Περί ψήφου και Κυβερνητικής Πολιτικής!

Θεωρητικά, ψηφίζουμε κρίνοντας και συγκρίνοντας τα προγράμματα των κομμάτων που εκθέτουν την πραμάτεια τους για να μας δελεάσουν· από έλεγχο σε έλεγχο και από απόρριψη σε απόρριψη, καταλήγουμε άλλοι στην άρνηση (άκυρο, λευκό, αποχή), άλλοι στη μερική και προσωρινή ταύτιση (είναι η ψήφος των εκ προοιμίου κοψοχέρηδων) και άλλοι στην αποφασισμένη ψήφο, διαλέγοντας όποιον σχηματισμό βρίσκεται εγγύτερα στις ιδέες τους.

Και λέω θεωρητικά γιατί συνήθως το εκλογικό αποτέλεσμα το κρίνουν όσοι δεν έχουν κανένα συνειδησιακό, πνευματικό ή ιδεολογικό πρόβλημα, όσοι δηλαδή έχουν από καιρό υποβιβάσει (άλλοι ενθουσιωδώς και άλλοι εξαναγκασμένοι από τα πράγματα) τον πολίτη εαυτό τους σε πελάτη. Αυτοί δένονται πίσω από κομματικά άρματα με τα επιχρυσωμένα δεσμά του ρουσφετιού και του ιδιωτικού βολέματος, και πότε σαν «κλαδικάριοι», πότε σαν «γαλάζια παιδιά» συμπεραίνουν πως η αποτελεσματικότερη επιβιωτική μέθοδος είναι ο παρασιτισμός εις βάρος ενός σώματος που πια είναι οδυνηρά πρόδηλο ότι δεν μπορεί να θρέψει τους πάντες.
Θεωρητικά επίσης, επιλέγουμε διά της ψήφου μας ένα κόμμα που, δεσμευμένο από τις προεκλογικές του διακηρύξεις, θα δοκιμάσει (τουλάχιστον αυτό) να τις θέσει σε εφαρμογή.

Αλλά η πράξη, η πείρα, η ιστορία, άλλα δηλούν - ότι δηλαδή τα προγράμματα, συμπιλήματα από κατά συνθήκην ψεύδη και εθιμικές υποσχέσεις, είναι σκέτα προσχήματα. Το βλέπουμε και τώρα αυτό. Στις εκλογές του Οκτωβρίου (που ο κ. Καραμανλής, κατά οικουμενική πιθανόν πρωτοτυπία, τις αποφάσισε για ένα και μόνο λόγο: για να τις χάσει), η πλειοψηφία επέλεξε το ΠΑΣΟΚ διότι «ήξερε πού βρίσκονται τα χρήματα».

Και προέκυψε η (μη ψηφισθείσα βεβαίως) τρόικα του ΔΝΤ και ένα (επίσης μη νομιμοποιηθέν, έστω και σχετικώς, διά ψήφου) πρόγραμμα λιτότητας εξοντωτικό για όσους μετρούν ήδη μικρότατες τις αντοχές τους, αφού στους ώμους τους φορτώθηκαν αυτονοήτως τα αλλεπάλληλα προγράμματα λιτότητας των τελευταίων δεκαετιών.
Πως η ψήφος είναι φενακισμένη το ξέρουν κι όσοι δεν παρανοιάζονται για μοντέρνες ορολογίες. Κοινή επίσης είναι η γνώση ότι το πολιτικό μας σύστημα, ευεπίφορο σε πιέσεις, είναι δέσμιο εξωθεσμικών παραγόντων και διαπλεκόμενων συμφερόντων· αυτό σημαίνει ότι το βάρος της ψήφου είναι εξαρχής μειωμένο, αφού τον πρώτο λόγο τον έχουν όσοι ισχυροί δεν μπήκαν ίσως ποτέ στον κόπο να κουβαλήσουν τον όγκο τους σε κάποιο εκλογικό κέντρο.

Το ότι οι κυβερνήσεις μάλλον στους «χορηγούς» τους λογοδοτούν παρά στους «απλούς πολίτες», έστω σε όσους τις ανέδειξαν στην εξουσία, ανήκει επίσης στην «κατοχυρωμένη γνώση». Γνωρίζουμε, τέλος, όλοι πως η αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία αφέθηκε (από τους πολιτικούς αλλά και από τους πολίτες-πελάτες) να καταντήσει ένα πουκάμισο αδειανό, ένα κέλυφος, ένα άδειο τελετουργικό σχήμα που συγκινεί όλο και λιγότερους. Και λοιπόν; Πόσο νομιμοποιούν όλα τούτα τις συνεχώς επιθετικότερες προτάσεις για συγκρότηση «κυβέρνησης αρίστων»;

Tου Παντελή Μπουκάλα.

*********

Αναδημοσίευση από εδώ: Αδεια τελετουργικά.