.jpg)
Τα ρέστα τους δίνουν σε όλα τα επίπεδα, για να περάσει από την πίσω πόρτα η πανάκριβη και επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον καύση των απορριμμάτων στη χώρα μας, οι μεγαλοεργολάβοι, οι οποίοι ανακάλυψαν τη νέα «λεωφόρο» του κέρδους.
Τα ονόματα που κινούν τα νήματα είναι τα γνωστά και μη εξαιρετέα που μονοπωλούν τα μεγάλα έργα και τώρα έχουν αναλάβει εργολαβικά να πασάρουν και τη μέθοδο της καύσης των σκουπιδιών σχεδόν σε όλες τις περιφέρειες της χώρας, αφού ανακάλυψαν το νέο και πολλά υποσχόμενο για τις επόμενες δεκαετίες Ελ Ντοράντο.
Οι πιέσεις έχουν ξεκινήσει σε όλα τα επίπεδα, στους δημάρχους, τους νομάρχες, τους περιφερειάρχες, αρμόδιους και μη υπουργούς, συμβούλους και παρασυμβούλους σε πρώην και νυν ΥΠΕΧΩΔΕ, ΥΠΕΚΑ, Εσωτερικών και Μαξίμου.
Το στενό μαρκάρισμα έχει ξεκινήσει εδώ και τουλάχιστον 5 χρόνια και οι κόποι τους είναι στο παρά πέντε της «εξαργύρωσης», αφού ω, του θαύματος ο κεντρικός περιφερειακός σχεδιασμός για τη διαχείριση των απορριμμάτων αρχίζει και «μυρίζει» από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα νέες και πανάκριβες μεθόδους καύσης.
Οι προτάσεις πέφτουν σαν το χαλάζι από τη Ρόδο και τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Ημαθία, την Πελοπόννησο και την Κρήτη!
Η μεθόδευση ξεκίνησε με τη συνεργασία τοπικών «αρχόντων», οι οποίοι όχι μόνον έκαναν το «παπί», αλλά τρομοκρατούσαν τους πολίτες για την καταστροφή που θα φέρει στον τόπο τους ένας Χώρος Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων, γεμίζοντας παράλληλα την περιοχή τους με τους μεγαλοεργολάβους - πλασιέ των εργοστασίων καύσης.
Οι ίδιοι τοπικοί άρχοντες έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια κάθε προσπάθεια ανακύκλωσης και μόνον τώρα που οι πολίτες έχουν καταλάβει το παιχνίδι και οι δημοτικές εκλογές πλησιάζουν άρχισαν να το παίζουν προβληματισμένοι…
Διόδια και... σκουπίδια!
Από τους πρώτους επιχειρηματικούς ομίλους που έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στα «χρυσά» σκουπίδια είναι ο όμιλος Μπόμπολα, που φρόντισε την κατάλληλη στιγμή να «επενδύσει» στην τεχνολογία της καύσης μέσω του πλασαρίσματος της μεθόδου SDF και RDF.
Το κόλπο είναι γνωστό εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Η βιομηχανία της καύσης, βλέποντας να χάνει το παιχνίδι και δισεκατομμύρια ευρώ, άλλαξε τη στρατηγική της και προσπαθεί να πουλήσει με άλλα ονόματα την πραμάτεια της. Δεν μιλάνε, πλέον, για καύση, αλλά για αεριοποίηση, πυρόλυση, τεχνολογίες πλάσματος και το τυποποιημένο καύσιμο από απορρίμματα RDF, προσπαθώντας να «ξεπλύνουν» τη μέθοδο της καύσης και να την παρουσιάσουν ως μια «πράσινη» εναλλακτική πρόταση, με την οποία και ξεφορτωνόμαστε τα σκουπίδια και ενέργεια παράγουμε.
Μεγαλοπαράγοντες της Αυτοδιοίκησης έχουν μπει στο κόλπο και πιέζουν ώστε από οποιονδήποτε διαγωνισμό για τη διαχείριση των απορριμμάτων να μην αποκλειστεί καμία μέθοδος, ούτε η καύση. Και επειδή πρόκειται για μια πανάκριβη μέθοδο, έχουν «ράψει όλο το κοστούμι», αφού εάν περάσουν τα σχέδιά τους τα εργοστάσια θα γίνονται με «αυτοχρηματοδότηση», μικρή συμμετοχή του Δημοσίου και βέβαια την παραχώρηση για πάνω από μια 25ετία της εκμετάλλευσης του εργοστασίου καύσης στους μεγαλοεργολάβους των σκουπιδιών!
Οι πιέσεις είναι τέτοιες, που μέχρι στιγμής το υπουργείο Περιβάλλοντος εάν και προωθεί – και μάλιστα με πολύ θετικές νομοθετικές ρυθμίσεις – το ζήτημα της ανακύκλωσης, όχι μόνο δεν έχει πάρει θέση για το ζήτημα της καύσης των απορριμμάτων, αλλά στο σχέδιο νόμου για την προώθηση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας περνάει ως «βιοκαύσιμο» και συγκεκριμένα ως δευτερογενές καύσιμο το SDF και το RDF, που παράγονται από την καύση των σκουπιδιών.
Η έμμεση νομιμοποίηση της μεθόδου, μέσα από τα γρανάζια της παραγωγής ενέργειας, αποτελεί τον «Δούρειο Ίππο» για να περάσει η καύση σε όλες τις περιφέρειες της χώρας, αφού σχεδόν στο σύνολό τους έχει εκφραστεί ενδιαφέρον από μεγάλες εταιρείες.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η παράγραφος αυτή στο νομοσχέδιο για τις ΑΠΕ δεν αποκλείεται τελικά να αποσυρθεί από την Τίνα Μπιρμπίλη, όμως το θέμα της καύσης παραμένει ανοικτό όσο δεν υπάρχει μια σαφής πολιτική θέση. Όσο η κυβέρνηση και τα αρμόδια υπουργεία δεν ξεκαθαρίζουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν. Γιατί μπορεί μέχρι σήμερα οι αντιδράσεις των κατοίκων να έχουν αποτρέψει την εγκατάσταση εργοστασίου καύσης, τα συμφέροντα, όμως, που παίζονται είναι πολλά, μεγάλα και με διεθνείς συμμαχίες.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις πριν από λίγες ημέρες τέσσερις από τις μεγαλύτερες περιβαλλοντικές οργανώσεις της χώρας, η Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης, η Greenpeace, το Δίκτυο Μεσόγειος SOS και το WWF Ελλάς, κατήγγειλαν ότι «σε διάφορα μέρη της Ελλάδας (Αττική, Θεσσαλονίκη, Ημαθία, Ρόδο, Κρήτη, Πελοπόννησο) προωθούνται οι πιο επικίνδυνες και ακριβές τεχνολογικές επιλογές διαχείρισης απορριμμάτων», όπως είναι η βιολογική ξήρανση σε συνδυασμό με θερμική επεξεργασία – έτσι έχουν βαφτιστεί οι νέες μέθοδοι καύσης των απορριμμάτων.
Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις ζήτησαν, μάλιστα, από την υπουργό Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη να δώσει οριστική και ξεκάθαρη απάντηση στο πιο κρίσιμο δίλημμα: ορθολογική διαχείριση απορριμμάτων (πρόληψη - ανακύκλωση - κομποστοποίηση) ή ακριβή, αναποτελεσματική και επικίνδυνη καύση απορριμμάτων;
Όπως επεσήμαναν στην κοινή τους ανακοίνωση, «η απουσία ξεκάθαρης πολιτικής προς την κατεύθυνση της περιβαλλοντικά βιώσιμης διαχείρισης των απορριμμάτων τελικά ευνοεί την καύση».
Στο ερώτημα αυτό, καλό θα ήταν εν όψει και των δημοτικών εκλογών να απαντήσουν και οι υποψήφιοι δήμαρχοι, περιφερειάρχες και μίνι πρωθυπουργοί, η πλειονότητα των οποίων μέχρι σήμερα δείχνει να αγνοεί επιδεικτικά τη διαχείριση των σκουπιδιών μέσα από τη μέθοδο της ανακύκλωσης, περιορίζοντας τη δράση τους σε φιέστες και παιδικά χάπενινγκ, όταν, βέβαια, υπάρχουν χορηγοί…
Επενδύσεις και αντιδράσεις!
