«Πράσινες» μπίζνες και παράσιτα της κοινωνίας!

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Ριζοσπάστης".

Η κότα που κάνει το «χρυσό αυγό» αποδεικνύεται για κάποιους η αποκαλούμενη «πράσινη ανάπτυξη». Εχουν ανοίξει μια φάμπρικα και στο όνομα της «σωτηρίας του πλανήτη», στήνουν ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά για την παραγωγή, υποτίθεται, «καθαρής» ηλεκτρικής ενέργειας. Είναι οι ίδιοι, τα ίδια επιχειρηματικά συμφέροντα, που απ' όπου πέρασαν, δεν άφησαν πέτρα πάνω στην πέτρα, και σήμερα μιλάνε για «προστασία του περιβάλλοντος», για «ανάπτυξη» και «ανταγωνιστικότητα», ενώ κατηγορούν και το κράτος που τους «μπουκώνει», γιατί «παρεμβαίνει στην οικονομία». 

Αυτό λοιπόν το κράτος έχει αναλάβει να ξεζουμίζει τα λαϊκά νοικοκυριά, για να τους χαρτζιλικώνει χοντρά από τα λιγοστά ευρώ των φτωχών μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας, αποφάσισε ν' αυξήσει το Ειδικό Τέλος Μείωσης Αερίων Ρύπων (πρώην τέλος ΑΠΕ), που έχει επιβάλει σε όλα τα σπίτια και τους ηλεκτροδοτούμενους χώρους. Ειδικά για τα νοικοκυριά αυτό σημαίνει επιβάρυνση κατά μέσο όρο γύρω στα 5 ευρώ για κάθε λογαριασμό, αφού για την οικιακή χρήση το τέλος διαμορφώνεται στα 8,74 ευρώ/MWh (1.000 κιλοβάτ) από 5,99 ευρώ που ήταν έως τώρα (αύξηση 45,9%). Το τέλος αυτό χρηματοδοτεί την παραγωγή ενέργειας από «ανανεώσιμες πηγές», καλύπτοντας τη διαφορά μεταξύ των τιμών που εισπράττουν οι παραγωγοί από την αγορά (χαμηλές) και των εγγυημένων τιμών (υψηλές) απορρόφησης της «πράσινης» ενέργειας. 

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΡΑΕ, το έλλειμμα του λογαριασμού έφθασε στο τέλος Ιούνη στα 282 εκατ. ευρώ και στο τέλος Ιούλη εκτιμάται ότι υπερέβη τα 300 εκατ. γιατί μοίρασαν αβέρτα, στα κάθε λογής αρπακτικά, άδειες για ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά. Δηλαδή, 300 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο είναι το φιλοδώρημα που δίνει η κυβέρνηση στους «πράσινους» εργολάβους που θα... σώσουν τον πλανήτη. Είναι λεφτά που τα αρπάζει από τα λαϊκά νοικοκυριά. Ενα ακόμα δείγμα της ακραίας ταξικής πολιτικής που εφαρμόζεται αλλά και μια επισήμανση ότι, όχι λύση αλλά ούτε καν ανακούφιση, δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν ανατραπεί αυτό το σύστημα που συσσωρεύει πλούτο αρπάζοντας το ψωμί από το στόμα του φτωχού.