Γιώργος Νταλάρας: Καλύτερα να τραγουδάει παρά να μιλάει...
Aπό τον Χρήστο Κηρόπουλο.
Ο τραγουδιστής Γιώργος Νταλάρας δεν υψώνει την φωνή του μερικές οκτάβες, μόνο για να μας τραγουδήσει, με ομολογουμένως μεγάλη επιτυχία : «Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν, λίγο έξω απ’ το σταθμό, θα θυμάμαι που μου είπες: γεια σου μάγκα σ’ αγαπώ!».
Ο καλλιτέχνης Νταλάρας, μας έμαθε να τραγουδάμε «Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις, εκεί που πάει να σκύψει, … νάτη πετιέται απο ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει».
Ο Νταλάρας είναι αυτός που με περισσή μαεστρία μας διαβεβαίωνε ότι : «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει, μηδέ αλυσίδα στου Ρωμιού και στ’ αγεριού το πόδι».
Ο κ. Γιώργος Νταλάρας όμως, είναι γνωστό ότι δεν περιορίζεται στα καλλιτεχνικά ενδιαφέροντά του, αλλά ως δημόσιο πρόσωπο αρθρώνει και πολιτικό λόγο.
Έτσι προ ημερών, έδωσε μια συνέντευξη, και όλοι περιμέναμε να ακούσουμε την γνώριμη δυνατή, μελωδική φωνή, να τραγουδήσει και να μας εμψυχώσει : «αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα».
Όμως, προς μεγάλη μας απογοήτευση, όταν άνοιξε το στόμα του, βγήκε μια φωνή σκληρή, ήχησαν λόγια παράταιρα, ακούστηκε μια θλιβερή παραφωνία εθνικής ντροπής, μια μονωδία προσωπικής αναξιοπρέπειας.
Ο Νταλάρας με όσα είπε στην συνέντευξή του, προσυπέγραψε και υπερασπίστηκε την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας μας, που διακήρυξε ο αντιπρόεδρος της ανεμοπαρμένης σημαίας, ο Πάγκαλος των Ιμίων και του εθνικού διασυρμού.
Ο παροπλισμένος καλλιτέχνης ήλθε και πάλι στην επιφάνεια, μα αυτή την φορά όχι για να τραγουδήσει Γιάννη Ρίτσο : «Μικρός λαός και πολεμά, δίχως σπαθιά και βόλια», όπως έκανε στο παρελθόν, μα για εξυμνήσει τις κυρίαρχες ιδέες, που δεν είναι άλλες από αυτές της άρχουσας τάξης, για να θυμηθούμε τα μαρξιστικά εφαλτήριά του.
Ο Νταλάρας καταξιώθηκε καλλιτεχνικά και κοινωνικά όταν βροντοφώναζε : «Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή».
Ο Νταλάρας ταυτίστηκε καλλιτεχνικά με την βιοπάλη όταν τραγουδούσε : «Μάνα δε φυτέψαμε ούτε ένα λουλούδι κι ακριβοπληρώσαμε δυο σπυριά ζωή, μάνα δεν τελειώσαμε ούτε ένα τραγούδι, ήλιο ζητιανέψαμε κι έχουμε καεί».
Ο Νταλάρας πλούτισε τραγουδώντας : «Κι εμείς στην πόλη μια ζωή, υπάλληλοι κι εργάτες, να κουβαλάμε ολημερίς τ’ αφεντικά στις πλάτες».
Ο Νταλάρας βρέθηκε αυτές τις ημέρες στο προσκήνιο, δίνοντας ίσως μια από τις τελευταίες παραστάσεις του. Επέλεξε, για λόγους που είναι μεν προφανείς, αλλά δεν ενδιαφέρουν τους πολίτες, να το κάνει όχι με παιάνα, αλλά με μοιρολόγι.
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο Νταλάρας πίστεψε ποτέ ότι : «τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας, δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει».
Εμείς όμως μάθαμε από την ιστορία, μάθαμε από τα τραγούδια, μάθαμε να πιστεύουμε πως : «Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες».
**************************
Ο Νταλάρας και οι φτωχοί...
Είναι επιθυμία του Γιώργου Νταλάρα να βρεθεί κοντά στους μισθοσυντήρητους, τους ανέργους, τους ανθρώπους που ζουν τη σκληρή ζωή του μνημονίου, με συναυλίες στις συνοικίες της Αθήνας. Αφιλοκερδώς φυσικά. Όπως κάνει πάντα, εδώ και χρόνια, τραγουδώντας υπέρ της Κύπρου (έχει πάρει βραβείο για τη συνεισφορά του στην… επίλυση του Κυπριακού), των αγωνιστών στη Χιλή, των σεισμόπληκτων στην Τουρκία, των καρκινοπαθών, των τοξικομανών, των ελληνορθόδοξων, του Μουσείου της Ακρόπολης, των σπαστικών, των διαβητικών κ.λπ., χτίζοντας με επιμέλεια το προφίλ του στρατευμένου και φιλεύσπλαχνου καλλιτέχνη.Πριν από λίγες μέρες είπε ότι δεν πάει άλλο. Αγανάκτησε με την ελληνική φτώχεια και αποφάσισε να πάρει τους δρόμους με την ορχήστρα του για να γελάσει λιγάκι το χειλάκι κάθε πικραμένου σε Νίκαια, Περιστέρι, Αιγάλεω, Ίλιον, Καλλιθέα, Ηλιούπολη, Δάφνη κ.α. Με ελεύθερη είσοδο για τους πολλούς και με προτροπές στους υπόλοιπους να προσφέρουν τον (όποιο) οβολό τους για έναν κοινωνικό σκοπό που θα επιλέξουν οι δήμοι, με τους οποίους συνεργάζεται, και οι οποίοι… όλως τυχαίως βρίσκονται στην εκλογική περιφέρεια της συζύγου του Άννας Νταλάρα (Β’ Αθηνών).
Ο λαοπρόβλητος καλλιτέχνης με την τεράστια αναγνώριση και προβολή ταυτίστηκε με τους αναξιοπαθούντες που δημιούργησε η τρόικα διαγράφοντας μονοκοντυλιά τις πρόσφατες (μετά το μνημόνιο νούμερο ένα) φιλοπαπανδρεϊκές δηλώσεις του (μόνο ο Γιώργος μπορεί να σώσει την Ελλάδα) αλλά και ολόκληρο το παρελθόν του, που αποτελεί κατ’ εξοχήν μέρος του συστήματος αξιών που μας έφτασε εδώ που μας έφτασε. Ξεχνώντας εν ριπή οφθαλμού τα Μέγαρα, τα Ηρώδεια, τις Επιδαύρους (κορυφαίος του χορού στον… κιμούλειο Οιδίποδα), τις πολιτιστικές Ολυμπιάδες στη Νέα Υόρκη (2003, αξίας 2.000.000 ευρώ), την Ιερά Οδό του Μαροσούλη και τόσα άλλα, έγινε ένας από μας.
Χωρίς να αμφισβητούμε τη μεγάλη καλλιτεχνική αξία του Γιώργου Νταλάρα (θα ήμασταν το λιγότερο ανόητοι), γνωρίζουμε ότι κανένας δεν χτίζει μεγάλες καριέρες με φιλανθρωπικά γκαλά και κοινωνικές ευαισθησίες. Τις φτιάχνει με τη βοήθεια του θεσμικού συστήματος που τον πλάσαρε, τον ανέδειξε, τον επέβαλε, τον καθιέρωσε και τον βράβευσε. Και πάντα με το αζημίωτο. Το κοινωνικό κοστούμι φοριέται εκ των υστέρων, πάνω από τα εσώρουχα, ας είναι και μεταξωτά. Ας κάνει, λοιπόν, ο κ. Νταλάρας όσα δώρα θέλει στους φτωχούς, αλλά να μη νομίζει ότι μας πιάνει και κότσους.
Πάντως, ο άνθρωπος το είχε πει. Και μάλιστα νωρίς. Με το τραγούδι «Ήταν πέντε ήταν έξι» του Σταύρου Κουγιουμτζή, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, που πάει έτσι: «Μια γειτόνισσα απλώνει ρούχα καθαρά / πλένει με μια νέα σκόνη και είναι αστραφτερά / με τραγούδια για τη φτώχεια και την ξενιτιά / ρετιρέ παίρνω στην Κηφισιά»…
*******************
ΥΓ) Δικό μας προσωπικό σχόλιο: Λυπούμαστε που θα το παραδεχτούμε αλλά η φωνή του Νταλάρα μας άρεσε και μας αρέσει. Μα πάνω από όλα μας άρεσαν τα τραγούδια που είχε τραγουδήσει. Έτσι όμως όπως εξελίχθηκε η πορεία του κ.Νταλάρα μέσα στο χρόνο και πολύ περισσότερο μετά τις τελευταίες του δηλώσεις δεν μπορούμε παρά να προσυπογράψουμε τα παραπάνω κείμενα και να αφιερώσουμε στον κύριο Νταλάρα ένα τραγούδι που ο ίδιος έχει τραγουδήσει...
Παραπονεμένα λόγια.
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου,
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος,
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας.
Στης ανάγκης τα θρανία
και στης φτώχειας το σχολειό,
μάθαμε την κοινωνία
και τον πόνο τον παλιό.
Παραπονεμένα λόγια
έχουν τα τραγούδια μας,
γιατί τ' άδικο το ζούμε
μέσα από την κούνια μας.
Το σεργιάνι μας στον κόσμο
ήταν δέκα μέτρα γης,
όσο πιάνει ένα σπίτι
και ο τοίχος μιας αυλής.
Παραπονεμένα λόγια
έχουν τα τραγούδια μας,
γιατί τ' άδικο το ζούμε
μέσα από την κούνια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου