Ένα από τα πιο γνωστό τραγούδια που αφορούν μία αληθινή ιστορία είναι το “Hurricane” του Bob Dylan. Η αλήθεια είναι ότι δεν γοητευεσαι απλά από τον τρόπο με τον οποιό ένα τραγούδι ασχολείται με μία πραγματική ιστορία, αλλά περισσότερο από το πως η Rock μουσική ασχολείται με ένα τέτοιο γεγονός .
Ο Rubin “Hurricane” Carter ήταν ένας πολλά υποσχόμενος boxer του οποίου η καριέρα τέλειωσε άδοξα μόλις καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για τον φόνο τριών λευκών έξω από ένα μπάρ στο New Jersey στις 17 Ιουνίου του 1966.
Από την πρώτη στιγμή της σύλληψης του φώναζε πως ήταν αθώος κάτι που δεν εισακούστηκε και καταδικάστηκε σε ισόβια. Μετά από 8 χρόνια φυλάκισης ο Carter έστειλε ένα αντίγραφο της αυτοβιογραφίας του στον Bob Dylan. Η ιστορία του Carter κέντρισε σε τόσο πολύ το ενδιαφέρον του Dylan που τον επισκέφτηκε στην φυλακή, και αφού πείστηκε για την αθωότητα του Carter, έγραψε το τραγούδι “Hurricane”.
Οι περισσότεροι υπέθεσαν πως το πράγμα θα σταματούσε εκεί αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά καθώς το τραγούδι μετατράπηκε σε έναν αγώνα απόδειξης της αθωότητας του Carter. Η αρχή έγινε με μία συναυλία μέσα στις φυλακές προς υποστήριξη του Carter, κάτι που τράβηξε την προσοχή της κοινής γνώμης στην υπόθεση.
Η συνέχεια δόθηκε με μία συναυλία στο Madison Square Garden με σκοπό να μαζευτούν χρήματα για τον αγώνα δικαίωσης του Carter. Στη συναυλία αυτή συμμετείχαν και οι: Joan Baez, Joni Mitchell and Roberta Flack. Μία κίνηση που επαναλήφθηκε ένα μήνα αργότερα και είχε τον τίτλο, Hurricane II.
Όλη αυτή αυτή η δημοσιότητα είχε σαν αποτέλεσμα μία νέα δίκη , με νέους όμως ψευδομάρτυρες που οδήγησαν σε μία νέα καταδίκη του Carter.Παρ´όλα αυτά όμως αυτή η νέα καταδίκη δεν σήμαινε τίποτα άλλο απο την έναρξη ενός νέου αγώνα που είχε σαν αποτέλεσμα την αποφυλάκιση του άτυχου boxer το 1984.
Το τραγούδι “Hurricane” ταυτίστηκε με την εξιστόρηση της κοινωνικής αδικίας ενός ανθρώπου που απλα αποφάσισε να κάνει αυτο που ήξερε καλύτερα ….Ν αγωνιστεί για το δίκαιο του!!! Ο Rubin “Hurricane” Carter πέθανε σήμερα στο Τορόντο του Καναδά.
Ο Rubin Carter, γεννήθηκε το 1937 στο Paterson του New Jersey των ΗΠΑ. Ήταν το τέταρτο απο τα επτά παιδιά μιας φτωχής μαύρης οικογένειας. Οι γονείς, παρά την μεγάλη φτώχεια, του είχαν ένα μακρόβιο και ειρηνικό γάμο και ο νους τους ήταν στη φροντίδα την οικογένειάς τους και στο να παρέχουν τα απαραίτητα στα παιδιά, τα οποία δεν δημιουργούσαν ιδιαίτερα προβλήματα.
''Rubin είναι το χριστιανικό μου όνομα και προέρχεται από το κεφ.19 της Γένεσης. Hurricane είναι το επαγγελματικό όνομα, που απόκτησα αργότερα στη ζωή και φανερώνει με ακρίβεια τις καταστροφικές δυνάμεις οργής μέσα στην ψυχή μου. Carter είναι το όνομα σκλάβου που έδωσαν στους προγόνους μου, που δούλευαν στις βαμβακοφυτείες της Αλαμπάμα και της Τζώρτζια και το έχω και γω.
Το μόνο τρυφερό που μπορώ να πω για την παιδική μου ηλικία είναι ότι επέζησα. Το όνομα, είναι όπως άλλα- άχρηστο-αλλά αυτό εμφανίζεται στο πιστοποιητικό γέννησής μου. Γεννήθηκα από ευσεβείς χριστιανούς γονείς στις 6 Μαϊου του 1937 στην Delawanna του New Jersey, ένα μικρό προάστιο στο Clifton. Ο πατέρας μου, όπως και ο πατέρας του και τα ένδεκα αδέλφια του, ήταν όλοι τους παιδιά του Θεού και κήρυκες της πίστης. Επειδή ήμουν ο νεότερος από τους τρεις γιους και κανένας από τους αδελφούς μου δεν επιθυμούσε, να βαδίσει στα βήματα των θρησκευόμενου πατέρα μας, εκείνος είχε πάντα την ελπίδα ότι, όταν θα ενηλικιωνόμουν, θα ήθελα να ακολουθήσω τα βήματά του και να επιλέξω τον κλήρο ως δρόμο στη ζωή μου.''
Ο Rubin όμως είχε προβλήματα από νεαρή ηλικία και μάλιστα με τη δικαιοσύνη. Σε ηλικία 14 ετών, συνελήφθη για κλοπές και επιθέσεις και στάλθηκε στο αναμορφωτήριο. Το 1954, δραπέτευσε απο το αναμορφωτήριο και κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό, όπου μετά την βασική εκπαίδευση, τον έστειλαν στην Γερμανία.
Εκεί, γνώρισε το άθλημα της πυγμαχίας και κατάφερε να αναδειχθεί νικητής, σε ένα μικρό ερασιτεχνικό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Παράλληλα , άρχισε να πηγαίνει στο σχολείο, για να μάθει να διαβάζει αλλά και για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ομιλίας που είχε, καθώς τραύλιζε. Στο στρατό τα πράγματα δεν ήταν εύκολα και δεν μπορούσε να είναι υπάκουος και πειθαρχημένος προς τους ανωτέρους του και το πιο σοβαρό, τον είχαν κηρύξει λιποτάκτη αρκετές φορές. Μετά από τέσσερα στρατοδικεία και 21 μήνες από την τριετή θητεία που έπρεπε να υπηρετήσει, αποστρατεύτηκε και επέστρεψε στις ΗΠΑ.
Όμως και πάλι είχε προβλήματα με τον νόμο, συνελήφθη και στάλθηκε στη φυλακή. Μετά την πεντάμηνη φυλάκιση κατηγορήθηκε το 1957 για επίθεση και ληστεία εναντίον μιας ηλικιωμένης μαύρης γυναίκας, γεγονός που τον οδήγησε και πάλι στη φυλακή για τέσσερα χρόνια.
