Η ελεημοσύνη δεν είναι λύση...

Από τον συγγραφέα Δημήτρη Παπαχρήστο.

Μέσα στην πολύπλευρη και ποικιλόμορφη κρίση που περνάμε, πέρα από το κυνικό και αδυσώπητο πρόσωπο των κεντρικών και παραπληρωματικών εξουσιών, εμφανίζονται και ανθρώπινα στοιχεία, καθότι δεν μπορείς να σκοτώνεις με το χαμόγελο στα χείλη. Τα συμπληρωματικά διορθωτικά μέτρα παίζουν το παιχνίδι του Χότζα με την παράγκα του. Πονάνε και ματώνουν κι αυτοί που τα παίρνουν, όπως ο κύριος Λοβέρδος, αλλά δεν καλμάρουν τον θυμό και την οργή των εργαζομένων και, προπαντός, αυτών που ψήφισαν το κυβερνών κόμμα.

Αποδείχθηκαν βασιλικότεροι της τρόικας και παίρνουν σκληρότερα μέτρα για να την προλάβουν. Ακόμα και οι διαφωνούντες βουλευτές, όταν έρχεται η στιγμή να ψηφίσουν, σταματάνε τους λεονταρισμούς. Η εξουσία ενώνει και δεν γίνεται να μην είναι ωμή και ανάλγητη. Δεν μπορεί να είναι φιλανθρωπική και να κάνει εκπτώσεις. Οταν χρειάζεται, χρησιμοποιεί το όπλο της καταστολής και την προπαγάνδα της τρομοκρατίας και καλλιεργεί το όπλο της φοβίας.

Η αρνητική ψυχολογία παραλύει την αγορά και δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα στους ανθρώπους, που δεν νιώθουν απλώς στριμωγμένοι, αλλά προσβεβλημένοι κι αποτυχημένοι. Οι απολυμένοι της μέσης ηλικίας αισθάνονται να χάνεται η ζωή τους και οι πτυχιούχοι άνεργοι, που είναι πάνω από 350.000, να θέλουν να σκίσουν τα πτυχία τους. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα αρχίζουν να εμφανίζονται οι ποικιλότροπες εκπτώσεις. Αυξάνονται οι επιχειρήσεις που υποτίθεται κάνουν προσφορές σε αδύναμους ανθρώπους του κοινωνικού συνόλου, γίνονται μπίζνες βασισμένες, υποτίθεται, στην «κοινωνική οικονομία» και ονοματίζονται κινήσεις «επιχειρηματικής αλληλεγγύης».

Οπως είναι όμως τα πράγματα, το ανθρώπινο πρόσωπο των επιχειρήσεων δεν είναι φερέγγυο, γι’ αυτό και δεν πείθει, εκλαμβάνεται ως επικοινωνιακό τρικ για προσέλκυση πελατών. Το πρόβλημα δεν είναι φιλανθρωπικό, αν ήταν θα το είχαν λύσει η τεράστια περιουσία της Εκκλησίας και η φορολόγηση των κερδών των τραπεζών και η ευαισθησία των επιχειρηματιών που παρακάμπτουν το βραχυπρόθεσμο κέρδος και επενδύουν -υποτίθεται- στον ίδιο τον άνθρωπο.

Το πρόβλημα είναι ταξικό, γι’ αυτό και το κλίμα γίνεται συγκρουσιακό. Το καλοκαίρι και η υποτιθέμενη ραστώνη των λουομένων δεν υπάρχουν. Η πλειονότητα των ανθρώπων αδυνατεί να πάει διακοπές. Η κυβέρνηση θα κερδίσει λίγο χρόνο, που όμως από το φθινόπωρο θα τον χάσει, όταν άνθρωποι θα βγουν στους δρόμους, γιατί δεν είναι πεπεισμένοι πως τα μέτρα που παίρνονται είναι για το καλό τους και για το καλό της χώρας μας.

Οι εκσυγχρονισμοί και οι μεταρρυθμίσεις τελείωσαν, αφού πρώτα μας οδήγησαν στην κατάσταση τη σημερινή. Οι όποιες πολιτικοκοινωνικές ακροβασίες δεν μπορούν να σταθούν. Το πρόβλημα είναι συνολικό, του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Είναι απάνθρωπο και στηρίζεται στη βία, στην εκμετάλλευση και στο θεοποιημένο κέρδος.

Οι ψευδαισθήσεις και τα ψεύδη έχουν τελειώσει. Βρισκόμαστε μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα που δεν μας αρέσει και δεν την αντέχουμε. Το να φτιάξουμε την άλλη τη δική μας, μας λένε δεν γίνεται, κι όμως είναι εφικτό. Αρκεί να πιστέψουμε πως τίποτα δεν είναι μάταιο. Αδιέξοδο δεν υπάρχει, ούτε η δικαιολογία ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Δεν είμαστε μόνοι μας, όλη η Ενωμένη Ευρώπη βρίσκεται σε κρίση πολιτικοκοινωνικο-οικονομική και οι εργαζόμενοι σε πλήρη αναστάτωση. Μέσα από το παλιό και από αυτή την κρίση θα γεννηθεί το καινούργιο. Μέσα από το άπατο της απελπισίας ξεπηδάει η ελπίδα.

******************

Αναδημοσίευση από εδώ: Η ελεημοσύνη δεν είναι λύση