Η κρυφή γοητεία του καπιταλισμού.

ΝΙΚΟΣ ΤΣΑΓΚΡΗΣ.

Λοιπόν, που λέτε, είμαστε εξαρτημένοι από τον καπιταλισμό, έτοιμοι να θυσιάσουμε οικονομικά και εργασιακά κεκτημένα υπέρ της σωτηρίας του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό αποτυπώθηκε και στα γκάλοπ για την απήχηση των «μέτρων σταθερότητας»: «Η πλειονότητα των Ελλήνων εργαζομένων βρίσκει θετικά τα κυβερνητικά μέτρα που προβλέπουν πάγωμα και περικοπές μισθών, γενναία αύξηση στην τιμή των καυσίμων, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης...»!

Είναι δυνατόν;

Ναι, διότι είμαστε εξαρτημένοι απ’ τον καπιταλισμό, όπως οι καπνιστές από τη νικοτίνη. Εθισμένοι στα αγαθά του, στα λαμπερά παιχνίδια του. Τα καθρεφτάκια και τα κραγιόνια πλάνευ­αν τους Ινδιάνους και τους Αφρικανούς φύλαρχους (?) τα videogames, τα mp3 players και τα 3D phone ξετρελαίνουν εμάς και τα παιδιά μας: Ο καπιταλισμός βρίσκει και ξαναβρίσκει την κινητήρια δύναμή του στη δημιουργία αναγκών, λίγο ή πολύ τεχνητών, για κάθε άτομο, κάθε κοινωνία...
Είναι σαφές ότι το θέμα δεν αφορά μόνο τους Ελληνες, αλλά γενικότερα το ανθρώπινο είδος. Το οποίο, και διά μέσου των θρησκευτικών καθεστώτων αλλά και με το «πείραμα» του υπαρκτού σοσια­λι­σμού, απέδειξε ιστορικά πως δεν μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία του καπιτα­λι­στι­κού συστήματος. Πως δεν αντέχει χωρίς τα αγαθά του καπι­ταλισμού ούτε προς χάριν της... «αιω­νιό­τητας», ούτε προς χάριν της «ισό­τητας και της κοινω­νικής δικαιοσύνης»: Εχω τη βεβαιότητα (ενθυμούμενος το πάθος των Μοσχοβιτών του ’80, στην περίοδο της ΕΣΣΔ, για ένα μπλουτζίν, ένα ζευγάρι νάιλον κάλτσες, έναν αναπτήρα Ronson...) ότι μια ισχυρή παράμετρος για την αναίμακτη ανατροπή του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν η γοητεία που ασκούσαν τα λαμπερά αγαθά του καπιταλισμού στις κοινωνίες του «ανατολικού μπλοκ».
Να σώσουμε τον καπιταλισμό!

Να τον χρηματοδοτήσουμε από το υστέ­ρη­μά μας, να τον βοηθήσουμε να ξεπεράσει την κρίση! Είναι κάτι παράλογο, ειδικά όταν εκφράζεται από έναν λαό που μέχρι χθες οριζόταν ως λαός άναρχος, φημισμένος για την ανυπακοή του, την αντιεξουσια­στική ξεροκεφαλιά του.

Και όμως το κάνουμε, είμαστε "καθώς φαίνεται" έτοιμοι να το δεχτούμε αδιαμαρτύρητα!
Εν τέλει είμαστε μέτοχοι του καπιταλισμού!

Μέρος της κρίσης του και όχι μόνο της οικονομικής: «Υπάρχει κρίση πολιτισμού, κρίση στον ψυχισμό των ανθρώπων, η οποία εκδηλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο», είχε πει, λίγο πριν από τον θάνατό του, ο Ελληνας στοχαστής Κώστας Αξελός.