27/1/10

Tα βουνά δείχνουν τα κόκαλά τους...

Tης Μαριάννας Τζιαντζή.
Για τις αποψιλωμένες πλαγιές της χώρας της μίλησε προχθές μια νεαρή Αϊτινή, η Μαριάν, στο Ζάππειο, στη διάρκεια του Μαραθωνίου Αλληλεγγύης του ΣΚΑΪ και της UNICEF. Η έλλειψη πόρων, εξήγησε, αναγκάζει τους συμπατριώτες της να υλοτομούν τα δάση τους. Μάλιστα, είπε στα γαλλικά μια αϊτινή παροιμία που περιγράφει αυτό το φαινόμενο: «τα βουνά μάς δείχνουν τα κόκαλά τους».
Κύκλους χρονικούς αλλά και γεωγραφικούς κάνει μερικές φορές η ζωή. Πριν από δυόμισι χρόνια, μιλώντας σε ένα κανάλι για τις φωτιές που είχαν κατακάψει τα δάση στην Εύβοια, ένας τσοπάνος είχε πει: «εγυμνώθηκε το βουνό». Και τα δικά μας βουνά δείχνουν τα κόκαλά τους και ας είναι διαφορετική η αιτία της γύμνιας τους.
Ηταν πολλές οι συγκινητικές στιγμές της Δευτέρας, όπως η απόφαση του Δήμου Αγαθονησίου να προσφέρει στον Μαραθώνιο ολόκληρο το κονδύλι που είχε προϋπολογιστεί για τις θερινές πολιτιστικές εκδηλώσεις στο ακριτικό αυτό νησί (5.000 ευρώ). Σε πολλές περιπτώσεις δεν μετράει το απόλυτο μέγεθος της προσφοράς, αλλά η προέλευσή της. Ανεργοι έδωσαν από το επίδομα αλληλεγγύης, χαμηλοσυνταξιούχοι από το υστέρημά τους, μαθητές έσπασαν τους κουμπαράδες τους, ενώ θετικά ανταποκρίθηκαν στρατιώτες από τις μονάδες τους, καθώς και άνθρωποι που βρίσκονταν στο κρεβάτι του πόνου ή πίσω από τα κάγκελα, ασθενείς, φυλακισμένοι.
Ωστόσο, αυτός ο Μαραθώνιος δεν είχε μόνο φιλανθρωπική διάσταση. Με αφορμή τον φονικό σεισμό, έγιναν πολλές αναφορές και συζητήσεις για τους αγώνες του αϊτινού λαού για ελευθερία, την αποικιοκρατία, την οικονομική εξάρτηση της χώρας από υπερεθνικούς οργανισμούς, τη δικτατορία των Ντιβαλιέ και τους προστάτες της, την ταραγμένη πολιτική ζωή των πρώτων χρόνων του 21ου αιώνα. Το όνομα του απελευθερωτή της Αϊτής (Τουσέν Λουβερτίρ) ακούγεται σήμερα πιο συχνά, μας είναι πιο οικείο από ό, τι το όνομα του νυν προέδρου της χώρας (Ρενέ Πρεβέλ) και ας έχουν περάσει πάνω από δύο αιώνες από εκείνη τη νικηφόρα και, για πολλούς από εμάς, άγνωστη ως προς τις λεπτομέρειές της επανάσταση των δούλων του 1804.

Η Αϊτή δεν είναι μόνο δάκρυα, ιδρώτας και αίμα, συμμορίες και βουντού. Η Μαριάν, που ζει πολλά χρόνια στην Ελλάδα και μιλάει πολύ καλά τα ελληνικά, μίλησε στο Ζάππειο για την καθημερινή ζωή της ειρηνικής Αϊτής, για τη μουσική και την κουζίνα της, μίλησε για έναν εξωστρεφή και χαρούμενο λαό, όμως όλα αυτά τα επισκιάζει το σημερινό δράμα, αφού τώρα στη χώρα λειτουργούν περισσότερα ορφανοτροφεία παρά σχολεία.
Δεν έχει ανάγκη μόνον ο αϊτινός λαός την υλική και ηθική συμπαράστασή μας. Ανάγκη έχουμε κι εμείς να νιώσουμε αληθινοί πολίτες του κόσμου, όχι μόνο στους τομείς της βιομηχανικής ψυχαγωγίας και της κατανάλωσης, αλλά στο πεδίο της γνώσης, της επίγνωσης και της πράξης - ιδίως αυτές τις δύσκολες ημέρες της κρίσης, που για κάποιους είναι ακόμα δυσκολότερες. Τα βουνά μάς δείχνουν τα κόκαλά τους, αλλά και οι καιροί τα δόντια τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια: