«Ένας τρόπος αντιμετωπίσεως των προβλημάτων θα ήτο να υπάρξουν, εκτός από μίαν συμβουλευτικήν αποστολήν αντιπροσωπεύουσαν τας Ηνωμένας Πολιτείας, αρκετοί Αμερικανοί και άλλοι ξένοι τεχνικοί, χρησιμοποιούμενοι ως άτομα από την ελληνικήν κυβέρνησιν εις επικαίρους κρατικάς θέσεις (...καίριας εκτελεστικάς θέσεις).

Πρέπει να εγκατασταθή Διεύθυνση Εξωτερικού Εμπορίου υπό την αρχηγίαν ξένου τεχνικού...

Η Αμερικανική Αποστολή πρέπει να δύναται να εξασφαλίζη δια διαφόρων τρόπων ότι γίνεται η καλύτερα δυνατή χρήση της αμερικανικής βοηθείας. Θα πρέπει να έχη την εξουσίαν ως τελευταίον μέτρον να διακόπτη ή να περιορίζη την οικονομικήν βοήθειαν όχι μόνο γενικώς, αλλά και εις την περίπτωσιν οιουδήποτε σχεδίου ή ενεργείας, οσάκις καθίσταται προφανές ότι οι όροι της βοηθείας δεν ετηρήθησαν.

Η Αμερικανική Αποστολή θα πρέπει να συμμετέχη εις την ανάπτυξιν της πολιτικής εσόδων και εξόδων (της ελληνικής κυβερνήσεως). Θα απαιτηθή η εκ μέρους της έγκρισις του προϋπολογισμού πριν ούτος τεθή εν ισχύι.

Το πρόγραμμα εισαγωγών το όποιον θα ετοιμάζεται υπό την επίβλεψιν τής Διευθύνσεως Εξωτερικού Εμπορίου θα πρέπει να εφαρμόζεται μόνον μετά την έγκρισιν υπό τής αποστολής.»

ΕΜΠΡΟΣ 1-6-1947.

Στις 10 Μαΐου 1947 το Κογκρέσο ενέκρινε το σχέδιο του Τρούμαν και στις 22 Μαΐου έγινε νόμος του αμερικανικού κράτους – γνωστός πλέον ως «Δόγμα Τρούμαν». Σε πρώτη φάση προέβλεπε την «παροχήν βοηθείας εκ 400.000.000 δολαρίων προς την Ελλάδαν και την Τουρκίαν». Για την εφαρμογή του Δόγματος Τρούμαν και την εκτέλεση της Ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας, της 20ής Ιούνη 1947, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών συγκρότησε την «Αμερικανική Αποστολή Βοήθειας στην Ελλάδα» , γνωστή και ως AMAG (American Mission for Aid to Greece). Αρχηγός της Αποστολής ορίστηκε ο Ντουάιντ Γκρίσγουολντ, πρώην κυβερνήτης της Νεμπράσκα, ο οποίος και έφτασε στην Αθήνα στις 14 Ιούλη 1947. Τον πλαισίωναν, ο στρατηγός Λάιβσεϊ, επικεφαλής της αμερικανικής στρατιωτικής Αποστολής και ο Αμερικανός πρεσβευτής Μακ Βι. «Τίποτα από εκεί κι έπειτα δε γίνεται χωρίς την έγκριση της "ντε φάκτο" αυτής κυβέρνησης των τριών Αμερικανών "υπάτων". Ο Γκρίσγουολντ και οι άνθρωποί του μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και τις κρατικές υπηρεσίες και μοιράζουν δεξιά και αριστερά διαταγές». Ο Αμερικανός ιστορικός Λόρενς Γουίτνερ περιγράφει, με τη σειρά του, ως εξής την εν λόγω κατάσταση: «Αν» - γράφει- «οι Αμερικανοί αξιωματούχοι επρόκειτο να κόψουν μέσα από τα πολιτικά εμπόδια και να συντρίψουν την αριστερή επιρροή, θα χρειαζόταν να επέμβουν σε έναν άνευ προηγουμένου βαθμό στην ελληνική πολιτική ζωή».

Αλλά κι ο ίδιος ο Γκρίσγουολντ απαντώντας στις επικρίσεις ότι έγινε «ο πιο ισχυρός άνδρας της Ελλάδας», με δηλώσεις του στις 24 Οκτώβρη 1947, δε δίστασε να παραδεχτεί: «Πιστεύω ότι ήταν πρόθεση του Κογκρέσου η Αποστολή αυτή να ενεργήσει άμεσα και δυναμικά για να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της Ελλάδας, για να τεθεί εδώ κάτω από έλεγχο ο κομμουνισμός. Το Κογκρέσο επίσης είχε την πρόθεση - και τα μέλη του που με επισκέφθηκαν μου το τόνισαν - ότι η Αποστολή πρέπει να ασκήσει αυστηρό έλεγχο στη δαπάνη των αμερικανικών και των ελληνικών χρημάτων. Αυτό σημαίνει ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις και δε βλέπω τι ωφελεί να υποκρίνεται πως είναι κάτι άλλο...».

Η εφαρμογή του Δόγματος Τρούμαν με τα λεφτά του Σχεδίου Μάρσαλ στην Χώρα μας!
Κυβερνητικοί με τα τρόπαιά τους: κάθε κεφάλι αντάρτη και μία λίρα...!

Οι Αμερικανοί, όχι μόνο είχαν τον πρώτο λόγο στις ελληνικές υποθέσεις, αλλά είχαν κατανείμει με μεγάλη ακρίβεια τους ρόλους μεταξύ των τριών αμερικανικών κέντρων - της οικονομικής, της στρατιωτικής Αποστολής και της πρεσβείας - που βρίσκονταν στη χώρα, ούτως ώστε να μην υπάρχει σύγχυση αρμοδιοτήτων. Γράφει ο καθηγητής Γιάννης Ιατρίδης: «Χαρακτηριστικό παράδειγμα της έκτασης και του βάθους της αμερικανικής ανάμειξης στην ελληνική πολιτική ζωή μετά το 1947, αποτελούν οι οδηγίες του State Department, σε ένα έγγραφό του που επιχειρεί να προσδιορίσει τις εξουσίες του Αμερικανού Πρέσβη στην Αθήνα, σε αντιπαράθεση με τις αρμοδιότητες του αρχηγού της Αποστόλης. Τα ζητήματα "σημαντικών πολιτικών αποφάσεων", στα οποία ο Πρέσβης είχε τον πρώτο λόγο, απαριθμούνται ως έξης: α) Κάθε δραστηριότητα εκπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών που σχετίζεται με κάποια αλλαγή στο ελληνικό υπουργικό συμβούλιο. β) Κάθε δραστηριότητα εκπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών που προκαλεί ή προλαμβάνει κάποια αλλαγή στην ανώτατη ηγεσία των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. γ) Κάθε ουσιαστική αύξηση ή μείωση στο δυναμικό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. δ) Κάθε διαφωνία που προκύπτει με τις ελληνικές ή βρετανικές αρχές, ανεξάρτητα από την προέλευσή της, και μπορεί να βλάψει τη συνεργασία μεταξύ Αμερικανών αξιωματούχων στην Ελλάδα και Ελλήνων ή Βρετανών αξιωματούχων. ε) Κάθε σημαντικό ζήτημα που άπτεται των σχέσεων της Ελλάδας με τα Ηνωμένα Εθνη ή άλλο ξένο έθνος εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών. στ) Κάθε σημαντικό ζήτημα που άπτεται της πολιτικής που ακολουθεί η Ελληνική Κυβέρνηση σε σχέση με τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, τα συνδικάτα, τα ανατρεπτικά στοιχεία, τις ένοπλες δυνάμεις των ανταρτών κλπ. συμπεριλαμβανομένων και ζητημάτων ποινών, αμνηστιών κ.ο.κ. ζ) Κάθε ζήτημα που αφορά τη διενέργεια εκλογών στην Ελλάδα». «Το έγγραφο - προσθέτει ο Γιάννης Ιατρίδης - συνεχίζει: "Ο παραπάνω κατάλογος δε, φιλοδοξεί να είναι πλήρης. Απλώς προσφέρει παραδείγματα"».

Απότοκος του «Δόγματος Τρούμαν» ήταν και το περιβόητο «Σχέδιο Μάρσαλ». Οι πολιτικές επιδιώξεις της αμερικανικής κυβέρνησης όπως στοχοποιήθηκαν από το Δόγμα Τρούμαν υλοποιήθηκαν στην Ευρώπη δια μέσου του «Σχεδίου Μάρσαλ». Επρόκειτο τυπικά για οικονομική βοήθεια που χορηγήθηκε σε 16 συνολικά χώρες της Ευρώπης (Ισλανδία, Νορβηγία, Σουηδία, Βρετανία, Δανία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Βέλγιο/Λουξεμβούργο, Δυτική Γερμανία, Αυστρία, Γαλλία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Τουρκία).

Αποσκοπούσε αφενός στην «τόνωση των οικονομιών τους», (που με σημαντικά δάνεια χρηματοδότησαν έτσι τις κατεστραμμένες από τον πόλεμο αγορές τους) και αφετέρου, εξυπηρετούσε άμεσα την αμερικανική εξωτερική πολιτική, που επιθυμούσε να αποφευχθεί ο κίνδυνος να περιέλθουν οι χώρες αυτές, στη «σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης». Η χορηγία της βοήθειας αυτής δεν έγινε με διμερείς διαδικασίες αλλά, με όρους που τέθηκαν από την Ουάσιγκτον. Αυτοί περιλάμβαναν την καταστολή των κομουνιστικών απειλών και την έμμεση περιστολή της ανεξαρτησίας των δικαιούχων κρατών, μιας και με όπλο το μπλοκάρισμα των πιστώσεων η αμερικανική ηγεσία μπορούσε να πιέσει τις κυβερνήσεις σε περίπτωση που αρνούνταν να ανταποκριθούν στις επιθυμίες της.

Τον Ιούλιο του 1947 ιδρύθηκε η «Επιτροπή για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Συνεργασία» (OEEC), που αποσκοπούσε στη διαχείριση του Σχεδίου Μάρσαλ. Πρώτοι παραλήπτες της βοήθειας που παρείχε το σχέδιο Μάρσαλ, ήταν οι χώρες που κατά τη γνώμη της Αμερικανικής ηγεσίας κινδύνευαν άμεσα από την εξάπλωση του κομμουνισμού δηλαδή, της Ελλάδας και της Τουρκίας.

ΕΜΠΡΟΣ 21-6-1947.

Στις 20 Ιούνη 1947 υπογράφτηκε η συμφωνία για την εφαρμογή του «Δόγματος Τρούμαν» ανάμεσα στις κυβερνήσεις ΗΠΑ και Ελλάδας. Για την υλοποίηση της εκδόθηκαν συνολικά 26 νομοθετικά διατάγματα. Μέσω της συμφωνίας αυτής κατοχυρωνόταν ουσιαστική η οικονομική, πολιτική και στρατιωτική κυριαρχία των ΗΠΑ στη χώρα μας. Αυτό αποτυπώνεται ξεκάθαρα στα άρθρα της συμφωνίας αυτής.

«Αρθρον 5ον. Η Ελληνικής Κυβέρνησις θα προσφέρη πάσαν εφικτήν βοήθειαν εις την Αμερικανικήν Αποστολήν προς διευκόλυνσιν της εκπληρώσεως των καθηκόντων της, της κινήσεως του προσωπικού της Αποστολής προς την Ελλάδα, εντός της Ελλάδος και εξ Ελλάδος, της χρησιμοποιήσεως προσώπων Ελληνικής Εθνικότητος και κατοικίας, της αποκτήσεως ευκολιών και υπηρεσιών και της διεξαγωγής ετέρων ενεργειών της Αποστολής. Το προσωπικόν της Αμερικανικής Αποστολής και η περιουσία της Αποστολής και του προσωπικού της θα απολαύωσιν εν Ελλάδι των αυτών προνομίων και φορολογικών απαλλαγών ως αποαύει το προσωπικόν της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών εν Ελλάδι και η περιουσία της Πρεσβείας και του προσωπικού της»

«Αρθρον 8ον. Η Ελληνική Κυβέρνησις θέλη προβή εις πάσαν ενέργειαν την οποίαν ήθελε ζητήσει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ δια την ασφάλειαν παντός αντικειμένου, υπηρεσίας ή πληροφορίας ληφθείσης εν συνεπεία της Συμφωνίας ταύτης…»

«Άρθρο 9ον. Η Ελληνική Κυβέρνηση δε θα χορηγήσει χρηματικά ποσά και δε θα διαθέσει ξένο συνάλλαγμα (από τη βoήθεια), παρά μόνο με τη συγκατάθεση της κυβέρνησης των ΗΠΑ, για την καταβολή κεφαλαίου ή τόκου του εξωτερικού χρέους της Ελλάδας που εκκρεμεί (… )».

Ένα δε από τα νομοθετικά διατάγματα (694) εφαρμογής της (κάτι σαν τον σημερινό Εφαρμοστικό Νόμο της Κυβέρνησης Παπανδρεου) ανέφερε χαρακτηριστικά :

« Αι αμερικανικαί εταιρείαι αι έχουσαι εργολαβίας μετά της Αμερικανικής Κυβερνήσεως ή άλλαι ξέναι εταρείαι, αίτινες θα συμβληθώσι μετ’ αυτής προς εκτέλεσιν έργων εν Ελλάδι και οι αμερικανικαί ή ξέναι εταιρείαι αι μετ’ άλλων συνεργαζόμενοι έχουν αύται και το προσωπικόν των τα κάτωθι δικαιώματα:

α. Απαλλάσονται από τας διατυπώσεις και την διαδικασίαν της υφισταμένης νομοθεσίας περί αλλοδπαών εταιρειών.

β. Απαλλάσσονται από κάθε άμεσον ή έμμεσον φορολογίαν δια την περιουσίαν των τα εισαγόμενα υπ’ αυτών είδη.

γ. Το αλλοδαπόν προσωπικόν των δεν έχει ανάγκη αδείας εργασίας εις την Ελλλάδαν.

δ. Το αλλοδαπόν προσωπικόν των απαλλάσσεται από κάθε φόρον εισοδήματος και από όλους τους άλλους φόρους…»!

Για του Έλληνες όμως εργαζόμενους των εταιρειών δεν προβλεπόταν κανένα δικαίωμα, ούτε αυτό της κοινωνικής ασφάλισης!

Το σύνολο της αμερικανικής μη στρατιωτικής βοήθειας προς την Ελλάδα από το 1944 ως το 1952 ανέρχεται σε 1.350 εκατ. δολάρια. Αν υπολογισθεί και η στρατιωτική βοήθεια, το ποσό προσεγγίζει τα 2 δισ., ενώ το σύνολο της ξένης βοήθειας προς την Ελλάδα, τα ίδια χρόνια, είναι 2.287 εκατ. δολάρια . Πέρα από τα χρήματα ήλθε και σύγχρονο πολεμικό υλικό (οι περίφημες βόμβες ναπάλμ χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά στη χώρα μας) που συνοδευόταν και από 5.500 συνολικά αξιωματικούς και «ειδικούς». Χαρακτηριστική του κλίματος υποτέλειας των «ελληνικών κυβερνήσεων» ήταν και η προσφώνηση του Παναγιώτη Κανελόπουλου προς τον Βαν Φλιτ κατά τη διάρκεια του ερχομού του στη χώρα μας ως πραγματικός αρχιστράτηγος των «ελληνικών δυνάμεων» στο αεροδρόμιο στις 24/2/48 : «Στρατηγέ, καλώς ήλθατε στο σπίτι σας…Ιδού ο στρατός σας»!