27/1/10

Απάτριδες για την πάρτη τους ...

Και να που φθάσαμε σε ένα ακόμα κορυφαίο σημείο του οδικού χάρτη προς την έρημο των Ταρτάρων, να πανηγυρίζουμε που οι τοκογλύφοι μάς δανείζουν ακόμα,
που μπορούν να μας πίνουν το αίμα (δανεισθήκαμε 8 δισ., για τα οποία θα πληρώσουμε 2,5 δισ. τόκους) -χουβαρντάδες, με τα παιδιά μας χρεωμένα ώς τον λαιμό, φθάσαμε να πανηγυρίζουμε που μπορούμε και μας πηδάνε ακόμα!
Κι όχι μόνον!
Αλλά οδοιπόροι στον ίδιον οδικό χάρτη, στον ίδιο μονόδρομο, ομνύουμε σαν τρομαγμένα καλά παιδιά στους Νεοφιλελεύθερους Θεούς ότι θα κάνουμε κι άλλες ιδιωτικοποιήσεις!
Να ιδιωτικοποιήσουμε, τι;
Τα ασημικά τα ιδιωτικοποίησε ο κ. Σημίτης, τα χρυσαφικά ο Κωστάκης - τι άλλο θα ιδιωτικοποιήσουμε; Το εικονοστάσι;
Είκοσι χρόνια όλο ιδιωτικοποιούμε και όλο και πτωχεύουμε.
Το κράτος πλέον δεν έχει πόρους και δανειζόμαστε.
Το πρόγραμμα σταθερότητας δεν είναι αναπτυξιακό και θα δανειζόμαστε.
Οσο δεν παράγεται πλούτος στη χώρα κι όσο με δάνεια θα αντιμετωπίζονται οι δαπάνες, τόσον και πιο πολύ θα βυθιζόμαστε στο χρέος. Ενα χρέος χάος!
Κι όμως! Το μόνον που φάνηκε να νοιάζει τους πλούσιους της χώρας, τώρα με την κρίση (όπως κι άλλες φορές συχνά στο παρελθόν) ήταν και είναι πώς θα «σώσουν» τα λεφτά τους, πώς θα τα βγάλουν απ' τη χώρα...
διότι το Κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα.
Εχει υπερπόντιες, οφ σορ, εταιρείες, έχει τράπεζες, πάει εκεί που θα βρει φθηνά εργατικά χέρια, αν θέλει να επενδυθεί ή εκεί που ανθούν οι φούσκες, πάει σε φορολογικούς παραδείσους και αν θέλει να ενθυλακωθεί πάει σε εχέμυθες τράπεζες και καγκελόφρακτα (εκ του καγγελάριος) κράτη,
δεν έχει πατρίδα το Κεφάλαιο,
βλέπει τις χώρες σαν χώρους, τους λαούς και τα έθνη ως πληθυσμούς και τις κυβερνήσεις ως μη κυβερνητικές οργανώσεις,
δεν έχει πατρίδα το Κεφάλαιο, αντιθέτως έχει πατρίδα η εργασία. Για τον εργάτη, τον εργαζόμενο, τον επιστήμονα πατρίδα είναι εκεί που ζει και δουλεύει,
εκεί που κλείνει το εργοστάσιο και μένει στον άσσο, εκεί που μένει η ελιά αμάζευτη στο δέντρο να πέσει να σαπίσει, να ποτίσει
με το δάκρυ της, ατιμασμένη, τη μάνα γη, τη στέρφα πια γη, γιατί έτσι το θέλει
ο μεσάζων, ο κομματικός καρεκλοκένταυρος, ο ξεπουλημένος αγροτοπατέρας, το κράτος
αυτών που δεν έχουν πατρίδα, το κράτος της αστικής τάξης.
Κι όταν σαπίζει η ελιά, μένει ατρύγητο κι εντέλει ξεριζώνεται το αμπέλι, όταν κλείνει η φάμπρικα ο γεωργός και ο εργάτης δεν έχουν πού να πάνε,
δεν έχουν οφ σορ εναλλακτική, ούτε θυρίδες και βίλες στη Ριβιέρα
μένουν στη λεηλατημένη πατρίδα να σαπίζουν μαζί της, ή αν την κάνουν, σε άλλη πατρίδα μητριά πάλι θα καταλήξουν, εκεί να πουλάνε την εργατική τους δύναμη, ή να ξεχειμωνιάζουν με την απελπισία τους κάτω απ' τα γιοφύρια.
..................................
Στην Κυπαρισσία -μου γράφει αναγνώστης- σε εγκαταλελειμμένα βαγόνια του τραίνου ξεχειμωνιάζουν πρόσφυγες, μετανάστες -όπου γης και πατρίς· αλλά πατρίς! αν στεριώσουν αυτοί οι άνθρωποι εδώ, αν οργώσουν, αν ιδρώσουν έχουν δικαίωμα πατρίδας -ίσως
όχι σαν εκείνης απ' την οποία τους έδιωξε το Κεφάλαιο, αλλά μιας νέας, όπου πάλι για το Κεφάλαιο θα δουλέψουν, είτε τους ξεριζώσει ξανά, είτε ριζώσουν,
γιατί αν το Κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, οι άνθρωποι έχουν. Στα χώματά του χοές απ' τα παιδιά του ελπίζει ο καθένας
κι απ' τα χώματα που χάνονται τα κόκκαλα των γονιών τους παίρνουν μαζί τους φεύγοντας οι κυνηγημένοι.
Τα σχολειά, τα εργοστάσια, τα νοσοκομεία, τα περβόλια, οι έρωτες, οι ακροθαλασσιές, τα δειλινά, όλα έχουν πατρίδες, μόνον τα λεφτά δεν έχουν...
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Δεν υπάρχουν σχόλια: