Το σύννεφο.

Στα διψασμένα φέρνω εγώ λουλούδια τη βροχούλα

τη δροσερή, απ’ τις θάλασσες κι απ’ τα ποτάμια· φέρνω

στα φύλλα, καθώς γέρνουνε στα μεσημεριανά τους

ονείρατα, τον απαλό τον ίσκιο. Απ’ τα φτερά μου

ξεχύνονται οι δροσοσταλιές που τα γλυκά ξυπνάνε

μπουμπούκια, καθώς γέρνουνε, νανουρισμένα επάνω

στης μάνας των να κοιμηθούν τα στήθια, που έχει στήσει

χορό στον ήλιο γύρωθε. Τινάζω το δικράνι

του χαλαζιού π’ ορμητικά το χώμα μαστιγώνει

και δίνω κάτασπρη θωριά στους πράσινους τους κάμπους

κι ύστερα πάλι το διαλώ και σε βροχή το ρίχνω,

και μ’ ένα γέλιο προχωρώ κι αντιπερνάω βροντώντας.

Και κάτωθέ μου στα βουνά σκορπίζω εγώ το χιόνι,

και τα μεγάλα πεύκα τους στενάζουν φοβισμένα

κι είναι για μένα ολονυχτίς το προσκεφάλι το άσπρο,

ότα κοιμούμαι γέρνοντας στην αγκαλιά του ανέμου.

Η αστραπή, ο πιλότος μου, στων ουρανίων μου θόλων

τους πύργους κάθεται αψηλά, κι εκεί από κάτω, μέσα

σ’ ένα σπηλιάρι είν’ η βροντή διπλοφυλακισμένη,

κι ουρλιάζει κι αγωνίζεται μες στα τινάγματά της.

Πάνω από χώρες, ωκεανούς, ανάρια-ανάρια πάντα,

οδηγητής μου στέκεται αυτός μου ο τιμονιέρης,

’τί τον τραβά η αγάπη του για τα στοιχειά όπου πέρα

στης πορφυρένιας θάλασσας σαλεύουνε τα βάθη.

Πάνω από ρυάκια, από ψηλά βουνά, πάνω από λόφους,

όπου κι αν ονειρεύεται το Πνεύμα όπ’ αγαπάει

πως μένει, κάτω από βουνά ή ποτάμια κι εγώ ωστόσο

απ’ το γαλάζιο τ’ ουρανού το χαμογέλιο παίρνω

τη θέρμη, κι αυτός γύρωθε σκορπίζει τη βροχούλα.

Η ματωμένη ανατολή, με τα μετέωρα μάτια,

τα φλογισμένα της φτερά τα διάπλατα ανοιγμένα,

πηδάει πάνω στη ράχη μου την ταξιδεύτρα τότες

που της αυγής το λαμπερό τ’ αστέρι ξεψυχάει

όπως καθίζει ένας αητός για μια στιγμή στην άκρη

κάποιου βουνίσιου κι αψηλού που απ’ το σεισμό αργοτρέμει

βράχου, μες στων ολόχρυσων φτερών του τις ανταύγειες.

Κι όταν από τη θάλασσα τη φλογισμένη κάτω,

θε ν’ ανασαίνει τις ορμές τις διάπυρες η δύση

γεμάτη από έρωτα κι από γαλήνης πόθο,

κι ο πορφυρένιος, δειλινός μαντύας θε να ’χει απλώσει

από τα βάθη τ’ ουρανού ψηλά, με διπλωμένες

φτερούγες ξεκουράζομαι, μες στην αιθέρινή μου

φωλιά, και τη γαλήνη αυτή μιας περιστέρας έχω,

που μ’ απλωμένα τα φτερά θερμαίνει τα μικρά της.

Η κόρη εκείνη, με το φως που είναι γεμάτη το άσπρο,

η στρογγυλή, που οι άνθρωποι, τήνε καλούν σελήνη,

φεγγόβολη στο δώμα μου γλιστράει το πουπουλένιο,

στρωμένο απ’ του μεσονυχτιού τις απαλές τις αύρες·

κι όπου, το βήμα που πατάν τ’ αθώρητά της πόδια,

και στους αγγέλους μοναχά είν’ ακουστό, το φάδι

της ντελικάτης στέγης μου ραγίσει το κι ανοίξει,

ξοπίσω φανερώνουνται και λάμπουνε τ’ αστέρια·

κι εγώ γελώ που βλέπω τα σαν μελισσοκοπάδι

πολύχρυσο να τριγυρνάν και να τραβούνε πέρα,

όταν πλαταίνω τ’ άνοιγμα της ανεμοχτισμένης

της τέντας μου, ώσπου οι θάλασσες κι οι ποταμοί οι γαλήνιοι

κι οι λίμνες, απ’ των αστεριών το φως και της σελήνης

θε να στρωθούνε, μοιάζοντας με τ’ ουρανού κορδέλες

που από τα ύψη πέσανε, περνώντας από μένα.

Του ήλιου δένω το θρονί με ζώνη φλογισμένη,

και με κορδέλα γύρωθε το θρόνο της σελήνης

τυλίγω μαργαριταριών· των ηφαιστείων θαμπώνω

το φως, και τ’ άστρα τρέμουνε και κολυμπούνε, όταν

οι ανέμοι τη σημαία μου απλώνουνε φυσώντας.

Από ’να κάβο σ’ άλλονε, απέραστη απ’ του ήλιου

το φως, πάνω απ’ τη θάλασσα, που η τρικυμία τη δέρνει,

σαν γέφυρα είμαι κρεμαστή, σαν στέγη όπου κολόνες

τα κορφοβούνια την κρατάν. Το θριαμβικό το τόξο

π’ ακολουθώ διαβαίνοντας με χιόνι, ανεμοζάλη

και με φωτιά, σαν τα στοιχειά τ’ ανέμου είναι δεμένα

στο θρόνο μου, είναι το λαμπρό το ουράνιο τόξο που έχει

μυριοχρωμάτιστη θωριά· η σφαίρα η φλογισμένη

τα χρώματα του τ’ απαλά ψηλάθε εκέντησέ τα,

όταν η γη από κάτω της γελούσε η νοτισμένη.

Είμαι της γης και του νερού η θυγατέρα κι είμαι

βυζασταρούδι τ’ ουρανού, διαβαίνω από τους πόρους

τ’ ωκεανού κι απ’ της αχτής τους πόρους· πάντ’ αλλάζω,

μα να πεθάνω αδύνατο είναι για μένα ωστόσο.

Γιατ’ ύστερα από τη βροχή, χωρίς καμιά κηλίδα,

όταν ο θόλος τ’ ουρανού γυμνός απλώνει κι όταν

οι ανέμοι κι οι φεγγοβολιές των ηλιαχτίνων πάλι

αντάμα ξαναχτίζουνε το θόλο τον αιθέριο

και το γαλάζιο, σιωπηλά γελώ προς το δικό μου

το ίδιο κενοτάφιο, κι απ’ της βροχής τα σπήλια

σαν το παιδί απ’ την κοιλιά της μάνας του, σαν φάσμα

μέσ’ από τάφο υψώνομαι και τον γκρεμίζω πάλι.

Percy Bysshe Shelley.