Η επιχείρηση απεγκλωβισμού των 33 μεταλλωρύχων από τα... έγκατα της γης της Χιλής έχει προκαλέσει παγκόσμια συγκίνηση, ωστόσο δεν είναι η πρώτη φορά που άνθρωποι καλούνται να ξεπεράσουν τη λογική για να επιβιώσουν από ένα σοβαρό ατύχημα!
Από τις ζούγκλες του Αμαζονίου έως τις Ανδεις και από την αγριεμένη θάλασσα έως τα έγκατα της γης, το ένστικτο της επιβίωσης έχει να επιδείξει εκπληκτικές και μερικές φορές ακόμα και ανατριχιαστικές ιστορίες ανθρώπων που κατάφεραν να υπερνικήσουν τις δυσκολίες και να σωθούν, συχνά πέρα από κάθε προσδοκία.
Στο ίδιο θαύμα της ανθρώπινης θέλησης για ζωή ποντάρουν πλέον και τα σωστικά συνεργεία στη Χιλή, που δουλεύουν μέρα και νύχτα προκειμένου να απεγκλωβίσουν τους 33 μεταλλωρύχους που έχουν παγιδευτεί από τις 5 Αυγούστου σε ορυχείο χρυσού στην έρημο Ατακάμα, στο βόρειο τμήμα της χώρας.
Το πρώτο βήμα προς το... θαύμα έγινε ήδη, όταν στις αρχές της περασμένης εβδομάδας κατάφεραν να επικοινωνήσουν με τους παγιδευμένους άνδρες οι οποίοι δήλωσαν πως βρίσκονται σε καλή κατάσταση. Ενημερώθηκαν πως θα χρειαστούν έως και τέσσερις μήνες για τη διάσωσή τους που θα γίνει μέσω ενός φρεατίου. Εξετάζεται ωστόσο και το εναλλακτικό σχέδιο να σκαφτεί μια μικρότερη σήραγγα μέσα από την κύρια στοά του ορυχείου, ώστε οι διασώστες να φτάσουν στους μεταλλωρύχους σε 30 ημέρες. Το σχέδιο αυτό όμως είναι επικίνδυνο, επειδή το πέτρωμα του ορυχείου έχει αποδειχθεί ασταθές. Προς το παρόν, τα σωστικά συνεργεία έχουν δημιουργήσει έναν «ομφάλιο λώρο», έναν αγωγό που συνδέει την επιφάνεια της γης με το καταφύγιο και από τον οποίο σχεδιάζουν να μεταφέρουν γλυκόζη, τζελ ενυδάτωσης και τρόφιμα στους εργάτες, μέχρις ότου καταφέρουν να τους απελευθερώσουν.
Αυτό που ανησυχεί περισσότερο τους διασώστες είναι η ψυχολογική κατάσταση των ανδρών που έχουν βρεθεί παγιδευμένοι σε έναν χώρο που δεν είναι μεγαλύτερος από μια γκαρσονιέρα.
Θα τους στείλουν αντικαταθλιπτικά χάπια, ενώ θα μιλούν μαζί τους ψυχολόγοι. Επίσης, αξιωματούχοι από το υπουργείο Υγείας έχουν έρθει σε επαφή με τη NASA προκειμένου να πάρουν συμβουλές για το πώς οι άνδρες θα τα καταφέρουν να επιβιώσουν σ΄ έναν τόσο μικρό χώρο, καθώς οι συνθήκες διαβίωσης τους μοιάζουν με αυτές των αστροναυτών στον διεθνή διαστημικό σταθμό.
ΗΠΑ, 2003
Ο αυτοακρωτηριασμός του ορειβάτη
Ολα έβαιναν καλώς για τον 28χρονο Αμερικανό ορειβάτη Αρον Ράλστον ώσπου μια κοτρόνα βάρους 360 κιλών ξεκόλλησε και του καταπλάκωσε τον δεξί βραχίονα εγκλωβίζοντάς τον. Για κακή του τύχη, ο Ράλσον βρισκόταν ολομόναχος στη μέση του πουθενά, σε ένα φαράγγι της ανατολικής Γιούτα, και δεν είχε ενημερώσει κανέναν για την πορεία που θα ακολουθούσε. Ως εκ τούτου, κανείς δεν επρόκειτο να τον αναζητήσει. Ο Αμερικανός πέρασε τις επόμενες πέντε ημέρες προσπαθώντας, μάταια, να απεγκλωβιστεί και εξαντλώντας τα αποθέματα νερού που είχε μαζί του. Αφυδατωμένος και αντιμέτωπος πλέον με βέβαιο θάνατο, ο Ράλσον, χωρίς να έχει άλλη επιλογή, έσπασε το καταπλακωμένο χέρι του και το ακρωτηρίασε (χωρίς αναισθητικό) με τον... σουγιά που κουβαλούσε μαζί του. Εν συνεχεία, αφού πρώτα έδεσε το τραύμα, έκανε ραπέλ (κατάβαση με σχοινί) με ένα χέρι σε βράχο ύψους 20 μέτρων και πήρε με τα πόδια τον δρόμο της επιστροφής προς το αυτοκίνητό του. Να σημειωθεί πως ο Ράλστον εξακολουθεί να ορειβατεί με αξιοσημείωτη επιτυχία.
ΑΝΔΕΙΣ, 1972
Εγιναν «κανίβαλοι» και... ταινία
Οταν το αεροπλάνο που μετέφερε την εθνική ομάδα ράγκμπι της Ουρουγουάης στη Χιλή κατέπεσε στις Ανδεις τον Οκτώβριο του 1972, τα συνεργεία διάσωσης θεώρησαν πως όλοι οι επιβάτες είχαν σκοτωθεί, καθώς δεν κατόρθωσαν να εντοπίσουν το αεροσκάφος. Ομως από τους 45 επιβαίνοντες, σκοτώθηκαν επιτόπου οι 12, πέντε την επόμενη ημέρα υποκύπτοντας στα τραύματά τους, ένας την όγδοη ημέρα και οκτώ αργότερα όταν καταπλακώθηκαν από χιονοστιβάδα. Οι 16 που απέμειναν αναγκάστηκαν να τραφούν από τους νεκρούς συνεπιβάτες τους. Οταν πλέον έγινε φανερό πως κανείς δεν θα έρχονταν για να τους σώσει, ο Νάντο Παράντο και ο Ρομπέρτο Κανέσα περιπλανήθηκαν για μέρες στα βουνά και κατάφεραν να βρουν βοήθεια. Η απίστευτη περιπέτεια, που κράτησε 72 ημέρες, αποτέλεσε υλικό για πολλά βιβλία, ντοκιμαντέρ και έγινε ταινία με τίτλο «Οι Επιζήσαντες».
ΚΑΡΑΪΒΙΚΗ, 2008
Τη 15η μέρα πήραν το μεγάλο ρίσκο
Στις 17 Οκτωβρίου, 33 άνθρωποι ξεκίνησαν από τη Δομινικανή Δημοκρατία για το Πουέρτο Ρίκο. Καθώς το ταξίδι τους δεν θα διαρκούσε περισσότερο από μία ημέρα, ο καπετάνιος τούς προέτρεψε να μην πάρουν μαζί τους τρόφιμα. Επειτα όμως από μιάμιση μέρα ταξιδιού, οι 2 μηχανές του πλοιαρίου παρουσίασαν πρόβλημα. Ξεκίνησε καβγάς μεταξύ των επιβατών για το αν έπρεπε να γυρίσουν πίσω και ο καπετάνιος εξαφανίστηκε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Την 6η μέρα πέθανε ο πρώτος επιβάτης. Αφυδατωμένοι και πεινασμένοι, προσπάθησαν να συντηρηθούν με θαλασσινό και βρόχινο νερό, όμως μέσα σε 15 ημέρες πέθαναν 28 άτομα. Τότε αποφάσισαν να φάνε ανθρώπινο κρέας. «Κόψαμε από το πόδι και το στήθος. Κόψαμε μικρά κομματάκια και τα καταπίναμε σαν χάπια. Η γεύση είναι σαν βοδινό», ήταν η ωμή περιγραφή ενός επιζώντα, του 31χρονου Γκρεγκόριο Μαρία Μαριζάν.
ΒΙΕΤΝΑΜ, 2004
Η «οδύσσεια» είχε αίσιο τέλος
Είναι Ιούνιος και ο 33χρονος Βιετναμέζος Μπούι Ντουκ Φουκ έχει βγει για ψάρεμα καλαμαριών πάνω σε μια μικρή βάρκα από μπαμπού όταν ξαφνικά, προτού καλά καλά προλάβει να το συνειδητοποιήσει, ένα δυνατό ρεύμα τον στέλνει περισσότερα από 62 μίλια (100 χιλιόμετρα) μακριά από τις ακτές της επαρχίας Κουάνγκ Νγκάι. Τις επόμενες 14 ημέρες ο άτυχος ψαράς θα τις περάσει στη θάλασσα, πίνοντας τα? ούρα του (καθώς και το νερό της βροχής) και τρώγοντας... ωμή μια θαλάσσια χελώνα που είχε την τύχη να ψαρέψει. Η «οδύσσεια» του Βιετναμέζου έλαβε αίσιο τέλος με την παρέμβαση ενός άλλου αλιευτικού σκάφους το οποίο, σε ρόλο από μηχανής θεού, τον βρήκε λιπόθυμο πάνω στη βάρκα του και τον περιμάζεψε.
ΠΕΡΟΥ, 1985
Αγγιξε το... κενό και αναδύθηκε
Επεισοδιακή έμελλε να είναι η κατάβαση των Βρετανών ορειβατών Τζο Σίμσον και Σάιμον Γέιτς από την ύψους 6.344 μέτρων κορυφή Σιούλα Γκράντε των περουβιανών Ανδεων. Αρχικά, ο Σίμσον γλίστρησε, έπεσε και έσπασε το πόδι του. Ο Γέιτς έδεσε τον τραυματία πάνω του και άρχισε να τον κατεβάζει σιγά σιγά αλλά ο τελευταίος γλίστρησε και έμεινε να αιωρείται στο κενό, για περίπου μία ώρα. Ο Γέιτς δεδομένου ότι από εκεί που ήταν δεν μπορούσε ούτε να δει ούτε να ακούσει τον Σίμσον, αποφάσισε κάποια στιγμή να κόψει το σκοινί, με αποτέλεσμα ο τραυματίας να πέσει σε μια χαράδρα από ύψος 30 μέτρων και να χάσει τις αισθήσεις του. Παρά τα βαριά του τραύματα, ο Σίμσον, έκανε κατάβαση ως ένα σημείο και από εκεί συνέχισε την πορεία του, χωρίς φαγητό και νερό, μπουσουλώντας προς το καταφύγιο, στο οποίο τελικώς έφτασε τρεις ημέρες μετά.
ΤΑΣΜΑΝΙΑ, 2006
Δεν έχασαν την αισιοδοξία τους
«Είχαμε παγιδευτεί σε έναν μικρό χώρο με λίγο οξυγόνο. Δεν μπορούσαμε να σταθούμε όρθιοι ή να ανασηκωθούμε. Επρεπε να είμαστε γερμένοι στις πλάτες μας, κάτι που το κάναμε εναλλάξ. Τις πρώτες έξι ημέρες δεν είχαμε νερό ή φαγητό, μόνο μια μπάρα δημητριακών που την κόβαμε κομματάκια και τη μοιραζόμαστε. Καθώς δεν είχαμε νερό, ουρούσαμε στα κράνη μας για να έχουμε κάτι να πίνουμε». Με αυτά τα λόγια περιγράφει ο Τοντ Ράσελ τη δοκιμασία που πέρασε μαζί με τον Μπραντ Γουέμπ όταν παγιδεύτηκαν ένα χιλιόμετρο κάτω από την επιφάνεια της γης, σε ορυχείο χρυσού στην Τασμανία, ύστερα από κατολίσθηση βράχων. Εμειναν παγιδευμένοι 15 ημέρες και, καθώς δεν είχαν μεγάλη αισιοδοξία ότι θα κατάφερναν να τους βγάλουν ζωντανούς, προσπαθούσαν να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλο, λέγοντας ιστορίες, αστεία ή τραγουδώντας.
ΝΟΤΙΟΣ ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ, 1983
Από τον τυφώνα στην «Ιθάκη»
Δύο έμπειροι ιστιοπλόοι, ο Ρίτσαρντ Σαρπ και η Τάμι Ολντχαμ Ασκράφτ, αναλαμβάνουν να παραδώσουν το πολυτελές σκάφος «Χαζάνα» στους ιδιοκτήτες του στο Σαν Ντιέγκο. Ξεκινούν από την Ταϊτή με καιρό πρίμα για ένα ταξίδι που θα διαρκούσε 31 ημέρες. Εχοντας συμπληρώσει τις 20, τους βρίσκει ο τυφώνας Ρέιμοντ. Ενώ εκείνη κατεβαίνει κάτω για να ελέγξει το ραντάρ, ένα τεράστιο κύμα χτυπάει το σκάφος και το τουμπάρει. Μετά 27 ώρες συνέρχεται, σοβαρά τραυματισμένη. Ο Σαρπ έχει χαθεί, το κατάρτι του πλοίου έχει διαλυθεί και μαζί με αυτό και τα πανιά, η μηχανή έχει σπάσει όπως και τα ηλεκτρονικά συστήματα. Το μόνο που λειτουργεί είναι το τιμόνι. Καταφέρνοντας να ταξιδεύει με δύο κόμβους την ημέρα, έφτασε ύστερα από 40 ημέρες ταλαιπωρημένη, (ζύγιζε μόλις 50 κιλά, 20 κιλά λιγότερο απ’ ό,τι ήταν στο ξεκίνημα του ταξιδιού) στη Χαβάη.
ΑΪΤΗ, 2010
Τον έσωσε το «μαγικό» νερό
Ζωντανός ύστερα από 27 ημέρες μέρες ανασύρθηκε ο 28χρονος Ιβάν Μουνσί , ο οποίος είχε εγκλωβιστεί στα συντρίμμια ενός κτιρίου στο κέντρο της πρωτεύουσας της Αϊτής, Πορτ-ο-Πρενς, μετά τον καταστροφικό σεισμό των 7 Ρίχτερ που έπληξε τη χώρα στις αρχές του χρόνου. Ανασύρθηκε φανερά εξασθενημένος (έχασε 14 κιλά, σύμφωνα με την οικογένειά του) και έδειχνε να μην καταλαβαίνει τι ακριβώς του είχε συμβεί. Οπως είπε στους γιατρούς, κάποιος του έφερνε νερό όσο ήτανε εγκλωβισμένος, ιστορία που δεν είναι αληθινή, αφού κανείς δεν ήξερε πού ήταν. Οι διασώστες πιστεύουν πως υπήρχε κάποια πηγή νερού κοντά του, καθώς δούλευε σε μαγαζί που πουλούσε ρύζι.
ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΚΑΤΣΑΡΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΦΙΔΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου