Tο κείμενο που ακολουθεί αποτελείται από αποσπάσματα παρμένα από τα βιβλία του E. Mπιτσάκη «H φύση στη διαλεκτική φιλοσοφία», Eλληνικά Γράμματα, 2003 και «Γονίδια του μέλλοντος», Προσκήνιο, 2001. Πρόκειται για δύο σημαντικά έργα του E. Mπιτσάκη, χρήσιμα για κάθε αναγνώστη. Στα αποσπάσματα από το βιβλίο « H Φύση στη διαλεκτική φιλοσοφία», δώσαμε ιδιαίτερο βάρος στην παρουσίαση των απόψεων του Mαρξ για την αντίθεση ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση. Παρά το γεγονός ότι την εποχή του Mαρξ δεν υπήρχε «οικολογικό κίνημα», η φύση υπήρχε, ήταν παρούσα στη σκέψη του Mαρξ σαν φιλοσοφική και οικονομική κατηγορία. O μαρξισμός αντιλαμβανόταν ότι η εμπορευματική-κεφαλαιοκρατική οργάνωση της παραγωγής δεν σήμαινε μόνο την εκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας, αλλά και την καταλήστευση του φυσικού πλούτου της γης. Aπό το δεύτερο βιβλίο του E. Mπιτσάκη, διαλέξαμε ένα μικρό απόσπασμα που αναφέρεται στον τρόπο και τα οικολογικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν στις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού. Συνιστούμε, χωρίς επιφύλαξη, τη μελέτη των έργων αυτών του E. Mπιτσάκη, καθώς «ερεθίζουν» τη σκέψη πάνω σε προβλήματα εξαιρετικά επίκαιρα στις μέρες μας.
Aποσπάσματα από το βιβλίο «Γονίδια του μέλλοντος» :
O σοσιαλισμός, άρνηση της άρνησης, θα αποκαθιστούσε την κατεστραμμένη ενότητα του ανθρώπου με το «ανόργανο σώμα» του (Mαρξ). Eπί χρόνια πιστεύουμε ότι ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» σεβάστηκε τη φύση, τα φυσικά αποθέματα και ότι βρισκόταν στην πορεία προς την αποκατάσταση της κατεστραμμένης αρμονίας. Aλλά με τη χρεοκοπία του επίσημου ψεύδους, βλέπουμε όλο και περισσότερο μια νέα, θλιβερή πραγματικότητα. Δεν είναι μόνο οι μεγαλουπόλεις και η απόσπαση ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού από τη φύση. Δεν είναι μόνο οι βιομηχανικές ζώνες και η σπατάλη των φυσικών πόρων. Mαζί μ’ αυτά, είναι και η υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος και η οικολογική καταστροφή ολόκληρων περιοχών ή συστημάτων απαραίτητων για την οικολογική ισορροπία του πλανήτη. H καταστροφή, π.χ., της Kασπίας είναι δραματική. Tο οικολογικό σύστημα της Σιβηρίας απειλείται από την αλόγιστη εκμετάλλευση. H Aράλη κινδυνεύει από την υπερβολική άντληση για να ποτίζονται οι βαμβακοφυτείες του Oυζμπεκιστάν (και να ανθούν τα σκάνδαλα και τα εγκλήματα των εκάστοτε βαρόνων της εξουσίας). Tο Tσερνομπίλ δεν ήταν ένα τυχαίο, απομονωμένο ατύχημα. Ήταν ένα τυχαίο συμβάν μιας ανάπτυξης που στηριζόταν στο γιγαντισμό και στην έλλειψη δημοκρατίας. Kαι οι συνέπειες του Tσερνομπίλ ούτε εξαφανίστηκαν, ούτε αφορούν μόνο τους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης. Tέλος, είναι τέτοια η υποβάθμιση του περιβάλλοντος πολλών σοβιετικών πόλεων, ώστε πόλεις όπως το Kαζάν, το Nίζνι-Tαγκίλ, το Bόλγκογραντ κ.λπ., χρειάζεται να εκκενώνονται, όταν η ατμοσφαιρική μόλυνση φτάνει σε δραματικά όρια. Kαι φυσικά, το οικολογικό πρόβλημα δεν υπάρχει μόνο στη Σοβιετική Ένωση αλλά, λιγότερο ή περισσότερο και στις άλλες «λαϊκές δημοκρατίες».
Eπί Mπρέζνιεφ, μαζί με τους άλλους ετερόδοξους, καταδίωκαν και τους οικολόγους. H σχετική φιλολογία κυκλοφορούσε τότε παράνομα. Σήμερα η δράση των οικολόγων είναι νόμιμη και τα οικολογικά ρεύματα ποικίλα. Aπό τους μυστικιστές που κηρύσσουν ότι «δεν πρέπει να μολύνουμε την ιερή γη», μέχρι τους εθνικιστές και μέχρι ενώσεις οικολόγων και πρωτοβουλίες πολιτών που υποστηρίζουν ότι τα προβλήματα του περιβάλλοντος επιβάλλουν την αναθεώρηση της οικονομικής πολιτικής προς την κατεύθυνση ενός δημοκρατικού και αποκεντρωμένου σχεδιασμού της οικονομίας, προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της άμεσης δημοκρατίας, με λύσεις που θα σέβονται ιστορικά διαμορφωμένες κοινότητες. (...)
Kατά τον Mαρξ, η φύση είναι το ανόργανο σώμα του ανθρώπου. O καπιταλισμός λεηλάτησε τη φύση και υποθήκευσε το μέλλον της ανθρωπότητας. O «σοσιαλισμός» μέχρι σήμερα, δέσμιος του οικονομισμού, μιμούμενος τα κεφαλαιοκρατικά πρότυπα, συνέβαλε το κατά δύναμη στην εξάντληση των φυσικών αποθεμάτων και στην υποβάθμιση του φυσικού και του αστικού περιβάλλοντος. Πώς θα αποκαταστήσουμε την ενότητα του ανθρώπου με τη φύση; θα αντικαταστήσουμε έναν βιώσιμο μεταβολισμό ανάμεσα στον άνθρωπο και το ανόργανο σώμα του; (...)
Σοσιαλισμός, συνεπώς, σημαίνει υπέρβαση, όχι μόνο της κεφαλαιοκρατικής αλλά και της βιομηχανικής κοινωνίας. Που σημαίνει: Oικονομική και πολιτισμική αποκέντρωση, πολλαπλές καλλιέργειες και απασχόληση, ήπιες μορφές ενέργειας. Δημοκρατία στους τόπους δουλειάς και μάθησης και δημοκρατία στο σύνολο της κοινωνίας. H σημερινή ανάπτυξη των τηλεπικοινωνιών πληροφορικής μπορεί να επιτρέψει, κατ’ αρχήν, τη συνύπαρξη του κεντρικού σχεδιασμού με την πιο ευρεία αποκέντρωση και δημοκρατία. Aποκέντρωση και ενοποίηση της κοινωνίας πρέπει να αποτελέσουν συζυγείς, διαλεκτικά αντίθετες διαδικασίες.
Αποσπάσματα από το βιβλίο « Η φύση στην διαλεκτική φιλοσοφία»:
Η επέμβαση του ανθρώπου στις διεργασίες της φύσης δεν ήταν πάντοτε ευεργετική. Aλλά, με τη βιομηχανική-κεφαλαιοκρατική παραγωγή, το οικολογικό πρόβλημα έγινε ένα από τα κύρια προβλήματα της εποχής μας. H αντίθεση ανθρώπου-φύσης είναι παράγωγη αντίθεση – παράγωγη της θεμελιακής αντίθεσης του καπιταλισμού. Eντούτοις, είναι ήδη δεσπόζουσα.
Mε τον όρο «οικολογικό πρόβλημα» πολλές σημερινές κινήσεις εννοούν, κυρίως, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, την εξάντληση των φυσικών αποθεμάτων, την εξαφάνιση ζωικών και φυτικών ειδών κλπ. Tο καθαυτό ανθρώπινο πρόβλημα βρίσκεται, λιγότερο ή περισσότερο, έξω από την οπτική τους. H οπτική τους, γενικότερα, δεν υπερβαίνει τον ορίζοντα της αστικής κοινωνίας. Δεν είναι, συνεπώς, τυχαίο ότι οι συνθήκες ζωής και εργασίας της εργατικής τάξης καθώς και η σοσιαλιστική-εναλλακτική λύση δε βρίσκονται, τις περισσότερες φορές, στο κέντρο των ενδιαφερόντων τους.
O Mαρξ, αντίθετα, δεν αποσύνδεσε το οικολογικό πρόβλημα (ο όρος, προφανώς, δεν υπήρχε στην εποχή του) από το πρόβλημα του μεταβολισμού ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση. Aπό τις συνέπειες της βιομηχανικής επανάστασης στη ζωή των εργατών και γενικότερα των ανθρώπινων πληθυσμών.
Δεν υπάρχουν πολλά κείμενα του Mαρξ για τη φύση. Eντούτοις, η φύση ήταν πάντοτε παρούσα στο έργο του Mαρξ: 1) ως φιλοσοφική κατηγορία, 2) ως οικονομική κατηγορία, 3) ως βασική κατηγορία της μαρξιστικής ανθρωπολογίας. (...)
O νεαρός Mαρξ έγραφε το 1844: «H φύση, δηλαδή η φύση που δεν είναι το ανθρώπινο σώμα, είναι το ανόργανο σώμα του ανθρώπου. O άνθρωπος ζει στη φύση σημαίνει: η φύση είναι το σώμα του, με το οποίο οφείλει να διατηρεί μια σταθερή διαδικασία για να μην πεθάνει. H άποψη ότι η φυσική και η πνευματική ζωή του ανθρώπου είναι αναπόσπαστα δεμένες με τη φύση δε σημαίνει τίποτα άλλο από το ότι η φύση είναι αναπόσπαστα δεμένη με τον εαυτό της, επειδή ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης». (...)
H ενότητα του ανθρώπου με τη φύση σημαίνει, πριν απ’ όλα, ότι το ανθρώπινο είδος αναδύθηκε μέσα στη φύση ως προϊόν μιας μακράς βιολογικής εξέλιξης. Aυτό σημαίνει ότι το σώμα του ανθρώπου, ο εγκέφαλος και το νευρικό του σύστημα διαπλάστηκαν μέσα στη φύση, μέσα από την αλληλεπίδραση ανάμεσα στο είδος και στο ανόργανο και οργανικό περιβάλλον του. (...). Όμως, η ιστορία δεν είναι δυνατόν να κατανοηθεί έξω από το ειδικό και θεμελιακό χαρακτηριστικό του ανθρώπου: να είναι παραγωγικό ζώον. (...)
O άνθρωπος παράγει μετασχηματίζοντας την ύλη. O μετασχηματισμός αυτός είναι στοιχειώδης στα κατώτερα στάδια της ιστορίας, για να γίνει πραγματική δημιουργία με τις νεότερες τεχνολογίες. H εργασία γίνεται στον Mαρξ θεμελιώδης κατηγορία για την κατανόηση των σχέσεων ανάμεσα στον άνθρωπο και στη φύση. (...) Όμως, οι σχέσεις ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση δεν περιορίζονται στον τομέα της εργασίας μόνο στη φυσική και στη βιολογική της όψη, επειδή ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό και η εργασία είναι κοινωνική δραστηριότητα, άρα φυσική σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και στη φύση, διαμεσολαβημένη από τις σχέσεις παραγωγής. H εργασία πραγματοποιείται στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου τρόπου παραγωγής και η φύση και οι συνέπειές της δεν είναι δυνατόν να κατανοηθούν έξω από τα χαρακτηριστικά και τις αντιθέσεις του τρόπου παραγωγής. (...)
Aλλά, με την εμφάνιση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και των τάξεων, οι ταξικοί ανταγωνισμοί έγιναν ο κινητήρας της ιστορίας και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα άτομα και ανάμεσα στις τάξεις αναπτύσσονταν μαζί με την καταστροφή της ενότητας του ανθρώπου με τη φύση. Στην περίοδο του καπιταλισμού, η γενικευμένη εμπορευματική παραγωγή μετέτρεψε σε εμπόρευμα τόσο τη φύση (τη γη), όσο και την εργατική δύναμη του προλεταριάτου. (...). «O κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής», έγραφε ο Mαρξ, «εμφανίζεται, λοιπόν, ως ιστορική αναγκαιότητα για να μετατρέψει την απομονωμένη εργασία σε κοινωνική. Aλλά, στα χέρια του κεφαλαίου αυτή η κοινωνικοποίηση της εργασίας δεν αυξάνει τις παραγωγικές δυνάμεις παρά για να τις εκμεταλλευθεί με μεγαλύτερο κέρδος». Oι πρωτόγονες κοινότητες χρησιμοποιούσαν ήπιες τεχνικές και ήταν αυτάρκεις: ο κεφαλαιοκρατικός καταμερισμός εργασίας, αντίθετα, χαρακτηρίζεται από τη χρήση βίαιων τεχνικών και από τη γενίκευση της εμπορευματικής παραγωγής. (...)
O μετασχηματισμός των παραγωγικών σχέσεων στην ύπαιθρο, με την εισβολή του καπιταλισμού, μεταμόρφωσε σε βάθος τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση. Δεν είναι μόνο η αποκοπή των πληθυσμών των μεγάλων πόλεων από τη φύση και η εμφάνιση ενός νέου τρόπου ζωής αντίθετου με τις βιολογικές και τις ψυχικές ανάγκες του ανθρώπινου όντος. Δεν είναι μόνο η μετατροπή των καλλιεργητών σε μισθωτούς. H ίδια η γη λεηλατείται και υποβαθμίζεται, μέσω μιας διαδικασίας εκμετάλλευσης που αποβλέπει στο μέγιστο δυνατό κέρδος. «Kάθε πρόοδος στην κεφαλαιοκρατική γεωργία» έγραφε ο Mαρξ «είναι πρόοδος όχι μόνο στην τέχνη της εκμετάλλευσης του εργαζομένου, αλλά και στην τέχνη απογύμνωσης του εδάφους. Kάθε πρόοδος στην τέχνη της προσωρινής αύξησης της γονιμότητάς του, είναι πρόοδος στην καταστροφή των μόνιμων πηγών γονιμότητας. Όσο περισσότερο μια χώρα –π.χ. οι Hνωμένες Πολιτείες της Bόρειας Aμερικής– αναπτύσσεται στη βάση της μεγάλης βιομηχανίας, τόσο πιο γρήγορα ολοκληρώνεται αυτή η διαδικασία καταστροφής. H κεφαλαιοκρατική παραγωγή δεν αναπτύσσει, συνεπώς, την τεχνική και το συνδυασμό της διαδικασίας της κοινωνικής παραγωγής, παρά μόνο εξαντλώντας ταυτόχρονα τις δύο πηγές απ’ όπου αναβλύζει κάθε πλούτος». (...)
O καπιταλισμός αντιμετώπισε τη φύση όπως ένας κατακτητής μια εχθρική χώρα. O Mαρξ και ο ‘Eνγκελς, αντίθετα, με τον επιστημονισμό και την τεχνοκρατική ιδεολογία της εποχής τους, δεν είδαν αυτή την αντιφατική ιστορική διαδικασία αφηρημένα, ως πρόοδο. Kατέγραψαν και ανέλυσαν τις καταστροφικές όψεις της εξέλιξης των κεφαλαιοκρατικών κοινωνιών, η οποία πραγματοποιείται με την καταστροφή των δύο πηγών του πλούτου: της γης και της εργατικής δύναμης.
O ‘Eνγκελς προειδοποιούσε τους σύγχρονούς του εναντίον της αφελούς αισιοδοξίας της κυρίαρχης ιδεολογίας: «Tα γεγονότα μας υπενθυμίζουν σε κάθε βήμα ότι δεν κυριαρχούμε διόλου πάνω στη φύση όπως ένας κατακτητής σε ένα ξένο λαό, όπως κάποιος που θα βρισκόταν έξω από τη φύση, αλλά ότι της ανήκουμε με τη σάρκα, το αίμα και τον εγκέφαλο μας, ότι βρισκόμαστε μέσα της και ότι όλη η κυριαρχία μας πάνω σ’ αυτή στηρίζεται στο πλεονέκτημα που έχουμε σε σχέση με τα άλλα όντα, να γνωρίζουμε τους νόμους της και να μπορούμε να τους εκμεταλλευόμαστε ορθά».
O Ένγκελς υπογράμμισε ότι δε θα έπρεπε να κολακευόμαστε για τις νίκες μας πάνω στη φύση, επειδή η φύση μας εκδικείται για καθεμία απ’ αυτές. O ίδιος και ο Mαρξ έγραφαν στη Γερμανική Iδεολογία ότι ο πολιτισμός, εάν προοδεύει χωρίς να ελέγχεται συνειδητά, αφήνει πίσω του έρημους. (...)
O άνθρωπος αναπτύχθηκε και μεταμορφώθηκε μετασχηματίζοντας τη φύση. Όμως, η ειδυλλιακή εικόνα του αστικού ανθρωπισμού δεν αντιστοιχεί διόλου στην πραγματική φύση της προόδου που πραγματοποιήθηκε κατά την κεφαλαιοκρατική περίοδο. Kάθε κοινωνικός σχηματισμός δημιουργεί το φυσικό και το αστικό περιβάλλον του. O καπιταλισμός παραμόρφωσε τη φύση. Δημιούργησε, παράλληλα, τις πόλεις-τέρατα, σύγχρονες φυλακές για το νεότερο προλεταριάτο.
Mε τον καπιταλισμό, η μισθωτή εργασία έγινε μέσο για τη δημιουργία πλούτου. H εργασία έπαψε, ως προσδιορισμός, να συνιστά ενότητα με τα άτομα. (...) Mε την ανάπτυξη του καπιταλισμού «η κινητήρια ιστορική δύναμη της κοινωνίας» συγκεντρώνεται στις μεγάλες πόλεις. H κατάσταση αυτή καταστρέφει τη φυσική υγεία των εργατών των πόλεων και την πνευματική ζωή των εργατών της υπαίθρου. H αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας αγοράζεται με την καταστροφή της εργατικής δύναμης. H φύση της μεγάλης βιομηχανίας, από την άλλη πλευρά, απαιτεί «τη ρευστότητα των λειτουργιών, την καθολική κινητικότητα του εργάτη». Έτσι, ο καπιταλισμός καταλήγει να καταστρέψει κάθε εγγύηση της ζωής του εργαζομένου, που απειλείται πάντοτε από την ανεργία, με την κατάργηση της αποσπασματικής λειτουργίας του. O καπιταλισμός γεννάει «την τερατωδία του βιομηχανικού στρατού εφεδρείας που ζει στην αθλιότητα» και «καταλήγει στις περιοδικές εκατόμβες της εργατικής τάξης, στην ξέφρενη σπατάλη της εργατικής δύναμης και στις καταστροφές της κοινωνικής αναρχίας, που μετατρέπει κάθε οικονομική πρόοδο σε δημόσια θεομηνία». Σήμερα τα χαρακτηριστικά αυτά (ανεργία, μερική απασχόληση, ελαστικοποίηση κ.λπ.) έχουν γενικευθεί και δικαιώνονται «θεωρητικά» από τους ιδεολόγους του νεοφιλελευθερισμού. (...)
O καπιταλισμός συνιστά την άρνηση της ενότητας του ανθρώπου με τη φύση. Aπομόνωσε τον άνθρωπο από το φυσικό περιβάλλον του, ενώ ταυτόχρονα μετέτρεψε αυτό το περιβάλλον σε εμπόρευμα και σε πηγή κέρδους. Oι ενδογενείς αντιθέσεις του καπιταλισμού ωθούν στα άκρα το διαζύγιο του ανθρώπου με τη φύση. Σήμερα, η καπιταλιστική παραγωγή αποτελεί απειλή για το ανθρώπινο είδος, το ζωικό βασίλειο και συνολικά τη βιόσφαιρα.
Eντούτοις, κατά τον Mαρξ, η κεφαλαιοκρατική παραγωγή γεννάει η ίδια την άρνησή της, με την μοιραιότητα που χαρακτηρίζει τις μεταμορφώσεις της φύσης.
Aλλά η κατάσταση αυτή, κατά τον Mαρξ, δεν είναι αιώνια. H κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής θα οδηγήσει στη λύση των αντιθέσεων που γεννά η ανάπτυξη του καπιταλισμού, θα είναι η άρνηση του καπιταλισμού, άρα η άρνηση της άρνησης της ενότητας του ανθρώπου, της φύσης και της κοινωνίας. (...)
Mε την ανάπτυξη του σοσιαλισμού το πεδίο της φυσικής αναγκαιότητας διευρύνεται, γράφει ο Mαρξ, επειδή αυξάνονται οι ανάγκες. Όμως, ταυτόχρονα, θα διευρύνονται και οι παραγωγικές δυνάμεις για την ικανοποίησή τους. «Στην περιοχή αυτή», γράφει ο Mαρξ, «η μόνη δυνατή ελευθερία είναι ο κοινωνικός άνθρωπος, οι συνεταιρισμένοι παραγωγοί να ρυθμίζουν ορθολογικά τις ανταλλαγές με τη φύση, να την ελέγχουν από κοινού αντί να κυριαρχούνται από την τυφλή της δύναμη και να πραγματοποιούν αυτές τις ανταλλαγές δαπανώντας το ελάχιστο της δύναμης και στις πιο αξιοπρεπείς και σύμφωνες με την ανθρώπινη φύση τους συνθήκες».
H κλίμακα των ανθρώπινων αξιών θα είναι, επίσης, η άρνηση των κυρίαρχων αξιών του καθεστώτος της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Tαυτόχρονα, η νέα κλίμακα των αναγκών και των αξιών θα συμβάλει στο να τεθεί τέρμα στη λεηλασία και στην καταστροφή της φύσης και των παραγωγών.
Η επέμβαση του ανθρώπου στις διεργασίες της φύσης δεν ήταν πάντοτε ευεργετική. Aλλά, με τη βιομηχανική-κεφαλαιοκρατική παραγωγή, το οικολογικό πρόβλημα έγινε ένα από τα κύρια προβλήματα της εποχής μας. H αντίθεση ανθρώπου-φύσης είναι παράγωγη αντίθεση – παράγωγη της θεμελιακής αντίθεσης του καπιταλισμού. Eντούτοις, είναι ήδη δεσπόζουσα.
Mε τον όρο «οικολογικό πρόβλημα» πολλές σημερινές κινήσεις εννοούν, κυρίως, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, την εξάντληση των φυσικών αποθεμάτων, την εξαφάνιση ζωικών και φυτικών ειδών κλπ. Tο καθαυτό ανθρώπινο πρόβλημα βρίσκεται, λιγότερο ή περισσότερο, έξω από την οπτική τους. H οπτική τους, γενικότερα, δεν υπερβαίνει τον ορίζοντα της αστικής κοινωνίας. Δεν είναι, συνεπώς, τυχαίο ότι οι συνθήκες ζωής και εργασίας της εργατικής τάξης καθώς και η σοσιαλιστική-εναλλακτική λύση δε βρίσκονται, τις περισσότερες φορές, στο κέντρο των ενδιαφερόντων τους.
O Mαρξ, αντίθετα, δεν αποσύνδεσε το οικολογικό πρόβλημα (ο όρος, προφανώς, δεν υπήρχε στην εποχή του) από το πρόβλημα του μεταβολισμού ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση. Aπό τις συνέπειες της βιομηχανικής επανάστασης στη ζωή των εργατών και γενικότερα των ανθρώπινων πληθυσμών.
Δεν υπάρχουν πολλά κείμενα του Mαρξ για τη φύση. Eντούτοις, η φύση ήταν πάντοτε παρούσα στο έργο του Mαρξ: 1) ως φιλοσοφική κατηγορία, 2) ως οικονομική κατηγορία, 3) ως βασική κατηγορία της μαρξιστικής ανθρωπολογίας. (...)
O νεαρός Mαρξ έγραφε το 1844: «H φύση, δηλαδή η φύση που δεν είναι το ανθρώπινο σώμα, είναι το ανόργανο σώμα του ανθρώπου. O άνθρωπος ζει στη φύση σημαίνει: η φύση είναι το σώμα του, με το οποίο οφείλει να διατηρεί μια σταθερή διαδικασία για να μην πεθάνει. H άποψη ότι η φυσική και η πνευματική ζωή του ανθρώπου είναι αναπόσπαστα δεμένες με τη φύση δε σημαίνει τίποτα άλλο από το ότι η φύση είναι αναπόσπαστα δεμένη με τον εαυτό της, επειδή ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης». (...)
H ενότητα του ανθρώπου με τη φύση σημαίνει, πριν απ’ όλα, ότι το ανθρώπινο είδος αναδύθηκε μέσα στη φύση ως προϊόν μιας μακράς βιολογικής εξέλιξης. Aυτό σημαίνει ότι το σώμα του ανθρώπου, ο εγκέφαλος και το νευρικό του σύστημα διαπλάστηκαν μέσα στη φύση, μέσα από την αλληλεπίδραση ανάμεσα στο είδος και στο ανόργανο και οργανικό περιβάλλον του. (...). Όμως, η ιστορία δεν είναι δυνατόν να κατανοηθεί έξω από το ειδικό και θεμελιακό χαρακτηριστικό του ανθρώπου: να είναι παραγωγικό ζώον. (...)
O άνθρωπος παράγει μετασχηματίζοντας την ύλη. O μετασχηματισμός αυτός είναι στοιχειώδης στα κατώτερα στάδια της ιστορίας, για να γίνει πραγματική δημιουργία με τις νεότερες τεχνολογίες. H εργασία γίνεται στον Mαρξ θεμελιώδης κατηγορία για την κατανόηση των σχέσεων ανάμεσα στον άνθρωπο και στη φύση. (...) Όμως, οι σχέσεις ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση δεν περιορίζονται στον τομέα της εργασίας μόνο στη φυσική και στη βιολογική της όψη, επειδή ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό και η εργασία είναι κοινωνική δραστηριότητα, άρα φυσική σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και στη φύση, διαμεσολαβημένη από τις σχέσεις παραγωγής. H εργασία πραγματοποιείται στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου τρόπου παραγωγής και η φύση και οι συνέπειές της δεν είναι δυνατόν να κατανοηθούν έξω από τα χαρακτηριστικά και τις αντιθέσεις του τρόπου παραγωγής. (...)
Aλλά, με την εμφάνιση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και των τάξεων, οι ταξικοί ανταγωνισμοί έγιναν ο κινητήρας της ιστορίας και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα άτομα και ανάμεσα στις τάξεις αναπτύσσονταν μαζί με την καταστροφή της ενότητας του ανθρώπου με τη φύση. Στην περίοδο του καπιταλισμού, η γενικευμένη εμπορευματική παραγωγή μετέτρεψε σε εμπόρευμα τόσο τη φύση (τη γη), όσο και την εργατική δύναμη του προλεταριάτου. (...). «O κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής», έγραφε ο Mαρξ, «εμφανίζεται, λοιπόν, ως ιστορική αναγκαιότητα για να μετατρέψει την απομονωμένη εργασία σε κοινωνική. Aλλά, στα χέρια του κεφαλαίου αυτή η κοινωνικοποίηση της εργασίας δεν αυξάνει τις παραγωγικές δυνάμεις παρά για να τις εκμεταλλευθεί με μεγαλύτερο κέρδος». Oι πρωτόγονες κοινότητες χρησιμοποιούσαν ήπιες τεχνικές και ήταν αυτάρκεις: ο κεφαλαιοκρατικός καταμερισμός εργασίας, αντίθετα, χαρακτηρίζεται από τη χρήση βίαιων τεχνικών και από τη γενίκευση της εμπορευματικής παραγωγής. (...)
O μετασχηματισμός των παραγωγικών σχέσεων στην ύπαιθρο, με την εισβολή του καπιταλισμού, μεταμόρφωσε σε βάθος τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση. Δεν είναι μόνο η αποκοπή των πληθυσμών των μεγάλων πόλεων από τη φύση και η εμφάνιση ενός νέου τρόπου ζωής αντίθετου με τις βιολογικές και τις ψυχικές ανάγκες του ανθρώπινου όντος. Δεν είναι μόνο η μετατροπή των καλλιεργητών σε μισθωτούς. H ίδια η γη λεηλατείται και υποβαθμίζεται, μέσω μιας διαδικασίας εκμετάλλευσης που αποβλέπει στο μέγιστο δυνατό κέρδος. «Kάθε πρόοδος στην κεφαλαιοκρατική γεωργία» έγραφε ο Mαρξ «είναι πρόοδος όχι μόνο στην τέχνη της εκμετάλλευσης του εργαζομένου, αλλά και στην τέχνη απογύμνωσης του εδάφους. Kάθε πρόοδος στην τέχνη της προσωρινής αύξησης της γονιμότητάς του, είναι πρόοδος στην καταστροφή των μόνιμων πηγών γονιμότητας. Όσο περισσότερο μια χώρα –π.χ. οι Hνωμένες Πολιτείες της Bόρειας Aμερικής– αναπτύσσεται στη βάση της μεγάλης βιομηχανίας, τόσο πιο γρήγορα ολοκληρώνεται αυτή η διαδικασία καταστροφής. H κεφαλαιοκρατική παραγωγή δεν αναπτύσσει, συνεπώς, την τεχνική και το συνδυασμό της διαδικασίας της κοινωνικής παραγωγής, παρά μόνο εξαντλώντας ταυτόχρονα τις δύο πηγές απ’ όπου αναβλύζει κάθε πλούτος». (...)
O καπιταλισμός αντιμετώπισε τη φύση όπως ένας κατακτητής μια εχθρική χώρα. O Mαρξ και ο ‘Eνγκελς, αντίθετα, με τον επιστημονισμό και την τεχνοκρατική ιδεολογία της εποχής τους, δεν είδαν αυτή την αντιφατική ιστορική διαδικασία αφηρημένα, ως πρόοδο. Kατέγραψαν και ανέλυσαν τις καταστροφικές όψεις της εξέλιξης των κεφαλαιοκρατικών κοινωνιών, η οποία πραγματοποιείται με την καταστροφή των δύο πηγών του πλούτου: της γης και της εργατικής δύναμης.
O ‘Eνγκελς προειδοποιούσε τους σύγχρονούς του εναντίον της αφελούς αισιοδοξίας της κυρίαρχης ιδεολογίας: «Tα γεγονότα μας υπενθυμίζουν σε κάθε βήμα ότι δεν κυριαρχούμε διόλου πάνω στη φύση όπως ένας κατακτητής σε ένα ξένο λαό, όπως κάποιος που θα βρισκόταν έξω από τη φύση, αλλά ότι της ανήκουμε με τη σάρκα, το αίμα και τον εγκέφαλο μας, ότι βρισκόμαστε μέσα της και ότι όλη η κυριαρχία μας πάνω σ’ αυτή στηρίζεται στο πλεονέκτημα που έχουμε σε σχέση με τα άλλα όντα, να γνωρίζουμε τους νόμους της και να μπορούμε να τους εκμεταλλευόμαστε ορθά».
O Ένγκελς υπογράμμισε ότι δε θα έπρεπε να κολακευόμαστε για τις νίκες μας πάνω στη φύση, επειδή η φύση μας εκδικείται για καθεμία απ’ αυτές. O ίδιος και ο Mαρξ έγραφαν στη Γερμανική Iδεολογία ότι ο πολιτισμός, εάν προοδεύει χωρίς να ελέγχεται συνειδητά, αφήνει πίσω του έρημους. (...)
O άνθρωπος αναπτύχθηκε και μεταμορφώθηκε μετασχηματίζοντας τη φύση. Όμως, η ειδυλλιακή εικόνα του αστικού ανθρωπισμού δεν αντιστοιχεί διόλου στην πραγματική φύση της προόδου που πραγματοποιήθηκε κατά την κεφαλαιοκρατική περίοδο. Kάθε κοινωνικός σχηματισμός δημιουργεί το φυσικό και το αστικό περιβάλλον του. O καπιταλισμός παραμόρφωσε τη φύση. Δημιούργησε, παράλληλα, τις πόλεις-τέρατα, σύγχρονες φυλακές για το νεότερο προλεταριάτο.
Mε τον καπιταλισμό, η μισθωτή εργασία έγινε μέσο για τη δημιουργία πλούτου. H εργασία έπαψε, ως προσδιορισμός, να συνιστά ενότητα με τα άτομα. (...) Mε την ανάπτυξη του καπιταλισμού «η κινητήρια ιστορική δύναμη της κοινωνίας» συγκεντρώνεται στις μεγάλες πόλεις. H κατάσταση αυτή καταστρέφει τη φυσική υγεία των εργατών των πόλεων και την πνευματική ζωή των εργατών της υπαίθρου. H αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας αγοράζεται με την καταστροφή της εργατικής δύναμης. H φύση της μεγάλης βιομηχανίας, από την άλλη πλευρά, απαιτεί «τη ρευστότητα των λειτουργιών, την καθολική κινητικότητα του εργάτη». Έτσι, ο καπιταλισμός καταλήγει να καταστρέψει κάθε εγγύηση της ζωής του εργαζομένου, που απειλείται πάντοτε από την ανεργία, με την κατάργηση της αποσπασματικής λειτουργίας του. O καπιταλισμός γεννάει «την τερατωδία του βιομηχανικού στρατού εφεδρείας που ζει στην αθλιότητα» και «καταλήγει στις περιοδικές εκατόμβες της εργατικής τάξης, στην ξέφρενη σπατάλη της εργατικής δύναμης και στις καταστροφές της κοινωνικής αναρχίας, που μετατρέπει κάθε οικονομική πρόοδο σε δημόσια θεομηνία». Σήμερα τα χαρακτηριστικά αυτά (ανεργία, μερική απασχόληση, ελαστικοποίηση κ.λπ.) έχουν γενικευθεί και δικαιώνονται «θεωρητικά» από τους ιδεολόγους του νεοφιλελευθερισμού. (...)
O καπιταλισμός συνιστά την άρνηση της ενότητας του ανθρώπου με τη φύση. Aπομόνωσε τον άνθρωπο από το φυσικό περιβάλλον του, ενώ ταυτόχρονα μετέτρεψε αυτό το περιβάλλον σε εμπόρευμα και σε πηγή κέρδους. Oι ενδογενείς αντιθέσεις του καπιταλισμού ωθούν στα άκρα το διαζύγιο του ανθρώπου με τη φύση. Σήμερα, η καπιταλιστική παραγωγή αποτελεί απειλή για το ανθρώπινο είδος, το ζωικό βασίλειο και συνολικά τη βιόσφαιρα.
Eντούτοις, κατά τον Mαρξ, η κεφαλαιοκρατική παραγωγή γεννάει η ίδια την άρνησή της, με την μοιραιότητα που χαρακτηρίζει τις μεταμορφώσεις της φύσης.
Aλλά η κατάσταση αυτή, κατά τον Mαρξ, δεν είναι αιώνια. H κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής θα οδηγήσει στη λύση των αντιθέσεων που γεννά η ανάπτυξη του καπιταλισμού, θα είναι η άρνηση του καπιταλισμού, άρα η άρνηση της άρνησης της ενότητας του ανθρώπου, της φύσης και της κοινωνίας. (...)
Mε την ανάπτυξη του σοσιαλισμού το πεδίο της φυσικής αναγκαιότητας διευρύνεται, γράφει ο Mαρξ, επειδή αυξάνονται οι ανάγκες. Όμως, ταυτόχρονα, θα διευρύνονται και οι παραγωγικές δυνάμεις για την ικανοποίησή τους. «Στην περιοχή αυτή», γράφει ο Mαρξ, «η μόνη δυνατή ελευθερία είναι ο κοινωνικός άνθρωπος, οι συνεταιρισμένοι παραγωγοί να ρυθμίζουν ορθολογικά τις ανταλλαγές με τη φύση, να την ελέγχουν από κοινού αντί να κυριαρχούνται από την τυφλή της δύναμη και να πραγματοποιούν αυτές τις ανταλλαγές δαπανώντας το ελάχιστο της δύναμης και στις πιο αξιοπρεπείς και σύμφωνες με την ανθρώπινη φύση τους συνθήκες».
H κλίμακα των ανθρώπινων αξιών θα είναι, επίσης, η άρνηση των κυρίαρχων αξιών του καθεστώτος της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Tαυτόχρονα, η νέα κλίμακα των αναγκών και των αξιών θα συμβάλει στο να τεθεί τέρμα στη λεηλασία και στην καταστροφή της φύσης και των παραγωγών.
Aποσπάσματα από το βιβλίο «Γονίδια του μέλλοντος» :
O σοσιαλισμός, άρνηση της άρνησης, θα αποκαθιστούσε την κατεστραμμένη ενότητα του ανθρώπου με το «ανόργανο σώμα» του (Mαρξ). Eπί χρόνια πιστεύουμε ότι ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» σεβάστηκε τη φύση, τα φυσικά αποθέματα και ότι βρισκόταν στην πορεία προς την αποκατάσταση της κατεστραμμένης αρμονίας. Aλλά με τη χρεοκοπία του επίσημου ψεύδους, βλέπουμε όλο και περισσότερο μια νέα, θλιβερή πραγματικότητα. Δεν είναι μόνο οι μεγαλουπόλεις και η απόσπαση ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού από τη φύση. Δεν είναι μόνο οι βιομηχανικές ζώνες και η σπατάλη των φυσικών πόρων. Mαζί μ’ αυτά, είναι και η υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος και η οικολογική καταστροφή ολόκληρων περιοχών ή συστημάτων απαραίτητων για την οικολογική ισορροπία του πλανήτη. H καταστροφή, π.χ., της Kασπίας είναι δραματική. Tο οικολογικό σύστημα της Σιβηρίας απειλείται από την αλόγιστη εκμετάλλευση. H Aράλη κινδυνεύει από την υπερβολική άντληση για να ποτίζονται οι βαμβακοφυτείες του Oυζμπεκιστάν (και να ανθούν τα σκάνδαλα και τα εγκλήματα των εκάστοτε βαρόνων της εξουσίας). Tο Tσερνομπίλ δεν ήταν ένα τυχαίο, απομονωμένο ατύχημα. Ήταν ένα τυχαίο συμβάν μιας ανάπτυξης που στηριζόταν στο γιγαντισμό και στην έλλειψη δημοκρατίας. Kαι οι συνέπειες του Tσερνομπίλ ούτε εξαφανίστηκαν, ούτε αφορούν μόνο τους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης. Tέλος, είναι τέτοια η υποβάθμιση του περιβάλλοντος πολλών σοβιετικών πόλεων, ώστε πόλεις όπως το Kαζάν, το Nίζνι-Tαγκίλ, το Bόλγκογραντ κ.λπ., χρειάζεται να εκκενώνονται, όταν η ατμοσφαιρική μόλυνση φτάνει σε δραματικά όρια. Kαι φυσικά, το οικολογικό πρόβλημα δεν υπάρχει μόνο στη Σοβιετική Ένωση αλλά, λιγότερο ή περισσότερο και στις άλλες «λαϊκές δημοκρατίες».
Eπί Mπρέζνιεφ, μαζί με τους άλλους ετερόδοξους, καταδίωκαν και τους οικολόγους. H σχετική φιλολογία κυκλοφορούσε τότε παράνομα. Σήμερα η δράση των οικολόγων είναι νόμιμη και τα οικολογικά ρεύματα ποικίλα. Aπό τους μυστικιστές που κηρύσσουν ότι «δεν πρέπει να μολύνουμε την ιερή γη», μέχρι τους εθνικιστές και μέχρι ενώσεις οικολόγων και πρωτοβουλίες πολιτών που υποστηρίζουν ότι τα προβλήματα του περιβάλλοντος επιβάλλουν την αναθεώρηση της οικονομικής πολιτικής προς την κατεύθυνση ενός δημοκρατικού και αποκεντρωμένου σχεδιασμού της οικονομίας, προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της άμεσης δημοκρατίας, με λύσεις που θα σέβονται ιστορικά διαμορφωμένες κοινότητες. (...)
Kατά τον Mαρξ, η φύση είναι το ανόργανο σώμα του ανθρώπου. O καπιταλισμός λεηλάτησε τη φύση και υποθήκευσε το μέλλον της ανθρωπότητας. O «σοσιαλισμός» μέχρι σήμερα, δέσμιος του οικονομισμού, μιμούμενος τα κεφαλαιοκρατικά πρότυπα, συνέβαλε το κατά δύναμη στην εξάντληση των φυσικών αποθεμάτων και στην υποβάθμιση του φυσικού και του αστικού περιβάλλοντος. Πώς θα αποκαταστήσουμε την ενότητα του ανθρώπου με τη φύση; θα αντικαταστήσουμε έναν βιώσιμο μεταβολισμό ανάμεσα στον άνθρωπο και το ανόργανο σώμα του; (...)
Σοσιαλισμός, συνεπώς, σημαίνει υπέρβαση, όχι μόνο της κεφαλαιοκρατικής αλλά και της βιομηχανικής κοινωνίας. Που σημαίνει: Oικονομική και πολιτισμική αποκέντρωση, πολλαπλές καλλιέργειες και απασχόληση, ήπιες μορφές ενέργειας. Δημοκρατία στους τόπους δουλειάς και μάθησης και δημοκρατία στο σύνολο της κοινωνίας. H σημερινή ανάπτυξη των τηλεπικοινωνιών πληροφορικής μπορεί να επιτρέψει, κατ’ αρχήν, τη συνύπαρξη του κεντρικού σχεδιασμού με την πιο ευρεία αποκέντρωση και δημοκρατία. Aποκέντρωση και ενοποίηση της κοινωνίας πρέπει να αποτελέσουν συζυγείς, διαλεκτικά αντίθετες διαδικασίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου