Στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος βρεθήκαμε το σωτήριον «ολυμπιακόν» έτος 2004, όταν αποδείξαμε ότι «μπορούμε», ράβοντας στόματα φίλων και εχθρών. Από τότε, οι προβολείς ξανάπεσαν πάνω μας με μανία τους τελευταίους μήνες, προκαλώντας μας συμπτώματα εθνικής καχεξίας.Η ανίκανη να διαχειριστεί τα λογιστικά της χώρα διασύρθηκε, η πιο γνωστή φράση του Χαρ. Τρικούπη ανασύρθηκε από το χρονοντούλαπο και η προεκλογική προτροπή του πρωθυπουργού «πάμε» έγινε προειδοποιητικός οδοδείκτης: «μπρος γκρεμός».
Ως καθημερινός ακροατής και αναγνώστης ανθρώπων που διατείνονται ότι γνωρίζουν, έχω μείνει με μια απορία: τι μεσολάβησε από τον Σεπτέμβριο του 2008, όταν ο τέως πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής διαβεβαίωνε ότι η οικονομία μας είναι θωρακισμένη, έως τον Οκτώβριο του 2009, οπότε διαπιστώθηκε ότι το φάντασμα της χρεοκοπίας πλανάται πάνω από την Ελλάδα;
Ποιοι έφταιξαν και τι πήγε τόσο (μα τόσο...) στραβά και μέσα σ’ ένα χρόνο μια χώρα μετατράπηκε σε χάντρα κομπολογιού; Λάθος εκτιμήσεις; Απανωτά ψέματα; Ελλειμμα σθένους και ανάληψης ευθυνών; Πολιτικά τερτίπια;
Ενα τεντωμένο σχοινί. Στη μια άκρη του η καραμανλική φράση «θωρακισμένη οικονομία» και στην άλλη άκρη η παπανδρεϊκή διαβεβαίωση «υπάρχουν λεφτά». Πάνω στο σχοινί, 11 εκατομμύρια ακροβάτες (μαζί με τους μετανάστες). Φοροφυγάδες και μη, τίμιοι και άτιμοι, πλούσιοι και φτωχοί, όλοι να δηλώνουν δυσαρεστημένοι, πιεσμένοι, κακόκεφοι. Μια μιζέρια μεγατόνων. Κι αν δεχθούμε πως η παγκόσμια κρίση ήταν η γόμωση, ποίων και πόσων τα... μυαλά, πυροδότησαν την έκρηξη; Παρηγοριά στον άρρωστο, θα πείτε, αν δοθούν απαντήσεις, ωστόσο το ζήτημα είναι και ηθικό π.χ. γι’ αυτούς που καλούνται πάλι να υποστούν θυσίες, αυτούς που δεν έκλεβαν το κράτος και μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με κάθε λογής ευέλικτους...
Αραγε έχει προβλεφθεί πρόγραμμα ανακύκλωσης για τα βουνά αποδείξεων που θα συγκεντρωθούν; Και τι θα γίνει με τους λιτοδίαιτους, τους μη εξαρτημένους από τα υλικά αγαθά, αυτοί τι πρέπει να κάνουν; Να αγοράζουν πράγματα που δεν χρειάζονται για να τύχουν επιεικέστερης φορολόγησης;
Υποβιβαστήκαμε άγαρμπα ως χώρα, σαν μια ποδοσφαιρική ομάδα σε παρακμή παίζουμε πια σε ξερό γήπεδο, οι ξένοι διαιτητές θα σφυρίζουν το παραμικρό φάουλ σ’ ένα παιχνίδι άγνωστης διάρκειας. Η Ελλάδα του «ποτέ δεν πεθαίνει», δίνει αγώνα επιβίωσης, με κατακόκκινα μάγουλα. Οχι από ντροπή.
Ποιοι έφταιξαν και τι πήγε τόσο (μα τόσο...) στραβά και μέσα σ’ ένα χρόνο μια χώρα μετατράπηκε σε χάντρα κομπολογιού; Λάθος εκτιμήσεις; Απανωτά ψέματα; Ελλειμμα σθένους και ανάληψης ευθυνών; Πολιτικά τερτίπια;
Ενα τεντωμένο σχοινί. Στη μια άκρη του η καραμανλική φράση «θωρακισμένη οικονομία» και στην άλλη άκρη η παπανδρεϊκή διαβεβαίωση «υπάρχουν λεφτά». Πάνω στο σχοινί, 11 εκατομμύρια ακροβάτες (μαζί με τους μετανάστες). Φοροφυγάδες και μη, τίμιοι και άτιμοι, πλούσιοι και φτωχοί, όλοι να δηλώνουν δυσαρεστημένοι, πιεσμένοι, κακόκεφοι. Μια μιζέρια μεγατόνων. Κι αν δεχθούμε πως η παγκόσμια κρίση ήταν η γόμωση, ποίων και πόσων τα... μυαλά, πυροδότησαν την έκρηξη; Παρηγοριά στον άρρωστο, θα πείτε, αν δοθούν απαντήσεις, ωστόσο το ζήτημα είναι και ηθικό π.χ. γι’ αυτούς που καλούνται πάλι να υποστούν θυσίες, αυτούς που δεν έκλεβαν το κράτος και μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με κάθε λογής ευέλικτους...
Αραγε έχει προβλεφθεί πρόγραμμα ανακύκλωσης για τα βουνά αποδείξεων που θα συγκεντρωθούν; Και τι θα γίνει με τους λιτοδίαιτους, τους μη εξαρτημένους από τα υλικά αγαθά, αυτοί τι πρέπει να κάνουν; Να αγοράζουν πράγματα που δεν χρειάζονται για να τύχουν επιεικέστερης φορολόγησης;
Υποβιβαστήκαμε άγαρμπα ως χώρα, σαν μια ποδοσφαιρική ομάδα σε παρακμή παίζουμε πια σε ξερό γήπεδο, οι ξένοι διαιτητές θα σφυρίζουν το παραμικρό φάουλ σ’ ένα παιχνίδι άγνωστης διάρκειας. Η Ελλάδα του «ποτέ δεν πεθαίνει», δίνει αγώνα επιβίωσης, με κατακόκκινα μάγουλα. Οχι από ντροπή.
Tου Κώστα Λεονταρίδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου