Δωριείς!

Μπορούσα βέβαια να βρίσκομαι πρώτος

ανάμεσα στους οπλισμένους Δωριείς

ντυμένος την περιλάλητη αμφίεσή τους

όπως εκείνος που ποζάριζε σ’ ένα μουσείο

ακίνητος – θυμίζοντας ένδοξους καταρράκτες -

μπορούσα βέβαια

κι όχι τυχαία.

Όμως σε τι θα ωφελούσε την υπόθεσή μας;

όλη μου η μεγαλοπρέπεια

όλες μου οι φωνές μέσα στα τείχη;

Οι ποταμοί θα γύριζαν κύκλο στα περιθώριά μου

οι ελπίδες μου φτηνές παλιές πραμάτειες -

να υποκρίνομαι τον άθεο και τον καταλύτη

εγώ ο πιο ειλικρινής νέος με τα όνειρα

ο θερμός ανταλουσιάνος

μέσα σ’ αυτά τα απαίσια σίδερα της πανοπλίας.

Για τούτο παρέμεινα με τα κουρέλια μου

όπως με γέννησε η Γαλλική επανάσταση

όπως με γέννησε η απελευθέρωση των νέγρων

όπως με γέννησες μάνα μου Ισπανία

ένας σκοτεινός συνωμότης.

Εκείνοι το κατάλαβαν πρώτοι-

τα σιδερένια χέρια τους λέγανε προσευχές

κατέλαβαν τη μια πόλη μετά την άλλη

άφιναν φρουρούς παντού

κλείναν τις πύλες

οι πέτρινες εντολές περιφέρονταν σε λιτανεία-

ώσπου στο τέλος με ξέχασαν.

Και τώρα – απ’ έξω απ’ τα στρατεύματα

κοιτάζω την ένδοξη πόλη

όπου ξαπλώνει ράθυμα πόρνη και δυναμίτης -

κοιτάζω τούτη την πόλη που την περικύκλωσαν

τα φρούρια

αυτή που με γέννησε και δεν έχει πια όνομα

δεν έχει αναμμένη φωτιά -

κοιτάζω κ’ υψώνω θεριό τη φωνή μου

μήπως μ’ ακούσουν.

Η κίνηση μέσα στα τείχη μας είναι σημαντική.

Μιχ. Κατσαρός.