Σήμερα, 5 Ιουνίου, το περιβάλλον δεν γιορτάζει. Παρά τις «γιορτές» των επισήμων, των κυβερνήσεων, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, των καθωσπρέπει ρυπαντών και των αξιότιμων εμπρηστών, ακόμα και των οικολόγων με ISO από την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι εργαζόμενοι βλέπουν το περιβάλλον να υποβαθμίζεται και να εμπορευματοποιείται, να μοσχοπουλιέται ενώ καταστρέφεται. Η περιβαλλοντική κρίση είναι μία ακόμα απόδειξη της αποτυχίας του καπιταλισμού. Η κλιματική αλλαγή, τα καμένα δάση, οι καταπατημένες παραλίες, η ατμοσφαιρική ρύπανση, τα ποτάμια οχετοί και ο πολιτισμός των σκουπιδιών, των χωματερών και της κατανάλωσης, οι ελεύθεροι χώροι που γίνονται ρίαλ εστέιτ, απαιτούν την κινητοποίηση των εργαζομένων και των κατοίκων για να πάρουν το περιβάλλον και τον αγώνα στα χέρια τους. Η διέξοδος δεν βρίσκεται στην «πράσινη ανάπτυξη» και στην «πράσινη επιχειρηματικότητα» (όπως προτείνουν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και συνεπικουρούν οι μεταλλαγμένοι Οικολόγοι Πράσινοι), γιατί έτσι μετατρέπεται το περιβάλλον σε «μπίζνα».
Η παγκόσμια μέρα για το περιβάλλον συμπίπτει εφέτος με τις ευρωεκλογές.
Δίνεται έτσι η ευκαιρία στα κόμματα της άρχουσας τάξης και στους συνοδοιπόρους τους να εντείνουν τις υποκριτικές τους κορώνες για τη δήθεν περιβαλλοντική τους ευαισθησία, για την «πράσινη οικονομία» και για τους «πράσινους φόρους», συγκαλύπτοντας ότι αποτελούν πολιτικές παραπέρα στήριξης της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Αυτές οι πολιτικές δεν αμφισβητούν τη ληστρική δράση του κεφαλαίου σε βάρος του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας. Αντίθετα, αναθέτουν στη συνέχεια στους μονοπωλιακούς ομίλους να διαχειρισθούν τα περιβαλλοντικά προβλήματα που οι ίδιοι δημιουργούν και να καρπωθούν νέα κέρδη. Οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου θα διακηρύξουν επίσης τη συνευθύνη «όλων μας» απέναντι στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος, σε μια προσπάθεια να αθωώσουν τη δράση του κεφαλαίου, να διαμορφώσουν συνείδηση συνενοχής στα λαϊκά στρώματα. Η πραγματικότητα, όμως, δεν κρύβεται:
Δεν φταίει γενικά κι αφηρημένα ο άνθρωπος, η εργασία και οι γνώσεις του, οι επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις, για τις τεράστιες καταστροφές στο περιβάλλον, την έλλειψη καθαρού νερού και υγιεινών τροφίμων, τις αρρώστιες που θερίζουν εκατομμύρια ζωές κάθε χρόνο. Φταίει, αντίθετα, η ίδια η φύση του καπιταλιστικού συστήματος που γεννάει, αναπαράγει και επιδεινώνει τα προβλήματα αυτά, το συνεχές κυνήγι για μεγαλύτερα κέρδη. Φταίνε, στο πλαίσιο αυτό, οι διεθνείς συμφωνίες, οι θεσμοί και οι νόμοι που προστατεύουν σε παγκόσμιο , σε ευρωενωσιακό και σε εθνικό επίπεδο τη μεγάλη ατομική ιδιοκτησία στη γή, στις πλουτοπαραγωγικές πηγές, στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Γι' αυτό και η προστασία του περιβάλλοντος δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί ανεξάρτητα από τον ταξικό προσανατολισμό του δρόμου ανάπτυξης που ακολουθεί κάθε κοινωνία.
Φυσικά και στη χώρα μας οι συνέπειες των παραπάνω αιτίων είναι σοβαρές με χαρακτηριστικές, μεταξύ άλλων, περιπτώσεις:
*Τη ρύπανση των νερών του Ασωπού, των υπόγειων νερών των Οινοφύτων και της γύρω περιοχής, του Κηφισού, της Κορώνειας, του Αμβρακικού, του Σπερχειού, του Μαλιακού, του Θερμαϊκού, της Βιστωνίδας και άλλων ποταμών, λιμνών και κόλπων.
*Τα καμένα δάση σ' όλη την Αττική, στην Ηλεία, τη Μεσσηνία, την Εύβοια, μαζί και οι κατεστραμμένοι αγρότες.
*Τις υπερκορεσμένες με εργοστασιακούς αέριους ρύπους αστικές περιοχές όπως το Θριάσιο, η Μεγαλόπολη, η Πτολεμαΐδα, η Λάρυμνα.
*Τη βλαβερή για την υγεία ατμόσφαιρα στα μεγάλα και σε μικρότερα αστικά κέντρα, όπου οι ελάχιστοι πνεύμονες πρασίνου (ελεύθεροι πράσινοι χώροι, περιαστικά δάση) συρρικνώνονται όλο και περισσότερο.
*Την παραπέρα εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων, τον αποκλεισμό της λαϊκής οικογένειας από τις παραλίες σε αστικά κέντρα και σε νησιά.
*Το δραματικό αδιέξοδο στη διάθεση των απορριμμάτων, την πλήρη ανυπαρξία υποδομών επεξεργασίας επικίνδυνων αποβλήτων.
*Το τεράστιο έλλειμμα σε μονάδες βιολογικού καθαρισμού αστικών λυμάτων, την υπολειτουργία όσων υπάρχουν, την ανύπαρκτη πρακτικά επεξεργασία των υγρών βιομηχανικών αποβλήτων.
Δεν φταίει γενικά κι αφηρημένα ο άνθρωπος, η εργασία και οι γνώσεις του, οι επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις, για τις τεράστιες καταστροφές στο περιβάλλον, την έλλειψη καθαρού νερού και υγιεινών τροφίμων, τις αρρώστιες που θερίζουν εκατομμύρια ζωές κάθε χρόνο. Φταίει, αντίθετα, η ίδια η φύση του καπιταλιστικού συστήματος που γεννάει, αναπαράγει και επιδεινώνει τα προβλήματα αυτά, το συνεχές κυνήγι για μεγαλύτερα κέρδη. Φταίνε, στο πλαίσιο αυτό, οι διεθνείς συμφωνίες, οι θεσμοί και οι νόμοι που προστατεύουν σε παγκόσμιο , σε ευρωενωσιακό και σε εθνικό επίπεδο τη μεγάλη ατομική ιδιοκτησία στη γή, στις πλουτοπαραγωγικές πηγές, στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Γι' αυτό και η προστασία του περιβάλλοντος δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί ανεξάρτητα από τον ταξικό προσανατολισμό του δρόμου ανάπτυξης που ακολουθεί κάθε κοινωνία.
Φυσικά και στη χώρα μας οι συνέπειες των παραπάνω αιτίων είναι σοβαρές με χαρακτηριστικές, μεταξύ άλλων, περιπτώσεις:
*Τη ρύπανση των νερών του Ασωπού, των υπόγειων νερών των Οινοφύτων και της γύρω περιοχής, του Κηφισού, της Κορώνειας, του Αμβρακικού, του Σπερχειού, του Μαλιακού, του Θερμαϊκού, της Βιστωνίδας και άλλων ποταμών, λιμνών και κόλπων.
*Τα καμένα δάση σ' όλη την Αττική, στην Ηλεία, τη Μεσσηνία, την Εύβοια, μαζί και οι κατεστραμμένοι αγρότες.
*Τις υπερκορεσμένες με εργοστασιακούς αέριους ρύπους αστικές περιοχές όπως το Θριάσιο, η Μεγαλόπολη, η Πτολεμαΐδα, η Λάρυμνα.
*Τη βλαβερή για την υγεία ατμόσφαιρα στα μεγάλα και σε μικρότερα αστικά κέντρα, όπου οι ελάχιστοι πνεύμονες πρασίνου (ελεύθεροι πράσινοι χώροι, περιαστικά δάση) συρρικνώνονται όλο και περισσότερο.
*Την παραπέρα εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων, τον αποκλεισμό της λαϊκής οικογένειας από τις παραλίες σε αστικά κέντρα και σε νησιά.
*Το δραματικό αδιέξοδο στη διάθεση των απορριμμάτων, την πλήρη ανυπαρξία υποδομών επεξεργασίας επικίνδυνων αποβλήτων.
*Το τεράστιο έλλειμμα σε μονάδες βιολογικού καθαρισμού αστικών λυμάτων, την υπολειτουργία όσων υπάρχουν, την ανύπαρκτη πρακτικά επεξεργασία των υγρών βιομηχανικών αποβλήτων.
*Το πρόβλημα της παράδοσης της ελληνικής φύσης στην απληστία μεγαλοεργολάβων παραγωγής ενέργειας, που με το πρόσχημα της ανάπτυξης ήπιων-ανακυκλώσιμων πηγών ενέργειας καταστρέφουν παρθένα βουνά και ποτάμια.
Καταγγέλλουμε την πολιτική των κομμάτων που εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου, πολιτική που εμπορευματοποιεί δάση, νερά, ακτές και ταυτόχρονα δίνει τη δυνατότητα εμπορευματοποίησης και κερδοφορίας από την εκμετάλλευση των περιβαλλοντικών προβλημάτων που προκαλεί η ίδια η καπιταλιστική επιχειρηματική δραστηριότητα.
Αποκορύφωμα αυτής της πολιτικής είναι η ευρωενωσιακή θέση «ο ρυπαίνων πληρώνει», που σημαίνει ότι συνεχίζει να ρυπαίνει, μετακυλίοντας το όποιο κόστος στη λαϊκή κατανάλωση. Αυτή η κατάσταση δεν είναι μονόδρομος για τη λαϊκή πλειοψηφία στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο.
Υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης με κίνητρο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών κι όχι του καπιταλιστικού κέρδους. Προϋποθέτει ότι δάση, νερά, ακτές, όπως και ο ορυκτός πλούτος, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, οι οδικές υποδομές και οι βιομηχανίες θα γίνουν λαϊκή περιουσία, θα ενταχθούν στον κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής που θα υπολογίζει και την περιφερειακή ανάπτυξη και την ορθολογική επίδραση του ανθρώπου στη φύση. Σε αυτόν το δρόμο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, στη λαϊκή οικονομία, θ' αναπτυχθούν και νέες τεχνολογίες φιλικότερες προς τη φύση, καθώς και ανάλογη συνείδηση.
Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη η αντικαπιταλιστική οικολογία, γιατί η υπεράσπιση του περιβάλλοντος απαιτεί σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα.
Υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης με κίνητρο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών κι όχι του καπιταλιστικού κέρδους. Προϋποθέτει ότι δάση, νερά, ακτές, όπως και ο ορυκτός πλούτος, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, οι οδικές υποδομές και οι βιομηχανίες θα γίνουν λαϊκή περιουσία, θα ενταχθούν στον κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής που θα υπολογίζει και την περιφερειακή ανάπτυξη και την ορθολογική επίδραση του ανθρώπου στη φύση. Σε αυτόν το δρόμο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, στη λαϊκή οικονομία, θ' αναπτυχθούν και νέες τεχνολογίες φιλικότερες προς τη φύση, καθώς και ανάλογη συνείδηση.
Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη η αντικαπιταλιστική οικολογία, γιατί η υπεράσπιση του περιβάλλοντος απαιτεί σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα.
Κάθε πολιτική μάχη μπορεί να έχει τη δική της αποφασιστική συνδρομή. Σε δύο μέρες είναι η μάχη των ευρωεκλογών.
Με την ψήφο μας μπορεί στις 8 Ιούνη να καταγραφεί ένας πολιτικός τριγμός στην πολιτική σε βάρος του λαού και του φυσικού περιβάλλοντος, να σηματοδοτηθεί το άνοιγμα του δρόμου για ριζικές αλλαγές στον πολιτικό συσχετισμό, για πολιτική από το λαό για το λαό, συμβατή με τη σχέση ανθρώπου - φύσης.
ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΚΑΤΑ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ "ΠΡΑΣΙΝΗΣ" ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΟΤΙ ΑΠΕΜΕΙΝΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου