Ποιοι σκοτώνουν για δεύτερη φορά την Βασιλική;

Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου, 17 ετών, εργαζόμενη μαθήτρια, γεννημένη στα Αμπελάκια Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Μεταγένους 8, στον Νέο Κόσμο. 

Είχε έρθει με τους γονείς της και τον αδελφό της απ’ την επαρχία στην Αθήνα, ελπίζοντας όπως όλοι σ’ ένα καλύτερο αύριο. Για να βοηθήσει την οικογένειά της που ήταν φτωχή, η Βασιλική δούλευε το πρωί και το βράδυ πήγαινε σχολείο. Είχε σκοπό να γίνει γιατρός για να μπορεί να βοηθάει τους συνανθρώπους της, να απαλύνει τον πόνο των φτωχών και βασανισμένων ανθρώπων. Οι γύρω της έλεγαν πάντα τα καλύτερα λόγια για το χαρακτήρα της. Κορίτσι “λουλούδι” την περιγράφουν όλοι τους. Το μεσημέρι της 17ης Νοεμβρίου του 1973, ανέβηκε στην ταράτσα του σπιτιού της στον Νέο Κόσμο, μαζί με γείτονες και φίλους για να δει τι συμβαίνει στις φυλακές ανηλίκων που ήταν σχεδόν δίπλα τους. Κάποιοι ανήλικοι είχαν ξεσηκωθεί και ακουγόταν μεγάλη φασαρία. Ξαφνικά όλοι την είδαν να σωριάζεται στο έδαφος χτυπημένη από σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού της. Την πήγαν αμέσως στο νοσοκομείο μα ήταν αργά. Η Βασιλική είχε πεθάνει. Ποτέ δεν έγινε γνωστό από πού προήλθαν τα πυρά. Είτε από περίπολο είτε από τη φρουρά της γειτονικής φυλακής. Γιατί σημάδεψαν όμως τη Βασιλική; Τι τους είχε κάνει; Κανείς δεν απάντησε ποτέ σ’ αυτά τα ερωτήματα. Η Βασιλική, που ξυπνούσε απ’ τα χαράματα για να δουλέψει στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς της, δεν είχε κάνει κακό σε κανέναν, δεν είχε βλάψει κανέναν. Ήταν τόσο αθώα… Κι είχε τόσα όνειρα για το μέλλον της! 

Κάποιοι σήμερα επιδιώκουν να σκοτώσουν για δεύτερη φορά την Βασιλική: βεβηλώνουν την μνήμη της Βασιλικής και υποστηρίζουν πως η Βασιλική δεν σκοτώθηκε ποτέ! Σε αυτούς λοιπόν αφιερώνουμε την μαρτυρία του αδερφού της Βασιλικής και τα δάκρυα της Μάνας της! 

Μεσημέρι, 17/11/1973. Στην ταράτσα του σπιτιού της οικογένειας του Φώτη Μπεκιάρη στο Νέο Κόσμο ανεβαίνουν γείτονες, φίλοι και η κόρη του, η Βασιλική, ένα 17χρονο κορίτσι - "λουλούδι", για να δούνε τι συμβαίνει στις φυλακές ανηλίκων που ήταν σχεδόν δίπλα τους. "Ξαφνικά την είδαμε να σωριάζεται. Είχε κτυπηθεί στο πίσω μέρος του κεφαλιού της. Την πήγαμε στον "Ευαγγελισμό". Τρεις ώρες αργότερα μας είπαν ότι πέθανε. Δεν μας έδωσαν τη σφαίρα. Εκείνες τις μέρες τα περιπολικά γύριζαν στην περιοχή. Μας παρακολουθούσαν. Εμάς που ήρθαμε από την Αμφιλοχία για να δουλέψουμε. Τη Βασιλική που ξυπνούσε από τα άγρια χαράματα για να δουλέψει στο ζαχαροπλαστείο. Για να βοηθήσει την οικογένεια". Ο Θωμάς Μπεκιάρης, ο αδερφός της Βασιλικής, 30 χρόνια μετά, θυμάται με πόνο. Έχει πικραθεί που τόσα χρόνια κανείς δεν πήγε να τους μιλήσει. Να τους παρηγορήσει. Ο ίδιος, τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, πήγαινε στο Πολυτεχνείο, στη γιορτή. Σήμερα δεν πάει. Τιμάει με το δικό του τρόπο τη Βασιλική. Απλά, όπως η μάνα του, που δεν ξέρει από πολιτική, αλλά κάθε 17 Νοέμβρη κατεβάζει το μαύρο μαντίλι ως κάτω και μοιρολογεί.