Ο όμιλος Μπόμπολα έκανε τις πρώτες επενδύσεις στη Θήβα και απλώς περιμένει το πράσινο φως για το πρώτο εργοστάσιο καύσης στη χώρα μας. Όπως καταγγέλλουν φορείς και κάτοικοι της περιοχής, η κατασκευαστική εταιρεία Ηλέκτωρ Α.Ε., συμφερόντων Μπόμπολα, που έχει αναλάβει την κατασκευή του Χώρου Υγειονομικής Ταφής στη Θήβα, αγόρασε ήδη εκτάσεις και για την κατασκευή του εργοστασίου καύσης, το οποίο θα έχει τη δυνατότητα να κάψει περίπου 200.000 τόνους τον χρόνο καύσιμης ύλης που προέρχεται από σκουπίδια (RDF), σε απόσταση έξι χιλιομέτρων από τη Θήβα.
Είναι χαρακτηριστικό του σκληρού πόκερ που παίζεται ότι αρχικά παράγοντες της περιοχής έβλεπαν με καλό μάτι την κατασκευή του εργοστασίου καύσης και άρχισαν να κινητοποιούνται μόνον όταν οι πολίτες ξεσηκώθηκαν.
Η Επιτροπή Αγώνα και βουλευτές του νομού επισκέφτηκαν την περασμένη Παρασκευή την υπουργό Περιβάλλοντος και φαίνεται ότι, τουλάχιστον για το εργοστάσιο καύσης στη Θήβα, η Τίνα Μπιρμπίλη έχει έτοιμη, εκτός απροόπτου, την κόκκινη κάρτα.
Την ίδια ώρα, όμως, η εταιρεία Ηλέκτωρ «χτυπάει» στην Ημαθία. Όπως καταγγέλλει η Οικολογική Κίνηση Βέροιας, η εταιρεία συμφερόντων Μπόμπολα επιχειρεί να κατασκευάσει σε απόσταση αναπνοής από τον Αλιάκμονα εργοστάσιο καύσης, το οποίο παρουσιάζει ως ερευνητικό πρόγραμμα με τη συμμετοχή ξένου πανεπιστημίου. Το εν λόγω εργοστάσιο θα κοστίσει περισσότερα από 20 εκατομμύρια ευρώ και θα παραχωρηθεί η εκμετάλλευσή του για 25 χρόνια στην εταιρεία.
Οι πληροφορίες λένε ότι διάφοροι «άρχοντες» πιέζουν για να εξασφαλίσουν 15 εκατομμύρια ευρώ από το ΥΠΕΚΑ και 5 εκατομμύρια ευρώ από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας και μάλιστα βρίσκονται σε καλό δρόμο.
Οι κάτοικοι και στην Ημαθία έχουν ξεσηκωθεί και δηλώνουν αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν την εγκατάσταση του εργοστασίου καύσης.
Το πρόβλημα, όμως, έχει πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις, αφού έκπληκτοι κάτοικοι και φορείς σε διάφορες περιοχές της χώρας ανακαλύπτουν ότι ο τόπος τους έχει «μελετηθεί» και έχει «επιλεγεί» για την εφαρμογή της νέας τεχνολογίας της καύσης για τη διαχείριση των απορριμμάτων τους.
Πρόσφατα έγινε θυελλώδης λαϊκή συνέλευση στα Αθίκια Κορινθίας, αφού και εκεί προβλέπεται η κατασκευή εργοστασίου καύσης έπειτα από πρόταση που κατατέθηκε στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας τον Οκτώβριο του 2009 από την εταιρεία POLYECO, η οποία έχει συνεργασία με την Ηλέκτωρ για παραγωγή ενέργειας από την καύση δεμάτων βιομάζας από σκουπίδια.
Ένα βήμα πριν από την κατασκευή εργοστασίου καύσης βρίσκεται και η Ρόδος με τη σύμφωνη γνώμη δημάρχων του νησιού αλλά και του νομάρχη Δωδεκανήσου.
Το εργοστάσιο θα δέχεται περίπου 250 τόνους απορριμμάτων την ημέρα και το κόστος κατασκευής του εκτιμάται σε πάνω από 10 εκατομμύρια ευρώ. Και σε αυτή την περίπτωση, επειδή δεν υπάρχει φράγκο, θα επιλεγεί η μέθοδος της συγχρηματοδότησης με την παραχώρηση της λειτουργίας του εργοστασίου σε ιδιώτες.
Η Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης και η Greenpeace θεωρούν το παράδειγμα της Ρόδου ως το πλέον αποκαλυπτικό για τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από το πλασάρισμα της μεθόδου της καύσης, η οποία λένε ότι είναι καταστροφική για την οικονομία, την υγεία και το περιβάλλον.
Όπως επισημαίνουν οι περιβαλλοντικές οργανώσεις, στη Ρόδο η επένδυση σε τεχνολογία καύσης απαιτεί 100 εκατομμύρια ευρώ, ενώ αντίθετα εάν εφαρμοστεί ένα ολοκληρωμένο σύστημα διαχείρισης απορριμμάτων (πρόληψη - ανάκτηση - ανακύκλωση - εναλλακτική διαχείριση - κομποστοποίηση), το κόστος υπολογίζεται περίπου στα 8 εκατομμύρια ευρώ!
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των περιβαλλοντικών οργανώσεων, «ταυτόχρονα για κάθε μία θέση εργασίας σε εργοστάσιο καύσης ή ΧΥΤΑ, η ολοκληρωμένη περιβαλλοντική διαχείριση προσφέρει από 10 έως και 300 θέσεις εργασίας, ανάλογα το υλικό και τη μέθοδο διαχείρισης, ενώ αποφεύγεται η έκλυση επικίνδυνων αερίων όπως οι διοξίνες και εξοικονομείται ενέργεια, με συνέπεια να μειώνεται η έκκληση διοξειδίου του άνθρακα».
Τα ονόματα που κινούν τα νήματα είναι τα γνωστά και μη εξαιρετέα που μονοπωλούν τα μεγάλα έργα και τώρα έχουν αναλάβει εργολαβικά να πασάρουν και τη μέθοδο της καύσης των σκουπιδιών σχεδόν σε όλες τις περιφέρειες της χώρας, αφού ανακάλυψαν το νέο και πολλά υποσχόμενο για τις επόμενες δεκαετίες Ελ Ντοράντο.
Οι πιέσεις έχουν ξεκινήσει σε όλα τα επίπεδα, στους δημάρχους, τους νομάρχες, τους περιφερειάρχες, αρμόδιους και μη υπουργούς, συμβούλους και παρασυμβούλους σε πρώην και νυν ΥΠΕΧΩΔΕ, ΥΠΕΚΑ, Εσωτερικών και Μαξίμου.
Το στενό μαρκάρισμα έχει ξεκινήσει εδώ και τουλάχιστον 5 χρόνια και οι κόποι τους είναι στο παρά πέντε της «εξαργύρωσης», αφού ω, του θαύματος ο κεντρικός περιφερειακός σχεδιασμός για τη διαχείριση των απορριμμάτων αρχίζει και «μυρίζει» από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα νέες και πανάκριβες μεθόδους καύσης.
Οι προτάσεις πέφτουν σαν το χαλάζι από τη Ρόδο και τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Ημαθία, την Πελοπόννησο και την Κρήτη!
Η μεθόδευση ξεκίνησε με τη συνεργασία τοπικών «αρχόντων», οι οποίοι όχι μόνον έκαναν το «παπί», αλλά τρομοκρατούσαν τους πολίτες για την καταστροφή που θα φέρει στον τόπο τους ένας Χώρος Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων, γεμίζοντας παράλληλα την περιοχή τους με τους μεγαλοεργολάβους - πλασιέ των εργοστασίων καύσης.
Οι ίδιοι τοπικοί άρχοντες έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια κάθε προσπάθεια ανακύκλωσης και μόνον τώρα που οι πολίτες έχουν καταλάβει το παιχνίδι και οι δημοτικές εκλογές πλησιάζουν άρχισαν να το παίζουν προβληματισμένοι…
Διόδια και... σκουπίδια!
Από τους πρώτους επιχειρηματικούς ομίλους που έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στα «χρυσά» σκουπίδια είναι ο όμιλος Μπόμπολα, που φρόντισε την κατάλληλη στιγμή να «επενδύσει» στην τεχνολογία της καύσης μέσω του πλασαρίσματος της μεθόδου SDF και RDF.
Το κόλπο είναι γνωστό εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Η βιομηχανία της καύσης, βλέποντας να χάνει το παιχνίδι και δισεκατομμύρια ευρώ, άλλαξε τη στρατηγική της και προσπαθεί να πουλήσει με άλλα ονόματα την πραμάτεια της. Δεν μιλάνε, πλέον, για καύση, αλλά για αεριοποίηση, πυρόλυση, τεχνολογίες πλάσματος και το τυποποιημένο καύσιμο από απορρίμματα RDF, προσπαθώντας να «ξεπλύνουν» τη μέθοδο της καύσης και να την παρουσιάσουν ως μια «πράσινη» εναλλακτική πρόταση, με την οποία και ξεφορτωνόμαστε τα σκουπίδια και ενέργεια παράγουμε.
Μεγαλοπαράγοντες της Αυτοδιοίκησης έχουν μπει στο κόλπο και πιέζουν ώστε από οποιονδήποτε διαγωνισμό για τη διαχείριση των απορριμμάτων να μην αποκλειστεί καμία μέθοδος, ούτε η καύση. Και επειδή πρόκειται για μια πανάκριβη μέθοδο, έχουν «ράψει όλο το κοστούμι», αφού εάν περάσουν τα σχέδιά τους τα εργοστάσια θα γίνονται με «αυτοχρηματοδότηση», μικρή συμμετοχή του Δημοσίου και βέβαια την παραχώρηση για πάνω από μια 25ετία της εκμετάλλευσης του εργοστασίου καύσης στους μεγαλοεργολάβους των σκουπιδιών!
Οι πιέσεις είναι τέτοιες, που μέχρι στιγμής το υπουργείο Περιβάλλοντος εάν και προωθεί – και μάλιστα με πολύ θετικές νομοθετικές ρυθμίσεις – το ζήτημα της ανακύκλωσης, όχι μόνο δεν έχει πάρει θέση για το ζήτημα της καύσης των απορριμμάτων, αλλά στο σχέδιο νόμου για την προώθηση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας περνάει ως «βιοκαύσιμο» και συγκεκριμένα ως δευτερογενές καύσιμο το SDF και το RDF, που παράγονται από την καύση των σκουπιδιών.
Η έμμεση νομιμοποίηση της μεθόδου, μέσα από τα γρανάζια της παραγωγής ενέργειας, αποτελεί τον «Δούρειο Ίππο» για να περάσει η καύση σε όλες τις περιφέρειες της χώρας, αφού σχεδόν στο σύνολό τους έχει εκφραστεί ενδιαφέρον από μεγάλες εταιρείες.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η παράγραφος αυτή στο νομοσχέδιο για τις ΑΠΕ δεν αποκλείεται τελικά να αποσυρθεί από την Τίνα Μπιρμπίλη, όμως το θέμα της καύσης παραμένει ανοικτό όσο δεν υπάρχει μια σαφής πολιτική θέση. Όσο η κυβέρνηση και τα αρμόδια υπουργεία δεν ξεκαθαρίζουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν. Γιατί μπορεί μέχρι σήμερα οι αντιδράσεις των κατοίκων να έχουν αποτρέψει την εγκατάσταση εργοστασίου καύσης, τα συμφέροντα, όμως, που παίζονται είναι πολλά, μεγάλα και με διεθνείς συμμαχίες.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις πριν από λίγες ημέρες τέσσερις από τις μεγαλύτερες περιβαλλοντικές οργανώσεις της χώρας, η Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης, η Greenpeace, το Δίκτυο Μεσόγειος SOS και το WWF Ελλάς, κατήγγειλαν ότι «σε διάφορα μέρη της Ελλάδας (Αττική, Θεσσαλονίκη, Ημαθία, Ρόδο, Κρήτη, Πελοπόννησο) προωθούνται οι πιο επικίνδυνες και ακριβές τεχνολογικές επιλογές διαχείρισης απορριμμάτων», όπως είναι η βιολογική ξήρανση σε συνδυασμό με θερμική επεξεργασία – έτσι έχουν βαφτιστεί οι νέες μέθοδοι καύσης των απορριμμάτων.
Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις ζήτησαν, μάλιστα, από την υπουργό Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη να δώσει οριστική και ξεκάθαρη απάντηση στο πιο κρίσιμο δίλημμα: ορθολογική διαχείριση απορριμμάτων (πρόληψη - ανακύκλωση - κομποστοποίηση) ή ακριβή, αναποτελεσματική και επικίνδυνη καύση απορριμμάτων;
Όπως επεσήμαναν στην κοινή τους ανακοίνωση, «η απουσία ξεκάθαρης πολιτικής προς την κατεύθυνση της περιβαλλοντικά βιώσιμης διαχείρισης των απορριμμάτων τελικά ευνοεί την καύση».
Στο ερώτημα αυτό, καλό θα ήταν εν όψει και των δημοτικών εκλογών να απαντήσουν και οι υποψήφιοι δήμαρχοι, περιφερειάρχες και μίνι πρωθυπουργοί, η πλειονότητα των οποίων μέχρι σήμερα δείχνει να αγνοεί επιδεικτικά τη διαχείριση των σκουπιδιών μέσα από τη μέθοδο της ανακύκλωσης, περιορίζοντας τη δράση τους σε φιέστες και παιδικά χάπενινγκ, όταν, βέβαια, υπάρχουν χορηγοί…
Επενδύσεις και αντιδράσεις!
Ο όμιλος Μπόμπολα έκανε τις πρώτες επενδύσεις στη Θήβα και απλώς περιμένει το πράσινο φως για το πρώτο εργοστάσιο καύσης στη χώρα μας. Όπως καταγγέλλουν φορείς και κάτοικοι της περιοχής, η κατασκευαστική εταιρεία Ηλέκτωρ Α.Ε., συμφερόντων Μπόμπολα, που έχει αναλάβει την κατασκευή του Χώρου Υγειονομικής Ταφής στη Θήβα, αγόρασε ήδη εκτάσεις και για την κατασκευή του εργοστασίου καύσης, το οποίο θα έχει τη δυνατότητα να κάψει περίπου 200.000 τόνους τον χρόνο καύσιμης ύλης που προέρχεται από σκουπίδια (RDF), σε απόσταση έξι χιλιομέτρων από τη Θήβα.
Είναι χαρακτηριστικό του σκληρού πόκερ που παίζεται ότι αρχικά παράγοντες της περιοχής έβλεπαν με καλό μάτι την κατασκευή του εργοστασίου καύσης και άρχισαν να κινητοποιούνται μόνον όταν οι πολίτες ξεσηκώθηκαν.
Η Επιτροπή Αγώνα και βουλευτές του νομού επισκέφτηκαν την περασμένη Παρασκευή την υπουργό Περιβάλλοντος και φαίνεται ότι, τουλάχιστον για το εργοστάσιο καύσης στη Θήβα, η Τίνα Μπιρμπίλη έχει έτοιμη, εκτός απροόπτου, την κόκκινη κάρτα.
Την ίδια ώρα, όμως, η εταιρεία Ηλέκτωρ «χτυπάει» στην Ημαθία. Όπως καταγγέλλει η Οικολογική Κίνηση Βέροιας, η εταιρεία συμφερόντων Μπόμπολα επιχειρεί να κατασκευάσει σε απόσταση αναπνοής από τον Αλιάκμονα εργοστάσιο καύσης, το οποίο παρουσιάζει ως ερευνητικό πρόγραμμα με τη συμμετοχή ξένου πανεπιστημίου. Το εν λόγω εργοστάσιο θα κοστίσει περισσότερα από 20 εκατομμύρια ευρώ και θα παραχωρηθεί η εκμετάλλευσή του για 25 χρόνια στην εταιρεία.
Οι πληροφορίες λένε ότι διάφοροι «άρχοντες» πιέζουν για να εξασφαλίσουν 15 εκατομμύρια ευρώ από το ΥΠΕΚΑ και 5 εκατομμύρια ευρώ από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας και μάλιστα βρίσκονται σε καλό δρόμο.
Οι κάτοικοι και στην Ημαθία έχουν ξεσηκωθεί και δηλώνουν αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν την εγκατάσταση του εργοστασίου καύσης.
Το πρόβλημα, όμως, έχει πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις, αφού έκπληκτοι κάτοικοι και φορείς σε διάφορες περιοχές της χώρας ανακαλύπτουν ότι ο τόπος τους έχει «μελετηθεί» και έχει «επιλεγεί» για την εφαρμογή της νέας τεχνολογίας της καύσης για τη διαχείριση των απορριμμάτων τους.
Πρόσφατα έγινε θυελλώδης λαϊκή συνέλευση στα Αθίκια Κορινθίας, αφού και εκεί προβλέπεται η κατασκευή εργοστασίου καύσης έπειτα από πρόταση που κατατέθηκε στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας τον Οκτώβριο του 2009 από την εταιρεία POLYECO, η οποία έχει συνεργασία με την Ηλέκτωρ για παραγωγή ενέργειας από την καύση δεμάτων βιομάζας από σκουπίδια.
Ένα βήμα πριν από την κατασκευή εργοστασίου καύσης βρίσκεται και η Ρόδος με τη σύμφωνη γνώμη δημάρχων του νησιού αλλά και του νομάρχη Δωδεκανήσου.
Το εργοστάσιο θα δέχεται περίπου 250 τόνους απορριμμάτων την ημέρα και το κόστος κατασκευής του εκτιμάται σε πάνω από 10 εκατομμύρια ευρώ. Και σε αυτή την περίπτωση, επειδή δεν υπάρχει φράγκο, θα επιλεγεί η μέθοδος της συγχρηματοδότησης με την παραχώρηση της λειτουργίας του εργοστασίου σε ιδιώτες.
Η Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης και η Greenpeace θεωρούν το παράδειγμα της Ρόδου ως το πλέον αποκαλυπτικό για τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από το πλασάρισμα της μεθόδου της καύσης, η οποία λένε ότι είναι καταστροφική για την οικονομία, την υγεία και το περιβάλλον.
Όπως επισημαίνουν οι περιβαλλοντικές οργανώσεις, στη Ρόδο η επένδυση σε τεχνολογία καύσης απαιτεί 100 εκατομμύρια ευρώ, ενώ αντίθετα εάν εφαρμοστεί ένα ολοκληρωμένο σύστημα διαχείρισης απορριμμάτων (πρόληψη - ανάκτηση - ανακύκλωση - εναλλακτική διαχείριση - κομποστοποίηση), το κόστος υπολογίζεται περίπου στα 8 εκατομμύρια ευρώ!
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των περιβαλλοντικών οργανώσεων, «ταυτόχρονα για κάθε μία θέση εργασίας σε εργοστάσιο καύσης ή ΧΥΤΑ, η ολοκληρωμένη περιβαλλοντική διαχείριση προσφέρει από 10 έως και 300 θέσεις εργασίας, ανάλογα το υλικό και τη μέθοδο διαχείρισης, ενώ αποφεύγεται η έκλυση επικίνδυνων αερίων όπως οι διοξίνες και εξοικονομείται ενέργεια, με συνέπεια να μειώνεται η έκκληση διοξειδίου του άνθρακα».
**************
Αναδημοσίευση από εδώ: Οι μεγαλο... σκουπιδιάρηδες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου