Η ελάτη (έλατο) και η οξιά είναι, σύμφωνα με τους επιστήμονες, τα δύο είδη που μπορούν να συμβάλουν περισσότερο στην καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής. Όπως επισημαίνεται στη μελέτη του δασολόγου Θέμη Αδαμόπουλου, θα ήταν σκόπιμο μέρος των δασών μας που αποτελείται κατά το ήμισυ από αείφυλλα πλατύφυλλα (των οποίων η αποτελεσματικότητα στη συγκράτηση CO2 είναι μικρή), να μετατραπεί σε ψηλά δάση. Τα δάση στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες μεσογειακές χώρες, χαρακτηρίζονται από την κυριαρχία των θάμνων. Πρόκειται για διαπλάσεις με θάμνους αείφυλλων ειδών (διατηρούν τα φύλλα τον χειμώνα), με σημαντικότερα το πουρνάρι, τις κουμαριές, τον σχίνο, το φυλλίκι, τα αγριόκεδρα.
Κατά μεγάλο μέρος προέρχονται από υποβάθμιση άλλοτε υψηλών δασών, όπου κυριαρχούσαν τα δένδρα, αλλά για διάφορους λόγους καταστράφηκαν και δεν αναγεννήθηκαν επαρκώς. Οι αιτίες είναι ανθρωπογενούς κυρίως προέλευσης και περιλαμβάνουν πυρκαγιές, υπερβόσκηση, εκχερσώσεις δασών για οικοδομήσιμη και γεωργική γη, ληστρικές υλοτομίες. Συνολικά καταλαμβάνουν περίπου το μισό των δασών μας, με μεγάλη παρουσία σε περιοχές χαμηλού και μέσου υψομέτρου, και μπορεί να ανεβούν έως περίπου τα 1.000 μ.
Τα υπόλοιπα είδη ωστόσο (δρυς, είδη πεύκης, ελάτη, οξιά, πλάτανος, καστανιά) είναι πολύ σημαντικά γιατί, εκτός του ότι είναι δένδρα, καταλαμβάνουν σημαντικές εκτάσεις του ορεινού χώρου και παντός είδους επικλινών εδαφών, διατηρώντας έναν πολύτιμο φυσικό μανδύα, ο οποίος προστατεύει τα εδάφη, δίνει πολύτιμα προϊόντα και αξία στο τοπίο.
Λαμβάνοντας υπόψη την απορρόφηση του CO2 ανά έκταση που καταλαμβάνουν οι δασικοί τύποι, τη μεγαλύτερη δυνατότητα συγκράτησης CO2 την έχει η ερυθρελάτη, όμως καταλαμβάνει μόνο μια πολύ μικρή έκταση των δασών μας, που είναι 27.540 στρ. Αμέσως μετά έρχεται η λευκόδερμη πεύκη με μεγάλες δυνατότητες, αλλά μικρή έκταση (0,1% των δασών) και ακολουθούν η δασική πεύκη, η οξιά και η ελάτη.
Τη μικρότερη δυνατότητα την έχουν τα αείφυλλα πλατύφυλλα, τα οποία όμως με αναγωγή μπορούμε να τα μετατρέψουμε σε υψηλά δάση, με πολύ μεγαλύτερες ικανότητες δέσμευσης CO2.
ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία 29-9-2008
Κατά μεγάλο μέρος προέρχονται από υποβάθμιση άλλοτε υψηλών δασών, όπου κυριαρχούσαν τα δένδρα, αλλά για διάφορους λόγους καταστράφηκαν και δεν αναγεννήθηκαν επαρκώς. Οι αιτίες είναι ανθρωπογενούς κυρίως προέλευσης και περιλαμβάνουν πυρκαγιές, υπερβόσκηση, εκχερσώσεις δασών για οικοδομήσιμη και γεωργική γη, ληστρικές υλοτομίες. Συνολικά καταλαμβάνουν περίπου το μισό των δασών μας, με μεγάλη παρουσία σε περιοχές χαμηλού και μέσου υψομέτρου, και μπορεί να ανεβούν έως περίπου τα 1.000 μ.
Τα υπόλοιπα είδη ωστόσο (δρυς, είδη πεύκης, ελάτη, οξιά, πλάτανος, καστανιά) είναι πολύ σημαντικά γιατί, εκτός του ότι είναι δένδρα, καταλαμβάνουν σημαντικές εκτάσεις του ορεινού χώρου και παντός είδους επικλινών εδαφών, διατηρώντας έναν πολύτιμο φυσικό μανδύα, ο οποίος προστατεύει τα εδάφη, δίνει πολύτιμα προϊόντα και αξία στο τοπίο.
Λαμβάνοντας υπόψη την απορρόφηση του CO2 ανά έκταση που καταλαμβάνουν οι δασικοί τύποι, τη μεγαλύτερη δυνατότητα συγκράτησης CO2 την έχει η ερυθρελάτη, όμως καταλαμβάνει μόνο μια πολύ μικρή έκταση των δασών μας, που είναι 27.540 στρ. Αμέσως μετά έρχεται η λευκόδερμη πεύκη με μεγάλες δυνατότητες, αλλά μικρή έκταση (0,1% των δασών) και ακολουθούν η δασική πεύκη, η οξιά και η ελάτη.
Τη μικρότερη δυνατότητα την έχουν τα αείφυλλα πλατύφυλλα, τα οποία όμως με αναγωγή μπορούμε να τα μετατρέψουμε σε υψηλά δάση, με πολύ μεγαλύτερες ικανότητες δέσμευσης CO2.
ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία 29-9-2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου