Φυγή!

Ἀμίλητη, κυνηγημένη

φτάνει σ᾿ ἐρειπωμένο τοῖχο·

στηρίζεται καὶ περιμένει

ἕνα κελάηδημα, ἕνα στίχο.

Γύρω τὸ δάσος μὲ τὶς μπόρες

φεύγει σὰν πλοῖο στὴν τρικυμία.

Κ᾿ ἤτανε ἡμέρες ἀνθοφόρες

- ἐπέρασαν - κ᾿ ἤτανε μία...

Τώρα τὴν ἄβυσσο ρωτάει

πῶς βρέθηκε ἄξαφνα δωπέρα,

ἐνῷ στὰ μάτια της κρατάει,

φῶς ὅλη, ἐκείνη τὴν ἡμέρα.

Ψυχή, λησμόνει τὰ ὄνειρά σου.

Ἦρθες, πουλὶ στὴν καταιγίδα,

κ᾿ ἐχάρισες ὅλου τοῦ δάσου

τὴν τελευταία μας ἐλπίδα.

Κ.Καρυωτάκης.