Μας λένε ότι οι θυσίες που καλείται να επωμιστεί ελληνικός λαός οφείλονται στην κρίση.
Οτι για το ξεπέρασμα της κρίσης «πρέπει» όλοι να συμβάλουμε.
Οτι όταν θα έρθει η ανάκαμψη, τότε όλοι θα δρέψουμε τους καρπούς της νέας «ανάπτυξης» που «θα κατανεμηθούν δίκαια».
*
Πόση αλήθεια υπάρχει στα παραπάνω;
Τόση όση αποτυπώνεται στα επίσημα στοιχεία για το πώς κατανεμήθηκε ο πλούτος που δημιούργησαν οι εργαζόμενοι όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Δηλαδή, καμία!
*
Ιδού πώς διαμορφώθηκε η κατάσταση από το 1990 μέχρι το 2007, πριν δηλαδή εκδηλωθεί η κρίση και ενώ στο μεσοδιάστημα η Ελλάδα συνυπέγραψε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη Συνθήκη της Λισαβόνας, εντάχθηκε στην ΟΝΕ και εισήγαγε το ευρώ:
-Το 1990 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 38 δισ. ευρώ. Το 2007 ανήλθε στα 208 δισ. Δηλαδή, αυξήθηκε κατά 5,5 φορές.
-Το 1990 - σύμφωνα με τα στοιχεία του «ICAP» - τα κέρδη των επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ) ήταν 575 εκατομμύρια ευρώ. Το 2007 τα κέρδη των επιχειρήσεων είχαν εκτιναχτεί στα 16 δισ. ευρώ. Δηλαδή, αυξήθηκαν κατά 28 φορές.
-Το 1990 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων σε σχέση με το ΑΕΠ ήταν 1,5%. Το 2007 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων ανήλθε στο 7,7% του ΑΕΠ. Που σημαίνει ότι αυξήθηκε πάνω από 5 φορές, ισόποσα δηλαδή προς την αύξηση του ΑΕΠ.
-Το 1990, το βασικό ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη ήταν 15 ευρώ. Το 2007 το βασικό μεροκάματο μόλις και μετά βίας είχε φτάσει στα 30 ευρώ...
*
Με άλλα λόγια:
Σε μια περίοδο, που καλύπτει σχεδόν δύο δεκαετίες και κατά τη διάρκεια των οποίων ο ελληνικός λαός πολλαπλασίασε με τη δουλειά του την περίφημη «πίτα»,
από την κατά 5,5 φορές αύξηση του ΑΕΠ της χώρας, το αποτέλεσμα ήταν τα κέρδη των καπιταλιστών να αυξηθούν κατά 28 φορές (!)
ενώ
ο εργάτης με την «αύξηση» κατά 1 φορά του κατώτατου μισθού του, έφτασε να ζει σε συνθήκες που σε αποπληθωρισμένες τιμές ισοδυναμούν με το ότι η αγοραστική του δύναμη έπεσε στα επίπεδα του 1985!
*
Να λοιπόν, ποιοι παράγουν και ποιοι δημιουργούν (οι εργαζόμενοι),
να ποιοι απομυζούν και σφετερίζονται αυτόν τον αμύθητο πλούτο (οι καπιταλιστές)
και να γιατί τα αφεντικά, ντόπια και ξένα, για να τους κάνουν τη «δουλειά» τους, αμείβουν τόσο πλουσιοπάροχα τους οικονομικούς και πολιτικούς μπιστικούς τους (τα «γκόλντεν μπόις» τους)...
Οτι για το ξεπέρασμα της κρίσης «πρέπει» όλοι να συμβάλουμε.
Οτι όταν θα έρθει η ανάκαμψη, τότε όλοι θα δρέψουμε τους καρπούς της νέας «ανάπτυξης» που «θα κατανεμηθούν δίκαια».
*
Πόση αλήθεια υπάρχει στα παραπάνω;
Τόση όση αποτυπώνεται στα επίσημα στοιχεία για το πώς κατανεμήθηκε ο πλούτος που δημιούργησαν οι εργαζόμενοι όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Δηλαδή, καμία!
*
Ιδού πώς διαμορφώθηκε η κατάσταση από το 1990 μέχρι το 2007, πριν δηλαδή εκδηλωθεί η κρίση και ενώ στο μεσοδιάστημα η Ελλάδα συνυπέγραψε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη Συνθήκη της Λισαβόνας, εντάχθηκε στην ΟΝΕ και εισήγαγε το ευρώ:
-Το 1990 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 38 δισ. ευρώ. Το 2007 ανήλθε στα 208 δισ. Δηλαδή, αυξήθηκε κατά 5,5 φορές.
-Το 1990 - σύμφωνα με τα στοιχεία του «ICAP» - τα κέρδη των επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ) ήταν 575 εκατομμύρια ευρώ. Το 2007 τα κέρδη των επιχειρήσεων είχαν εκτιναχτεί στα 16 δισ. ευρώ. Δηλαδή, αυξήθηκαν κατά 28 φορές.
-Το 1990 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων σε σχέση με το ΑΕΠ ήταν 1,5%. Το 2007 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων ανήλθε στο 7,7% του ΑΕΠ. Που σημαίνει ότι αυξήθηκε πάνω από 5 φορές, ισόποσα δηλαδή προς την αύξηση του ΑΕΠ.
-Το 1990, το βασικό ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη ήταν 15 ευρώ. Το 2007 το βασικό μεροκάματο μόλις και μετά βίας είχε φτάσει στα 30 ευρώ...
*
Με άλλα λόγια:
Σε μια περίοδο, που καλύπτει σχεδόν δύο δεκαετίες και κατά τη διάρκεια των οποίων ο ελληνικός λαός πολλαπλασίασε με τη δουλειά του την περίφημη «πίτα»,
από την κατά 5,5 φορές αύξηση του ΑΕΠ της χώρας, το αποτέλεσμα ήταν τα κέρδη των καπιταλιστών να αυξηθούν κατά 28 φορές (!)
ενώ
ο εργάτης με την «αύξηση» κατά 1 φορά του κατώτατου μισθού του, έφτασε να ζει σε συνθήκες που σε αποπληθωρισμένες τιμές ισοδυναμούν με το ότι η αγοραστική του δύναμη έπεσε στα επίπεδα του 1985!
*
Να λοιπόν, ποιοι παράγουν και ποιοι δημιουργούν (οι εργαζόμενοι),
να ποιοι απομυζούν και σφετερίζονται αυτόν τον αμύθητο πλούτο (οι καπιταλιστές)
και να γιατί τα αφεντικά, ντόπια και ξένα, για να τους κάνουν τη «δουλειά» τους, αμείβουν τόσο πλουσιοπάροχα τους οικονομικούς και πολιτικούς μπιστικούς τους (τα «γκόλντεν μπόις» τους)...
Αναδημοσίευση από εδώ:... και τα αφεντικά τους (Ριζοσπάστης:Τετάρτη 24 Φλεβάρη 2010).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου