Η πολιτιστική διάσταση της κρίσης!

του Μήτσου Κασόλα,

αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Αυγή".

Ερώτημα στοιχειώδους λογικής: Γιατί ενώ κανείς, εντός και εκτός Ελλάδας δεν πιστεύει ότι θα πετύχουν τα Μνημόνια, η κυβέρνηση προχώρησε, χωρίς καμιά αντίσταση, στην αποδοχή τους πατώντας πάνω σε εξακοσίους περίπου τραυματίες της Πλατείας Συντάγματος; Aκόμα πάνω και σε νεκρούς θα πατούσε προκειμένου, βάσει των όρων των Μνημονίων (δώστε μας γην και ύδωρ), να ξεπουληθεί η Ελλάδα, μετατρεπόμενη σε οικόπεδα με είλωτες τους Έλληνες;

Τίνων κέντρων, ντόπιων και ξένων, ή τίνος κέντρου βάζει την Ελλάδα στην υπηρεσία τους ο κ. Παπανδρέου, που λειτουργεί ωσάν πράκτοράς τους;

Από ποιο κέντρο λοιπόν (συντονιστικό ενδεχομένως όλων των άλλων) παίρνει εντολές η κυβέρνηση για να ξεπέσει πιο πολύ ο πιο ιστορικός λαός της οικουμένης;

Βάρβαροι, ανιστόρητοι, ανήθικοι, ανώμαλοι και νεκρόφιλοι, θέλουν να μην υφίσταται η Ελλάδα ως κυρίαρχη οντότητα. Ουσιαστικά και συμβολικά να μην υφίσταται η γλώσσα της: Ο θησαυρός της. Η κιβωτός των αξιών της.

Για τα αισχρά κέρδη των φιδιών -τραπεζών τους βούλονται να πάψει σιγά σιγά να υπάρχει η κοιτίδα του πιο πολύμορφου, του πιο αδογμάτιστου πολιτισμού στον κόσμο: Η Δημοκρατία πρώτα από όλα. Η μέγιστη αυτή επαναστατική πρόταση των Ελλήνων για τη διακυβέρνηση του κόσμου. Αυτή που κόμισε στον κόσμο την Ελευθερία, την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ύπαρξης, την ευθύνη, τη σκέψη, την παιδεία, την ομορφιά. Αξίες και ως αφετηρίες και ως πράξεις και ως μνήμες μέσα στους αρμούς του κόσμου.

Για τον πολιτισμό των Ελλήνων, και όχι μόνο, τα δισεκατομμύρια ευρώ ή δολάρια δεν είναι αξίες. Μέγιστη αξία ο άνθρωπος. Η ζωή του, η ελευθερία του, τα όνειρά του, η ομορφιά του. Και η πιο μέγιστη αξία η Μάνα -Γη που ενοικούμε.

Η πολιορκία της Ελλάδας σήμερα από τον καπιταλισμό, δεν είναι μόνο οικονομική. Πρωτίστως είναι πολιτιστική. Πολιορκία του πολιτισμού του κόσμου, κύριε ανελλήνιστε (και ενίοτε σε σπαργανική πνευματική ανάπτυξη) Γεωργάκη Παπανδρέου, με τους 154 βουλευτές σου. Που ούτε γνώμη, ούτε βούληση ούτε τιμή και φιλότιμο έχουν, καθήμενοι στις κουζίνες της εξουσίας για τα αποφάγια της. Και αν δεν ήταν ο παππούς σου κύριε Παπανδρέου λαοπλάνος (“Πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν”) και ο πατέρας σου αργότερα ο επίσης μέγας λαοπλάνος (“Τζοβόλα δώστα όλα”) εσύ θα ήσουν ένας Αμερικανός, τίποτα άλλο. Εσύ... λοιπόν θα σώσεις την Ελλάδα, τους Έλληνες; Ντροπή για μας. Ντροπή για τα παιδιά μας. Ντροπή για μας που πολλοί μας δεν κατεβαίνουμε μ' αυτά στις πλατείες. Όπως δεν κατεβήκαμε πάλι πολλοί από μας, δυστυχώς, στους δρόμους του Πολυτεχνείου με τους εικοσιπέντε (ή παραπάνω;) νεκρούς, που κανείς πια δεν τους μνημονεύει, αναζητώντας ύστερα τα παιδιά μας στα νεκροτομεία! Και φωνάζοντας μετά εκείνο το άθλιο σύνθημα της ήττας μας: “Δώστε τη χούντα στο λαό”. Να δώσουν τη χούντα στο λαό ποιοι; Αυτοί που την εξέθρεψαν; Οι “Σωτήρες” που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού; Και έχουν το πελώριο θράσος να μιλάνε, να μιλάνε, να μιλάνε, για τη σωτηρία της Ελλάδας για τον πατριωτισμό τους; Θέλοντας, ντε και καλά να μας... σώσουν με τα ρόπαλα και τα χημικά; Ποιος να μας σώσει; Ο Γιωργάκης με τα τρισβάρβαρα ελληνικά του; Ο Παπακωνσταντίνου το σκυλάκι της Ευρώπης; Ο Βενιζέλος ο πολλά βαρύς ρήτορας ανοησιών; Ο άρρωστος κι αυτός εξουσιομανής με τους 154 βουλευτές του μαζί και με τους “αντιμνημονιακούς” της δεξιάς; Και γιατί δεν μας έσωναν τόσα χρόνια; Αυτοί, αυτό που θέλουν είναι να τους σώσουμε εμείς. Και αλίμονο, αλίμονο είναι πολλοί ακόμα Έλληνες που θέλουν να τους σώσουν!

Αυτοί λοιπόν, τα δουλάκια του καπιταλιστικού φασισμού θα μας σώσουν;

Εγώ δεν ξέρω αν τα κέντρα της πλήρους υποδούλωσης των λαών, είναι ευρωπαϊκά, αμερικανικά, σιωνιστικά. Δεν ξέρω αν είναι πολλά, λίγα ή μόνο ένα κρυφό. (Ποιο κέντρο αλήθεια σκότωσε τον Κένεντι; Ποτέ δε μάθαμε τίποτα). Αυτό που ξέρω είναι πως για να μην κινδυνέψουν τα αισχρά συμφέροντα τους είναι πως θέλουν να εξαλείψουν τις εστίες πάσης αντίστασης όπου γης. Και εστία αντίστασης από πάντα, και ουσιαστικά και συμβολικά, είναι αυτή η μικρή μέγιστη Ελλάδα (και ας έχουν μουνουχίσει ένα μεγάλο μέρος του λαού της). Γι' αυτό με φωτιά και με σίδηρο, με ανεργία και φτώχεια πειραματιζόμενος ο καπιταλισμός με τις “αγορές” του την πολιορκεί. Γιατί από τη φύση του ο καπιταλισμός μισεί θανάσιμα τον ανθρώπινο πολιτισμό όπου γης. Και μισεί κυρίως την εποποιία του ελληνικού πολιτισμού. Τη μέγιστη κληρονομιά του κόσμου. Συνυφασμένος αυτός (“η δόξα του κόσμου” έλεγε ο Νεχρού) με τους πολιτισμούς και άλλων λαών στο διάβα των αιώνων. Στόχος του λοιπόν να τελειώνει με την Ελλάδα. Με ό,τι ουσιαστικό και με ό,τι συμβολικό νοηματοδοτεί αυτή για την ανθρωπότητα.

Με την ύπαρξη της Ελλάδας, τους αγώνες της για Δημοκρατία και ελευθερία και με τον ανέσπερο πυρφόρο πολιτισμό της ο κόσμος έχει αναφορά, έχει μπούσουλα. Έχει πατήματα. Έχει κρικέλια. Έχει τις βάσεις για να σκεφτεί, για να αναστοχαστεί, για να πράξει, να προχωρήσει. Κι αυτά τα πατήματα του πολιτισμού και δω και σε όλον τον κόσμο, πρέπει να τα σβήσει. Για να μην έχει η ανθρωπότητα μέλλον ούτε πίσω της, ούτε μπροστά της. Γιατί η ύπαρξη αυτή των πατημάτων γεννάει αγώνες και όνειρα για μια νέα, για μια άλλη νέα Αναγέννηση, που αλίμονο για το ανθρώπινο είδος, αν δεν έρθει.

Ο καπιταλισμός από τη φύση του αγαπάει τη βαρβαρότητα, τις καταστροφές. Από τη βαρβαρότητα και τις καταστροφές κερδίζει. Αγαπάει τον νεκρόφιλο πολιτισμό πλύσης εγκεφάλων που παράγει. Γιατί απ' αυτόν, την πλύση εγκεφάλων κερδίζει. Αγαπάει τους βίαιους θανάτους. Γιατί απ' αυτούς κερδίζει.

Ο καπιταλισμός ναι, είναι πανέξυπνος για να παίζουμε πάντα στα δικά του γήπεδα και όχι στα δικά μας με τους δικούς του κανόνες. Είναι ένα ελισσόμενο φίδι, αλλά είναι και τερατωδώς ηλίθιος. Γιατί καταστρέφει “χωρίς λύπη, χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ” τη Γη. Αυτόν τον πλανήτη, που μπορεί να μην υπάρχει άλλος κανένας σαν αυτόν πουθενά σ' όλο το Σύμπαν!

Είτε από γνώση λοιπόν, είτε από το ζωώδες ένστικτο του ο καπιταλισμός πειραματίζεται ( το έκανε κι άλλες φορές) πάνω στις αντοχές της Ελλάδας για μια παγκόσμια πολιορκία του κόσμου και των πολιτισμών του.

Και για μια άλλη φορά η ιστορία χτυπάει την πόρτα της Ελλάδας για να σαλπίσει (το σαλπίζει ήδη στις πλατείες) το μεγάλο της "ΟΧΙ" και για τον εαυτό της και για τον κόσμο.

Και με το "ΟΧΙ" της αυτό στο τέλος δεν θα μείνει μόνη. Ένα τεράστιο κίνημα φιλελληνισμού θα ξαναγεννηθεί στον κόσμο στο όνομα της τιμής, της δικαιοσύνης της Ελευθερίας.

********************************

Ο Μήτσος Κασόλας είναι Έλληνας λογοτέχνης, δημοσιογράφος και σεναριογράφος. Γεννήθηκε στο 1936 στη Δερβέκιστα Αιτωλοακαρνανίας. Σπούδασε κινηματογράφο και θέατρο. Eργάστηκε ως φωτογράφος και οπερατέρ (1961-1967) στο Kινηματογραφικό Tμήμα του Yπουργείου Παιδείας, απ' όπου και τον έδιωξε η Xούντα. Για τρία χρόνια στη Φίνος Φιλμ ήταν βοηθός σκηνοθέτη σε ταινίες του Nτίνου Δημόπουλου. Aσχολείται με τη συγγραφή βιβλίων και σεναρίων, ενώ υπήρξε μέλος γνωμοδοτικών επιτροπών σεναρίων στο Eλληνικό Kέντρο Kινηματογράφου. Παράλληλα άσκησε και το επάγγελμα του δημοσιογράφου -ως μέλος της EΣHEA- από το 1972 έως το 1992, σε πολλές εφημερίδες του κέντρου και της περιφέρειας: Tα Nέα, Aυγή, Oικονομική Πορεία κ.ά. Aπό το 1964 μέχρι τώρα έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές, ένα χρονικό, ένα δοκίμιο και μια συλλογή μαρτυριών για τον Νίκο Καββαδία και εννιά μυθιστορήματα. Tο 1974 πήρε το A΄ Kρατικό Bραβείο για το χρονικό του "H άλλη Aμερική" και το 1982 τιμήθηκε με το A΄ Kρατικό Bραβείο για το μυθιστόρημά του "O Πρίγκιπας", που προβλήθηκε ως τηλεοπτική σειρά είκοσι έξι επεισοδίων στην ET-1, γυρισμένη στον Πλάτανο Ναυπακτίας σε σκηνοθεσία του Tάσου Ψαρρά. Το μυθιστόρημά του "Αγγελίνα" μεταφέρθηκε ως σειρά στη ΝΕΤ, επίσης από τον Τάσο Ψαρρά, με τον τίτλο "Ο θησαυρός της Αγγελίνας". Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από τον Γιάννη Mαρκόπουλο και έχουν ενσωματωθεί στην ταινία του Zυλ Nτασέν "Δοκιμή". Aποσπάσματα του βιβλίου του "H άλλη Aμερική" περιέχονται σε βιβλία της Mέσης Eκπαίδευσης. Mια σειρά από τα έργα του διδάσκονται στο Πανεπιστήμιο Xάρβαρντ (Tμήμα Ξένων Γλωσσών). Eπιλογή από το ποιητικό του έργο μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στην Aμερική με τον τίτλο Harvest το 1971.

Η Εργογραφία του:
Μυθιστορήματα:

• "Ο πρίγκιπας" 1981
• "Το σάπιο νερό" 1986
• "Ο άρχοντας του κόσμου" 1988
• "Το γένος το ιερό και το βέβηλο" 1992
• "Αγγελίνα" 1997
• "Τρεις αρραβώνες, πέντε γάμοι, ένα τρένο" 2000
• "Όλα για την αγάπη του Χάρη" 2002
• "Ερμιόνη" 2007

Ποιητικές συλλογές:

• "Μικρές μαρτυρίες" 1964
• "Συγκομιδή" 1966
• "Δελτίο καιρού" 1973
• "Πολιορκία και έξοδος" 1975

Άλλα έργα του:

• "Η άλλη Αμερική" 1973
• "Μια σοφή μαϊμού και ένας τρελός χρυσοθήρας" 1975
• "Βοαλεία ή Μια τρύπα στο σύμπαν" 1989
• "Νίκος Καββαδίας. Γυναίκα, θάλασσα, ζωή" 2004
• "Νίκος Καββαδίας. Ο δαίμονας χόρευε μέσα του" 2009