Ἀθανασία!

Μέσα μου βρίσκεται ἡ πηγή. 

Ἁπλώνει, μὲ καθαρίζει καθὼς μὲ διαπερνᾷ 

γιὰ νὰ μὲ περιβάλλει.

Ὅλα δονοῦνται στὴν καθαρότητα ἐτούτη, 

ἕλκονται καὶ ἀναπαράγουν τὸ σύμπαν.

Εἶμαι τὸ βάθος τοῦ πρωινοῦ ποὺ θὰ λούσει τὰ ποτάμια 

καὶ ἡ ἔρημος τῆς νύχτας.

Ἀναβλύζω ἀπ᾿ τὸ δύσβατο δάσος τῆς ψυχῆς 

τὴν μνήμη, 

χρῶμα λευκό, ἄμορφο, ἀπέριττο.

Προσμένω τὸ ἄγγιγμα.

Εἶμαι ἡ αἰωνιότητα ποιημάτων ἀτελῶν.

Ζῶ στὸ ὄνειρο τοῦ νεογέννητου.

Τῆς στάχτης εἶμαι τὸ μυστικό.

Ὁ λυτρωμὸς τοῦ ἄγνωστου.

Ἡ φωνή μου, ἀστράφτει τὴν πίστη 

ποὺ μεταμόρφωσε τὸ ζῷο σὲ ἄνθρωπο.

Ἀγκαλιάζω τὴ σκιὰ τοῦ κήπου· 

εἶμαι ὁ ναὸς ποὺ μέσα του ἡ ὑπομονὴ 

ἀγναντεύει τοὺς προγόνους.

Τὰ μάτια μου εἶναι ἡ θάλασσα.

Τόσο ἀθῴα εἶναι τὰ μάτια μου, 

ποὺ δὲν χωρᾶνε σὲ καμιὰ πατρίδα.

Εἶμαι ἡ ἐξορία τῆς νοσταλγίας· 

ἀχανής, σὰν σημεῖο στίξης σὲ στίχο.

Εἶμαι τοῦ δρόμου ἡ σιωπή.

Εἶμαι οἱ μύστες.

Στριφογυρίζω σὲ μία στάλα νεροῦ, 

ἀτάραχη.

Ὁ πόλεμος τοῦ δειλινοῦ σ᾿ ὅτι δὲν ἔζησα, 

ποὺ μὲ κατοίκησε, 

εἶμαι.

Εἶμαι Ἐσύ.

Νεκταρία Φουντουλάκη.