Το 1961, αποφυλακίζεται με αναστολή και αρχίζει τις προσπάθειες, ώστε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την πυγμαχία. Παρά το γεγονός ότι είχε 1,70 μ. ύψος για πυγμάχο της κατηγορίας μεσαίων βαρών, κατάφερε πολύ γρήγορα να εντυπωσιάσει τους φανατικούς του αθλήματος. Καθώς η ταχύτητα, η επιθετικότητα και η ορμή της γροθιάς του ήταν απίστευτα δυνατή, στους περισσότερους αγώνες, έριχνε τον αντίπαλο με νόκ-άουτ. Έτσι, του δώθηκε και το ψευδώνυμο Hurricane.
Μέχρι και τον Ιούλιο του 1963, ο Carter, είχε καταφέρει να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους καλύτερους δέκα Αμερικανούς πυγμάχους της κατηγορίας του. Στα τέλη του 1963, κατάφερε να κερδίσει τον παγκόσμιο πρωταθλητή Emile Griffith, γεγονός που τον έφερε στους 3 καλύτερους πυγμάχους της κατηγορίας του. Μετά όμως και απο αυτήν την εκπληκτική του νίκη, η απόδοση του Carter στην πυγμαχία, άρχισε να μειώνεται. Το 1964 και 1965, πραγματοποίησε μερικές επαναλαμβανόμενες ήττες, και τα φώτα της δημοσιότητας άρχισαν να σβήνουν σιγά σιγά, γύρω απο το ονομά του. Συνολικά, μέχρι και το 1966, είχε συμμετοχή σε 40 αγώνες, απο τους οποίους κέρδισε τους 27, οι 19 ήταν με νόκ-άουτ, έχασε σε 12 αγώνες, και είχε και μία ισοπαλία.
Στις 17 Ιουνίου του 1966, και περίπου στις δυόμιση τα ξημερώματα, 2 Μαύροι άντρες εισβάλουν στο μπαρ Lafayette, στην περιοχή του New Jersey των ΗΠΑ. Οι δύο άντρες, κρατούν στα χέρια τους ένα πιστόλι και μια καραμπίνα, και με απίστευτη αγριότητα, πυροβολούν και σκοτώνουν τον ιδιοκτήτη James Oliver και τον πελάτη Fred Nauyoks. Εκτός απο αυτούς, τραυματίζουν σοβαρά πυροβολώντας στον λαιμό, στο στομάχι, στον αριστερό πνεύμονα, την Hazel Tanis, που βρισκόταν στο μπαρ εκείνη τη ώρα και της οποίας το χέρι είχε καταστραφεί από τα σκάγια της καραμπίνας και τον Willie Marins.
Εκτός απο τους τραυματίες, αυτόπτες μάρτυρες ήταν δύο γείτονες και ο απατεώνας Alfred Bello. Ο Alfred Bello εκείνο το βράδυ πήγαινε για να κλέψει σε ένα εργοστάσιο εκεί κοντά... Καθώς περνούσε από εκεί, είδε δύο μαύρους άντρες, οι οποίοι έβγαιναν τρέχοντας από το μπαρ κρατώντας ένα πιστόλι και μια καραμπίνα. Νομίζοντας ότι τον κυνηγούσαν, επειδή τους είδε, τράπηκε σε φυγή, αλλά όταν κατάλαβε πως δεν τον κυνηγούσε κανείς, γύρισε πίσω στο μπαρ την ώρα που οι δύο οπλισμένοι έφευγα με ένα άσπρο αυτοκίνητο, που ηταν σταθμευμένο πιο κάτω, κοντά στο μπαρ.
Η Patricia Graham, που έμενε πάνω από το μπαρ και ο Ronald Ruggiero, ο οποίος έμενε απέναντι, έδωσαν στην αστυνομία την ίδια μαρτυρία. Κατέθεσαν ότι, μόλις άκουστηκαν οι πυροβολισμοί, έτρεξαν στο παράθυρο, και είδαν έναν άντρα, να τρέχει στον δρόμο και στην αντίθετη μεριά δύο μαύρους σε ένα άσπρο αυτοκίνητο με φανάρια, που έμοιαζαν με πεταλούδες, να απομακρύνονται αναπτύσσοντας γρήγορα ταχύτητα.
H Patty Valentine κατέθεσε τα εξής: Είχε αποκοιμηθεί στο μαξιλάρι της, ενώ παρακολουθούσε τηλεόραση, όταν ξύπνησε από κάτι που έμοιαζε σαν μια μεγάλη έκρηξη από την ταβέρνα. Έτρεξε προς το παράθυρό της και είδε δύο έγχρωμους άνδρες να μπαίνουν σε ένα λευκό Dodge Polara αυτοκίνητο και να τραβούν προς τα βόρεια. Κρίνοντας από τον τρόπο που ''απογειώθηκε'' το αυτοκίνητο, κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Μπήκε από την πλαϊνή πόρτα στο Lafayette grill ταυτόχρονα με τον Alfred Bello, ο οποίος έμπαινε από την μπροστινή πόρτα και της είπε να μείνει εκεί που ήταν, αλλά εκείνη, αντίθετα, πλησίασε τον Willie Marins. Σύντομα είδε και την Hazel Tanis και όταν την αντίκρυσε, άρχισε να ουρλιάζει και έτρεξε πίσω στην πλαϊνή πόρτα και τρέχοντας ανέβηκε τις σκάλες προς τον επάνω όροφο και κάλεσε τους αστυνομικούς από το διαμέρισμά της. Αφού μίλησε με την αστυνομία, επέστρεψε στην ταβέρνα, προκειμένου να βοηθήσει, άν μπορούσε, την Tanis με οποιονδήποτε τρόπο. Αργότερα, η αστυνομία έφερε τον Κάρτερ και το αυτοκίνητό του στον τόπο του εγκλήματος, όπου η Valentine δήλωσε ότι αυτό ήταν το αυτοκίνητο της απόδρασης.
Η αστυνομία αμέσως μετά τους φόνους, έχοντας τις περιγραφές για τους δολοφόνους και το αυτοκίνητο, με το οποίο διέφυγαν, αρχίζει να ελέγχει και να ψάχνει όλη την περιοχή. Έστησαν μπλόκα σε όλη την περιοχή. Περίπου μισή ώρα μετά, ένα από αυτά τα μπλόκα σταματάει ένα άσπρο αυτοκίνητο, του οποίου τα φανάρια έμοιαζαν με πεταλούδες. Στο αυτοκίνητο επέβαιναν ο μαύρος πυγμάχος Rubin Carter και ο επίσης μαύρος John Artis. Ψάχνουν το αυτοκίνητο και βρίσκουν ένα όπλο και μια καραμπίνα. Οδηγούν για ανάκριση τον Carter και τον Artis στο αρχηγείο, όπου ανακρίνονται και στη συνέχεια αφήνονται ελεύθεροι.
Οι έρευνες συνεχίζονται. Το πόρισμα της βαλλιστικής ανέφερε ότι επρόκειτο για ένα 32άρι πιστόλι και μια καραμπίνα, όμοια με αυτά που υπήρχαν στο αυτοκίνητο του Carter.
Μετά από μερικούς μήνες, ο Alfred Bello κλήθηκε από την αστυνομία, για άλλη μια εξέταση γύρω από το θέμα των φόνων στο bar Lafayette. Κατέθεσε ότι, όταν πήγε, για να κλέψει στο εργοστάσιο, είχε μαζί του τον Arthur Dexter Bradley. Ο Bradley κατέθεσε κι αυτός όσα είδε. Και οι δύο απατεώνες είπαν ότι από το μπαρ βγήκαν δύο οπλισμένοι μαύροι και ότι εκπρόκειτο για τον Carter και τον Artis. Βασισμένη η αστυνομία στις καταθέσεις των απατεώνων, συλλαμβάνουν τους δύο ξανά και τους προφυλακίζουν.
Το 1967 ξεκίνησε η δίκη του Carter. Κατηγορείτο ότι διέπραξε τους τρεις φόνους, για να εκδικηθεί τη δολοφονία ενός μαύρου ταβερνιάρη από κάποιον λευκό, λίγες ώρες πριν στο Paterson. Ως υπεράσπιση είχε τον γνωστό την εποχή εκείνη δικηγόρο Raymond A. Brown.
O δικηγόρος του Carter έδειξε ότι οι μάρτυρες κατηγορίας ήταν αναξιόπιστοι, διότι είχαν δώσει διαφορετικές καταθέσεις και ότι η περιγραφή του αυτοκινήτου των δολοφόνων με τα φώτα σαν πεταλούδες, δεν ταίριαζε με το αυτοκίνητο του Carter.
Οι μάρτυρες υπεράσπισης, τους οποίους έφερε ενώπιον του δικαστηρίου, δήλωσαν ότι οι κατηγορούμενοι δεν βρίσκονταν στον τόπο του εγκλήματος, αλλά σε άλλο μπαρ της περιοχής και αυτό αποτελούσε το άλλοθι των κατηγορουμένων. Ένα στοιχείο, στο οποίο επέμεινε ο Raymond A. Brown, καθώς το θεωρούσε πολύ σημαντικό και ταυτόχρονα απαλλακτικό για τον πελάτη του, ήταν η μαρτυρία του Willie Marins, ο οποίος είχε πυροβοληθεί εκείνο το βράδυ, αλλά είχε επιζήσει και ο οποίος δεν αναγνώρισε στο πρόσωπο των δύο κατηγορουμένων τους δύο δολοφόνους.
Στις 29 Ιουνίου 1967, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν αδιάψευστα στοιχεία, που να αποδεικνύουν την ενοχή των κατηγορουμένων και παρ' ότι το κίνητρο του εγκλήματος ήταν επισφαλές, το δικαστήριο βασίστηκε μόνο στην μαρτυρία του απατεώνα Alfred Bello, με αποτέλεσμα να κριθούν ένοχοι και οι δύο και να καταδικαστούν δις ισόβια ο Carter και μια σε ισόβια ο Artis.
Ο Carter παρά το γεγονός ότι κλείστηκε στις φυλακές του Trenton και του Rahway, συνέχισε να διατρανώνει την αθωότητά του, με το να αψηφά την εξουσία των δεσμοφυλάκων, αρνούμενος να φορέσει τη στολή ενός κρατούμενου, και να γίνει ένας ερημίτης στο κελί του. Διάβαζε και μελετούσε διαρκώς, και το 1974 δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του, με τίτλο "The 16th Round: From Number 1 Contender to Number 45472", που είχε ευρεία αποδοχή και επευφημία.
Μια ολόκληρη ρατσιστική και βρώμικη πλεκτάνη είχε στηθεί σε βάρος του Carter, ο οποίος αντί να γίνει πρωταθλητής του μποξ, κλείστηκε στη φυλακή, μετά μια δίκη, που βασίστηκε σε μαρτυρίες απατεώνων, ξεσηκώνοντας θύελλα διαμαρτυριών όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.
Ο Carter όμως, δεν ήταν ένας συνηθισμένος φυλακισμένος. Δεν σταματούσε να δηλώνει αθώος, δεν δέχθηκε ποτέ να φορέσει τα ενδύματα της φυλακής και διέθεσε μάλιστα δέκα χιλιάδες δολλάρια σε έναν εκδότη για την αυτοβιογραφία του, που σύντομα εκδόθηκε με τον τίτλο The Sixteenth Round. Η περίπτωσή του είχε προσελκύσει την προσοχή πολλών διασήμων, συμπεριλαμβανομένου ενός ρεπόρτερ από την εφημερίδα New York Times, που είχε ασχοληθεί με την υπόθεση και είχε καταδείξει τα ψεύδη των δύο απατεώνων μαρτύρων.
Παρά το γεγονός ότι ο δικαστής Larner δύο φορές είχε απορρίψει τις αιτήσεις για μια νέα δίκη, η υπεράσπιση είχε αρχίσει να κάνει προόδους στο δικαστήριο της κοινής γνώμης. Το πιο κρίσιμο βήμα στη διαδικασία είχε ληφθεί πριν από ένα χρόνο, όταν ο Selwyn Raab ξεκίνησε μια σειρά άρθρων στην εφημερίδα New York Times .
Οι δυνάμεις που τάσσονταν υπέρ του Carter, είχαν πλέον μια σοβαρή φωνή σε μια από τις πιο σημαντικές εφημερίδες της χώρας. Από το φθινόπωρο του 1975, με μία επιθετική και έμπειρη ομάδα δικηγόρων υπεράσπισης και με την αιφνιδιαστική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που απέρριπτε το αίτημα για δεύτερη δίκη, η δημόσια στήριξη άρχισε να αυξάνεται και πάλι.
Το 1975 είχε ήδη ξεκινήσει το Ταμείο Υποστήριξης του Hurricane και μια σειρά από διασημότητες από τον Burt Reynolds και τον Stevie Wonder ως τον Muhammad Ali και την Coretta Scott King, αλλά και όλοι όσοι πίστευαν στην αθωότητά του πυγμάχου, προσέθεταν τα ονόματά τους σε ένα μακρύ κατάλογο διασήμων ανθρώπων απ' όλον τον κόσμο, που προσπαθούσαν να κάνουν γνωστή την υπόθεση, να καταδείξουν την δικαστική μεροληψία και να βοηθήσουν με δηλώσεις, διαμαρτυρίες και κάθε άλλο τρόπο στην υπόθεσή του Carter, ώστε να αποδοθεί η δικαιοσύνη, που του οφειλόταν.
Μέχρι τον Αύγουστο του 1975, η συλλογή των προσωπικοτήτων που υποστήριζαν τον Carter είχε αυξηθεί θεαματικά. Στους υποστηρικτές συμμετείχαν πλέον διάσημοι μελετητές από πανεπιστήμια προσωπικότητες απ' όλον τον κόσμο, καλλιτέχνες, άνθρωποι του αθλητισμού, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης συμπεριλαμβανομένων του Burt Reynolds, της Dyan Cannon, της Ellen Burstyn, του Walt Frazier, του Earl Monroe, της Melba Moore ,του τραγουδιστή της κάντρυ Johnny Cash, του τραγουδιστή Harry Belafonte, του συγγραφέα, δημοσιογράφου, σεναριογράφου και σκηνοθέτη Norman Mailer, του σεναριογράφου, τηλεοπτικού παραγωγού, συγγραφέα και αθλητικογράφου Budd Schulberg και του δημοσιογράφου, συγγραφέα, εκδότη και ηθοποιού George Plimpton.
Σχεδόν όλες αυτές οι εξέχουσες προσωπικότητες έγινε μέρος της εθνικής επιτροπής, ογδόντα δύο μέλη συνολικά, γνωστής ως ''Hurricane Trust Fund''. Η επιτροπή αυτή διοργάνωσε μία συναυλία στο Madison Square Garden το Φθινόπωρο του 1975, για να συγκεντρωθούν χρήματα για την νομική υπεράσπιση του Carter και του Artis. Την 1η Σεπτεμβρίου, η εφημερίδα New York Times ανέφερε ότι μια ομάδα από το Newark είχε συγκεντρώσει δεκαπέντε χιλιάδες υπογραφές ζητώντας νέα δίκη για τον Carter και τον Artis.
Η Carolyn Kelley ορίστηκε εκτελεστικός διευθυντής της οργάνωσης που ονομάστηκε Επιτροπή του New Jersey για την Άμυνα του Rubin Carter και John Artis.Ταυτοχρόνως, στο Χιούστον, μια ομάδα με επικεφαλής τον George Lois, επιτυχημένο στέλεχος διαφημιστικής, ιδρύει το "Hurricane Defense Fund" με σκοπό τη συγκέντρωση πεντακοσίων χιλιάδων δολλαρίων για τα δικαστικά έξοδα.
Το πρώτο σημαντικό συλλαλητήριο για την υποστήριξη του Carter πραγματοποιήθηκε το 1975, στις 9 Σεπτεμβρίου, στο Newark. Χιλιάδες άτομα ενώθηκαν σε μια πορεία με επικεφαλής τον Muhammad Ali στα σκαλοπάτια του Δημαρχείου. Ο δήμαρχος Kenneth Gibson συνόδευσε τους διαδηλωτές, ανακηρύσσοντας την ημέρα ως ημέρα του Rubin Carter και δήλωσε πως η κεντρική λεωφόρος του Newark θα μετονομαζόταν σε ''Justice for Rubin Carter Avenue.''
Δύο εβδομάδες αργότερα ένα δεύτερο συλλαλητήριο πραγματοποιήθηκε στο Newark, το οποίο οργάνωσε η Carolyn Kelley.
Ο George Lois, είχε αρχίσει προ καιρού, να ενδιαφέρεται για την περίπτωση του Carter μετά από μια επίσκεψη που του είχε κάνει ο Richard Solomon, ο οποίος είχε αρχίσει ήδη να διερευνά το πώς θα διοργανώνονταν αποτελεσματικά η εκστρατεία βοήθειας για τον φυλακισμένο πυγμάχο, αλλά έστρεφε πλέον τις σημαντικές ενέργειές του προς μια βιώσιμη δημοσιότητα. Το ταλέντο του Lois ως διευθυντού μάρκετινγκ και διαφήμισης, ήταν μια σημαντική δύναμη στo να αναπτυχθεί το ενδιαφέρον και η υποστήριξη για την υπόθεση Carter.
O Richard Solomon αναζητούσε μια προσωπικότητα, που με το όνομά της θα έδινε δημοσιότητα στην εκστρατεία. Σκέφτηκε τον Bob Dylan, ευαισθητοποιημένο σε θέματα ανθρώπινων δικαιωμάτων, το ίνδαλμα του folk-rock, που συμμετείχε στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα από τις αρχές της δεκαετίας του '60. Έτσι, ταχυδρομηθεί στον Dylan ένα αντίγραφο της αυτοβιογραφίας του Carter και τον καλεί να συναντήσει τον Carter, ώστε να μάθει περισσότερα σχετικά με την υπόθεσή του. Ο Dylan δέχτηκε την πρόσκλησή του. Επιστρέφοντας από μια περιοδεία στην Ευρώπη, διάβασε την βιογραφία στο αεροπλάνο. Όταν έφτασε, σταμάτησε στο Trenton και επικοινώνησε με τον Richard Solomon, ο οποίος κανόνισε μια επίσκεψη στη φυλακή. Ο Dylan πέρασε εννέα ώρες συζητώντας με τον ''Hurricane''. Μετά τη συνάντηση είπε ότι αισθάνθηκε συμπαθεια γι αυτόν τον άνθρωπο, κατάλαβε πως η φιλοσοφία του ανθρώπου αυτού και η δική του φιλοσοφία βρίσκονταν στον ίδιο δρόμο, ότι πίστευε στην αθωότητά του και ότι δεν συμβαίνει συχνά στους ανθρώπους να ταυτίζονται κατά τέτοιον τρόπο οι απόψεις τους.
«Αμέσως μετά την συνάντηση στη φυλακή θέλησε να γράψει ένα τραγούδι, αλλά δυσκολεύτηκε αρκετά», διηγείται ο συνδημιουργός του «Hurricane», Jacques Levy.
«Δεν μπορούσε να κάνει την αρχή. Όταν όμως το είδε από την μυθιστορηματική του πλευρά, τότε όλα έγιναν εύκολα: Pistol shots ring out in a barroom night.... Here comes the story of the Hurricane. Boom! Τίτλοι. Σαν ταινία του σινεμά».
Και πράγματι αυτό ακριβώς είναι το Hurricane. Ένα κινηματογραφικό τρέιλερ, ένα ποίημα γροθιά στο ρατσισμό και την αδικία, στην κοινωνία του New Jersey, ένα σκληρό πολιτικό μανιφέστο, ένα folk αριστούργημα στολισμένο με το υπέροχο βιολί της Scarlet Rivera. Ο Carter και ο Artis θα έχουν στο εξής μια δυνατή μπαλάντα του Dylan, που θα κάνει τα δεινά τους γνωστά σε εκατομμύρια ανθρώπων στον κόσμο! Το τραγούδι "Hurricane", απετέλεσε, ίσως, τη μεγαλύτερη ώθηση στην εκστρατεία που έγινε για τον Carter από τους υποστηρικτές του, για να του δοθεί η ευκαιρία μιας νέας δίκης.
Ο Solomon και ο Lois συνέχισαν να οργανώνουν εκστρατείες για να ευαισθητοποιήσουν τους ανθρώπους στις Πολιτείες και να ενδιαφερθούν για την υπόθεση Carter. Ήταν σε θέση να δημιουργήσουν θετικές θέματα σε ένα ευρύ φάσμα αμερικανικών περιοδικών, που κυμαίνονταν από το φιλελεύθερο New Republic, μέχρι το συντηρητικό National Review. Ήταν πλέον φανερό το γεγονός ότι η περίπτωση Carter είχε παρακάμψει κάθε ιδεολογία και στόχευε κατ' ευθείαν στη συλλογική καρδιά του Αμερικανικού λαού.
Είναι σπάνιο για τον κόσμο των βαρέων βαρών, ένας πρωταθλητής πυγμαχίας, να αφιερώσει έναν αγώνα σε έναν άλλο πυγμάχο και είναι ακόμα πιο σπάνιο, όταν ο πυγμάχος είναι φυλακισμένος. Ωστόσο, αυτό ακριβώς που έκανε ο Muhammad Ali εκείνο το πρωί του Μαΐου, πριν από τον αγώνα με τον Ron Lyle, τρόμαξε τους δημοσιογράφους στο Λας Βέγκας, όταν είπε: "Αφιερώνω αυτόν τον αγώνα στον Rubin Carter."
Για εκείνους τους λίγους οπαδούς πυγμαχίας που δεν είχαν ακούσει για τον Rubin "Hurricane" Carter, ή δεν θυμόνταν πια την μανιώδη συντριβή των αντιπάλων στο ρίνκ, τα βράδια Παρασκευής στους αγώνες της δεκαετίας του 1960, η απόφαση του Ali να γίνει συνπρόεδρος του Ταμείου για τον Rubin "Hurricane " Carter ήταν μια εκπληκτική παρουσίαση ενός ανθρώπου, ο οποίος έχει γίνει ένα ζωντανό σύμβολο θάρρους και κατά συνέπεια πασίγνωστος σε όλους, όσους μάχονταν ενάντια στην αδικία.
Μια εβδομάδα μετά την γεμάτη νίκες περίοδο, στην οποία ο Muhamad Ali είχε νικήσει τον Rone Lyle, ο Lois διοργάνωσε δείπνο, ώστε να συγκεντρωθούν χρήματα για την υποστήριξη του Ταμείου για τον Carter.
.jpg)
Ο Ali εμφανίστηκε στις εορταστικές εκδηλώσεις , που πραγματοποιήθηκaν στη Νέα Υόρκη, στο Blue Angel nightclub. Απευθυνόμενος σε 250 άτομα, που είχαν συμβάλει πενήντα δολάρια, ο Ali δήλωσε ότι: ''Το δικαστικό σύστημα του New Jersey είναι πολύ υπερήφανο για να αναγνωρίσει ότι έβαλε λάθος άνθρωπο στη φυλακή για εννέα χρόνια. Οι άνθρωποι που έχουν καταδικάσει τον Hurricane μάλλον έκαναν αυτό που πίστευαν ότι ήταν σωστό κατά τη χρονική εκείνη στιγμή . Αλλά είναι αναγκαία μια νέα δίκη.''
Είχαν περάσει επτά χρόνια από την πρώτη δίκη, που οδήγησε τον Carter και τον Artis στη φυλακή.
Αποκομμένος από τη ζωή ο Rubin Carter, πέρασε αυτά τα χρόνια διαβάζοντας κάθε νομικό βιβλίο, που θα μπορούσε να φτάσει στα χέρια του, προσπαθώντας να γιατρέψει τις συναισθηματικές πληγές της συζύγου και της κόρης του, που αγωνίζονται για τη μεταρρύθμιση των φυλακών Rahway State Prison και αποκρούοντας σαδιστές φύλακες, ή ομοφυλοφιλικές επιθέσεις. Φαινόταν, επιτέλους, στις αρχές του Φθινοπώρου του 1974 ότι ο μεγαλύτερος και πιο δύσκολο αγώνας της ζωής του είχε σχεδόν τελειώσει.
Τον Σεπτέμβριο του 1974, ο Bello και ο Bradley αναίρεσαν την πρώτη κατάθεσή τους, αποκαλύ - πτοντας ότι είχαν πει ψέματα πως είχαν δει τον Carter και τον Artis στο μπαρ, να διαπράττουν τους φόνους, για να έχουν ευνοϊκή μεταχείριση από την αστυνομία, με αντάλλαγμα 10.500 δολάρια και τις υποσχέσεις της επιείκειας για το αδίκημα της ληστείας. "Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Carter ήταν καταδικασμένος," παραδέχτηκε ο Bradley στην εφημερίδα New York Times.
Χρησιμοποιώντας τις αναιρέσεις των Bello και Bradley, οι συνήγοροι ζήτησαν νέα δίκη σε ακρόαση ενώπιον του Samuel Larner, του δικαστή, ο οποίος είχε κρίνει ένοχους στην πρώτη δίκη τους δύο κατηγορούμενους, εκφράζοντας την πλήρη συμφωνία του με την ετυμηγορία των ενόρκων .
Ο δικαστής Larner αρνήθηκε το δικαίωμα του Carter για μια νέα δίκη, για να ''διαφυλάξει το δικαστικό σύστημα'' και αρνήθηκε να αποφυλακιστεί με εγγύηση, χαρακτηρίζοντας την αίτηση αποφυλάκισης ως επιπόλαια.
Έτσι ο Carter δεν είχε παρά να περιμένει και να ελπίζει ότι θα κατόρθωνε κάποια στιγμή, να προσφύγει στα ομοσπονδιακά δικαστήρια. Μόνο εκεί, μακριά από τη δύναμη της πολιτικής μηχανής του New Jersey, ο "Τυφώνας" δεν φοβόταν τίποτε και είχε κάθε πιθανότητα για έναν δίκαιο αγώνα
Οι λόγοι που αρνήθηκαν πραγματική δικαιοσύνη στον Rubin Carter στο New Jersey είναι πολιτικοί. Σε αποκλειστική συνέντευξη, που έδωσε στο περιοδικό Penthouse το 1975, οι απαντήσεις, που έδωσε, αποκάλυψαν για πρώτη φορά το πολιτικό υπόβαθρο πίσω από την υπόθεση Hurricane. Η συνέντευξη ανέδειξε μια ιστορία δύο ετών, από το 1964 ως το 1966, περίοδος κατά την οποία ο πυγμάχος είχε την διαρκή παρενόχληση του FBI, καθώς και μία πανεθνική εκστρατεία της αστυνομίας να πιάσει τον Carter, επειδή δραστηριοποιείτο για τα πολιτικά δικαιώματα και για την πεποίθησή του και ειλικρινή υποστήριξη της αυτοάμυνας ενάντια στην αστυνομική βία. Στην συνέντευξη αυτή περιλαμβάνεται ο αγώνας του Carter κατά του κατεστημένου της πυγμαχίας, η σχέση του με τον Martin Luther King και τον αιδεσιμότατο CL Franklin, ο ρόλος του κυβερνήτη του New Jersey, Brendan Byrne, στην πρώτη δίκη και οι πραγματικοί λόγοι, για τους οποίους ο δικαστής Larner απέρριπτε την έφεση του Carter για νέα δίκη. Ο δημοσιογράφος Gerard Colby Zilg, που πήρε τη συνέντευξη έγραψε για τον Carter:
"Δεν είχε μεγάλο ύψος σε αντίθεση με το μεγάλο όνομά του, αλλά ο Rubin Carter είχε ένα δυναμισμό και τη δύναμη του χαρακτήρα, που γεμίζουν αμέσως κάθε δωμάτιο. Το αθλητικό σώμα, η γενειάδα του, ίδια με του Fu Manchu και το ξυρισμένο μαύρο κεφάλι που μου κέντρισε το ενδιαφέρον στην τηλεόραση χρόνια πριν, αλλά και η ''άγρια'' εικόνα που είχα γι αυτόν, έσβησε από την πραγματική ζεστασιά του χαιρετισμού του και το πλατύ,γενναναιόδωρο χαμόγελο.Το λίκνισμα στο βήμα του και η νεανική αισιοδοξία του, σε έκαναν σχεδόν να ξεχνάς όλα όσα αυτός ο τριανραοκτάχρονος ''γέρος'' έχει περάσει. Μιλούσε με ένα χαμηλό ρυθμό δραματοποιημένο από χειρονομίες και μόνο το ανεπαίσθητο γκρίζο σύννεφο στο δεξί του μάτι αποκάλυπτε τον κρυφό πόνο πίσω από τα χρυσά γυαλιά Η περιποιημένη ενδυμασία του, το καθαρό χακί φαρδυ παντελόνι εργασίας, το εξαιρετικό, λευκό ζιβάγκο και το μαύρο τουρμπάνι στολισμένο με ένα καρφιτσωμένο μαργαριτάρι, μαρτυρούσε σαφώς την αποφασιστικότητά του να διατηρήσει την ταυτότητα και τον αυτοσεβασμό του αρνούμενος τη συμμόρφωση της ζωής στις φυλακές."
Η ενοχοποιητική συνέντευξη του Bello και του Bradley, που είχε καταγραφεί από την αστυνομία σε μαγνητοταινία, ήρθε στην επιφάνεια το 1976 και οι New York Times δημοσίευσαν εκτενές ρεπορτάζ για την υπόθεση. Οι δικηγόροι του Carter ζήτησαν νέα δίκη, αλλά ο δικαστής, αρνήθηκε μια δεύτερη δίκη, με την αιτιολογία ότι οι δύο απατεώνες αυτόπτες μάρτυρες ήταν αναξιόπιστοι.
Οι δικηγόροι του Carter, ζήτησαν και πάλι να γίνει δίκη υποστηρίζοντας ότι οι απατεώνες, οι οποίοι ήσαν οι βασικοί μάρτυρες, είχαν καταθέσει ψευδώς, για να απαλλαχθούν από την κατηγορία της κλοπής.
Εν τω μεταξύ, ο αυτόπτης μάρτυρας Alfred Bello πέρασε δύο φορές απο τεστ αληθείας, το οποίο ενήργησαν οι διασημότεροι επιστήμονες της εποχής. Το πόρισμα ήταν ότι ο Alfred Bello έλεγε πράγματι την αλήθεια για τα γεγονότα εκείνης της νύχτας αλλά έλεγε ψέματα, όταν δήλωσε ότι βρισκόταν στο δρόμο, την στιγμή που βγήκαν οι δύο οπλισμένοι.
Το 1976, δέκα χρόνια μετά την πρώτη καταδίκη σε ισόβια, ξεκίνησε η δεύτερη δίκη του Carter και του Artis. Στην δεύτερη δίκη, ο Alfred Bello, αναίρεσε για τρίτη φορά την μαρτυρία του και ισχυρίστηκε ξανά ότι οι δύο μαύροι που είδε στο bar Lafayette, ήταν οι Carter και Artis. Ο Bradley αρνήθηκε να συνεργαστεί στο δικαστηριο και έτσι ούτε οι κατήγοροι, ούτε η υπεράσπιση χρησιμοποίησαν τη μαρτυρία του κατά την διάρκεια της δίκης.
Στο δικαστήριο κατέθεσε και ο ένας από τους επιστήμονες, οι οποίοι είχαν κάνει το τεστ αληθείας, λέγοντας ότι ήταν βέβαιος, για το ότι ο Alfred Bello, τη στιγμή της φονικής επίθεσης, δεν βρίσκονταν στον δρόμο, αλλά ήταν μέσα στο μπαρ Lafayette, όμως το δικαστήριο δεν έλαβε υπ΄όψιν την κατάθεση αυτή.
Οι δικηγόροι του Carter κάλεσαν τους μάρτυρες υπεράσπισης της πρώτης δίκης, αλλά όταν κλήθηκαν να καταθέσουν, ορισμένοι από αυτούς άλλαξαν την κατάθεσή τους και κατέθεσαν ότι ο Carter τους είχε παρακαλέσει να τον βοηθήσουν, ώστε να έχει άλλοθι και γι αυτό δεν είχαν καταθέσει την αλήθεια στην πρώτη δίκη. Υπήρξαν όμως και καταθέσεις που αποτελούσαν άλλοθι για τον Carter. Η συνεδρίαση διήρκεσε εννέα ώρες, αλλά η απόφαση ήταν πανομοιότυπη με αυτήν του πρώτου δικαστηρίου, δηλαδή ένοχος και δις ισόβια για τον Carter, ένοχος και μία ισόβια για τον Artis.
Ο Carter, καταδικασμένος και στερημένος ελευθερίας, απέφευγε σχεδόν κάθε ανθρώπινη επαφή. Μέσα στα τείχη της φυλακής, ένοιωθε εδώ και πολύ καιρό την ανάγκη του να απομονωθεί, να δεχθεί την πραγματικότητα της κατάστασής του. Έπειτα από δική του απαίτηση η γυναίκα του, Mae Thelma σταμάτησε να τον επισκέπτεται στη φυλακή. Περνούσε το χρόνο του διαβάζοντας και μελετώντας, και δεν είχε καμία επαφή με τους άλλους έγκλειστους. Ζούσε απομονωμένος διαβάζοντας και μελετώντας νομικά βιβλία, αδιαφορούσε για την αλληλογραφία, μέχρι που μία ημέρα έλαβε μια επιστολή από τον Lesra Martin , έναν μαύρο έφηβο, γεννημένο σε γκέτο του Brooklyn.
Ο Lesra Martin γεννήθηκε το 1963 στο Bushwick του Brooklyn και ήταν ο δεύτερος μεγαλύτερος γιος του Earl και της Alma Martin, από τα οκτώ παιδιά.
Η κακή υγεία του πατέρα, το προβλήμα αλκοολισμού των γονιών του, και μια σειρά από οικογενειακές ατυχίες, οδήγησαν τελικά την οικογένεια Martin από την άνετη σχετικά ζωή και την καλή διαβίωση στο εργατικό Queens, στους επικίνδυνους και εφιαλτικούς δρόμους του Bushwick.
Παρά το γεγονός ότι η οικογένεια ήταν φτωχή, οι γονείς του κατάφεραν να του ενσταλάξουν μέσα του το αίσθημα της ευθύνης και της σκληρής δουλειάς. Παιδικά όνειρα δεν υπήρχαν στον κόσμο Lesra Martin, αφού η καθημερινή επιβίωση ήταν μια ζοφερή πραγματικότητα.
Η οικογένεια του Lesra βασιζόταν στη δουλειά του δεκάχρονου Lezra, ο οποίος εργαζόταν γεμίζοντας σακκιά σε ένα παντοπωλείο, προκειμένου να αγοράσουν τρόφιμα. Στα ένδεκα χρόνια του ο Lezra, ήταν ένα υποσιτισμένο παιδί με πεταχτά δόντια και τραχύ χαμόγελο, που σκούπιζε το δάπεδο σε ένα μπαρ και που κρατούσε τα φιλοδωρήματα, για να αγοράσει επιπλέον ρύζι και φασόλια για τα αδέλφια του. Η ζωή ήταν κάθε μέρα ένας αδυσώπητος αγώνας, μια ισορροπία ανάμεσα στην ελπίδα και την απελπισία. Καθώς ο μεγαλύτερος αδελφός του κατανάλωνε κυριολεκτικά τη ζωή του από την εφηβεία ακόμη σε μια συμμορία, το μέλλον για τον Lesra ήταν ζοφερό.
Τον Ιούλιο του 1979, ο Lesra , συνοδευόμενος από τον πατέρα του, που θα του έδειχνε το δρόμο, πήδησε σε ένα τρένο και ταξίδεψε για μια νέα καλοκαιρινή δουλειά σε ένα περιβαλλοντολογικό εργαστήριο στο Brooklyn. Ο Lesra έγινε σύντομα φίλος με μια ομάδα Καναδών επιχειρηματιών οι οποίοι επισκέπτοντα το εργαστήριο. Γοητευμένοι από σπίθα και το φως και την περιέργεια, είδαν ένα λαμπρό παιδί γεμάτο με δυνατότητες που είχαν ελάχιστες πραγματικές ευκαιρίες στη ζωή. Η απροσδόκητη φιλία τους είχε ως αποτέλεσμα μια απίστευτη ιστορία, που θα έπαιρνε τον Lesra μακριά από την πόλη του, σε μια νέα ζωή στον Καναδά, όπου επρόκειτο να αντιμετωπίσει μία από τις πιο επώδυνες προκλήσεις της ζωής του.
Παρά τις πολλές δυσκολίες και τα βάρη τους , η οικογένεια Martin ήταν ενωμένη μεταξύ τους με έναν βαθύ και διαρκή δεσμό. Ο Lesra δεν θα ξεχνούσε ποτέ το βλέμμα του πόνου στα πρόσωπα των γονιών του, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια αγωνιώδη επιλογή: να τον κρατήσουν στο Bushwick κοντά στην οικογένειά του, όπου συμμορίες, φυλακή, ή ναρκωτικά, θα του στερούσαν τελικά ένα μέλλον, ή να του επέτρεπαν να συνοδεύσει μια ομάδα από αγνώστους σε μια ξένη χώρα, οι οποίοι υπόσχονταν βοήθεια και περαιτέρω εκπαίδευσήγια το παιδί. Ο Lesra ήταν διχασμένος ανάμεσα στην γενναιόδωρη προσφορά και την ευθύνη, που ένιωθε για την οικογένειά του. Ωστόσο, ο ίδιος ήθελε να φύγει και, τελικά, οι γονείς του βρήκαν το θάρρος να τον αφήσει να πάει στον Καναδά.
Ο Lesra έφτασε στο Τορόντο, το φθινόπωρο του 1979, αισιόδοξος για τη νέα του ζωή. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος στους δασκάλους του, για να ανακαλύψουν ότι ο Lesra ήταν ουσιαστικά αναλφάβητος. Έτσι, άρχισε για τον Lesra ένα απίστευτο, επίπονο ταξίδι, για να μάθει να διαβάζει και να γράφει. Ενισχυμένος από τη συμπαράσταση των Καναδών και ειδικά τη δέσμευσή τους, πέρασε αρκετά από τα επόμενα χρόνια πολεμώντας τις καταστροφικές ψυχολογικές και συναισθηματικές πληγές, που οφείλονταν από τη ζωή του της φτώχειας στο γκέτο. Για χρόνια, βαζανιζόταν από εσωτερικές φωνές που του έλεγαν ότι ήταν πάρα πολύ χαζός και ηλίθιος για να μορφωθεί. Φοβόταν τα βιβλία, φοβάταν τις λέξεις.
Το 1981, σε ένα παζάρι βιβλίων της τοπικής Βιβλιοθήκης, ο Lezra βρήκε το βιβλίο ''The Sixteenth Round: From Number 1 Contender to Number 45472". Επρόκειτο για την αυτοβιογραφία του πυγμάχου μεσαίων βαρών Rubin "Hurricane" Carter, που είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά το 1974, με τεράστια απήχηση και επιτυχία. Ήταν το χρονικό μιας ζωής, από τα πρώτα δύσκολα χρόνια, τους θριάμβους στο ρινγκ, τις λυσσαλέες μάχες του με το νομικό σύστημα, και, τέλος, τα δύσκολα χρόνια που σπατάλησε άδικα στη φυλακή. Το βιβλίο ήταν η κραυγή του προς το κοινό για βοήθεια, μια προσπάθεια για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να επανεξεταστεί η υπόθεσή του σε μια νέα δίκη.
Το βιβλίο ήταν αποκάλυψη για τον Lesra. Η υπομονή και το πνεύμα του Carter σε τόσο ακραίες αντιξοότητες, τον γέμισε με τη δύναμη που του έλειπε για να αντιμετωπίσει τις φοβίες του.
Ο Lesra έγραψε στον πυγμάχο,ο οποίος, παρά την απόφαση που είχε πάρει, να μην έχει επαφή με τους ανθρώπους, δέχτηκε να συναντηθεί με τον Lesra. Ήταν το πρώτο βήμα σε μια ελικοειδή διαδρομή πίσω στον κόσμο. Ο Lesra Martin δέθηκε με φιλία με τον πυγμάχο.Του γνώρισε την ομάδα των Καναδών. Αυτή η φιλία ανάμεσα στον Lesra, τον πυγμάχο και τους Καναδούς, οδήγησε σε έναν αγώνα πέντε χρόνων, που βοήθησε τον Carter να κερδίσει την ελευθερία του, το Νοέμβριο του 1985.
Αυτή η μοναδική και μοιραία φιλία μεταξύ τους περιγράφεται στο βιβλίο του 1992 "Lazarus and the Hurricane: The Freeing of Rubin Hurricane Carter", που έγραψαν τα μέλη της ομάδας των Καναδών Sam Chaiton και Terry Swinton.
Το 1981, και έχοντας παραμείνει 15 χρόνια στην φυλακή, ο συνοδηγός στο λευκό αυτοκίνητο Artis, ένα υπόδειγμα κρατουμένου, ο οποίος το 1974 είχε αρνηθεί την προσφορά της αστυνομίας, να τον απελευθερώσει, αν κατέθετε ότι ο Carter ήταν αυτός που πυροβόλησε, αφέθηκε ελεύθερος με αναστολή. Ο Carter, συνέχισε να βρίσκεται στην φυλακή. Το 1982, οι δικηγόροι του Carter, συνέχισαν να καταθέτουν αιτήσεις για επανάληψη της δικης, οι οποίες όμως απερρίπτοντο.
Το 1984, οι δικηγόροι του Carter, επιμένοντας στην αθωότητα του πελάτη τους, κατέθεσαν πράξη "Habeas corpus", νομική πράξη, για παράνομη και αστήρικτη φυλάκιση κατηγορουμένου, σε ομοσπονδιακό δικαστήριο των ΗΠΑ.
Έναν χρόνο αργότερα, o ομοσπονδιακός δικαστής Ralph V. Martin, λαμβάνοντας υπ' όψιν του όλα τα στοιχεία, απέρριψε επισήμως τις κατηγορίες για την προ 22 ετών τριπλή δολοφονία, εναντίον του Rubin Hurricane Carter και του John Artis, μια εβδομάδα μετά, που οι εισαγγελείς είχαν δηλώσει ότι δεν θα επιδιώξουν τρίτη δίκη κατά του πρώην πυγμάχου, με το σκεπτικό ότι η καταδικαστική απόφαση πάσχει από τη φυλετική προκατάληψη και την απόκρυψη πληροφοριών από τους μάρτυρες υπεράσπισης.
Τον Νοέμβριο του 1985, ο Rubin Carter, σε ηλικία 48 ετών, αφέθηκε ελεύθερος και χωρίς εγγύηση. Αν και οι εισαγγελείς της υπόθεσης, μπορούσαν να ζητήσουν να επαναληφθεί η διαδικασία και να υπάρξει νέα δίκη, τελικά, αποφάσισαν να μην καταθέσουν πρόταση για επανάληψη της. Η τρίτη δίκη εναντίον του Carter, δεν θα πραγματοποιούνταν ποτέ. ΄Ηταν πιά, οριστικά ελεύθερος, μετά απο 19 ολόκληρα χρόνια στην φυλακή, όπου ποτέ δεν σταμάτησε να φωνάζει για την αθωότητά του.
Μετά την απελευθερωσή του, ο Carter, ξεκίνησε μια καινούργια ζωή στο Οντάριο του Καναδά. Από το 1993 εώς και το 2005, έγινε εκπρόσωπος της οργάνωσης AIDWC, για κατηγορουμένους που φυλακίστηκαν άδικα. Απο το 2005 και μετά, έγινε ομιλητής σε διάφορα φόρουμ, ενώ την ίδια χρονιά, του δώθηκαν τιμητικά, δύο διδακτορικά δικηγορίας, απο τα πανεπιστήμια York και Griffith, του Καναδά.
Το 2011 διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο του προστάτη και του δίνονταν, μάλιστα, τρεις έως έξι μήνες ζωής. Στο Τορόντο, όπου ζούσε ως σήμερα, τον φροντίζε τα τελευταία δύο χρόνια ο εξηνταεπτάχρονος φίλος του, John Artis. Περνούσε το περισσότερο χρόνο στο κρεββάτι και, παρά την εύθραυστη υγεία του, την απώλεια βάρους και την επιδείνωση της κατάστασης, συνεχίζε όπως πάντα έκανε στη ζωή του: Να μάχεται!
Αυτή την φορά την μάχη την έχασε: έφυγε σήμερα 20/4/2014, ανήμερα το Πάσχα, από τη ζωή! Είχε κερδίσει όμως τον πόλεμο για τα ανθρώπινα δικαιώματα και είχε περάσει στην ιστορία των αγώνων κατά των διακρίσεων των αφροαμερικανών.
'' Ήμουν στο απόγειο της καριέρας μου, επαγγελματίας πυγμάχος .... Και το μόνο πράγμα που ήξερα ήταν ότι έπρεπε να αγωνιστώ για την ίδια μου τη ζωή, σε δίκη στο ποινικό δικαστήριο . Ήμουν κατηγορούμενος για τη δολοφονία τριών αγνώστων για μένα, σε ένα μπαρ τουNew Jersey . Το κράτος ζήτησε την ποινή του θανάτου . Οι πιθανότητες να μείνω ζωντανός, δεν ήταν καθόλου υπέρ μου . Υπήρχαν τρία θύματα δολοφονίας . Όλοι τους ήταν λευκοί . Το δικαστήριο ήταν όλοι λευκοί . Η αστυνομία, ο δικαστής , οι ένορκοι και οι εισαγγελείς ήταν όλοι λευκοί. Η εποχή εκείνη ήταν μαύρη. ( γέλια ) Ακόμα κι αν δεν ταίριαζα στην περιγραφή για τους δράστες, ακόμα κι αν τα δύο επιζώντα θύματα δεν με γνώριζαν και δεν μπορούσαν, να πουν με ακρίβεια ότι ήμουν εγώ, ακόμη κι αν κατέθεσαν ότι δεν ήμουν εγώ, ακόμα κι αν είχα μια σειρά αξιόπιστων μαρτύρων στη διάθεση μου ως άλλοθι ότι ήμουν αλλού την ώρα του εγκλήματος , ακόμα κι αν πέρασα το τεστ ανιχνευτή ψεύδους, που έδειξε ότι δεν είχα καμία εμπλοκή, και παρ' όλο που κατέθεσα αυτοβούλως ενώπιον δύο διαφορετικών δικαστηρίων και απαλλάχθηκα, εν τούτοις παρέμενα ακόμη καταδικασμένος.
Αλλά τί τύχη...αν μπορείτε να αποκαλέσετε τύχη την κόλαση ενός τρεις εις κάθειρξιν ισοβίτη, το ότι γλίτωσα την εκτέλεση . Ήταν η ποιότητα της νομικής εκπροσώπησής μου, που έκανε την κρίσιμη διαφορά, που μου επέτρεψε να παραμείνω ζωντανός, που επέτρεψε στην αθωότητά μου, να παραμείνει ζωντανή. Και νικήσαμε! Είμαι εδώ!''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου