Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης είχε υποβληθεί, θυμάμαι, ερώτηση από βουλευτή της αντιπολίτευσης, με την οποία ζητούσε να του χορηγηθούν στοιχεία σχετικά με τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που απασχολούνταν στο στενό αλλά και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Κι εκείνο που επίσης θυμάμαι είναι πως η απάντηση που πήρε ήταν ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν ήταν σε θέση να του δώσει με ακρίβεια τα στοιχεία αυτά. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως ούτε και σήμερα θα είναι.
Διαβάζω τώρα ότι ο υπουργός Οικονομικών αποφάσισε, μαζί με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, να συσταθεί ανεξάρτητη επιτροπή προκειμένου να καταγραφεί η πραγματική κατάσταση της Οικονομίας και το πραγματικό ύψος του δημοσιονομικού ελλείμματος. Ομολογείται δηλαδή δημόσια ότι το ελληνικό κράτος δεν γνωρίζει με ακρίβεια ποια είναι η οικονομική κατάσταση της χώρας και άρα, μέχρι να το μάθει, θα βαδίζουμε στα στραβά.
Θεωρητικά πρόκειται για δύο διαφορετικά προβλήματα, αλλά στην πραγματικότητα μιλάμε για το ίδιο πράγμα: τη διαχρονική ανικανότητα της ελληνικής Πολιτείας να διατηρεί μια στοιχειώδη τάξη σε βασικές λειτουργίες της. Να ξέρει πόσους υπαλλήλους και σε ποιες υπηρεσίες απασχολεί και πόσα χρήματα ξοδεύει και παράλληλα εισπράττει. Απλά και αυτονόητα πράγματα για κάθε σοβαρή χώρα, αλλά ανέφικτα, όπως αποδεικνύεται, για τη δική μας, όπου η προχειρότητα και η ανευθυνότητα αποτελούν το σήμα-κατατεθέν της.
Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε συνεχώς. Είναι γενικά αποδεκτό ότι διαθέτουμε υπερβολικά μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, αλλά κάθε τόσο ακούμε για υπηρεσίες που υπολειτουργούν. Απόδειξη η πανταχόθεν εκτοξευόμενη απειλή ότι δήμοι, νομαρχίες και ποιος ξέρει ποιες άλλες υπηρεσίες θα κατεβάσουν τα ρολά μετά την απόφαση για τα stage. Και την ίδια ώρα, αλλού οι υπεράριθμοι «χτυπάνε μύγες» ή δεν βρίσκουν καρέκλα να καθίσουν και οι αποσπασμένοι σε αλλότρια καθήκοντα εκπαιδευτικοί ή αστυνομικοί φτάνουν και περισσεύουν για να καλύψουν τα κενά στους τομείς εκπαίδευσης και ασφάλειας.
Κοντολογίς, εκείνο που χρειαζόμαστε είναι οργάνωση και μεθοδικότητα. Να ξέρουμε πού πατάμε, τι μας λείπει και τι οικονομικά περιθώρια έχουμε. Χωρίς αυτά κάθε προσπάθεια είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Θεωρητικά πρόκειται για δύο διαφορετικά προβλήματα, αλλά στην πραγματικότητα μιλάμε για το ίδιο πράγμα: τη διαχρονική ανικανότητα της ελληνικής Πολιτείας να διατηρεί μια στοιχειώδη τάξη σε βασικές λειτουργίες της. Να ξέρει πόσους υπαλλήλους και σε ποιες υπηρεσίες απασχολεί και πόσα χρήματα ξοδεύει και παράλληλα εισπράττει. Απλά και αυτονόητα πράγματα για κάθε σοβαρή χώρα, αλλά ανέφικτα, όπως αποδεικνύεται, για τη δική μας, όπου η προχειρότητα και η ανευθυνότητα αποτελούν το σήμα-κατατεθέν της.
Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε συνεχώς. Είναι γενικά αποδεκτό ότι διαθέτουμε υπερβολικά μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, αλλά κάθε τόσο ακούμε για υπηρεσίες που υπολειτουργούν. Απόδειξη η πανταχόθεν εκτοξευόμενη απειλή ότι δήμοι, νομαρχίες και ποιος ξέρει ποιες άλλες υπηρεσίες θα κατεβάσουν τα ρολά μετά την απόφαση για τα stage. Και την ίδια ώρα, αλλού οι υπεράριθμοι «χτυπάνε μύγες» ή δεν βρίσκουν καρέκλα να καθίσουν και οι αποσπασμένοι σε αλλότρια καθήκοντα εκπαιδευτικοί ή αστυνομικοί φτάνουν και περισσεύουν για να καλύψουν τα κενά στους τομείς εκπαίδευσης και ασφάλειας.
Κοντολογίς, εκείνο που χρειαζόμαστε είναι οργάνωση και μεθοδικότητα. Να ξέρουμε πού πατάμε, τι μας λείπει και τι οικονομικά περιθώρια έχουμε. Χωρίς αυτά κάθε προσπάθεια είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου