Παραλίγο να σκοτώσουν διαδηλωτή!



Ως εκ θαύματος γλίτωσε το αιματοκύλισμα η χώρα την Τετάρτη! Ούτε θέλουμε να φανταστούμε τι θα είχε γίνει αν είχε εκπνεύσει ο ανύποπτος διαδηλωτής τον οποίον παραλίγο να σκοτώσουν επιτόπου οι δυνάμεις των ΜΑΤ που του επιτέθηκαν αναίτια με στόχο να κόψουν το νήμα της ζωής του. Εχουμε όμως την εντύπωση ότι τα όσα έγιναν τον Δεκέμβρη του 2008 μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη από τον αστυνομικό Κορκονέα θα ωχριούσαν μπροστά στην έκρηξη που θα πυροδοτούσε μια νέα δολοφονία - και μάλιστα αυτή τη φορά σε ένα κοινωνικό κλίμα ασύγκριτα πιο οξυμένο.

Ο ελληνικός λαός χρωστάει ευγνωμοσύνη στους γιατρούς του Κρατικού Νοσοκομείου της Νίκαιας, οι οποίοι κατόρθωσαν να κρατήσουν στη ζωή τον ετοιμοθάνατο διαδηλωτή με τις βαρύτατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις που τους μετέφεραν την υστάτη των στιγμών. Ευχόμαστε ολόψυχα να αντέξει ο οργανισμός του τριαντάχρονου παλικαριού αυτά τα κρίσιμα 24ωρα και να κερδίσει τη μάχη της ζωής.

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ, στην εφημερίδα "Εθνος".

Την πολιτική ευθύνη για τη στάση της αστυνομίας τη φέρουν πάντα οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Αυτό ισχύει σε πολλαπλάσιο βαθμό βεβαίως για τη συμπεριφορά των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων όπου δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι εκφράζουν την αντίθεσή τους προς την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική. Ουδέποτε τα ΜΑΤ χτυπούν διαδήλωση χωρίς πολιτική εντολή, αυτό το γνωρίζουν οι πάντες. Η χθεσινή συμπεριφορά κυβερνητικών στελεχών προκάλεσε αλγεινή εντύπωση. Ανακουφισμένα από το γεγονός ότι ο νεαρός διαδηλωτής δεν πέθανε, προσπαθούσαν να προσποριστούν και... πολιτικά οφέλη (!) από πάνω, αντί να προσπαθήσουν να ζητήσουν άμεσα ή έμμεσα συγνώμη για το τραγικό γεγονός του βαρύτατου τραυματισμού του διαδηλωτή από την αστυνομία. Προφανώς δεν έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα των διεργασιών που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία.

Επιχαίρει η κυβέρνηση για το γεγονός ότι δεν υποχωρεί σε κανένα λαϊκό αίτημα και ότι παρά τις πολλές γενικές απεργίες και τις διαδηλώσεις και πορείες εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων κατά της πολιτικής της, αυτή αδιαφορεί για τις αντιδράσεις και συνεχίζει να εφαρμόζει την πολιτική της.

Υπάρχουν κάποιοι που την επαινούν και τη συγχαίρουν γι' αυτή τη στάση της. Παράλληλα όμως στις συνειδήσεις εκατομμυρίων πολιτών σταδιακά παγιώνεται η αντίληψη ότι οι δημοκρατικές μορφές ειρηνικής διεκδίκησης αιτημάτων έχουν πλέον καταστεί αναποτελεσματικές. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Αν εμπεδωθεί η άποψη ότι με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις δεν μπορούν οι εργαζόμενοι να κερδίσουν τίποτα και ότι πέρασε η εποχή που με τον τρόπο αυτό βελτίωναν το βιοτικό τους επίπεδο, οι προοπτικές δεν θα είναι καθόλου ευοίωνες.

Από τη μία πλευρά η μεγάλη μάζα του λαού θα οδηγηθεί σε μια παθητική αδρανοποίηση, μοιρολατρία και συσσώρευση ανήμπορης οργής. Από την άλλη, κάποιες δυναμικές μειοψηφίες θα οδηγηθούν σε σαφώς πιο βίαιες μορφές δράσης, τις οποίες φυσικά πολύ εύκολα θα μπορεί να αντιμετωπίσει η όποια κυβέρνηση, αλλά οι οποίες θα έχουν πολύ ευρύτερη κοινωνική αποδοχή.

Ο συνδυασμός της ανήμπορης οργής εκατομμυρίων ανθρώπων με την ευρύτατη κοινωνική αποδοχή της βίας δεν θα ανησυχεί τις κυβερνήσεις. Αυτές θα μπορούν με πολύ μεγαλύτερη άνεση από σήμερα να εφαρμόζουν όσο αντιλαϊκές πολιτικές θέλουν επί ενός «ευνουχισμένου» λαού. Η κοινωνία μας όμως θα μετατραπεί σε ζούγκλα βίας, η οποία θα ξεπηδάει από όλους τους πόρους του σώματός της. Την αντιπαράθεση με το κράτος που δεν θα την αποτολμά κανείς, θα την υποκαθιστά με επιθετικότητα και βία εναντίον συνανθρώπων του.

Οι χούλιγκαν θα σφάζονται καθημερινά μεταξύ τους, οι εγκληματίες θα σκοτώνουν για δέκα ευρώ, οι λαϊκοί άνθρωποι θα κυνηγούν να σφάξουν μετανάστες. Ολα αυτά τα βλέπουμε ήδη στην Αθήνα να μετατρέπονται ραγδαία σε καθημερινή πραγματικότητα. Σε λίγο αυτά και μόνο αυτά θα κυριαρχούν - όχι ως αναπότρεπτη αναγκαιότητα, αλλά ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής που ασκείται. Οταν ένας λαός μετατρέπεται σε «σκουπίδι», μετατρέπονται σε σκουπίδι και η ανθρώπινη ζωή και όλες οι αξίες...

ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ:
Κατά εγκληματιών ή κατά διαδηλωτών;

Τι είδους αστυνομία είναι αυτή που έχουμε; Τι είδους αστυνομία δηλαδή έχει διαμορφώσει χρόνια τώρα η πολιτική ηγεσία του τόπου; Αστυνομία προσανατολισμένη στην καταπολέμηση του εγκλήματος ή αστυνομία που εκπαιδεύεται και εξοπλίζεται ως στρατός για να επιτίθεται και κάπου κάπου να σκοτώνει και διαδηλωτές; Ποιος διαπαιδαγωγεί τους αστυνομικούς με τέτοιο τρόπο ώστε να αισθάνονται πως έχουν το δικαίωμα να ξυλοκοπούν ακόμη και μέχρι θανάτου χίλιους ανθρώπους αν ένας από αυτούς τους πετάξει ένα μπουκάλι νερό ή μια μολότοφ, ενώ την ίδια ώρα οι εγκληματίες έχουν αφεθεί τόσο ασύδοτοι ώστε να σφάζουν σαν αρνί όποιον θέλουν στην καρδιά της καρδιάς της Αθήνας; Πολιτικό είναι το πρόβλημα, όχι αστυνομικό.